'En het geloof nu is een vaste grond der dingen, die men hoopt, en een bewijs der zaken die men (nog) niet ziet' Hebr. 11:1
'En het geloof nu is een vaste grond der dingen, die men hoopt, en een bewijs der zaken die men (nog) niet ziet' Hebr. 11:1
Een bepaalde term is niet altijd maar op één ding van toepassing. We leren bijvoorbeeld altijd dat de titel Christus slaat op Degene, Die opgestaan is uit de doden en zit ter rechterhand Gods, maar de Bijbel spreekt niettemin over de kruisiging van Christus. Wij zijn dan geneigd te zeggen dat het Jezus moet zijn, omdat Die gekruisigd werd. Dat is ook zo. Maar het staat er zo, om verband te leggen met het feit dat Jezus weliswaar gekruisigd werd, maar daardoor de Christus is geworden en zo is er dus toch sprake van het kruis van Christus. Want Hij is alleen via het kruis geworden tot Christus. Verder wordt er gesproken over Jezus, Die ter rechterhand Gods zit. Terwijl wij weer zeggen, dat Jezus toch moet zitten op de troon van David in Jeruzalem en dat Christus ter rechterhand Gods behoort te zitten. Dat zou dan de juiste terminologie zijn. Maar Jezus, de zoon van David, werd door God uit de mensen genomen en gesteld bij God om de zaken te doen, die daar te doen zijn.
In Duitsland vind je die naam ook, hoewel er in dat land over het algemeen helemaal geen Saksen wonen. Maar de naam is blijven hangen bij het land en vervolgens hebben andere volken die zich daar later vestigden, hun naam ontleend aan die naam en hebben zich Saksen genoemd, omdat ze in Saksen woonden. Dat land heette Saksen, omdat vroeger de Saksen daar woonden. Maar als iemand beweert dat hij een Saks is, kan hij dat niet bewijzen, omdat hij toch geen geslachtsregister heeft.
Uitzonderingen vind je gelukkig ook, want iedere heiden die wilde kon toetreden tot het burgerschap Israëls. Hij moest dan wel tot geloof in de God van Israël komen en zich aanpassen aan de omstandigheden en cultuur en in zekere zin ook aan de religie van Israël.
Tollenaren zijn een beeld van de 10 stammen. Hoeren en tollenaren worden in Israël beschouwd als zondaren, maar het blijkt dat zowel hoeren als tollenaren eigenlijk een beeld zijn van de 10 stammen van Israël, die ontrouw zijn. Want de hoer is ontrouw aan de man en loopt bij hem weg. Hoererij is in de Schrift gewoon ontrouw. De tollenaren beelden hetzelfde uit, maar dan mannelijk. Tollenaren zijn wel Joden, maar ze dienen de vijand. Ze maken deel uit van het Romeinse, wereldlijke systeem. Zij verzamelen belasting voor de keizer. Ze dienen dus andere volkeren. Dat is ook een beeld van de 10 stammen. Het is eigenlijk Israël, maar het maakt deel uit van het heidens systeem. Zacheüs, de tollenaar, werd geplukt uit een wilde vijgenboom. De tamme vijgenboom is een beeld van het Joodse volk en de wilde van dat deel van Israël dat geen vrucht draagt. De 10 stammen dus. Zacheüs wordt dan ook meteen afgevoerd. De Heer gaat met hem een huis binnen en laat de hele menigte buiten achter. Dat is altijd een beeld van onze bedeling. Een verborgen Koninkrijk, buiten de geopenbaarde dingen. We kennen nog wel een paar hoeren en tollenaren uit de Bijbel. Daarbij krijg je altijd precies hetzelfde verhaal. Dat blijkt altijd te kloppen. De gelijkenis van de verloren zoon heeft ook dezelfde betekenis, want de zoon die nooit weg was, wordt daar letterlijk vergeleken met de Farizeeën en Schriftgeleerden, het jodendom dus. En de zoon die weg was, wordt vergeleken met de hoeren en tollenaren. Er zit natuurlijk nog een veel diepere toepassing achter. Het gaat niet over Schriftgeleerden en Farizeën, maar over de 2 stammen als zodanig. Ze waren nooit weggeweest, nooit zoekgeraakt, maar de 10 stammen wel. Zij komen op één of andere vreemde wijze, want er wordt niet bij verteld hoe, tot inkeer, tot kennis van zichzelf. Ze weten ineens weer wie ze zijn en welke verantwoordelijkheid ze dragen en keren dan terug tot de Heer. Tot de Vader namelijk. Niet als zoon, maar als dienstknecht. Maar de Vader stelt hem toch aan als zoon, waarna de ander dus jaloers wordt..(*4) Tollenaren zijn een beeld van de 10 stammen. Hoeren en tollenaren worden in Israël beschouwd als zondaren, maar het blijkt dat zowel hoeren als tollenaren eigenlijk een beeld zijn van de 10 stammen van Israël, die ontrouw zijn. Want de hoer is ontrouw aan de man en loopt bij hem weg. Hoererij is in de Schrift gewoon ontrouw. De tollenaren beelden hetzelfde uit, maar dan mannelijk. Tollenaren zijn wel Joden, maar ze dienen de vijand. Ze maken deel uit van het Romeinse, wereldlijke systeem. Zij verzamelen belasting voor de keizer. Ze dienen dus andere volkeren. Dat is ook een beeld van de 10 stammen. Het is eigenlijk Israël, maar het maakt deel uit van het heidens systeem. Zacheüs, de tollenaar, werd geplukt uit een wilde vijgenboom. De tamme vijgenboom is een beeld van het Joodse volk en de wilde van dat deel van Israël dat geen vrucht draagt. De 10 stammen dus. Zacheüs wordt dan ook meteen afgevoerd. De Heer gaat met hem een huis binnen en laat de hele menigte buiten achter. Dat is altijd een beeld van onze bedeling. Een verborgen Koninkrijk, buiten de geopenbaarde dingen. We kennen nog wel een paar hoeren en tollenaren uit de Bijbel. Daarbij krijg je altijd precies hetzelfde verhaal. Dat blijkt altijd te kloppen. De gelijkenis van de verloren zoon heeft ook dezelfde betekenis, want de zoon die nooit weg was, wordt daar letterlijk vergeleken met de Farizeeën en Schriftgeleerden, het jodendom dus. En de zoon die weg was, wordt vergeleken met de hoeren en tollenaren. Er zit natuurlijk nog een veel diepere toepassing achter. Het gaat niet over Schriftgeleerden en Farizeën, maar over de 2 stammen als zodanig. Ze waren nooit weggeweest, nooit zoekgeraakt, maar de 10 stammen wel. Zij komen op één of andere vreemde wijze, want er wordt niet bij verteld hoe, tot inkeer, tot kennis van zichzelf. Ze weten ineens weer wie ze zijn en welke verantwoordelijkheid ze dragen en keren dan terug tot de Heer. Tot de Vader namelijk. Niet als zoon, maar als dienstknecht. Maar de Vader stelt hem toch aan als zoon, waarna de ander dus jaloers wordt.
Als Paulus in Romeinen 11 zegt dat God Zijn volk niet verstoten heeft, dan zeggen wij dat dit komt omdat er een overblijfsel is bij de Joden, zoals bijvoorbeeld Paulus zelf en anderen. Maar Paulus is uit de stam van Benjamin. Waarna de volgende vraag zich aandient: stond Paulus, wat afstamming betreft, nu dichter bij de Joden of bij Jozef? Dichter bij Jozef natuurlijk, omdat hij uit Benjamin stamt, de volle broer van Jozef. Het is toch eigenaardig dat het gelovig overblijfsel onder de Joden wordt voorgesteld onder de naam ”Benjamin” en dat bij nader inzien de naam ”Benjamin” juist het verband legt met de 10 stammen. De grote man, voor wat betreft de gemeentelijke waarheid met betrekking tot onze bedeling, blijkt inderdaad een nauwere relatie, qua afkomst, te hebben met Jozef dan met Juda.
De geschiedenis van Dina en de Sichemieten levert hetzelfde verhaal. Sichem, Samaria; Johannes 4, de Samaritaanse vrouw; de vrouw (Dina) uit Sichem, Sichar. In Johannes 4 wordt vastgesteld dat de Joden niet geloven, maar de Samaritanen wel. Er staat zelfs dat de zaligheid uit de Joden is. Dat is dubbelzinnig. Het kan betekenen dat de zaligheid tot stand komt via de Joden, maar het kan ook betekenen dat de zaligheid van de Joden zou worden weggenomen en gegeven, in dat verband aan Samaria. Als het van Jeruzalem naar Samaria gaat, dan gaat het van de 2 stammen naar de 10. Want Samaria was ooit de hoofdstad van de 10 stammen van Israël.
De christenvervolging is heus uitgevonden door de Joden. Waarna de Joden zullen zeggen dat de Jodenvervolging is uitgevonden door de christenen. Maar dat is niet waar, want dat waren de Romeinen. Daarmee praat ik de geschiedenis niet goed, maar geef ik alleen aan waar het begon. Dat is jaloezie. Dat leidt tot haat, tot moord en doodslag. En daar gaat het hier over.
Terwijl ik dat zeg, denk ik aan het eind van het boek Genesis, waar de beenderen van Jozef gelegd worden in Egypte. Dat is het einde van het verhaal en zelfs het einde van het hele Bijbelboek. Ze legden zijn gebeente in een kist in Egypte. Zullen deze been deren leven? Jozef was gebalsemd en werd later meegenomen bij de uit tocht uit Egypte en uiteindelijk begraven in Kanaän, bij Sichem op de plaats waar later de Samaritaanse vrouw bij de put zit en daar de Heer ontmoet.
De aardigheid is natuurlijk dat de hele huishouding van de groep uit Bethanië, door de Joden in een schip gezet werd om van hen af te komen. Dat was in de dagen van de eerste christenvervolgingen in het jaar 36. Ze werden in een schip gezet zonder roer en zonder zeil en leden dus vanaf het begin al schipbreuk, net als Paulus. Hoewel Paulus in Malta aankwam, bij de bloed- vloeiende man, kwamen zij keurig aan in Marseille, in Gallië. Daar woonden Galliërs, afstammelingen van de Kelten en die zijn afstammelingen van de 10 stammen van Israël. Daar ontmoetten zij een gezantschap van het Britse koningshuis die hen uitnodigde naar Brittannië te komen. Daar kwamen ze in hetzelfde jaar nog aan en werden verwelkomd door het Britse koningshuis, de beroemde Caractacus. In het Keltisch “Caradoc”. Dat was een legendarische figuur uit de ongewijde geschiedenis.
Hoe komt het dat het Evangelie bij de Angelsaksische of Keltische vol-keren zo makkelijk ingang vond? Het Evangelie beant- woordde aan de verwachtingen van deze volkeren. Zij wachtten op de komst van de Messias, Die aangekondigd was door de ene algemene God. Het waren monotheïstische volkeren. Hij was Degene Die de vervulling was van de oude Keltische wijsheid en hun toekomstverwachting.
Deze Bijbelstudie bevestigt de gedachte dat Bijbelstudie vooral bestaat uit zeer goed lezen om de juiste verbanden te kunnen leggen. Vooral als het om zaken gaat die te maken hebben met dé Verborgenheid, de Gemeente. De zeer bekende woorden van Paulus over het ongeloof en het geloof van Israël hebben daarom veel meer in zich dan op het eerste gezicht lijkt. Wie is dat volk dat geen volk was? Wie zijn meer specifiek de heidenen? Aan wie behoort eigenlijk de oorspronkelijke naam Israël toe? De antwoorden op deze vragen leiden ons telkens weer naar de 10 stammen.
Let op, ze waren maar met z’n tweeën. Er was niemand bij. Het gebeurde in het verborgene.
Om de Bijbelstudies te ondersteunen zijn er door ons een aantal Bijbelse schema’s opgesteld. De oorspronkelijke schema’s uit 1996 zijn door ons in een nieuw jasje gestoken en opnieuw uitgebracht in een brochure. De schema’s zijn voorzien van commentaar en veel tekstverwijzingen. Deze brochure kan erg behulpzaam zijn bij het bestuderen van de Heilige Schrift en het vasthouden van de “rode draad” van diverse Bijbelse onderwerpen.
In de prediking van het Evangelie van Jezus Christus worden vele Bijbelse uitdrukkingen gebruikt, die alle te maken hebben met de manier waarop een sterfelijke zondaar eeuwig leven kan ontvangen. Er wordt gesproken over bekering, verzoening, geloof, genade, rechtvaardigmaking, verlossing en bevrijding. Een woord, dat slechts zelden gebruikt wordt, maar toch zo ontzettend belangrijk is, omdat het in essentie aangeeft, waar het eigenlijk allemaal om gaat, is “wedergeboorte”. We willen ons daarom bezighouden met wat de Bijbel onder wedergeboorte verstaat.
De natuurlijke mens is door zijn geboorte uit Adam een zondaar, en daarom ongeschikt voor het koninkrijk Gods. (1 Kor. 15 : 50). Wat nodig is, is dat de zondaar in ieder geval verlost wordt van zijn oorspronkelijke afstamming en opnieuw verwekt of geboren wordt, waardoor hij een nieuwe natuur ontvangt. Deze verlossing van de oude natuur is voor ons, die geloven in het verzoenend sterven van de Here Jezus een heerlijk feit, omdat wij weten, dat “onze oude mens met Hem gekruisigd is, opdat het lichaam der zonde te niet gedaan worde…. ” (Rom. 6 : 6).
Deze voor God gestorven zondaar ontvangt echter tevens met Christus nieuw leven, omdat de opstanding van Christus, evenals Zijn sterven, in onze plaats was. Zijn opstanding is daarom ook onze opstanding.
In het beroemde nachtelijke gesprek tussen Nicodemus en de Heere Jezus doet de laatste een wet zeer markante uitspraak. Nadat Hij tot driemaal toe gesproken heeft over de wedergeboorte als noodzaak om het Koninkrijk Gods te zien of in te gaan, verwijt hij Nicodemus dat deze niet bekend is met het begrip “wedergeboorte” :
“Zijt gij de ( niet een maar de ) leraar van Israël,
en weet gij deze dingen niet? Joh.3: 10.
De eerste bladzijden van de Bijbel, overbekend als zij zijn, vertellen ons over de wijze waarop de wereld zoals wij die kennen tot stand gekomen is. En direct worden we geconfronteerd met de meest gecompliceerde problemen. We lezen hoe de wereld van kwaad tot erger vervalt. Hoe zij, verre van te evolueren, juist degenereert.
Maar tegen elke menselijke verwachting in kent de Schrift een “happy end”! We lezen daar immers over het tot stand komen van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde ter vervanging van de oude hemel en aarde, die voor eeuwig zijn weggedaan. De oude schepping blijkt op het laatste ogenblik vervangen te worden door een nieuwe.
Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waarin gerechtigheid woont!
God heeft altijd veel liefde voor de mensheid gehad. Hoewel de mensen hebben gezondigd en zich van Hem hebben teruggetrokken, heeft God toch in Zijn liefde gezorgd voor een ‘uitweg’ voor zondaren en ‘een weg tot verzoening’ met Hem. En dit plan tot verzoening en verlossing is het hoofdthema van de Bijbel.
De reden, waarom God ons dit Boek gegeven heeft, is: ons met dit heerlijke verlossingsplan bekend te maken.
Genade is de onbegrijpelijke en onverdiende gunst van God. Genade betekent, dat God Zelf de verantwoordelijkheid van de schuldige mens op Zich neemt.
Genade wordt om niet aangeboden aan hen, die “dood waren in de misdaden en in de zonden”, die “wandelden naar de eeuw dezer wereld, naar de overste de macht der lucht” en die van nature “kinderen des toorns” waren. Het wordt aangeboden door de Here Jezus. Genade is “Gods grote liefde, waarmee Hij ons liefgehad heeft, ook toen wij dood waren door de misdaden” en waardoor Hij ons “heeft levend gemaakt met Christus en ons mede gezet heeft in de hemel in Christus Jezus.”
Over de vraag : Wie is de de “Bruid van Christus”.
Is dit de Gemeente of behoort deze titel aan het gelovig overblijfsel van Israël?
Behouden! ….. Wat nu?
God biedt ons Jezus niet alleen aan als Zondendrager en als Bevrijder van de macht der zonde, maar ook als onze Here en Koning. Wij lezen In de Handelingen 2 : 36: “Zo wete dan zekerlijk het ganse huis Israëls, dat God Hem tot een Here en Christus gemaakt heeft, namelijk deze Jezus. Die gij gekruisigd hebt”. Jezus aannemen betekent Hem als Goddelijke Meester erkennen, aan Wie wij ons met geheel ons hart en leven onderwerpen. Wiens onbeperkte heerschappij over ons leven wij met vreugde aanvaarden, zodat het nu voortaan niet meer de vraag is:
Wat zal ik graag willen doen? – maar de vraag is nu slechts: Wat wil Hij dat ik doen zal?
De Dynasty van Adam
Systematische Bijbelstudie met als onderwerp de geslachtsregisters en het erfrecht van de Zoon des Mensen.
Het is een voorrecht voor iedere gelovige het levende water verder te mogen brengen voor zover God hem de gelegenheid daartoe geeft. Laten wij nu een ogenblik nadenken over wat het betekent, een kanaal van zegen voor anderen te zijn.
Stel u voor, dat u genezen bent van een gevaarlijke ziekte en u weet zeker, dat het middel, dat u hebt gebruikt, onfeilbaar is. Zou u dan niet graag dit medicijn overal bekend willen maken? Natuurlijk zou u er niet over kunnen zwijgen. Evenzo willen wij graag overal bekend maken, dat er stromen van zegen zullen vloeien uit het hart van een ieder, die gelooft in de Here Jezus.
Paulus stelt nadrukkelijk vast, dat ‘God het is die in ons werkt, beide, zowel het willen als het werken, naar Zijn wel behagen’ (Fil.2:13).
Onze verantwoordelijkheid in deze is geen andere dan te geloven, dat Hij bij machte is het ‘willen’ en het ‘werken’ in ons te richten en te besturen; en om te luisteren naar Zijn stem.
Met het oog op deze verantwoordelijkheid zouden wij elke gelovige. op het hart willen binden zijn ‘werken’ te toetsen aan het Woord en in het gebed, om zeker te zijn, dat het werkelijk de ‘goede werken zijn, die God te voren bereid heeft opdat gij daarin zoudt wandelen’ . Efeze 2:10
Aan niets heeft de Gemeente van Jezus Christus in onze dagen meer behoefte dan dat in haar de grondwaarheden van de Christelijke hoop weer levend en zichtbaar worden.
Wij moeten helaas de klacht uitspreken, die eigenlijk ook een aanklacht is, dat de Kerk van Christus deze grondwaarheden met hun wonderbare perspectieven voor de eindtijd verduisterd heeft ten gunste van een ontwikkelingsleer over wereldverbetering en maatschappijvernieuwing, die echter noch Bijbels gegrond noch door de loop der geschiedenis gerechtvaardigd is.
De zelfbezinning van de Gemeente moet beginnen met de terugkeer tot het fundament van de Schrift en tot de verwachting van de Christelijke hoop.
Dit is een heel bekende profetie. Het is een bekende waarheid, dat de Heer Jezus ooit terug zal keren uit de hemel. Hij zal Zijn voeten dan letterlijk en zichtbaar zetten op de Olijfberg, die voor Jeruzalem ligt, tegen het oosten (vs 4).
Het staat onomstotelijk vast, dat dat gaat gebeuren.
Toch zijn er heel wat christenen, die deze profetie helemaal niet kennen. Als ze deze profetie ooit al eens gehoord hebben, geloven ze hem dikwijls niet. Men zegt dan: “Dat moet u geestelijk zien.” Dan zeg ik: “Goed, verklaar het mij dan. Wat betekent het dan geestelijk”? Men is dan snel uitgepraat, want dit is geestelijk niet te verklaren. (A.K.H.)
Brieven in de Bijbel worden brieven genoemd omdat ze niet voor iedereen bestemd zijn, maar in principe alleen voor diegenen aan wie de brief gezonden is. Deze brieven zijn voor de Gemeente en niet voor de hele wereld. Ook al staat er in lang niet alle brieven bij aan wie het geschreven is, toch blijkt uit de briefvorm of het aan gelovigen of ongelovigen geschreven is.
Wij noemen dat erfelijkheid. Ieder mens heeft bepaalde eigenschappen van zijn ouders. Dat kan mijn moeder niet helpen, maar mijn vader wel. Als een moeder verantwoordelijk was voor de zondige natuur, zou de Here Jezus geboren zijn met een zondige natuur. Hij had gewoon een menselijke en adamitische zondige moeder. Het moge duidelijk zijn dat de zondige natuur die erfelijk is, zich kennelijk vererft via de vader.
(1*) 2 Korinthe 8:5 spreekt over bekeerden, over gelovigen, die zich -met al hun gedachten en daden – aan de Heer gaven
(2*) Men kan -Bijbels- het “Woord”, het “Getuigenis”, een “persoon” aannemen, maar niet het geloof.
In deze studie zal het niet gaan over de vraag of de wereld geschapen werd, of door evolutie tot stand is gekomen. Het gaat hier om Bijbelstudie en dus weten wij vanuit “Het Woord” van God dat de wereld niet door evolutie tot stand is gekomen. Wie de wereld nauwkeurig bekijkt weet dat evolutie onzinnig is.
Het is een wijdverbreid misverstand dat God de hemel en de aarde in zeven dagen geschapen zou hebben. Dat staat nergens in de Bijbel!
(1)(2)(6)
Voor meer informatie hierover kunt u de gratis Bijbelstudies op Mp3: “C003 Model der schepping” beluisteren of bestellen. Zie hiervoor onze Mp3 pagina’s
(3) Het gaat bij het Hebreeuws altijd om het Woord van God, want dat is de enige plaats waar Hebreeuws voorkomt. Hebreeuws dat elders voorkomt, is van de Bijbel afgeleid. Daarom dient een woord altijd binnen de context van het Woord van God te worden bestudeerd, want dáár krijgt een woord zijn betekenis
(7) Bedoelt wordt het geopenbaarde Koninkrijk op aarde.
(8) Dit geldt ook voor de leer der restitutie. Wanneer men de diverse Schriftplaatsen op een eerlijke en juiste manier met elkaar vergelijkt, kan men slechts tot de conclusie komen dat er restitutie heeft plaatsgevonden. Wie dat niet doet weet deze dingen niet, maar het is hem willens onbekend. Men moet bereid zijn om Schrift met Schrift te vergelijken. Vervolgens zal men de waarheden die de Schrift aangeeft dienen te accepteren. Het gaat dus om geloof in het Woord van God.
(9) Men is overal op aarde op zoek naar iets waardoor de mens eeuwig zou kunnen leven (= levens-elixer). Men weet dat zoiets zou moeten bestaan. Men weet dit, omdat het ooit bestaan heeft, namelijk: de boom des levens. Tegenwoordig is er ook een boom des levens, maar dat is een geestelijke boom des levens. Die geeft geestelijke leven. Die Boom is Christus.
Een lijst met Schriftplaatsen met de woorden “thoohoe” en “boohoe”, is hier te vinden: https://www.bijbelspanorama.nl/s40-de-leer-der-restitutie-bijlage-thoohoe-en-boohoe/
Een lijst met Schriftplaatsen met de woorden “thehoom” is hier te vinden:
https://www.bijbelspanorama.nl/s40-de-leer-der-restitutie-bijlage-2-het-woord-thehoom/
Als een Groninger “moi’” zegt en je moet het naar het Nederlands vertalen, “dag”. En als een Groninger ‘moi’ zegt en je moet het naar het Hebreeuws vertalen, dan is het “shalom”, want “moi” is de wijze gewoonlijk groeten. Als de Hebreeën elkaar groeten, zeggen ze “shalom”. “Moi” “shalom”, Het heeft wel dezelfde functie. Het functioneert als groet. Nu ziet u, hoe gevaarlijk het is om te vertalen en om met betekenissen van woorden te schermen
In feite is de getalswaarde van neshamah 395, namelijk: k Nun (50), s Shien (300), m Méem (40) h wordt meestal genegeerd. Het waarom dat is mij niet bekend.
Eén van de meest tragische dingen van onze tijd is, dat door al die communicatiemiddelen van vandaag ons denken zodanig beïnvloed of aangesproken wordt, dat wij helemaal niet meer vrij zijn om te denken. Zelf denken is er niet meer bij.
Je kunt het overal in geïnformeerd worden als een zegen beschouwen, maar het is een vloek als je overal over geïnformeerd wórdt. Het is geweldig dat wanneer je iets wilt weten, je een boek uit de kast kunt trekken of het via de computer kunt opzoeken. Maar het is verschrikkelijk als al die informatie elke dag van minuut tot minuut over je uitgestort wordt. Neem alleen die informatie tot u die van wezenlijk belang is. Onze basis is daarbij natuurlijk uiteraard de Schrift zelf. Dan zal blijken dat men vrij wordt
Toen de vertalers in de Bijbel “sittimhout” tegenkwamen, hebben ze het keurig vertaald met sittimhout, omdat ze niet wisten wat voor houtsoort het was. Want “sittim” is geen Nederlands, maar Hebreeuws. Toen men een cherub in de Bijbel tegenkwam dacht men: “Wat is dat nu voor een ding?” Men heeft het woord maar niet vertaald, want men heeft er geen woord voor. En toen men het woord engel” tegenkwam, had men er geen Nederlands woord voor en heeft men het gewoon laten staan.
Dat is met veel meer begrippen in de Bijbel zo gebeurd. De Engelsen bijvoorbeeld, hebben niet geweten wat “baptizo” was in het Grieks. Ze hebben het niet vertaald, omdat ze wisten dat er geen goed Engels woord voor was. Dat is ook zo, want het woord “dopen” betekent niet alleen onderdompelen, maar ook identificatie met elkaar, opgaan in elkaar, met elkaar verbonden worden. De Engelsen hebben dat ook begrepen en het niet vertaald. Zo hoort het ook.
Waarschijnlijk is dat precies hetzelfde als de ideeën van Plato. Hij leerde dat er bepaalde grondbegrippen zijn die de mens kent. Hij weet dat die grondbegrippen bestaan als principe. Hij kan ze niet definiëren. Hij kan ze alleen omschrijven. Hij kan er alleen mee omgaan.
Hij zegt bijvoorbeeld: “Liefde.”
Daar hebben we allemaal een idee over, maar we kunnen niet zeggen wat het is. We kunnen het wel omschrijven en we kunnen er jaren mee bezig zijn en elke dag zeggen: “Liefde is dit of dat.” Maar wat is het nou echt? Wat is het wezen? Dat weten we niet. Het idee kunnen we niet pakken, maar de uitwerking ervan wel.
Als u bijvoorbeeld een Bijbelstudie van mij hoort of leest, ontvangt u mijn geest. U neemt mijn methode van denken over. Ik doe het u voor. Ik leid u door die teksten heen. U gaat denken, zoals ik denk. U moet er niet van schrikken, maar zo werkt dat nou eenmaal.
Er wordt van mensen gezegd dat ze één van geest zijn. En er wordt van de gelovigen gezegd dat ze één van Geest zijn. Waarom? Omdat ze op dezelfde wijze leren denken. Ze gaan uit van dezelfde beginselen, van dezelfde principes, van hetzelfde geloof, van dezelfde God en van dezelfde Goddelijke Waarheid. Ze verwerken die dingen op dezelfde manier.
Ze worden dan één van Geest. Ze hebben dus elkaars Geest.
Om de Bijbelstudies te ondersteunen zijn er door ons een aantal Bijbelse schema’s opgesteld. De oorspronkelijke schema’s uit 1996 zijn door ons in een nieuw jasje gestoken en opnieuw uitgebracht in een brochure. De schema’s zijn voorzien van commentaar en veel tekstverwijzingen. Deze brochure kan erg behulpzaam zijn bij het bestuderen van de Heilige Schrift en het vasthouden van de “rode draad” van diverse Bijbelse onderwerpen.
BROCHURE 00BP
In de prediking van het Evangelie van Jezus Christus worden vele Bijbelse uitdrukkingen gebruikt, die alle te maken hebben met de manier waarop een sterfelijke zondaar eeuwig leven kan ontvangen. Er wordt gesproken over bekering, verzoening, geloof, genade, rechtvaardigmaking, verlossing en bevrijding. Een woord, dat slechts zelden gebruikt wordt, maar toch zo ontzettend belangrijk is, omdat het in essentie aangeeft, waar het eigenlijk allemaal om gaat, is “wedergeboorte”. We willen ons daarom bezighouden met wat de Bijbel onder wedergeboorte verstaat.
BROCHURE 01
De natuurlijke mens is door zijn geboorte uit Adam een zondaar, en daarom ongeschikt voor het koninkrijk Gods. (1 Kor. 15 : 50). Wat nodig is, is dat de zondaar in ieder geval verlost wordt van zijn oorspronkelijke afstamming en opnieuw verwekt of geboren wordt, waardoor hij een nieuwe natuur ontvangt. Deze verlossing van de oude natuur is voor ons, die geloven in het verzoenend sterven van de Here Jezus een heerlijk feit, omdat wij weten, dat “onze oude mens met Hem gekruisigd is, opdat het lichaam der zonde te niet gedaan worde…. ” (Rom. 6 : 6). Deze voor God gestorven zondaar ontvangt echter tevens met Christus nieuw leven, omdat de opstanding van Christus, evenals Zijn sterven, in onze plaats was. Zijn opstanding is daarom ook onze opstanding.
BROCHURE 02
In het beroemde nachtelijke gesprek tussen Nicodemus en de Heere Jezus doet de laatste een wet zeer markante uitspraak. Nadat Hij tot driemaal toe gesproken heeft over de wedergeboorte als noodzaak om het Koninkrijk Gods te zien of in te gaan,verwijt hij Nicodemus, dat deze niet bekend is met het begrip “wedergeboorte”: “Zijt gij de (niet een” maar de) leraar van Israël, en weet gij deze dingen niet?” Joh.3: 10.
BROCHURE 03
De eerste bladzijden van de Bijbel, overbekend als zij zijn, vertellen ons over de wijze waarop de wereld zoals wij die kennen tot stand gekomen is. En direct worden we geconfronteerd met de meest gecompliceerde problemen. We lezen hoe de wereld van kwaad tot erger vervalt. Hoe zij, verre van te evolueren, juist degenereert. Maar tegen elke menselijke verwachting in kent de Schrift een “happy end”! We lezen daar immers over het tot stand komen van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde ter vervanging van de oude hemel en aarde, die voor eeuwig zijn weggedaan. De oude schepping blijkt op het laatste ogenblik vervangen te worden door een nieuwe. Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waarin gerechtigheid woont!
BROCHURE 04
God heeft altijd veel liefde voor de mensheid gehad. Hoewel de mensen hebben gezondigd en zich van Hem hebben teruggetrokken, heeft God toch in Zijn liefde gezorgd voor een ‘uitweg’ voor zondaren en ‘een weg tot verzoening’ met Hem. En dit plan tot verzoening en verlossing is het hoofdthema van de Bijbel. De reden, waarom God ons dit Boek gegeven heeft, is: ons met dit heerlijke verlossingsplan bekend te maken.
BROCHURE 06
Genade is de onbegrijpelijke en onverdiende gunst van God. Genade betekent, dat God Zelf de verantwoordelijkheid van de schuldige mens op Zich neemt. Genade wordt om niet aangeboden aan hen ,die “dood waren in de misdaden en in de zonden”, die “wandelden naar de eeuw dezer wereld, naar de overste de macht der lucht” en die van nature “kinderen des toorns” waren. Het wordt aangeboden door de Here Jezus. Genade is “Gods grote liefde, waarmee Hij ons liefgehad heeft, ook toen wij dood waren door de misdaden” en waardoor Hij ons “heeft levend gemaakt met Christus en ons mede gezet heeft in de hemel in Christus Jezus.”
BROCHURE 07
Over de vraag : Wie is de de “Bruid van Christus”. Is dit de Gemeente of behoort deze titel aan het gelovig overblijfsel van Israël? Deze vraag is de aanleiding tot de studie, die op de volgende bladzijden is weergegeven. Het is met enige aarzeling, dat ik mij ertoe gezet heb, om een studie over dit onderwerp op schrift te stellen. Niet omdat de uitkomst ervan zo onzeker is, maar omdat de praktijk leert, dat er op dit onderwerp eigenlijk een soort taboe rust.
BROCHURE 09
God biedt ons Jezus niet alleen aan als Zondendrager en als Bevrijder van de macht der zonde, maar ook als onze Here en Koning. Wij lezen In de Handelingen 2 : 36: “Zo wete dan zekerlijk het ganse huis Israëls, dat God Hem tot een Here en Christus gemaakt heeft, namelijk deze Jezus. Die gij gekruisigd hebt‘. Jezus aannemen betekent Hem als Goddelijke Meester erkennen, aan Wie wij ons met geheel ons hart en leven onderwerpen. Wiens onbeperkte heerschappij over ons leven wij met vreugde aanvaarden, zodat het nu voortaan niet meer de vraag is: Wat zal ik graag willen doen? – maar de vraag is nu slechts: Wat wil Hij dat ik doen zal?
BROCHURE 10
Wanneer we een systematische studie maken van de persoon en het leven van de Heere Jezus, krijgen we direct bij de aanvang te maken met het fenomeen, dat er niet zoiets als een biografie van de Heere Jezus bestaat! Wat we in de Bijbel vinden is geen enkelvoudig chronologisch verslag van zijn leven vanaf de aankondiging van zijn geboorte tot en met zijn Hemelvaart. Wat we vinden zijn de vier “Evangeliën”, die onderling aanmerkelijk van elkaar verschillen. Niet dat deze verschillen tegenstrijdigheden zouden zijn! Verre van dat, de gelovige weet immers, dat de vier Evangeliën in wezen één en dezelfde schrijver hebben. Waar alle vier door de geest van God zijn voortgebracht is het onmogelijk, dat er tegenstrijdigheden zouden voorkomen.
BROCHURE 11
Het is een voorrecht voor iedere gelovige het levende water verder te mogen brengen voor zover God hem de gelegenheid daartoe geeft. Laten wij nu een ogenblik nadenken over wat het betekent, een kanaal van zegen voor anderen te zijn. Stel u voor, dat u genezen bent van een gevaarlijke ziekte en u weet zeker, dat het middel, dat u hebt gebruikt, onfeilbaar is. Zou u dan niet graag dit medicijn overal bekend willen maken? Natuurlijk zou u er niet over kunnen zwijgen. Evenzo willen wij graag overal bekend maken, dat er stromen van zegen zullen vloeien uit het hart van een ieder, die gelooft in de Here Jezus.
BROCHURE 12
Paulus stelt nadrukkelijk vast, dat ‘God het is die in ons werkt, beide, zowel het willen als het werken, naar Zijn wel behagen’ Fil.2:13. Onze verantwoordelijkheid in deze is geen andere dan te geloven, dat Hij bij machte is het ‘willen’ en het ‘werken’ in ons te richten en te besturen; en om te luisteren naar Zijn stem. Met het oog op deze verantwoordelijkheid zouden wij elke gelovige. op het hart willen binden zijn ‘werken’ te toetsen aan het Woord en in het gebed, om zeker te zijn, dat het werkelijk de ‘goede werken zijn, die God te voren bereid heeft opdat gij daarin zoudt wandelen’. Efeze 2:10
BROCHURE 13
Aan niets heeft de Gemeente van Jezus Christus in onze dagen meer behoefte dan dat in haar de grondwaarheden van de Christelijke hoop weer levend en zichtbaar worden. Wij moeten helaas de klacht uitspreken, die eigenlijk ook een aanklacht is, dat de Kerk van Christus deze grondwaarheden met hun wonderbare perspectieven voor de eindtijd verduisterd heeft ten gunste van een ontwikkelingsleer over wereldverbetering en maatschappijvernieuwing, die echter noch Bijbels gegrond noch door de loop der geschiedenis gerechtvaardigd is. De zelfbezinning van de Gemeente moet beginnen met de terugkeer tot het fundament van de Schrift en tot de verwachting van de Christelijke hoop.
BROCHURE 14
Dit is een heel bekende profetie. Het is een bekende waarheid, dat de Heer Jezus ooit terug zal keren uit de hemel. Hij zal Zijn voeten dan letterlijk en zichtbaar zetten op de Olijfberg, die voor Jeruzalem ligt, tegen het oosten (vs 4). Het staat onomstotelijk vast, dat dat gaat gebeuren. Toch zijn er heel wat christenen, die deze profetie helemaal niet kennen. Als ze deze profetie ooit al eens gehoord hebben, geloven ze hem dikwijls niet. Men zegt dan: “Dat moet u geestelijk zien.” Dan zeg ik: “Goed, verklaar het mij dan. Wat betekent het dan geestelijk”? Men is dan snel uitgepraat, want dit is geestelijk niet te verklaren.
BROCHURE 16
Tenzij anders vermeld, komen de aangehaalde Bijbelteksten uit de Statenvertaling.
De (afgoden)dienst aan “al het heir des hemels” werd onder koning Josia afgeschaft.
Er zijn twee boeken (bekend) van Bijbelgeleerden, die over de betekenis van de sterrenbeelden gaan. The Witness of the stars (Ethelburt Bullinger) The Gospel in the stars (Joseph Seiss). Van dit materiaal is (ook) dankbaar gebruik gemaakt bij de bestudering van dit onderwerp.
In deze studie staat soms: (Hebreeuws ?). Dit betekent: Herleiding van het Hebreeuwse woord niet gevonden.
Deze studie is ànders dan andere Bijbelse onderwerpen omdat ze niet primair op de Here Jezus Christus gericht is, noch op het werk dat Hij gedaan heeft. Het is geen studie over de nieuwe schepping, maar over de oude schepping,met name over het uiterlijk van de oude schepping. De mens heeft een hoge dunk van zichzelf en over alles dat hij tot stand heeft gebracht. Dit geld vooral voor de “wetenschap”. De wetenschap van de mens is geen werkelijke wetenschap. Het is technologie. De mens kan tegenwoordig heel wat in technisch opzicht. Naar de mens gesproken, kan men daar bewondering voor hebben. Het heeft echter niets met “kennis” te maken.Vaak doet men dingen, zonder te weten of iets werkt. Soms blijkt het inderdaad te werken en soms ook niet. Doorgaans weet men absoluut niet waarom het werkt. De mens heeft in de praktijk veel
waargenomen, waardoor hij in staat bleek veel dingen te construeren. Dit heeft niets met werkelijke kennis te maken. De westerse mens kijkt in de regel neer op volkeren die geen technologische kennis hebben. Men duidt hen aan met ”achtergebleven gebied” of ”ontwikkelingsland”. De westerse mens ziet het als het hoogste goed om zijn verworvenheden
onder die volkeren te verbreiden. Het is echter heel goed mogelijk, dat bij hen veel meer kennis aanwezig is, dan bij de westerse mens. De mens komt in de regel niet aan werkelijke kennis toe omdat hij niet weet waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Dit komt met name door het misbruik van de technische ”kennis”. De mens houdt zich met zaken bezig die feitelijk van nul en generlei waarde zijn. Door de techniek is de mens in staat voor de werkelijkheid te vluchten. Hij houdt zich met een droomwereld bezig die niet werkelijk bestaat. In de praktijk is hij helemaal niet geïnteresseerd in de werkelijkheid. De mens is alleen geïnteresseerd in zaken waar hij zelf béter van wordt. Of dat de waarheid is of niet, speelt daarbij geen enkele rol.
In deze studie gaat het om de waarheid. Het gaat erom hoe de werkelijkheid eruit ziet. Deze studie handelt over de oude schepping, met name om de vorm van deze oude schepping en waarom die vorm zo is geschapen. Het gaat er daarbij niet om of het in overeenstemming is met hetgeen wij in de praktijk waarnemen. Evenmin is het bedoeld om er zelf béter van worden. In deze studie staat hetgeen de Bijbel leert centraal; zónder alle moderne ”kennis”. Het uitgangspunt is: geloof in hetgeen God in Zijn Woord heeft meegedeeld. In de Bijbel is geen hoofdstuk te vinden, waar speciaal wordt meegedeeld hoe de oude schepping in elkaar zit. Er zijn wel veel hoofdstukken te vinden die over de nieuwe schepping handelen. Met name Paulus besteedt in zijn brieven zeer veel aandacht aan de manier waarop een oude schepping een nieuwe schepping wordt. In verband met de oude schepping vinden we dergelijke hoofdstukken niet.Dit is begrijpelijk, want de Bijbel leert ons dat de oude schepping verdwijnt en dat er een nieuwe schepping tot stand komt.
Het woord “gemeenschap” is in de Statenvertaling de vertaling van het Griekse “koinonia”. Dit woord staat ten onrechte in sommige Griekse manuscripten. Het staat in de “Textus Receptus”, waarvan de Statenvertaling een vertaling is. In de nieuwere versie van het Nieuwe Testament staat het woord “oikonomia”, wat “bedeling” betekent.
De wereld van vandaag is geboren uit de gevallen “oer-schepping” van Genesis 1 : 1. De nieuwe schepping, de zaligheid, komt voort uit de Here Jezus. Christus is het Hoofd van de nieuwe schepping. Jezus Christus is voortgekomen, langs één kant, uit een hoer: Rachab, Thamar, Bathseba en – in breder verband – Israël zelf.
Israël wordt in de Bijbel uitdrukkelijk de overspelige vrouw genoemd (Ezechiël 16 : 32, Jeremia 9 : 2), de hoer (Ezechiël 16 : 35). Toch wordt daaruit een nieuw Israël geboren.
De hele schepping, waarin wij leven, was de vrouw van God. De schepping staat vrouwelijk tegenover de mannelijke Schepper. Die schepping is overspelig geworden en is een andere man (de satan) gaan dienen. Toch komt uit deze overspelige vrouw een nieuwe wereld voort.
De wereld, waarin wij leven, is geboren uit de oorspronkelijke schepping. Dat is niet voldoende, want men moet wedergeboren worden, om behouden te worden. Dit gebeurt uiteindelijk via de Persoon van de Here Jezus Christus, Die een nieuwe schepping
voortbrengt. Christus was Zelf de Eerste Die wedergeboren werd en wij zijn Hem gevolgd in de wedergeboorte.
Dé zonde van ongeloof wordt in de Bijbel “spreken/lasteren tegen de Heilige Geest” genoemd (Matthéüs 12 : 32; Markus 3 : 29; Lukas 12 : 10). De Geest overtuigt van zonde, van gerechtigheid en van oordeel (Johannes 16 : 8). Wanneer we dat niet aanvaarden, zondigen we rechtstreeks tegen de Persoon van de Heilige Geest.
Op grond van ongeloof gaat de mens verloren en op grond van geloof wordt de mens behouden. De Bijbel leert niet dat iemand die van niets weet voor de eeuwigheid verloren is. De Bijbel leert dat een ongelovige verloren is en dat iemand, die gelooft, behouden is. De enige manier, om het oordeel te
ontvlieden, is: tot geloof komen.
Het evangelie is een kracht Gods tot zaligheid voor een ieder, die gelooft (Romeinen 1 : 16). Voor degene die niet gelooft, is het “een kracht Gods tot verdoemenis”.
Het woord voor ”land”, ”aarde” is het Hebreeuwse woord ”eretz”. Dat wordt in het algemeen gebruikt voor Israël zelf: ”Eretz Jisreël”. ”Land” heeft met een bepaald territorium te maken. ”Eretz” is de aanduiding voor een begrensd gebied ter onderscheiding van een ander gebied. Dat wil zeggen: land ter onderscheiding van een ander land. Het land is tevens de begrenzing van het water. De droge aarde verschijnt ter
onderscheiding van de zeeën.
De bereiding van druiven tot wijn is vrij ingewikkeld. De druif bestaat voor het grootste gedeelte uit water. De druif moet worden geplukt en geperst (met voeten getreden). ”Persen” heeft met vernedering/oordeel te maken. Door vernedering en oordeel komt er een nieuwe schepping tot stand.
Het druivensap gaat in eikenhouten vaten, die in het donker bewaard worden. Tijdens het rijpingsproces komt er alcohol tot stand: water wordt wijn. Wijn is een beeld van de Geest en van de geestelijke dingen. De nieuwe mens ontwikkelt zich ten koste van de oude mens, want die legt men af.
Er is ook een sterrenbeeld, dat ”kruis” heet, namelijk ”het Zuiderkruis” (Latijn: Crux). Dit sterrenbeeld is al zo’n 4000 jaar aantoonbaar (zolang wordt het al gezien). Aan onze sterrenhemel is het niet meer te zien, omdat het naar het zuiden is afgezakt.
Het Zuiderkruis heeft met vernedering te maken, want alles, wat in het zuiden ligt, heeft met vernedering te maken. Het is verleden tijd. Wij zien op naar een ander sterrenbeeld: de Noorderkroon. De kroon staat altijd in het noorden, want het noorden wijst op God (Psalmen 48 : 2, 3).
Meer over de sterren die spreken vind u hier: 
De Bijbellezingen zijn voor persoonlijk gebruik.
Het is niet toegestaan deze te wijzigen of aan te passen.
Ook is het niet toegestaan deze verder online te verspreiden
© NBC – Almere
Benny Goodmanstraat 40
1311RA Almere
Tel: 036 – 536 29 76
E-mail: info@bijbelstudie.nl
Enige tijd geleden werd mij deze vraag gesteld. Daarmee was ik
ineens terug in 1960. Toen kwam mijn vaders eerste brochure uit de Morgenroodreeks uit, met als titel “Wat is de hemel?” In die dagen waren er nogal wat mensen om onze familie heen overleden en mijn vader werd steeds gevraagd waar ze zich bevonden en hoe het daar was. Mijn vader gaf daarop deze brochure uit en een grammofoonplaat: “Daarboven is een heerlijk oord”. Op die plaat stonden liederen die we nu nog zingen en een declamatie van mijn moeder. Het waren uitgaven bedoeld als troost en bemoediging voor degenen die achtergebleven waren. Ze waren bovendien uitgegeven, omdat er ook onder kinderen Gods veel onzekerheid bestaat over wat de Bijbel leert over de hemel.
Bij nader inzien lijkt het nirwana mij de minst ideale toestand te zijn die je maar bedenken kunt. Het blijkt namelijk leegheid te zijn. Men moet zichzelf leegmaken. Men denkt niet meer, men doet niet meer, men hoort en ziet niet meer en men noemt dat een ideale toestand. Dat zou dan overeenkomen met het Bijbelse begrip hemel. De wereld is een
heel eind op streek naar die leegte. Als er iets is wat mij stoort in het dagelijks leven, is het de leegheid van de mens. Men denkt absoluut niet meer en doet er ook alles aan om denken te voorkomen. Via deze boeddhistische leringen wil men van de wereld en haar problemen af. Men heeft er geen alternatief voor en dan houdt men leegte over.
Of ze het ook kunnen zien, staat niet vermeld, maar ik hoop het niet. Dat is toch enigszins gênant. Als ze het echter
weten, zal het wel op één of andere manier waargenomen worden. Er staat nergens in de Bijbel dat men ziet. De Heer ziet wel en de satan gaat rond over de aarde om te zoeken (Job, Petrus). Of onze broeders en zusters die ons voorgegaan zijn, alsnog rondgaan over de aarde en daar alles zien, waag ik te betwijfelen. Dat lees ik namelijk niet in de Bijbel. Aangezien men in de hemel per definitie weet wat er op de aarde is, geloof ik wel dat ze dat weten, maar of ze dat zien, is een
ander verhaal.
*Er is een Bijbelstudie over het Bijbels wereldbeeld (ofwel de holle aarde) beschikbaar. Zowel als Mp3-lezingen als schriftelijk.
Of het nu in het lichaam is of niet, ik weet wel dat hij voor dat doel naar de berg Sinaï is geweest, om van daaraf die derde hemel binnen te gaan. Niet omdat het daar makkelijker is, maar omdat de Heer bepaalde plaatsen gebruikt. Paulus deed dat in navolging van Mozes en Elia. Hij ging naar de berg Sinaï, een berg in Arabië waar hem hemelse dingen getoond zijn. Daarvan staat dat “hij opgetrokken is tot in de derde
hemel”. Ik denk dat zijn lichaam gewoon op de berg Sinaï was, net als dat van Mozes en Elia. Hoe het echter precies is, weet ik ook niet.
Hierover is tijdens twee eerdere Bijbelstudiedagen met als onderwerp: “Dood en dodenrijk” gesproken . Toen hebben we daar uitgebreid bij stilgestaan. Ik bespreek daar alle Schriftplaatsen waarin het woord “hades”, “dodenrijk”, “poel des vuurs” of “sheool” gebruikt wordt in het Oude Testament. Ook andere termen als “tartarus”, “put” en “paradijs” zijn toen aan de orde gekomen. Ik ga daar dan nu ook bij voorkeur niet op in.
De studies kunnen beluistert worden via onderstaande link:
Ultradispensationalisten en de hemel.
Ook om die reden hebben de ultradispensationalisten ongelijk. Als er na de opstanding van Christus een gemeente was, anders dan dé Gemeente waarvan wij nu deel uitmaken, dan hebben zíj eerstgeboorterecht, gaan zíj naar de hemel en wij niet. Zij hebben daarop uitgevonden dat er niet alleen twee gemeentes
bestaan, maar ook twee hemelen. Er zou namelijk zoiets zijn als het hemelse en het overhemelse. Men beweert dat Hebreeën voor die eerste gemeente was, vóór Paulus en de Gemeente waarvan wij deel uit maken. In Hebreeën 3 : 1 staat echter: “Hierom, heilige broeders, die der hemelse roeping deelachtig zijt”. Dat gaat over de Gemeente. Zij beweren echter dat ook Israël een hemelse roeping heeft, maar dan iets lager.
Hoe dat dan moet met het duizendjarig rijk, is niet duidelijk. Dan zou Israël, een bekeerd Israël, op aarde wonen als eersteling van de volkeren. Hoe moet dat dan als zij een hemelse positie hebben ontvangen? Dat ze naar de hemel gaan,
zou zijn omdat de Thessalonicenzen brieven ook vroege brieven van Paulus zijn en ook op die gemeente van toepassing zijn. Daarin is sprake van opname van de Gemeente (1 Thessalonicenzen 4). Daar zou het dan niet gaan over u en mij, maar over hen, want zij gaan ook naar de hemel. Men heeft dan eerst twee hemelen gemaakt van die ene. Die hemel der hemelen, die in het Oude Testament altijd in het enkelvoud staat. Men heeft er echter twee van gemaakt op de volgende grond: Het verschijnsel bestaat in het Grieks dat woorden – zelfstandige
naamwoorden/werkwoorden – versterkt worden door er een voorzetsel aan toe te voegen. Dat gebeurde met “katalasso”. Dat betekent losmaken en verbinden met een ander, vertaald met verzoenen.
Het woord is eigenlijk “lasso”. Als men het wil versterken, zet men er “kata” voor. Als het met nog grotere nadruk gezegd wordt, staat er “apokatalasso”. Dan komen er twee voorzetsels voor. De betekenis van het woord verandert daar niet mee. Het krijgt alleen meer gewicht. Dat gebeurt met het woord hemel, uranos, ook. Soms staat daar het woord “epi” voor. Men denkt dan dat dat hoger is, aangezien “epi” hoog betekent. Het woord “uranos” betekent in zichzelf echter al dat het gaat om alles wat hoger is dan de aarde. Dat kan de atmosfeer zijn, dat kan de ruimte van de sterren zijn. Het is echter bij voorkeur die onzienlijke wereld die van hogere aard is dan al het zichtbare. Dat is wat het woord betekent. Het is niet de ethymologie van het woord.
Om aan te geven dat het echt hoog is, staat er in sommige gevallen in het Nieuwe Testament “epi” voor. Ultradispensationalisten beweren dat er dus twee woorden bestaan voor hemel, “uranos” en “epuranos”. Dat noemen ze dan de hemel of het hemelse en het overhemelse. De laatste is dan nog hoger. Dat zou dan voor de Gemeente zijn in Paulinische zin en de wat lagere hemel zou dan bestemd zijn voor Israël. Zo hebben zij dan toch een hemelse roeping en wordt het nog moeilijker om het uit elkaar te houden. Het wordt echter toch problematisch wanneer het woord met “epi” ervoor voorkomt in het Matthéüs-evangelie. Dit soort redeneringen zijn zo verschrikkelijk onlogisch, dat heel moeilijk een logisch tegenargument te geven is. Als men het niet zien wil, houdt het gewoon op.
Wij kennen de uitdrukking “bevorderd tot heerlijkheid”. Die uitdrukking is ontleend aan de militaire structuur van het
Leger des Heils. Ik heb alle respect voor de organisatie en de terminologie en ik begrijp hem ook. Het is tenslotte heerlijker om ontbonden te zijn dan gebonden. De echte bevordering tot heerlijkheid komt echter pas later, namelijk ter gelegenheid van de opname van de Gemeente.
Vaten zouden gebruikt worden voor hun eigen doel. Dat is met de mens ook zo. Er zijn grote en kleine “vaten”. De bedoeling is, dat ze vol zouden worden en hoe voller, hoe meer vervulling van het leven als zodanig. We moeten echter niet de grootte met elkaar vergelijken. Daar gaat het niet om, het gaat erom dat elk vat vol is. Dat is ook het misverstand van het socialisme. Dat gaat er van uit dat alle vaten evenveel inhoud moeten hebben. Het punt is dat sommige vaten al meteen vol zijn en andere vaten nog zo goed als leeg. Het verschil is dikwijls heel erg groot. Vandaar dat het nooit werkt. Het gaat er maar om dat het vat vol is. We zouden elkaar niet “een kopje kleiner maken”, zodat we allemaal even groot zouden worden.
Hij is de hemel binnengegaan en Hij is met Zijn eigen bloed – niet door het bloed van stieren en bokken – ingegaan in dat
heiligdom. Op die grond en met dat bloed zit Hij ook op de troon. Dat is de betekenis van het bloed dat op Grote Verzoendag gesprenkeld werd op de weg naar de ark des verbonds. Daarmee werd een verse en levende weg verkregen, die eindigt op het verzoendeksel ofwel de “troon der genade”. Op die troon zit Christus.
Waar gesproken wordt over of wij elkaar zullen herkennen in de
hemel, wordt vaak het voorbeeld aangehaald van Lázarus en de rijke man, die elkaar herkenden. Zij bevonden zich echter niet
in de hemel, dus is het geen goed argument. Kennelijk verstaat men onder hemel het hiernamaals en is het dodenrijk ook het hiernamaals en dus is de conclusie dat er herkenning is in het hiernamaals. U ziet hoe slordig met dit soort Schriftplaatsen wordt omgesprongen. Of men in de hemel weet wat er op aarde gebeurt, wordt ook verklaard uit diezelfde geschiedenis. De rijke man wist namelijk wat er op aarde met zijn drie vrienden
gebeurde. Maar hij was niet in de hemel. Bovendien was het een uitzonderlijke situatie, die nooit als norm te hanteren is.
Toen Mozes en Elia vanuit de hemel – want daar waren ze kennelijk – met de Heer verschenen op de berg der verheerlijking, werden ze door de discipelen herkend. Zo staat het er echter niet, want het zou best kunnen, dat ze zich netjes hebben voorgesteld. Ze wisten dat ze het waren, maar of ze ze herkend hebben, is niet zeker. Men zegt ook dat ze uit de hemel kwamen en wisten wat er op aarde omging. Ze kenden echter het profetisch woord en dat is wat anders dan dat ze de dingen op aarde zagen. We moeten er geen dingen inleggen, die er niet staan. Ze spraken over “Zijn uitgang”(Lukas 9 : 31). Ze wisten dit, omdat ze de schriften kenden, al vanaf toen ze zelf op aarde leefden.
In het algemeen kunnen we stellen dat hoe ouder onze geestelijke liederen zijn, hoe meer ze het hebben over onze toekomstverwachting. Luid en duidelijk spreken ze over die hemel, over die reünie en ons verlangen naar de hemel. Dat kan alleen maar voortkomen uit het besef, dat wij nu reeds dat hemels burgerschap ontvangen hebben.
Deze foto’s laten de plaats van een van de drie bronnen van de Jordaan zien. Deze bron heet tegenwoordig “Banyas”, net zoals de nabijgelegen plaats, en ligt op Israëlisch grondgebied, aan de monding van de berg Hermon. In het begin van onze jaartelling heette de stad Cesarea Filippi en wordt genoemd in de evangeliën en in Handelingen. De naam Banyas of Panias vindt zijn oorsprong in “Pan”, de herdersgod en een van de Griekse mytische figuren. Deze half-mens-half-dier, van wie als enige god wordt gezegd dat hij gestorven is, wordt in het katholicisme negatief neergezet, als beeld van de duivel. Beter onderzoek maakt duidelijk dat dit ten onrechte is.
Tenzij anders vermeld, komen de aan gehaalde Bijbelteksten uit de Statenvertaling, zoals gebruikt in het computer- programma
E-Sword. Op internet is deze vertaling te vinden via https://www.e-sword.net/
Genesis 13 : 10 vertelt dat Lot en Abraham over de “ganse vlakte der Jordaan” keken. In het Hebreeuws heet dat “KikkarYarden”. Tegenwoordig is dat niet meer mogelijk vanaf die plaats, maar in de dagen dat Lot koos voor dit deel van het land dus nog wel. Lot zag in de verte een weldadig gebied, dat “gevoed” werd door de Jordaan. Wellicht zag het er zo uit als op deze foto van het Jordaandal ter hoogte van de Westbank. Misschien was het nog mooier, want het is logisch dat wie kiezen mag, kiest voor een vruchtbaar gebied, waar het prettig leven is.
De Dode Zee gezien vanaf de berg Massada (zie rode stip op satellietfoto), dat gelegen is in het zuidwesten van de Dode Zee. De zee is 76 kilometer lang en 16 kilometer breed en wordt door het Jordaans schiereiland Lisan gedeeld in een klein ondiep zuidelijk deel, (4 tot 6 meter diep) en een groot noordelijk deel, dat op sommige plaatsen zo’n 430 meter diep is.
Vanwege het hoge zoutgehalte van 25-30% heet de zee in het Hebreeuws “Jam HaMelach” Zoutzee, dat is ook de Bijbelse naam. Het is het mineralenrijkste water ter wereld. Er is een uitzonderlijk hoge concentratie aan kalium, broom, magnesium en jodium. De Dode Zee wordt kleiner. De water- spiegel daalt ongeveer één meter per jaar
Massada biedt een prachtig overzicht op de overblijfselen van Gomorra. De “witte” plaatsen markeren dit gebied heel duidelijk. Lopen op de as van ver- brand kalkzandsteen en kijken naar de contouren van wat eens een woonplaats geweest moet zijn, maar waar nu geen enkel leven meer mogelijk is, bepaalt ons erbij dat het Woord van God waar is. Gomorra is één van de “monumenten” waarop de mens acht zou slaan om zich vervolgens te verdiepen in Zijn Woord en Zijn Plan met de oude schepping en in de nieuwe schepping.
Ons Nederlandse woord “keramiek” is verwant aan het Hebreeuwse “chamar”. De ch wordt een k en de letters m en r zijn omgekeerd. (Een omkering van letters heet een anagram). Keramiek is aardewerk of klei.
Men vermoedt dat “chamar” verwant is aan het Arabische “achmar”. Dit wordt vertaald met “rood”. Overdrachtelijk toe- gepast is dat rode klei of rode aarde. Zo kennen we vanuit het Hebreeuws het woord adamah, dat “aarde” Adam (= “rood”) van afgeleid. Daarom wordt de naam Adam soms met “rode aarde” vertaald. In de omgeving van Sodom heeft de aarde ook een rode kleur.
In het verleden heeft God eenmaal hemel en aarde geoordeeld door water. Hij heeft toen een universele vloed gebracht over de wereld. (Genesis 1 : 2) Wij noemen dat tegenwoordig “de laatste IJstijd.” Daarna heeft Hij, in de zeven dagen van Genesis 1, die wateren teruggedrongen, zodat het droge land weer zichtbaar werd en de aarde weer het één en ander voortbracht.
Deze satellietfoto toont het gebied waar de berg Hermon, het meer van Galilea, de Jordaan, Jeruzalem, de Dode Zee, Sodom en Gomorra, Egypte het land Gosen, de Rode Zee (met de plaats van de doortocht), de berg waar Mozes de wet ontving, de rotsstad Petra (met onder andere de berg Hor) en de berg Nebo zich bevinden. Dit aardbevingsgevoelige gebied, als onderdeel van de Syrisch-Afrikaanse Slenk, is van oudsher het centrum van Gods handelen met deze gerestitueerde schepping (aarde en twee hemelen). Volgens het profetisch Woord blijft dit gebied ook in de nabije, én de wat verder weg gelegen toekomst, het middelpunt van Gods handelen. Het maakt onderdeel uit van Gods Plan, dat leidt tot nieuwe hemelen en een nieuwe aarde.
Petrus zegt daarover in 2 Petrus 3 : 13: “Maar wij verwachten, naar Zijn belofte, nieuwe hemelen en een nieuwe aarde, in dewelke gerechtigheid woont.” Als de taak van dit gebied er op zit, dan zal het plaatsmaken voor de laatste onderdelen van Gods Nieuwe Schepping, die begon bij de opstanding van Jezus van Nazareth en Zijn aanstelling tot Here (Jehovah) Jezus Christus. De al aan Abraham gedane beloften zullen dan volledig in Christus gestalte hebben gekregen en wedergeboren kinderen Gods mogen daar voor altijd in delen.
De berg Sodom is eenvoudig te bezoeken en te beklimmen. Het eerste gedeelte van deze zoutberg, die voor 98% uit puur zout bestaat, kan per auto worden afgelegd en slechts een relatief klein gedeelte moet worden gelopen. Bovenop wordt men beloond met een prachtig uit- zicht over het zuidelijkste deel van de Dode Zee, waar veel mineraalwinning plaatsvindt. Rechts in de verte ligt het in de Bijbel genoemde Zoar, de plaats waar Lot en zijn gezin naar toe vluchtten tijdens de verwoesting van de vijf ste- den, waaronder het nabijgelegen Sodom. Beneden aan de voet van de berg is goed te zien hoe de berg bestaat uit zoutplaten.
In Nederland kennen we ook zoutbergen, alleen liggen die honderden meters onder de grond! De zoutberg Mount Sedom ligt echter honderden meters boven de oppervlakte. Dat het gebied enkele honderden meters gezakt moet zijn tijdens de ondergang van Sodom en de andere steden, is een verklaring voor deze zoutberg op deze plaats. Het is eveneens een goede verklaring voor de Dode Zee, die als enige op de wereld zoveel zout en mineralen bevat
De in Eilat wonende gids Benayah Blum weet haarfijn de weg in het gebied dat hij beschouwt als het gebied waar de stad Sodom lag. Hij wijst graag op de contouren van de stad. Een tekening van hoe het mogelijk geweest zou kunnen zijn, neemt hij mee op wat voor de geïnteresseerde bezoeker een bijzondere reis is door wat eens de veel hoger gelegen straten van de stad Sodom geweest zouden moeten zijn.
De contouren van de stad zijn duidelijk te zien en de “straten” zijn nu nog te bewandelen. Sodom ligt dus niet op de bodem van de Dode Zee! Helaas komen weinigen met eigen ogen kijken naar dit monument dat God Zelf bewaard heeft, opdat mensen altijd acht zouden slaan op Zijn Woord en Zijn beloften. Er is geen enkele vorm van leven in dit gebied, waar de brandbare sulfurbolletjes nog te vinden zijn. Alles bestaat uit louter as en gips (verbrande kalkzandsteen) en is daardoor zeer gevoelig voor regen. Het regent er echter bijna nooit, terwijl het hemelsbreed zo’n 30 kilometer verderop in de bergen van Judea flink kan regenen.
Uit Deuteronomium 34 : 1-3 blijkt dat Zoar tot het beloofde land behoorde. De voet van de berg Nebo ligt in het dal van de Dode Zee. Mozes zag vanaf de berg het hele beloofde land, namelijk het gebied van de stam Dan in het noorden tot aan Zoar in het zuiden.
Immens heet moet het geweest zijn om alles zo te verbranden dat er 4000 jaar later nog in de as geprikt kan worden. In dit zeer droge gebied van as en zout groeit niets, behalve dan in de wadi’s die het water dat in de bergen van Judea valt soms afvoeren. Meestal staan deze wadi’s (droge rivierbeddingen) dus droog en groeien er enkele planten, die het weinige water weten te benutten.
Zelfs in onze tijd zijn er nog zwavelbolletjes te vinden in de omgeving van de steden die 4000 geleden verwoest zijn door enorme hitte, veroorzaakt door een regen van brandende zwavel. Niet alle bolletjes zijn hele- maal verbrand, een aantal zijn gesmoord in de as. Ze dragen zo bij aan de lering die men uit de verwoesting van Sodom en Gomorra zou trekken. Het is een uitbeelding dat God Zelf Zíjn oude schepping geoordeeld hééft en zal wegdoen door vuur (2 Petrus 3 : 10, 12), inclusief degenen die daar niet uit getrokken zijn op grond van hun geloof (vertrouwen) ín de Here Jezus Christus en op grond van het geloof ván onze Heiland. (Romeinen 3 : 23;
Galaten 3 : 22, 26) Wie net als Lot en zijn gezin dat oordeel wil vermijden, geeft dus gehoor aan de oproep te vertrouwen (geloven) op wat God gesproken heeft en dat zonder om te kijken naar wat men achterlaat. Daarmee wordt hij of zij wedergeboren tot kind van God in de volmaakte Nieuwe Schepping, waarin God uiteindelijk alles in allen is (1 Korinthe 15) en die nimmer zal vergaan. Deze boodschap van oor- deel, maar óók van redding is het beste dat een gelovige kan overbrengen aan degenen die zich nog in deze wereld (Sodom) bevinden. Voor hen geldt: Neem Gods Woord en zijn nog steeds aanwezige tastbare voorbeelden ter harte en kies voor het onvergankelijke leven.
Hermon” komt in de Bijbel vijftien maal voor:
Deuteronomium 3 : 8, 9 | Deuteronomium 4 : 48 | Jozua 11 : 3, 17
Jozua 12 : 1, 5 | Jozua 13 : 5, 11 | Richteren 3 : 3 1 | Kronieken 5 : 23
Psalm 42 : 7 | Psalm 89 : 13 | Psalm 133 : 3 | Hooglied 4 : 8
Vanuit de besneeuwde bergen ontspringen bronnen met water dat naar het meer van Galilea (de Kinnereth) stroomt. Dat meer (170 m2 kilometer) geeft water en leven aan heel Israël. Het is namelijk het enige zoetwatermeer en daarmee een waterreservoir voor heel het land. Het water uit het levende meer van Galilea stroomt naar de Dode Zee in het zuiden. Het stroomt als het ware van het leven naar de dood en daarna houdt alles op. God heeft bewust deze symboliek in dit gebied gelegd.
Een aantal merkwaardige vormen in as behoren tot de overblijfselen van Gomorra. Ze zijn eenvoudig te vinden vlak voor de berg Massada. Net als in Sodom is ook hier geen leven te vinden. Dit is in overeenstemming met wat bijvoorbeeld geschreven staat in Jeremia 23 en Jeremia 50. De door God gezonden profeet haalde ook toen de tastbare voorbeelden aan van Sodom en Gomorra, opdat de Joden zich zouden bekeren van hun tot de dood leidende wandel.
Op sommige kaarten staat boven het Sinaï-schiereiland de naam Midian. Dat geeft aan dat men een compromis wil sluiten. Men redeneert: als de berg Sinaï in Midian ligt, dan moet het gebied van de Sinaï-woestijn ook Midian genoemd worden. Dat is natuurlijk niet juist, maar toont aan hoe men met kaarten klungelt.
Over “Jabal al Lawz” (de berg van de Wet) zijn Nederlands ondertitelde DVD’s beschikbaar van de archeologen Jonathan Gray en Ron Wyatt.
Deze DVD’s, (die ook rechtstreeks online bekeken kunnen worden), met als titel “Verrassende ontdekkingen” behandelen de volgende onderwerpen:
De Egyptische badplaats Nuweiba bevindt zich aan het einde van de “weg der Schelfzee”. Die voert dwars door het deel van Egypte dat tussen de Golf van Suez en de Golf van Akaba ligt. Hoge bergen omsluiten de laatste 85 kilometer van deze weg door de woestijn. Het volk Israël (naar schatting zo’n 2,5 miljoen mensen) kon niet anders dan deze weg vervolgen om uit te komen op een grote zandvlakte. Dat werd de verzamelplaats waar zij konden aanschouwen dat God voor hen de wateren uit elkaar dreef door een zeer sterke wind, die muren van ijs vormde. Vervolgens kon men oversteken naar Midian op de landbrug die daar van nature aanwezig is in het zeer diepe water van de Rode Zee. De achtervolgende Farao en zijn legers verdronken toen zij later dezelfde weg namen en de ijsmuren door het ontbreken van die zeer sterke wind smolten. De koraalbegroeing van die overblijfselen zijn nog te vinden op deze door duikers gewaardeerde plaats in de Rode Zee.
Naar en vanuit de grote zandvlakte bij Nuweiba, waar plaats geweest moet zijn voor een volk van ongeveer 2,5 miljoen mensen, is er maar één weg mogelijk. Deze door bergen omsloten weg is in totaal ongeveer 85 kilometer lang en wordt de Wadi Watir genoemd.
Jonathan Gray en wijlen Ron Wyatt beweren dat er aan de overzijde van de Golf van Akaba, in Saoedi-Arabië, een Foenicische pilaar zou staan. Deze pilaar zou 3000 jaar oud zijn en inscripties bevatten. Er zou op te lezen zijn dat hij geplaatst is door koning Salomo ter herinnering aan de doortocht door de Schelfzee van de kinderen Israëls onder leiding van Mozes. Volgens Wyatt is deze pilaar in Saoedi-Arabië inmiddels weggehaald, maar hij zegt dat er ook één staat aan de kant van Nuweiba, met exact dezelfde vorm. En inderdaad blijkt er een pilaar aan het zuideinde van het strand te staan, langs de doorgaande weg naar Sharm el Sheikh, precies in de bocht, namelijk daar waar de weg de bergen in gaat.
In sommige Statenvertalingen staat: de afgronden zijn “stijf” geworden, in plaats van de afgronden zijn “stof” geworden. Stijf wordt hier gebruikt in de zin van stof.
Met een telelens is vanaf het zandplateau van Nuweiba in Egypte de overkant van de Rode Zee goed in beeld te brengen. Er naar toe gaan is praktisch onmogelijk. Het gebied, waarin onder andere de berg Sinaï ligt, behoort toe aan Saoedi- Arabië. De machthebbers daar laten geen onderzoekers of toeristen toe op de plaatsen waar de kinderen Israëls geweest zijn.
Naar verluidt moet er aan de overzijde een door Salomo geplaatste gedenkzuil zijn geweest. Op dit moment is die daar niet meer aanwezig. Eenzelfde zuil staat nog wel aan de kant van Nuweiba.
Vanaf de bergen van Petra in Jordanië, kijkt men uit op de Wadi Araba. Dit woestijngebied is 170 kilometer lang en loopt van het zuiden van de Dode Zee tot aan de moderne badplaats Eilat, de meest zuidelijke punt van Israël, dat grenst aan Jordanië en aan Egypte.
Ons woord Arabier is van het woord arab afgeleid. Arabier betekent niet dat men uit de Araba komt of uit Arabië. Arabier betekent in de Bijbel en volgens de Hebreeuwse taal “een gemengd volk”. We weten dat Edomieten van Edom afstammen en Israëlieten van Israël, enzovoorts. Arabieren stammen af: van Ismaël, van Nabajot, van Ezau, van Amelek en andere zonen van Abraham. Dat is gemengd door elkaar en gezamenlijk heten ze Arabieren. De religieuze aanduiding voor hen is Mohammedanen. Het is dus een gemengd volk.
Petra heet volgens de Bijbel niet Petra, maar Bozra. Dat wordt vertaald met “schaapskooi”. Men weet niet met zekerheid waar Bozra heeft gelegen. De dalketel komt het meest in aanmerking. Dat is een groot gebied omgeven door bergen. In de Bijbel worden de namen Sela en Bozra beiden gebruikt als aanduiding voor de hoofdstad Edom.
Vanaf de weg van de Dode Zee naar Eilat kan men bij helder weer op een bepaald moment de berg Hor zien. Zelfs de witte graftombe van Aäron, die de moslims daar hebben geplaatst, is dan te zien.
Door de Araba trekken en daarna de berg Hor op klimmen, is een beeld van de dood en opstanding en uiterste verhoging van Christus tot in de hemel zelf. Men klimt uit: de Araba, de slenk, het graf, de dood, de berg Hor op (uitbeelding van de hemel). Vanuit de hemel hebben wij Eleázar, Lazarus, Christus, namelijk de Hogepriester van het Nieuwe Verbond, terug- gekregen. De verhoogde slang beeldt hetzelfde uit als Eleázar die zijn bediening begint op de berg Hor. Het zijn beiden typen van Christus. Eleázar werd hogepriester, nadat hij de dood had overwonnen. Zijn vader stierf, maar hij leefde en zijn positie was uitermate verhoogd op de hoog- ste berg in de omgeving. Het is niet bekend waar Mozes de slang verhoogd heeft en hoe ver het van de berg Hor af was. Maar halverwege de top van de berg Hor staat een slangenmonument. Niemand weet waarom dit monument daar staat en waarvoor het dient. Een goede verklaring kan zijn dat het wijst naar de verhoogde slang uit de woestijn, want dat is een beeld van de Hogepriester van het Nieuwe Verbond naar de ordening van Melchizédek.
Op de top van “de berg van Aäron” of “Jabal Harun” of “de berg Hor” staat een witte moskee. Die staat op het graf van Aäron. Er is ook nog een waterbassin of cisterne. Het water komt daar gewoon uit de grond.
De foto rechts geeft een overzichtsbeeld van Bozra en het oude Petra op de berg Umm El Biyara.
Deze foto geeft een overzichtsbeeld van Bozra en het oude Petra op de berg Umm El Biyara.
De berg Nebo ligt ter hoogte van de noordpunt van de Dode Zee en dan iets naar het oosten, in de bergen. Het woord Nebo wordt vertaald met: profetie; voorzegging. We komen hier weer dezelfde geschiedenis tegen. Zowel Mozes als Aäron klimmen vanaf de oostzijde van de Araba het gebergte in. Op de berg vindt hun opvolging plaats en daarna sterven zij. De dood van Mozes en Aäron beelden allebei de dood van de Here Jezus Christus uit en daarmee het einde van het Oude Verbond. In Hebreeën 3 en 4 lezen we dat Mozes en Aäron beiden middelaren van het Oude Verbond waren, maar Christus, als Middelaar van het Nieuwe Verbond, is méér. Mozes en Aäron klimmen op uit het oordeel Gods en worden verhoogd. Samen zijn ze een uitbeelding van Christus.
De Jordaan is in deze tijd geen grote rivier. Er wordt veel water onttrokken aan de rivier die zo’n belangrijke rol speelt in wat God ons via Zijn Woord te vertellen heeft.
Enkele uitzonderingen zijn:
In Johannes 4 : 4, 5 staat dat de Here Jezus van Judea naar Galilea reisde. Hij moest daarvoor door Samaria gaan.
De Here Jezus ging soms naar het land van Dekapolis. Dat werd gerekend tot het buitenland. Letterlijk betekent Dekapolis: tien steden. Deze steden lagen aan de oostzijde van het meer van Galilea, in het tegenwoordige Jordanië.
In Markus 7 : 24-30 en Matthéüs 15 : 21-28 staat de geschiedenis van Jezus en de Syro-Foenicische vrouw of Kananese vrouw. Deze geschiedenis speelde zich in het buitenland af. Tegenwoordig zouden we dat Libanon noemen.
De verzoeking van de Here Jezus door de duivel speelt zich in de woestijn af. (Matthéüs 4 : 1, Markus 1 : 12, Lukas 4 : 1) Er staat niet vermeldt om welke woestijn het gaat. Men vermoedt dat het in de woestijn van Judea plaatsvond. Deze woestijn ligt zuidoostelijk van Jeruzalem, in de richting van de Dode Zee.
Tegenwoordig is er nog steeds een speciale plek in de Jordaan waar men gedoopt kan worden. Deze plek ligt richting het noorden, iets ten zuiden van het meer van Galilea. Dat lijkt de meest waarschijnlijke plaats waar indertijd Johannes de Doper in de Jordaan doopte en waar dus ook de Here Jezus gedoopt is.
Lukas 2 : 36 spreekt over Anna, een profetesse uit de stam Aser. Sommigen beweren op grond van dit vers dat de tien stammen teruggekeerd zijn uit de ballingschap en zich weer bij de Joden hebben gevoegd. Maar deze ene vrouw, uit de stam van Aser, brengt nog niet alle tien stammen terug onder de Joden! Bovendien staat er in de Bijbel dat de stam van Juda (twee stammen) is afgeweken. Juda zou terugkeren tot Efraïm (tien stammen). (Jeremia 3: 18)
Een klassiek geschiedschrijver schreef dat in Noordwest-Europa aan de kust, het volk van de Sabelin goi woonden. Het Hebreeuwse woord goi betekent “heidenen” en in het woord Sabelin is het woord “Zebulon” terug te vinden.
In wat in deze dagen als de
hof van Gethsémané, aan de voet van de Olijfberg, wordt aangemerkt, staan veel zeer oude olijfbomen.
Wellicht zelfs nog uit de tijd van de Here Jezus.
De protestanten kennen twee Maria’s. De ene wordt Maria van Bethanië genoemd en is de zuster van Martha en Lazarus. De ander Maria wordt Maria van Magdala of Maria Magdalena genoemd. Zij zou een bekeerde hoer zijn. Er wordt gedacht dat zij een heel ander iemand was dan Maria van Bethanië, dat was immers een aardige lieve vrouw met lang haar en zalfolie. In de Bijbel vinden we geen verschil tussen deze vrouwen. De rooms-katholieken kennen het verschil ook niet. Ze kennen hier volgens hun leer maar één Maria. Die ene Maria wordt dus Maria van Bethanië en Maria van Magdala genoemd. Magdala ligt aan de oever van het meer van Galilea. De verklaring die men hier voor geeft is, dat Maria van Bethanië bezittingen had in Magdala en daar bij gelegenheid woonde. Er is een directe verbinding tussen Bethanië en Galilea.
Vanaf de Olijfberg heeft men goed zicht op de oude stad Jeruzalem, inclusief de Dome of the Rock (heiligdom van de moslims) op de Tempelberg. Op de voorgrond liggen de talrijke graven van Joden. Tussenin ligt het Kidrondal en aan de voet van de berg, die zo genoemd is vanwege de talrijke olijfbomen die er groeiden, ligt de hof van Gethsémané. Dit is de plaats waar de Here Jezus overgeleverd werd aan de Romeinen. (Matthéüs 26)
Deze foto is genomen vanuit het Kidrondal. De eerste berg rechts is de Olijfberg. De berg waar nu vele duizenden graven van Joden op staan, zal scheuren om een vluchtroute te verschaffen voor degenen die in geloof Jeruzalem zullen ontvluchten. Het is ook de berg waarvan de opgestane Here Jezus zichtbaar ten hemel opvoer. Daarna werd gezegd dat Hij op dezelfde manier, maar dan natuurlijk omgekeerd, weer zou terugkeren en Zijn voeten zou zetten op de Olijfberg. (Handelingen 1) De Joden zullen dan zien wie zij doorstoken hebben en tot geloof komen. (Zacharia 12 : 10) Het betekent ook het einde van de periode dat de Heer zich verborg voor de wereld. In de periode die volgt zullen uiteindelijk alle volken zich aan Hem onderwerpen.
Ongeveer 600 jaar voor Christus sloeg het leger van Nebukadnezar beleg om de stad Jeruzalem. Een gelovige overblijfsel meende dat de stad verwoest zou worden, want de profeten hadden het vaak genoeg aangekondigd. Zo snel ze konden verlieten ze de stad en vluchtten naar Petra. Het gebied dat zij bewoonden heet “An Nasara” en dat is Arabisch voor “Nazareth.” In het jaar 70 waren er waarschijnlijk weer gelovigen gevlucht naar deze plaats.
Meestal beweert men het tegenovergestelde, namelijk dat bij het ver- schijnen van de Heer op de Olijfberg, de dichtgemetselde “Schone poort” van Jeruzalem zal opengaan. Vervolgens zullen ook de duizenden graven voor Jeruzalem, waarin hoofdzakelijk rijke Joden liggen, opengaan. De Messias zal dan in feestelijke optocht de stad binnentrekken en Zijn koningschap opeisen. De Bijbel leert ons het omgekeerde, namelijk dat het gelovig overblijfsel uit Jeruzalem zal vluchten, dwars door de Olijfberg, dwars door de woestijn van Juda, naar beneden, naar het dal van de Dode Zee en tot slot naar Petra, waar het verzameld zal worden.
Op deze route komt men ook langs En-gedi, de plaats waar David zich verschool in de woestijn, toen hij voor koning Saul vluchtte. Het ligt aan de westkant van de Dode Zee, daar waar het terrein naar beneden gaat richting de Dode Zee. Er zijn diverse watervallen.
Soms wordt Azal op een kaart aangegeven. Het zou dan ergens aan de oostzijde van de Olijfberg liggen. Dat is onzin, want daar ligt geen plaats Azal en het heeft daar ook nooit gelegen.
Op de weg langs de Dode Zee ligt de berg Massada. Veel toeristen nemen de kabelbaan (lopen kan ook) om bovenop het plateau de overblijfselen te aanschouwen van wat eens gebouwd werd voor Herodes als een luxueus fort. Na de val en verwoesting van Jeruzalem, tijdens de grote Joodse opstand in 70, werd er op verschillende plaatsen van het land nog verzet gepleegd tegen de Romeinse bezetters, onder meer door Zeloten bij Massada. De Romeinen legerden zich rondom de berg en bouw- den een kunstmatige heuvel om Massada te kunnen innemen. Zij deden dat in 73. Over de collectieve zelfmoord van de Zeloten heeft niet iedereen dezelfde mening.
Vanaf Massada heeft men een prachtig overzicht over de Dode Zee. En voor wie er oog voor heeft: het “witte” Gomorra is duidelijk te onderscheiden van bovenaf, maar waarschijnlijk weten maar zeer weinig bezoekers dat ze zo dicht bij een 4000 jaar oud monument zijn.
In de fraai gekleurde rotsen van Petra zijn in het verleden heel veel woningen uitgehakt. Ook ander grote imposante gebouwen zijn nu nog te zien. Ze moeten er in die tijd schitterend uitgezien hebben. Van latere datum (begin eerste eeuw) is het theater, dat aan ruim 6000 mensen plaats bood en dat ook diende om water op te vangen.
Vanaf de top van de berg “The High Place” is de “schaapskooi” van Bozra mooi te overzien. Volgens de Bijbel is Bozra het gebied waar het gelovig overblijfsel verzameld zal worden in de 70-ste week van Daniël. Micha 3 vertelt dat vanuit deze schaapskooi een gelovig overblijfsel, onder aanvoering van de Here Jezus, zal optrekken naar Jeruzalem om daar alsnog Zijn Koninkrijk te openbaren.
Het avondlicht valt over Petra en de ervoor gelegen plaats Wadi Musa, waar tegenwoordig talrijke hotels onderdak bieden aan een groeiend aantal toeristen.
Petra wordt in de Bijbel Sela genoemd en vertaald met “rots”. Dat betekent dat de hoofdstad van Edom niet gelegen was in het dal, maar op de steile berg met de vlakke top die naast het dal ligt. Het echte Petra ligt dus een paar honderd meter omhoog. Deze berg wordt nu “Umm El Biyara” genoemd. Dat wordt vertaald met “de moeder van alle cisternen”, dat wil zeg- gen watervoorraden in de grond. De overblijfselen daarvan zijn nog aanwezig. De klim naar de top is zwaar, maar de beloning voor deze inspanning is groot. Het uitzicht over de omgeving is geweldig! De foto’s geven slechts een beperkte indruk van de imposante omgeving, die in de toekomst nog een belangrijke rol gaat spelen. Zelf een reis naar Petra en een klim naar Umm El Biyara maken is derhalve aan te raden.
Op de voorgrond ligt Umm el Biyara, het oude Petra, en op de achtergrond is “de berg van Aäron” of “Jabal Harun” of de berg “Hor” te zien. Die berg geeft zicht op Petra. In Petra zelf is de berg niet meer te zien, omdat men zich tussen de kloven bevindt. Alleen het hoogste gebouw in Petra, Ed Deir, geeft zicht op Jabal Harun en andersom. Op de top staat een witte moskee. Die staat op het graf van Aäron. Er is ook nog een enorm waterbassin of cisterne. Het water komt daar gewoon uit de grond. Dat is de plek waar indertijd Aäron stierf en begraven werd, maar het is ook de plek waar Eleázar (Lazarus) de kleding van Aäron kreeg en hem opvolgde. Daarna ging hij de berg af en meldde zich bij het volk als de nieuwe hogepriester. Overdrachtelijk mogen we verwachten dat de Heer zal verschijnen op deze zelfde berg. In de voetsporen van Eleázar zal Hij de berg afkomen en zich melden bij het overblijfsel.
Tegenwoordig komt men vanuit Wadi Musa de Siq in. Dat is eigenlijk de uitgang. Aan het eind van de 1,5 kilometer lange kloof, ziet men “El Khazne” (Het Rechthuis). De “sleutelgat-foto” is een veel gemaakt plaatje van bezoekers aan Petra.
Een steile klim naar “Ed Deir” eindigt met een blik op een bijzonder gebouw. Het wordt in het Engels “The Monastery” genoemd en in het Nederlands “Het Klooster.
Ed Deir ligt op het hoogste punt van Petra. Het is gebouwd met het front recht op de berg Hor. Vanaf de berg Hor is alleen maar de bovenste verdieping van Ed Deir te zien. Het is het grootste gebouw van Petra en ligt eigenlijk buiten Petra. Het is niet bekend wie het gebouwd heeft, wanneer het gebouwd is en waarom het gebouwd is. Wel weten we dat hier eenmaal de Heer in heerlijkheid zal verschijnen als Degene die de littekenen in Zijn handen en voeten heeft en als Degene die zij door- stoken hebben. (Zacharia 12 : 10) In de Byzantijnse tijd schijnt dit gebouw een kerk geweest te zijn. Voor de toekomst zou het een geschikte plaats zijn om als kroningszaal voor de komst van de Messias te fungeren.
Het oude Petra, in de Bijbel ook Sela genoemd, biedt een prachtig uitzicht over de omgeving. De overblijfselen van de wateropvang (cisternen) zijn duidelijk aanwezig.
De Siq is de breuk (perez) in de berg. Het is de poort waar Micha 2 : 12, 13 over spreekt. Een wedergeboren Israël zal door deze poort uittrekken. Ze zullen het gebied van Edom ingaan, om langs “de koninklijke weg” op te trekken naar het noorden in de richting van Jeruzalem. Zo zal vanuit Petra het Koninkrijk van Christus letterlijk op aarde gebouwd worden.
Vanaf Petra voert een moderne weg naar Amman, de hoofdstad van Jordanië. Vandaaruit is het niet zover meer naar Jeruzalem. De oude Kings Highway is er ook nog. De weg is ook geasfalteerd, maar is veel kronkeliger en neemt meer tijd in beslag. In totaal is de weg 335 kilometer lang. Hij voert langs talrijke bezienswaardigheden en door een fraai landschap.
De groene lijn is de Kings Highway. De weg begint op de onderstaande landkaart onder Petra en eindigt op Mount Nebo.
In de toekomst zullen er weer vissen zwemmen in de Dode Zee, die dan geen Dode Zee meer zal heten. Bij En-gedi zal men de netten drogen op de oever. En-gedi is nu een soort oase aan de Dode Zee. Het ligt in de bergen op één van de breuklijnen. Volgens het visioen zal er zoet water in de Dode Zee stromen, waardoor het zout zal verdwijnen en er weer leven mogelijk is. Maar het zout kan alleen verdwijnen als er nog een uitgang is! Als we deze profetie geloven, dan moet dit hele gebied in de toekomst 400 meter omhoog komen door een aardbeving.
Wie na een stukje klimmen, op de weg naar de laagstgelegen waterval van En-gedi, even omdraait, kijkt op de Dode Zee. De bergen aan de overkant horen bij Jordanië.
Het water blijft stromen in de lommerrijke oase in de verder zo droge woestijn van de Dode Zee. In de Bijbel is dit gebied bekend als “rotsstenen der steenbokken”. (1 Samuël 24) Met een beetje geluk zijn die daar dan ook te zien. Dat geldt ook voor een ander dier, namelijk de klipdas.
In de Statenvertaling vertaalt men sommige woorden ook niet, omdat men van mening is dat er geen goed Nederlands woord voor bestaat. Zo heeft men het woord “engel” eigenlijk niet vertaald. Het is gewoon Grieks. Men heeft het gewoon laten staan en er Nederlandse letters van gemaakt. Hetzelfde geldt voor het woord “cherub”. Dat is gewoon Hebreeuws. Daar is geen Nederlandse term voor, omdat het een begrip is dat wij in het Nederlands helemaal niet kennen. Dat geldt ook voor “seraf”.
Een ander voorbeeld is “apostel”. Het lijkt Nederlands, maar het is gewoon het Griekse woord. Als men het zou vertalen, zou dat “een gezondene” moeten worden. Omdat niet alle gezondenen in de Bijbel
apostel genoemd worden, dat is namelijk afhankelijk van door wie men gezonden is, heeft men het maar niet vertaald. Er is geen goed Nederlands woord voor
Heródes is een beeld van de antichrist, het beest uit de aarde. (Openbaring 13 : 11) die in de nabije toekomst de laatste machthebber over de Joodse staat zal zijn. Hierover zullen we het in deze studie nog uitgebreid hebben. Pontius Pilatus was de stadhouder en daarmee de plaatsvervanger van de keizer in Rome. Daarmee was hij de vertegenwoordiger van het wereldrijk in die dagen. Hiermee is hij een beeld van de wereldheerser van de (nabije) toekomst, namelijk het beest uit de zee. (Openbaring 13 : 1) Ook op deze persoon zullen we in deze studie nog uitgebreid terugkomen.
Degene, Die in de hemel zit, lacht. “Zal lachen” is de vertaling van “Izak”. Bij de geboorte van Izak was er ook alle reden om te lachen. De geboorte van Izak was namelijk een heenwijzing naar de geboorte van de Messias, de Middelaar van het nieuwe verbond. (Hebreeën 9 : 15; 12 : 24) “Droefheid” hoort bij het oude verbond, want het oude verbond was “een bediening des doods” (2 Korinthe 3 : 7) en “een bediening der verdoemenis”. (2 Korinthe 3 : 9) Degenen die onder het nieuwe verbond leven kunnen lachen omdat het nieuwe verbond “een bediening des Geestes” (2 Korinthe 3 : 8) en “een bediening der rechtvaardigheid” is. (2 Korinthe 3 : 9) Daarmee is het dus een bediening des levens. De naam “Izak” is op ons van toepassing, want “God heeft ons een lachen gemaakt”. (Genesis 21 : 6) Er is namelijk een blijde boodschap: de overwinning ís behaald en de strijd ís gestreden. Door die strijd zijn deze oude schepping, de zonde en de wet overwonnen. Daarom wordt de gelovige zo vaak opgeroepen om zich te verblijden. (Romeinen 12 : 12, 15; 2 Korinthe 7 : 13; 13 : 9; Filippenzen 1 : 18; 2 : 17, 18; 3 : 1; 4 : 4, 10; 1 Thessalonicenzen 5 : 16)
De ezel is een beeld van Israël, dat altijd vastgebonden is geweest. Een ezel is een lastdier. De ezel is ook een beeld van de gelovige, levend onder de wet (de dienstbaarheid), die de vrijheid zoekt. Vandaar dat er i.v.m. de komst van de eerste koning van Israël sprake was van ezels die zoek waren. Terwijl Saul de ezels zocht werd hij tot koning gezalfd. Toen hij tot koning gezalfd was bleken de ezels gevonden te zijn. Ze bleken “thuis” te zijn. (1 Samuël 9 : 1 – 10 : 2) Saul is hiermee een type van Christus. Ezels staan altijd vastgebonden, maar ze zoeken de vrijheid. De gelovige behoort zijn vrijheid te zoeken, want hij heeft “vrijheid” nodig. Een nukkige ezel is een beeld van een gelovige die in deze wereld niet thuishoort. Hij wil niet dienstbaar gemaakt worden aan deze wereld.
Let wel: er staat niét dat alle volken tot geloof zullen komen! Als het evangelie aan alle volkeren gepredikt is, zal het einde van de aioon komen (en beginnen “de duizend jaar”). Degenen die niet tot geloof zullen zijn gekomen worden gedood.
“Enig” wil niet zeggen dat er niet nog één zou zijn. Het geeft aan dat die Ene met niemand anders te vergelijken is. “Eerste” wil niet zeggen dat er nog een tweede zou zijn. Het geeft aan dat Hij het eerstgeboorterecht heeft en dus de troon erft
In de dagen van Jozua stond de zon stil. (Jozua 10 : 12-14) Daarbij stond de tijd als het ware stil. Jozua kreeg de tijd om de strijd te strijden. Die strijd duurde overigens veel langer dan echt nodig was. De klok (de zonnewijzer) stond stil, maar de handelingen gingen door. In zekere zin stond de tijd stil, maar in een andere zin toch weer niet. De strijd die toén plaatsvond is een afbeelding van de situatie in onze bedeling waarin de tijd stilstaat. De 69-ste week is voorbij en de 70ste week moet nog komen. De klok die de 70 weken “wegtikt” staat stil. Toen de tegenstander in de tijd van Jozua uiteindelijk verslagen werd, gebeurde dat doordat er stenen uit de hemel vielen. (Jozua 10 : 11) Deze stenen waren van dezelfde soort als de steen uit Daniël 2 : 34 die op de tenen van het beeld viel en het gehele beeld vermaalde. (Daniël 2 : 35) De stenen die uit de hemel vielen en de vijand vernietigden zijn een beeld van de wederkomst van Christus en alles wat met die wederkomst samenhangt.
“Olie” is een beeld van het Woord van God. Het raakt op. Het is een beeld van het oude verbond. De vijf wijze maagden hebben ook olie in kruiken, hetgeen eveneens een beeld is van het Woord van God, maar dat is het nieuwe verbond. Dit betekent dat het nieuwe verbond er altijd al was, want zij hadden de kruikjes altijd al bij zich. Het nieuwe verbond is dus in het oude verbond te vinden. In de dagen van het oude verbond waren de waarheden van het nieuwe verbond ook beschikbaar. Men kon er weliswaar nog niet onder leven, maar de waarheden waren beschikbaar
Dit is geen gevolg van een astronomisch verschijnsel, maar van een atmosferisch verschijnsel. Wanneer de lucht erg vochtig of stoffig is wordt de maan rood; ook al staat zij hoog aan de hemel. Als de maan verduisterd wordt, wordt ze eerst rood. Dit heeft met de breking van de kleuren van het licht te maken. Bij de breking van het licht wordt de kleur blauw het eerst verstrooid. Daarom is de lucht doorgaans blauw. De kleur rood wordt het laatst verstrooid. Vandaar dat de kleur rood als laatste overblijft, waardoor de maan rood kleurt.
Tegenwoordig denkt men zelfs het tegenovergestelde. Men meent namelijk dat degenen die ontslapen zijn vóór zullen komen degenen die nog leven. Paulus legt hier uit dat alle gelovigen van deze bedeling tezamen het einddoel zullen bereiken. Dat gebeurt in de dagen van de wederkomst van Christus, namelijk bij de opname van de Gemeente.
De hemel der hemelen, de derde hemel, is helemaal niet ver weg. De ontslapen gelovigen zijn helemaal niet zo ver bij ons vandaan. De mens wordt op het moment dat hij tot geloof komt in de hemel (in het hemelse) geplaatst, (Éfeze 2 : 6) maar hij blijft óók lichamelijk op aarde. (Johannes 17 : 15; Filippenzen 2 : 15; Titus 2 : 12) Op de dag van de opname van de Gemeente zullen “degenen die ons voorgegaan zijn” weer in ons midden zijn. De ontslapen gelovigen zullen zich bij hun opstanding op aarde vertonen. Samen met degenen die op dat moment levend zijn overgebleven, zullen zij de Heer tegemoet gaan in de lucht. De wereld geeft daar geen acht op (Jesaja 57 : 1) en komt er niet door tot geloof. Dit betekent niet dat de mensheid “de hemelvaart” van de Gemeente niet zal zien.
Dit betekent niet dat hij bij de opname reeds de macht over de tien-statenbond moet hebben. De tien-statenbond zal uit tien Arabische staten bestaan. Het is evenmin noodzakelijk dat hij op dat moment in Babel (die stad is hersteld) zetelt. De ongelovige Joodse staat zal met een Filistijn (= Palestijn) een verbond sluiten. Later zal hij de leider van de gehele Arabische wereld worden. De aanloop naar al deze zaken vindt vóór de opname van de Gemeente plaats.
Alle gelovigen van de Gemeente hebben deel aan de opname van de Gemeente! Ook de gelovigen die de opname niet verwachten omdat zij er geen weet van hebben. Wie in de Here Jezus Christus gelooft, hééft deel aan de zegeningen die de Heer geeft; óók als hij daar niets vanaf weet. De Gemeente is een eenheid. De Here Jezus Christus heeft voor die eenheid gebeden. (Johannes 17 : 20-24) God heeft de Gemeente tot één gemaakt. (Éfeze 2 : 14-16) De Heer Zelf zal die eenheid niet verstoren door een deel van de Gemeente wél op te nemen en een ander deel niet. Daarom kunnen gelovigen elkaar bemoedigen/vertroosten. (1 Thessalonicenzen 4 : 18; 5 : 11) Deze woorden aangaande de opname van de Gemeente houden geen dreiging in (“bent u er wel klaar voor?”). Het is een blijde boodschap! Vóór de grote verdrukking losbarst, worden de gelovigen geëvacueerd.
Hier wordt eveneens de bazuin genoemd. De bazuin is het instrument waarmee men opgeroepen wordt om zich tot de Koning te verzamelen. Het is de laatste bazuin, omdat alle gelovigen tezamen voor de laatste maal tot de Koning verzameld worden. Het is niet de laatste bazuin die ooit zal klinken, want in het boek Openbaring worden nog verschillende bazuinen genoemd. Het gaat om de laatste bazuin met betrekking tot de Gemeente. De bazuin zal slaan. “Slaan” betekent “een groot geluid voortbrengen”. “Veranderen” heeft in het Nederlands van de Statenvertaling tevens de betekenis van “vervangen”. Het Griekse woord geeft dit ook aan. Het gehele lichaam wordt veranderd, wat tot gevolg heeft dat het een totaal ánder lichaam is. Het lichaam wordt niet alleen veranderd, maar ook vervangen. Het oude lichaam is er dan niet meer.
Bij de opsomming ontbreekt de stam van Dan. “Dan” is een type van het verborgen koninkrijk van Christus. Aangezien het hier om de openbaring van het koninkrijk gaat, wordt Dan weggelaten. Bovendien moet er altijd één stam weggelaten worden, want er blijken dertien stammen te zijn. Het getal “twaalf” staat voor heerschappij. Er is altijd een dertiende bij betrokken. Dat is de hemelse, ongrijpbare kant. De dertiende is altijd verborgen of van andere aard. In dit geval is de stam van Dan de dertiende. Deze stam is een beeld van de Gemeente, omdat “Dan” model staat voor het gelovig overblijfsel uit de tien stammen van Israël. Benjamin is een type van het gelovig overblijfsel uit de twee stammen. Dan wordt meestal in één adem genoemd met Efraïm, de eerstgeborene (Jeremia 31 : 9) die het dubbele deel erft. Ook dit wijst op de Gemeente, want de Gemeente bestaat uit eerstgeborenen. (Hebreeën 12 : 23) De stam van Efraïm heet hier Jozef. De stam van Dan ontbreekt geheel, maar bij Efraïm ontbreekt alleen de naam. De stam zelf is wel aanwezig, maar wordt onder de naam van Jozef, zijn vader, vermeld. De stam van Jozef wordt aangeduid met de naam Manasse, zijn andere zoon. De naam Efraïm ontbreekt, omdat Efraïm op het eerstgeboorterecht wijst. Het eerstgeboorterecht hoort bij de Gemeente; bij het verborgen koninkrijk
Er moet nog worden opgemerkt dat de satan in het verleden niet uit de hemel is geworpen, hoewel velen dat denken. Dat zal pas in de toekomst gebeuren. Paulus spreekt nadrukkelijk over de satan als “de god dezer eeuw” (2 Korinthe 4 : 4) en “de overste van de macht der lucht”. (Éfeze 2 : 2) Hij is momenteel een hemels wezen. De satan is nog steeds in de hemel en hij oefent daar macht uit. De satan zal ter gelegenheid van de opname van de Gemeente uit de hemel worden geworpen. De draak wordt bovendien “duivel” en “satanas” genoemd. “Duivel” is de vertaling van het Griekse woord “diabolos”, terwijl “satanas” op de Hebreeuwse term wijst. “Diabolos” geeft aan dat hij alle dingen door elkaar gooit. “Satanas” betekent “tegenstander”. De satan verleidt de gehele wereld. Er staat niet dat hij de wereld zal verleiden, maar dat hij de wereld verleidt. Dat doet hij nu ook. De satan wordt met zijn engelen op de aarde geworpen. Op aarde zal men ongetwijfeld menen dat er buitenaardse wezens zijn geland.
De Filistijnen hadden in de dagen van David óók een grote leider, Goliath. Hij was geen normaal mens, maar een Enakiet (vergelijk Jozua 11 : 22 met 1 Samuël 17 : 4). Hij was zes ellen en een span lang, (ca. 3,5 meter) hetgeen aangeeft dat hij uit de satan en zijn gevallen engelen voortkwam. (Genesis 6 : 2-4) Goliath is een uitbeelding van het beest uit de zee, de laatste koning over de heidense volkeren in de dagen van de wederkomst van Christus. Het wapentuig van Goliath bestond bijna uitsluitend uit koper (1 Samuël 17 : 5, 6), waarmee een verband gelegd wordt met het koper van het Griekse wereldrijk. In Daniël 2 werd over het beeld van Nebukadnézar gesproken. In Daniël 3 lezen we dat er daadwerkelijk zo’n beeld werd opgericht, zestig ellen hoog. Deze beelden zijn een uitbeelding van de laatste koning van “de tijden der heidenen”. (Lukas 21 : 24) Voor die koning zal een beeld worden opgericht. (Openbaring 13 : 14)
De Filistijnen worden nu beschouwd als vluchtelingen uit Palestina (= Kanaän) in de dagen van de oprichting van de Joodse staat. Ze worden als zodanig beschouwd, hoewel ze dat gewoonlijk helemaal niet zijn. Ze zijn bovendien helemaal niet voor Israël gevlucht, hoewel dat tegenwoordig gezegd wordt. Ze zijn destijds gevlucht voor de Arabische kanonnen en legers, die aankondigden dat zij de staat Israël de oorlog zouden verklaren op het moment dat de staat Israël zou worden uitgeroepen. Zodra de Joden de staat Israël zouden oprichten, zouden de Arabieren die staat vernietigen. Daarom werd tegen de Filistijnen in Kanaän gezegd dat ze zich terug moesten trekken, opdat alle Joden zouden kunnen worden vernietigd. De Filistijnen trokken zich inderdaad terug. De Filistijnen vluchtten niet voor de Joden. Integendeel! Ze woonden in dat land, omdat dat voor hen veel voordelen had. Ze profiteerden van de ontwikkelingswerken van de Joden en de kolonisatie van het land. Toen de Joden nog niet in het land woonden (± 100 jaar geleden), woonden er nauwelijks Arabieren. Het land was tot ± 100 jaar geleden een woestijn, waarin vrijwel niemand woonde. Toen de Joodse kolonisten zich daar begonnen te vestigen deden de Arabieren precies hetzelfde om er een graantje van mee te kunnen pikken.
Er zijn veel wetenschappelijke verklaringen in omloop om dit verschijnsel te verklaren, omdat westerlingen altijd een rationele verklaring eisen. Technische verklaringen zoeken is volstrekt overbodig. Op welke manier de satan dit doet is voor gelovigen totaal niet interessant. De Bijbel zegt dat dit beeld zal spreken en dus zál het spreken. Bovendien hebben dergelijke zaken door de eeuwen heen reeds plaatsgevonden en ze vinden nog steeds plaats; langs occulte weg.
Letters zijn in bijna alle talen ook cijfers; zéker in het Hebreeuws en het Grieks. Bij het schrijven van een naam worden daarom meteen getallen geschreven. De naam van het beest zal een totale getalswaarde opleveren van 666. Velen vinden 666 een occult getal. Getallen zijn niet occult. Er is niets occult, maar alle dingen kunnen wel occult gebruikt worden. Ieder, die aan 666 een occulte interpretatie geeft, is occult bezig, want 666 is een gewoon getal.
Velen zeggen dat er onder gelovigen zo weinig liefde is. Hiermee bedoelt men in de regel dat men vindt dat men zelf weinig liefde ontvangt. Men bedoelt er nooit mee dat men zelf weinig liefde geeft. Dit is vreemd, want wat de gelovige nodig heeft dat hééft hij van zijn hemelse Vader ontvangen. God is liefde en de gelovige is Zijn eigendom. Dáár hoort hij vanuit te leven. Wie zegt dat er te weinig liefde is, zou moeten beginnen met de liefde die in zijn hart is uitgestort uit te dragen aan anderen. De bedoeling van het bewaren van het Woord van God is dat de gelovige daaruit zijn zekerheid put. Daardoor is hij sterk genoeg om vanuit zichzelf aan anderen te geven.
Melchizédek bracht brood en wijn voort. Brood en wijn zijn een type van het leven van het nieuwe verbond. Als de overwinning behaald is en men leeft, dan heeft men eeuwig leven. Er is Iemand Die Zich garant stelt voor dat leven. Hij onderhoudt en voedt dat leven. De gelovige leeft nu vanuit het nieuwe verbond, want hij leeft vanuit de opstanding van Christus. De gelovige heeft Zijn leven ontvangen.
Uit Leviticus 25 : 8 blijkt duidelijk wat met “een week van jaar” wordt bedoeld. Een week is daar een periode van zeven jaar. Wie in Daniël 9 is aangekomen wordt geacht hiervan op de hoogte te zijn. Als de Bijbel “lastige” begrippen introduceert, worden ze door de Bijbel zelf meteen verklaard. Dat is hier in Leviticus 25 : 8 ook gedaan. Als een gelovige niet weet wat een woord betekent doet hij er het beste aan om de tekst op te zoeken waar dat woord voor het eerst voorkomt. De eerste keer dat een woord in de Bijbel gebruikt wordt, wordt gezegd of geïllustreerd wat de betekenis van dat woord is. Soms staat het er letterlijk bij en soms blijkt het uit het verband waarin het woord staat.
De tien stammen bestaan uit de Angelsaksische volkeren (hoewel dat niet ronduit in de Bijbel staat). Daarom werd het evangelie in de tijd van Handelingen (nadat het aan de Joden gepredikt was) vanuit Kanaän aan de Angelsaksische volkeren gepredikt. Het is met name aan de Britten gepredikt. “Brit” is van het Hebreeuwse woord “berieth” afkomstig, dat “verbond” betekent. De Britten zijn dus het verbondsvolk. Zij wonen ook in “de hoeken der aarde”. (Angleterre; angle = hoek; terre = aarde; Deuteronomium 32 : 26) Ze worden ook “de eilanden (eigenlijk: kustlanden) der zee” genoemd. (Jesaja 24 : 15) Nadat het evangelie aan de Britten gepredikt was, is het evangelie vervolgens vanuit Engeland over de gehele aarde verbreid. In Nederland wordt op school geleerd dat de Engelse kerk zich van de Roomse kerk heeft afgescheiden (Hendrik VIII). De Engelse kerk is echter nooit afhankelijk van Rome geweest! Het was altijd een zelfstandige kerk.
Wij gaan er hierbij vanuit dat de wereld waarin wij leven gerestitueerd werd.
Zie verder eveneens de Bijbelstudie onderwerpen:
“De leer der restitutie” “De restitutieleer: een creationistische variant”
“C005 De restitutieleer” A448 Restitutie
De vijf boeken van Mozes bestonden dus allang vóór de Babylonische ballingschap van de Joden, want tot vandaag hebben de Samaritanen niet het Oude Testament, maar alleen de vijf boeken van Mozes. En die bestonden dus al ver vóór de wegvoering van de twee stammen in 606 vóór onze jaartelling. Veel theologen beweren dat het Oude Testament pas
in de Babylonische ballingschap geschreven werd en dat vooral de boeken van Mozes van Babylonische bronnen werden overgeschreven. Dat is dus onmogelijk, want als dat zo was, zouden de Samaritanen de boeken van Mozes niet hebben gehad.
In tegenstelling tot de gangbare gedachte is bloed niet de uitdrukking van dood, maar van leven. Om voor de hand liggende redenen denken wij mensen bij het noemen of zien van bloed aan de dood. Dat komt omdat bloed, wanneer het zijn functie vervult, niet gezien wordt. Wanneer het wel gezien wordt, vervult het zijn functie niet, hetgeen tot de dood kan leiden. Maar dat is zo, omdat bloed in feite leven is. Toen bloed gestort werd op Golgotha, werd er leven gestort. Het leven stroomde weg. Want bloed is leven! Het bloed van het Nieuwe Verbond is daarom het leven van het Nieuwe Verbond!
Enkele studies over “tegenwoordige waarheid” kunt u hier beluisteren:
Enige tijd geleden werd mij deze vraag gesteld. Daarmee was ik ineens terug in 1960. Toen kwam mijn vaders eerste brochure uit de Morgenroodreeks uit, met als titel “Wat is de hemel?” In die dagen waren er nogal wat mensen om onze familie heen overleden en mijn vader werd steeds gevraagd waar ze zich bevonden en hoe het daar was. Mijn vader gaf daarop deze brochure uit en een grammofoonplaat: “Daarboven is een heerlijk oord”. Op die plaat stonden liederen die we nu nog zingen en een declamatie van mijn moeder. Het waren uitgaven bedoeld als troost en bemoediging voor degenen die achtergebleven waren. Ze waren bovendien uitgegeven, omdat er ook onder kinderen Gods veel onzekerheid bestaat over wat de Bijbel leert over de hemel.
Bij nader inzien lijkt het nirwana mij de minst ideale toestand te zijn die je maar bedenken kunt. Het blijkt namelijk leegheid te zijn. Men moet zichzelf leegmaken. Men denkt niet meer, men doet niet meer, men hoort en ziet niet meer en men noemt dat een ideale toestand. Dat zou dan overeenkomen met het Bijbelse begrip hemel. De wereld is een heel eind op streek naar die leegte. Als er iets is wat mij stoort in het dagelijks leven, is het de leegheid van de mens. Men denkt absoluut niet meer en doet er ook alles aan om denken te voorkomen. Via deze boeddhistische leringen wil men van de wereld en haar problemen af. Men heeft er geen alternatief voor en dan houdt men leegte over.
Of ze het ook kunnen zien, staat niet vermeld, maar ik hoop het niet. Dat is toch enigszins gênant. Als ze het echter weten, zal het wel op één of andere manier waargenomen worden. Er staat nergens in de Bijbel dat men ziet. De Heer ziet wel en de satan gaat rond over de aarde om te zoeken (Job, Petrus). Of onze broeders en zusters die ons voorgegaan zijn, alsnog rondgaan over de aarde en daar alles zien, waag ik te betwijfelen. Dat lees ik namelijk niet in de Bijbel. Aangezien men in de hemel per definitie weet wat er op de aarde is, geloof ik wel dat ze dat weten, maar of ze dat zien, is een ander verhaal.
Er is een Bijbelstudie over het Bijbels wereldbeeld (ofwel de holle aarde) beschikbaar:
Of het nu in het lichaam is of niet, ik weet wel dat hij voor dat doel naar de berg Sinaï is geweest, om van daaraf die derde hemel binnen te gaan. Niet omdat het daar makkelijker is, maar omdat de Heer bepaalde plaatsen gebruikt. Paulus deed dat in navolging van Mozes en Elia. Hij ging naar de berg Sinaï, een berg in Arabië waar hem hemelse dingen getoond zijn. Daarvan staat dat “hij opgetrokken is tot in de derde hemel”. Ik denk dat zijn lichaam gewoon op de berg Sinaï was, net als dat van Mozes en Elia. Hoe het echter precies is, weet ik ook niet.
Daar heb ik het meer dan tien jaar geleden ook eens over gehad tijdens twee Bijbelstudiedagen. Dat ging over hel, dood en dodenrijk. Toen hebben we daar uitgebreid bij stilgestaan. Ik bespreek daar alle Schriftplaatsen waarin het woord “hades”, “dodenrijk”, “poel des vuurs” of “sheool” gebruikt wordt in het Oude Testament. Ook andere termen als “tartarus”, “put” en “paradijs” zijn toen aan de orde gekomen. Ik ga daar dan nu ook bij voorkeur niet op in.
Ultradispensationalisten en de hemel
Ook om die reden hebben de ultradispensationalisten ongelijk. Als er na de opstanding van Christus een gemeente was, anders dan dé Gemeente waarvan wij nu deel uitmaken, dan hebben zíj eerstgeboorterecht, gaan zíj naar de hemel en wij niet. Zij hebben daarop uitgevonden dat er niet alleen twee gemeentes bestaan, maar ook twee hemelen. Er zou namelijk zoiets zijn als het hemelse en het overhemelse. Men beweert dat Hebreeën voor die eerste gemeente was, vóór Paulus en de Gemeente waarvan wij deel uit maken. In Hebreeën 3 : 1 staat echter: “Hierom, heilige broeders, die der hemelse roeping deelachtig zij”. Dat gaat over de Gemeente. Zij beweren echter dat ook Israël een hemelse roeping heeft, maar dan iets lager.
Hoe dat dan moet met het duizendjarig rijk, is niet duidelijk. Dan zou Israël, een bekeerd Israël, op aarde wonen als eersteling van de volkeren. Hoe moet dat dan als zij een hemelse positie hebben ontvangen? Dat ze naar de hemel gaan, zou zijn omdat de Thessalonicenzen-brieven ook vroege brieven van Paulus zijn en ook op die gemeente van toepassing zijn. Daarin is sprake van opname van de Gemeente (1 Thessalonicenzen 4). Daar zou het dan niet gaan over u en mij, maar over hen, want zij gaan ook naar de hemel. Men heeft dan eerst twee hemelen gemaakt van die ene. Die hemel der hemelen, die in het Oude Testament altijd in het enkelvoud staat. Men heeft er echter twee van gemaakt op de volgende grond: Het verschijnsel bestaat in het Grieks dat woorden – zelfstandige naamwoorden/werkwoorden – versterkt worden door er een voorzetsel aan toe te voegen.
Dat gebeurde met “katalasso”. Dat betekent losmaken en verbinden met een ander, vertaald met verzoenen. Het woord is eigenlijk “lasso”. Als men het wil versterken, zet men er “kata” voor. Als het met nog grotere nadruk gezegd wordt, staat er “apokatalasso”. Dan komen er twee voorzetsels voor. De betekenis van het woord verandert daar niet mee. Het krijgt alleen meer gewicht. Dat gebeurt met het woord hemel, uranos, ook. Soms staat daar het woord “epi” voor. Men denkt dan dat dat hoger is, aangezien “epi” hoog betekent. Het woord “uranos” betekent in zichzelf echter al dat het gaat om alles wat hoger is dan de aarde. Dat kan de atmosfeer zijn, dat kan de ruimte van de sterren zijn. Het is echter bij voorkeur die onzienlijke wereld die van hogere aard is dan al het zichtbare. Dat is wat het woord betekent. Het is niet de ethymologie van het woord. Om aan te geven dat het echt hoog is, staat er in sommige gevallen in het Nieuwe Testament “epi” voor.
Ultradispensationalisten beweren dat er dus twee woorden bestaan voor hemel, “uranos” en “epuranos”. Dat noemen ze dan de hemel of het hemelse en het overhemelse. De laatste is dan nog hoger. Dat zou dan voor de Gemeente zijn in Paulinische zin en de wat lagere hemel zou dan bestemd zijn voor Israël. Zo hebben zij dan toch een hemelse roeping en wordt het nog moeilijker om het uit elkaar te houden. Het wordt echter toch problematisch wanneer het woord met “epi” ervoor voorkomt in het Matthéüsevangelie. Dit soort redeneringen zijn zo verschrikkelijk onlogisch, dat heel moeilijk een logisch tegenargument te geven is. Als men het niet zien wil, houdt het gewoon op.
Wij kennen de uitdrukking “bevorderd tot heerlijkheid”. Die uitdrukking is ontleend aan de militaire structuur van het Leger des Heils. Ik heb alle respect voor de organisatie en de terminologie en ik begrijp hem ook. Het is tenslotte heerlijker om ontbonden te zijn dan gebonden. De echte bevordering tot heerlijkheid komt echter pas later, namelijk ter gelegenheid van de opname van de Gemeente.
Vaten zouden gebruikt worden voor hun eigen doel. Dat is met de mens ook zo. Er zijn grote en kleine “vaten”. De bedoeling is, dat ze vol zouden worden en hoe voller, hoe meer vervulling van het leven als zodanig. We moeten echter niet de grootte met elkaar vergelijken. Daar gaat het niet om, het gaat erom dat elk vat vol is. Dat is ook het misverstand van het socialisme. Dat gaat er van uit dat alle vaten evenveel inhoud moeten hebben. Het punt is dat sommige vaten al meteen vol zijn en andere vaten nog zo goed als leeg. Het verschil is dikwijls heel erg groot. Vandaar dat het nooit werkt. Het gaat er maar om dat het vat vol is. We zouden elkaar niet “een kopje kleiner maken”, zodat we allemaal even groot zouden worden.
Hij is de hemel binnengegaan en Hij is met Zijn eigen bloed – niet door het bloed van stieren en bokken – ingegaan in dat heiligdom. Op die grond en met dat bloed zit Hij ook op de troon. Dat is de betekenis van het bloed dat op Grote Verzoendag gesprenkeld werd op de weg naar de ark des verbonds. Daarmee werd een verse en levende weg verkregen, die eindigt op het verzoendeksel ofwel de “troon der genade”. Op die troon zit Christus.
Waar gesproken wordt over of wij elkaar zullen herkennen in de hemel, wordt vaak het voorbeeld aangehaald van Lázarus en de rijke man, die elkaar herkenden. Zij bevonden zich echter niet in de hemel, dus is het geen goed argument. Kennelijk verstaat men onder hemel het hiernamaals en is het dodenrijk ook het hiernamaals en dus is de conclusie dat er herkenning is in het hiernamaals. U ziet hoe slordig met dit soort Schriftplaatsen wordt omgesprongen. Of men in de hemel weet wat er op aarde gebeurt, wordt ook verklaard uit diezelfde geschiedenis. De rijke man wist namelijk wat er op aarde met zijn drie vrienden gebeurde. Maar hij was niet in de hemel. Bovendien was het een uitzonderlijke situatie, die nooit als norm te hanteren is.
Toen Mozes en Elia vanuit de hemel – want daar waren ze kennelijk – met de Heer verschenen op de berg der verheerlijking, werden ze door de discipelen herkend. Zo staat het er echter niet, want het zou best kunnen, dat ze zich netjes hebben voorgesteld. Ze wisten dat ze het waren, maar of ze ze herkend hebben, is niet zeker. Men zegt ook dat ze uit de hemel kwamen en wisten wat er op aarde omging. Ze kenden echter het profetisch woord en dat is wat anders dan dat ze de dingen op aarde zagen. We moeten er geen dingen inleggen, die er niet staan. Ze spraken over “Zijn uitgang” (Lukas 9 : 31). Ze wisten dit, omdat ze de schriften kenden, al vanaf toen ze zelf op aarde leefden.
In het algemeen kunnen we stellen dat hoe ouder onze geestelijke liederen zijn, hoe meer ze het hebben over onze toekomstverwachting. Luid en duidelijk spreken ze over die hemel, over die reünie en ons verlangen naar de hemel. Dat kan alleen maar voortkomen uit het besef, dat wij nu reeds dat hemels burgerschap ontvangen hebben.
Met bedeling wordt het handelen van God gedurende
een bepaalde periode in de heilsgeschiedenis bedoeld.
Meestal beseft men niet eens dat degenen die reeds ontslapen zijn, ook deel zullen hebben aan de opname. De foute gedachte is, dat men niet weet wat de opname van de Gemeente is. Het is niet een omhooggaan naar de hemel van ons en dus een terugkomen van de ontslapenen die al in de hemel zijn.
Steeds blijkt weer dat alle nieuwtestamentische profetie in de eerste plaats te beschouwen is als nader commentaar op oudtestamentische profetie. We moeten wel de profetieën kennen om ze te herkennen.
Op grond van Daniël 4 maken de Jehovah’s Getuigen ook een berekening. Zij zeggen dat 7 tijden aan 7 jaren van 360 dagen gelijk zijn (= 2520 dagen). Dit is weer gelijk aan 2520 jaren. Nu rekenen zij vanaf 606 voor onze jaartelling; dat is het jaar, waarop de macht van Babel groot was. Na 2520 jaren zou Jezus teruggekeerd zijn om Zijn koninkrijk op te richten. 2520 – 606 geeft het jaar 1914. In dat jaar begon de eerste wereldoorlog. Deze berekening is onjuist. In de eerste plaats moet niet gerekend worden vanaf het jaar 606. Het gaat immers om de macht, die de koning (lees: Babel) zou verliezen. In het jaar 606 was die macht juist zeer hoog. Het kan evenmin slaan op het jaar 538 voor onze jaartelling, toen de Meden en Perzen Babel veroverden. Toen bleef de stad gewoon hoofdstad, maar nu van het rijk van de Meden en Perzen. De stad Babel is eigenlijk nooit verwoest geworden. Het is wel een woestenij geworden, maar dat kwam, omdat het niet langer bewoond werd. De stad kwam tot verval. De mensen in de buurt hebben de stenen van de stad gebruikt voor eigen bouwwerken. Zo werd het tot een ruïne.
Het werkwoord voor “uitrukken” (Daniël 7 : 8) is “akar”. Andere teksten hiermee zijn: Zefanja 2 : 4 (uitgeworteld worden); Prediker 3 : 2 (uitroeien, uitplukken van het geplante); Genesis 49 : 6 (wegrukken van ossen); Jozua 11 : 6, 9; 2 Samuël 8 : 4 en 1 Kronieken 18 : 4 (verlammen van paarden). “Uitrukken” heeft de betekenis van “zonder kracht doen zijn”, “van hun macht beroven”.
Het sierlijke land (het sieraad(land) is de vertaling van het woord “tzevie”. Dit woord wordt iv.m. Israël en haar HEERE gebruikt in 2 Samuël 1 : 19, Jesaja 4 : 2, Jesaja 28 : 1, 4, Jesaja 28 : 5, Ezechiël 20 : 6, Ezechiël 20 : 15.
Vergelijk hierbij de droom van Jozef over de zon, maan en sterren, waarbij de sterren een beeld zijn van de nakomelingen van Jakob. Datzelfde is van toepassing in Openbaring 12 : 1. Als de dag des HEEREN begint (zon verduisterd, maan geen schijnsel enz.), zullen de sterren van de hemel vallen, zoals de onrijpe vijgen van de vijgeboom (Openbaring 6 : 12, 13). De vijgeboom is een beeld van de natie Israël. De onrijpe vijgen zijn de ongelovigen van die joodse staat. Het nageslacht van Abraham zou zijn als de sterren des hemels. Op de vierde dag stelde God de zon, maan en sterren aan de hemel. De vierde dag komt overeen met de vierde bedeling, die verband houdt met het volk Israël.
Een naam is een teken. Elk woord bestaat uit de tekens van het alfabet. Er is (fundamenteel) geen verschil tussen letters en cijfers. In het Hebreeuws, Grieks en tot op zekere hoogte in het Latijn is een letter tevens een cijfer. In Nederland gebruiken we Romeinse letters, maar Arabische cijfers. Onze cijfers zijn Arabische letters. Een voorbeeld: de Naam “Jehovah” wordt geschreven met een jod (10), een hee (5), een waw (6) en een hee (5). Het getal van de Naam des HEEREN is 26. De getalswaarde van de naam van het beest is 666. In de loop der tijd zijn er vele pogingen in het werk gesteld om namen van personen om te zetten in getalswaarden, waaronder die van diverse pausen, Napoleon, Gadaffi, Hitler.
Belangrijke gebeurtenissen vinden in de Bijbel altijd op belangrijke data plaats. De uittocht uit Egypte door de Schelfzee vond op 17 nisan plaats. De komst van Abram in Kanaän was ook op 17 nisan. Het verschijnen van Esther voor Ahasvéros, waarna de koning verlossing schonk voor de joden, was eveneens op 17 nisan. Het stranden van de ark op de Ararat was op de 17e van de zevende maand, die later tot hoofd van de maanden gerekend werd, namelijk de maand nisan. De opstanding van Christus was op 17 nisan. Deze gebeurtenissen duiden allen hetzelfde principe aan: wedergeboorte (= hetgeen dood was, wordt weer levend). Gelijksoortige gebeurtenissen vinden op gelijke data plaats.
De ongewijde geschiedenis levert onbetrouwbare lijsten van koningen van de Perzen op. Geschiedschrijvers hebben ook aan vervalsing gedaan. In de overgeleverde koningslijsten is het aantal koningen meer dan vier. Toch geven de meeste commentaren aan, dat het om de volgende personen gaat: Na Darius, de Meder en Kores, de Pers, volgden drie koningen: Cambyses II, Pseudosmerdis en Darius Istaspes en daarna de vierde, namelijk Xerxes. Deze vierde was de rijkste van allemaal en hij was de aanstichter van een oorlog tegen Griekenland. Hij ondernam een invasie over de Bosporus, maar is weer teruggekeerd vanwege voedselgebrek.
“Eeuwiglijk” kan wel eens betekenen dat het beperkt is, namelijk voor een bepaalde tijd. Hier betekent het “altijddurend” want er staat “altoos” bij. “Eeuwig” betekent niet een beperkte tijd, maar een bepáálde tijd. Van een tijd kan bepaald zijn dat hij niet eindigt. In sommige omstandigheden kan “eeuwig” een beperkte tijd zijn, terwijl het in andere situaties “altijddurend” betekent. Uit de context zal moeten blijken welke betekenis het begrip heeft. “Eeuwig” betekent “gedurende een bepaalde eeuw”. Hier staat er “altoos” bij, zodat het woord “eeuwig” hier op “altijddurend” duidt.
Een profetisch jaar in de Bijbel bestaat uit 360 dagen. Deze conclusie is te trekken op grond van de geschiedenis van de vloed.
In het zeshonderdste jaar des levens van Noach, in de tweede maand, op den zeventienden dag der maand, op dezen zelfden dag zijn alle fonteinen des groten afgronds opengebroken, en de sluizen des hemels geopend. Genesis 7 : 11
Daartoe keerden de wateren weder van boven de aarde, heen en weder
vloeiende, en de wateren namen af ten einde van honderd en vijftig dagen. En de ark rustte in de zevende maand, op den zeventienden dag der maand, op de bergen van Araràt. Genesis 8 : 3, 4
De vloed begon op de zeventiende dag van de tweede maand. De ark rustte op de bergen van Araràt op de zeventiende dag van de zevende maand. Er verliepen dus exact vijf maanden. Volgens Genesis 8 : 3 verliepen er honderdvijftig dagen. Dit betekent dat één maand uit dertig dagen bestaat. Een jaar (twaalf maanden) bestaat dus uit twaalf maal dertig dagen, namelijk 360 dagen.
Mensen die nogal eens hetzelfde vragen, omdat ze het niet geloven en hun het antwoord niet aanstaat, komen terug omdat zij vergeten zijn dat ze al een keer bij je geweest zijn. Ze zoeken een antwoord dat hun bevalt en dat ze wel zien zitten. Er zijn mensen die een ongelovige familie hebben. Die willen graag horen dat uiteindelijk ieder mens vanzelf behouden wordt. Al was het dan maar nadat de straf op de zonde gedragen is (ook dat leert men). Of doordat de ongelovigen definitief verwijderd worden, dat wil zeggen: ophouden te bestaan. Omdat men liever niet gelooft dat die mensen die men in gedachte heeft, voor altijd in de poel des vuurs geworpen worden. Daarom komt men vragen, redeneren en discussiëren. Dat heeft echter geen zin, want er is geen ander antwoord. Als we zulke mensen kennen en we er ons werkelijk zorgen over maken, dan is het tijd ze het evangelie te brengen.
Toen het huis van Oranje Nassau het Nederlandse koningshuis werd, er bepaalde maatregelen genomen zijn om die verarmde familie aan eigen vermogen te helpen. Wat ik van die familie heb moeten leren, is dat zij hun vermogen besteed hebben aan het welzijn van ons land. Daarom is het zo gek nog niet dat ons land daarna moeite deed om hen een zekere genoegdoening te geven en hen weer aan eigen vermogen te helpen.
Wat is typologie? Typologie wil zeggen, dat twee dingen die niet hetzelfde zijn en die niet met elkaar verbonden zijn een afbeelding (een type) van elkaar zijn. Het een komt overeen met het ander, maar het is niet hetzelfde. In de Hebreeënbrief wordt uiteengezet dat het oude verbond (de wet) een uitdrukking is van het nieuwe verbond. Die verbonden komen met elkaar overeen, maar zij zijn niet hetzelfde. Voor zover zij in elkaars plaats staan, komt dat omdat het nieuwe verbond het oude verbond vervangt. Typologie komt in de buurt van het begrip plaatsvervanging, maar dan op een lager niveau.
Het woord voor offer is in het Hebreeuws (50-2-200-100, korbaan). “Korbaan” komt van het Hebreeuwse werkwoord (2-200-100, karav). “Karav” betekent “naderen”. In een offer dat wordt geofferd, wordt uitgedrukt dat iets “naderbij gebracht wordt”. Een offer wordt naar de tempel of naar de priester of tot God gebracht. Korbaan komt 80 maal voor. Offer is ook zeh-vagh (8-2-7). Dat komt 162 maal voor.
We vinden het misschien vreemd dat er apart vermeld wordt dat de ram uit de kudde gebracht moet worden. Er bestaan echter twee verschillende woorden voor kudde. Het Hebreeuwse woord voor een kudde kleinvee is “tzoon” (50-1-90). Het Hebreeuwse woord voor een kudde grootvee is o.a. “baqaar” (200-100-2). In het Engels spreekt men van de “flock” (kudde kleinvee) en van de “herd” (kudde grootvee). Zie bijvoorbeeld Genesis 12 : 16 en Genesis 13 : 5. In Leviticus 5 : 15 zou dus “een volkomen ram uit de kudde van kleinvee” moeten staan.
Overal waar u in dit gedeelte “mens” leest, staat letterlijk in het Hebreeuws “nèfèsh” (30080-50). “Mens” is een minder correcte vertaling, maar wel een duidelijke vertaling. Het gaat hier over normale levende mensen. Een ziel ís een mens. Dat is Bijbels. Een mens heeft/kreeg geen ziel, maar hij is het! In Genesis 2 : 7b staat: “…; alzo werd de mens tot een levende ziel”.
In het Hebreeuws staat voor “splijten” het werkwoord “malaq” (100-30-40). Dat betekent “omdraaien” of “dichtknijpen”. De kop van de duif mocht niet van het lijf gescheiden worden. Waarschijnlijk werd de nek van de duif omgedraaid of dichtgeknepen, opdat de duif de dood zou vinden.
De eerste wijst op de tweede. De eerste is een voorloper en een tijdelijke, die wijst op de tweede en de definitieve. Dat vinden wij bijvoorbeeld bij Johannes de Doper en de Here Jezus. Zij waren neven van elkaar. Johannes de Doper wees steeds op de Here Jezus. Hij kwam het eerst en getuigde van Jezus Die na hem zou komen. Vervolgens verdween Johannes van het toneel. De Schrift zegt, dat die de minste in het Koninkrijk der hemelen is, meerder is dan Johannes. (Matthéüs 11 : 11)
“Zevenmaal” heeft altijd te maken met Gods verlossingswerk in verband met deze tegenwoordige wereld. Wij tellen in deze wereld tot zeven. We kennen de zeven dagen van de week en de zeven bedelingen. God brengt in deze zwangere wereld Zijn verlossingswerk ten uitvoer. Vandaar dat zeven altijd te maken heeft met de volmaakte verlossing die God tot stand brengt. Zeg nou niet, dat zeven het heilige getal is. Alle dingen zijn heilig of niet heilig. Er zijn nog andere getallen in de Bijbel die ook heilig zijn vanwege hun betekenis.
Mensen krijgen last van hun ingewanden wanneer zij onder bepaalde geestelijke druk staan. Zij kunnen ook hoofdpijn krijgen of een ontsteking aan de darmen. Dit zijn in principe ongeneeslijke ziekten, omdat zij geen lichamelijke oorzaak hebben. Wanneer mensen informatie krijgen, die zij niet verwerken kunnen of dingen meemaken die zij niet kunnen plaatsen en waar zij niet tegenop gewassen zijn, krijgen zij een maagzweer. Als mensen het geestelijk voedsel dat zij tot zich nemen, niet kunnen verteren, blijkt dat zij het stoffelijk voedsel dat zij tot zich nemen ook niet meer kunnen verteren. Het geestelijke en lichamelijke loopt parallel. Het is een verwantschap tussen aardse (lichamelijke) en geestelijke dingen.
Het kruis had geen enkele betekenis als het graf daarna niet geopend werd. Dat is het bezwaar dat wij maken tegen de crucifix van de Rooms-Katholieken. Het is een symbool dat totaal niets betekent. Zolang daar een corpus op het kruis is, heeft het kruis geen enkele betekenis. Wij ontlenen de betekenis van het kruis aan het feit dat het lichaam daarvan verdwenen is. Het kruis van de protestanten is bedoeld als contrast met het kruis van de RoomsKatholieken. Het verschil is dat wij een leeg kruis kennen. Het kruis is daarom van oorsprong bedoeld als symbool van de opstanding. Het lege kruis stamt uit de tijd van de reformatie om zich te onderscheiden van de Rooms-Katholieke kerk. Zo wordt erop gewezen dat wij een opgewekte Christus kennen, Die niet aan het kruis hangt, maar leeft. Wanneer wij het kruis zien, denken wij altijd aan de dood. Dat zouden wij niet moeten doen. De waarheid is namelijk dat er Iemand is opgewekt en dat er Leven is! Dát moeten wij leren zien.
De wereld waarin wij ons bevinden is een woestijn. Daarin is geen leven, omdat hij dood is. Het leven en het geheim van het leven is daar niet te vinden. Voor ons zijn er ook twee alternatieven: terugkeren naar de oude schepping en het oude verbond en zeggen: “God heeft toch wat gezegd over die oude schepping? Wij moeten toch de aarde onderwerpen en er over heersen. We moeten toch zorgen dat alles niet vervuilt., want we moeten de aarde toch bebouwen en bewerken?” Dat is terugkeren naar de vleespotten van Egypte (naar de slavernij). Men wordt zo alsnog een slaaf van de wet. De wereld van nu is dood voor God. Elk leven in de woestijn is ten dode opgeschreven. Er zijn twee alternatieven: terug naar de vleespotten van Egypte en net doen of de wereld niet dood is of Manna eten. Het Manna smaakte als honig, omdat het een beeld van het Woord van God was. (Exodus 16 : 31)
Het Hebreeuwse woord voor stier (os) is “far” (200-80). Het Hebreeuwse woord voor koe (vaars) is “farah” (5-200-80). Het Hebreeuwse woord voor vrucht is “pri” (10-200-80). Het woord voor rund en voor vrucht hebben dezelfde stam. Het woord “rund” is dus verbonden met het woord “vrucht”baarheid. De eerste letter van het Hebreeuwse alfabet is de T (alef). Alef betekent “de kop van de stier”. De kop is het begin van de stier. De alef is het begin van het alfabet, maar ook het begin van een ontwikkeling in het algemeen. Rood is de eerste kleur. Rood staat ook voor ontwikkeling; het is een uitbreidende kracht. Rood heeft de neiging te overheersen. Het is de kleur van de heerschappij. De stier en de kleur rood worden gewoonlijk met elkaar in verband gebracht. Vandaar dat de mens niet alleen door het rund wordt voorgesteld, maar de mens heet bovendien Adam (rood).
De olijfboom gaat bijna nooit dood. Een olijfboom heeft een volmaakt regeneratief vermogen. Dat wil zeggen dat er voor elke afgestorven cel een nieuwe cel in de plaats komt. Een olijfboom is van nature niet sterfelijk. Alle dingen in de natuur zijn van nature sterfelijk. Zij vergaan. In Palestina staan olijfbomen die er al stonden in de dagen van de Here Jezus. Olijfbomen sterven alleen in geval van besmetting door een ziekte. Een olijfboom kan natuurlijk ook omgehakt worden.
De oudtestamentische gelovigen hebben nog nooit eeuwig leven in Christus ontvangen. Zij zijn gestorven en hebben de beloften niet verkregen. (Hebreeën 11 : 13) Zij zijn in hope zalig geworden. Zij konden niet wedergeboren worden, omdat Christus nog niet was opgestaan als de Eersteling van een nieuwe schepping. De nieuwtestamentische gelovigen leven na de opstanding van Christus en hebben door geloof meteen nieuw leven ontvangen. Wij hebben door geloof een deel van de beloofde zegeningen ontvangen, maar Abraham heeft ze bijvoorbeeld nog niet ontvangen. Dat wacht op zijn wedergeboorte (opstanding).
Dat beginsel komen we ook tegen bij het offer van de rode vaars. (Numeri 19) Van dat offer wordt gezegd dat het tot Eleazar gebracht moest worden. (Numeri 19 : 3) Eleazar was de zoon van Aäron en dus de zoon van de hogepriester. Eleazar was de tweede generatie. Aäron, de hogepriester van het oude verbond, is in de eerste plaats een beeld van de Here Jezus, Die Zijn leven gaf. Eleazar is een beeld van de Hogepriester die daarna zou komen. Hij is daarom een beeld van de Hogepriester van het nieuwe verbond, namelijk Melchizédek. Eleazar zou hogepriester zijn na de dood van de hogepriester. Zo komt het hogepriesterschap naar de ordening van Melchizédek ná het hogepriesterschap naar de ordening van Aäron. Die verandering kwam door verandering van wet.
Dit hele beeld van de oven waarin iets bereid wordt totdat het gereed is, wordt ook gebruikt door hen die de leer der alverzoening aanhangen. Zij zeggen dat iets wat buitengeworpen is in de vurige oven gereedgemaakt wordt. Als het gereed is en eruit komt, is het goed. Zo wordt men dan alsnog behouden. Vuur dient immers ter loutering! Wanneer iemand in de poel des vuurs geworpen wordt, wordt hij daar gelouterd. Wanneer diegene na enige tijd gelouterd is, komt hij er goed uit. Een oven dient echter niet altijd tot het gereedmaken van iets. Een oven dient ook tot verbranding. Onderin de oven komt hout of kolen. Die brandstof verbrandt. Een vuilverbrandingsoven dient ook niet tot loutering. Het gaat dan om het kwijtraken van de vuilnis.
Deze Bijbelstudie (1996) is een samenvatting van diverse bijbelstudies.
De “dag des Heren” is geen omschrijving voor de zondag, zoals velen menen. In dit hoofdstuk zijn alle teksten naar voren gebracht waar de uitdrukking voorkomt. Het mag duidelijk zijn dat de context in geen van de gevallen op de zondag van toepassing kan worden gebracht. Wanneer christenen de zondag als rustdag houden dan gebeurt dat, omdat het de dag is, waarop de Here Jezus Christus opstond uit de doden (=de eerste dag der week; Lukas 24 : 1; Johannes 20 : 1). Het is de dag ná de sabbat (Matthéüs 28 : 1; Markus 16 : 1, 2).
Wij gaan hierbij uit van het Bijbelse beeld van de schepping. Dit betekent, dat wij niet op een bolle aarde leven, maar in een holle aarde. Dit is van belang voor het goed begrijpen van dit vers
Voor meer informatie zie verder de studie over ”Het Bijbels wereldbeeld”
Of de studies op mp3: Model der schepping
2019
De Heer heeft Zich een zorgvuldige reputatie opgebouwd dat Hij omging met hoeren en tollenaars, met de verachtste mensen, met het verachte en onedele. Het is vandaag de dag nog steeds zo dat het verachte en onedele bij God nog steeds is uitverkoren. Wij hebben daar moeite mee, maar God niet.
Onder het nieuwe verbond wordt geen oude verbond in onze harten geschreven. Sommige denken dat. Dat is een truc om het nieuwe verbond met het oude verbond te vermengen. Men zegt dat het nieuwe in vlezen harten geschreven zou worden, zoals het oude in stenen tafelen. De inhoud van het verbond zou dan gelijk zijn. De tien geboden
zouden dus in onze harten geschreven worden. Dat zou weer betekenen dat wij als vanzelf en vanuit geloof ons aan die tien geboden zouden houden. De inhoud van het nieuwe is echter anders en daarom kan het in de harten der mensen geschreven worden. Het oude verbond kan niet in het hart van de mens geschreven worden, omdat de mens zich onmogelijk aan de wet Gods kan onderwerpen (Romeinen 8 : 7). De mens is niet zo bij te schaven dat hij acceptabel wordt voor God.
Een bekend voorbeeld is dat, wanneer we de genade prediken en daar de nadruk op leggen, men als antwoord geeft: “Dus je kunt maar raak zondigen.” (Zondigen is per definitie “missen”, dus het kan nooit “raak” zijn.) Mijn antwoord is dan: “Ja dat kan als je wilt. Als je denkt dat je daartoe gered wordt, laat het dan maar zo.” “Raak zondigen” is een gedachte die voortkomt uit deze tegenwoordige boze eeuw en die ingegeven wordt door de god dezer eeuw. Hij verblindt de zintuigen van de ongelovigen
Ons aardse huis dezes tabernakels. zie vers 1 van 2 Korinthe 5
De vertaling “kinderen” in de Statenvertaling is niet juist. Er moet “zonen” (hyos,) staan, want er is een essentieel verschil tussen kinderen en zonen. Een kind is klein en minderjarig. Het kan geen verantwoordelijkheid dragen. Een zoon daarentegen is een volwassen erfgenaam die dat wel kan.
De discipelen moesten de onbekende man met een kruik water volgen. (Lukas 22 : 10) De man met die kruik water is een beeld van Christus in onze tegenwoordige tijd Die levend water oftewel leven geeft aan een ieder die tot Hem komt.
Een alternatieve vertaling van dit vers is: “Indien de Heere wil, zo zullen wij leven, en dit of dat doen. Zo lezen we het ook in de NBG-vertaling. Dezelfde interpretatie vinden we ook in de Leidsche vertaling: “Indien de Heer het wil, zullen wij in het leven blijven en dit of dat doen”.
Als kind ben ik vroeger vaak in verwarring geweest. Ik hoorde dat ik tot geloof moest komen maar begreep niet waarom. Ik geloofde toch immers al? Iemand kan tot geloof komen, maar ook als een gelovige opgroeien. De Bijbel zegt ook niet dat een mens tot geloof moet komen, maar dat hij een gelovige moet zijn. Het mooiste is natuurlijk als je dat al van jongs af aan bent. Kinderen geloven – tot een bepaalde leeftijd – een heleboel en als je als kind al wijs gemaakt wordt in het Woord van God, dan groei je op als gelovige. We kunnen ons afvragen wat dan het tijdstip is dat zo’n kind, nu in onze bedeling, wedergeboren wordt, maar maakt dat iets uit? Het zou niets uit moeten maken, want de Bijbel zegt niet dat voldaan moet worden aan de eis van wedergeboorte, men moet beantwoorden aan de eis van geloof.
Die mensen hebben veel van de Schriften geweten, maar de kennis die zij daaruit op hebben gedaan, heeft hen niet tot de Heer gebracht. Zij kenden de Schriften wel, konden ze waarschijnlijk uit het hoofd opzeggen, maar kenden niet Degene over Wie de Schrift sprak en zij wilden Hem ook niet. Het beste bewijs daarvoor is het optreden van de Here Jezus Zelf, Die Zich manifesteerde mede door deze tekenen en wonderen als de Messias, maar ze kenden Hem niet en wilden ook niet naar Hem luisteren. Ze wilden zich alleen maar van Hem ontdoen.
Satan is in het verleden nog niet uit de hemel geworpen. Velen denken dit, omdat in Jesaja 14 : 10-21 beschreven wordt hoe satan is gevallen. Maar dat was slechts een morele val. Hij bevond zich fysiek noch steeds in de hemel. Zijn letterlijke val zal pas in de toekomst plaatsvinden. Hij is momenteel nog steeds een hemels wezen, oefent macht uit vanuit de hemel en verleidt de gehele wereld.
Het kan niet zo zijn dat satan na zijn val nog steeds als de onzichtbare duivel de mensheid verleidt en inspireert. Want dan zou er geen verschil zijn met de situatie die we vandaag de dag in onze tegenwoordige bedeling kennen. Dus als satan in de toekomst uit de hemel geworpen wordt, zal hij noodzakelijkerwijze moeten verschijnen in een menselijke gedaante, als de geopenbaarde duivel.
Gamal Abdel Nasser (1918–1970) was de tweede president van Egypte. Hij wordt gezien als een van de belangrijkste Arabische leiders in de geschiedenis. In 1958 gingen Egypte en Syrië op in één staat, de Verenigde Arabische Republiek (VAR), met Gamal Abdel Nasser als president. Kort daarop werd ook NoordJemen opgenomen in deze unie. Toen Syrië na een staatsgreep in hun land de statenbond verliet, stortte de VAR in 1961 in elkaar, maar Egypte hield de naam in stand tot Nassers dood in 1970.
De overheid van Irak heeft destijds plannen opgesteld om de archeologische overblijfselen van de zeer oude stad Babylon te beschermen, als voorbereiding op het hervatten van de door Saddam Hussein gestarte bouw van een moderne stad Babylon.
Vanuit de analogie van de Bijbelse geschiedenis valt op te maken dat het beest uit de zee een Palestijn/Filistijn zal zijn. Filistijnen hebben geen vaste woon- of verblijfplaats. Ze horen dus niet bij de 70 volkeren die in Genesis 10 genoemd worden. Het is daarom nog niet duidelijk van wie deze vorst zal afstammen. Vanuit andere Schriftplaatsen is dat echter wél duidelijk. God heeft namelijk een strijd met Amalek van geslacht tot geslacht. (Exodus 17 : 16) De lijn van Amalek begon bij Ezau. (Genesis 36 : 12; 1 Kronieken 1 : 36) Uit het koningshuis van Amalek kwam Agag voort. (1 Samuël 15 : 8) Agag had nageslacht, namelijk Haman. (Esther 3 : 1, 10) Haman was de grote jodenhater in de dagen van Esther. Hij was een voorloper van de laatste wereldheerser. De toekomstige koning van Babel zal tot de Filistijnen behoren, maar qua afstamming zal hij een Hamaniet/Agagiet/Ama-lekiet/Edomiet blijken te zijn. Als het koningschap niet bij Israël is (bij Jakob), dan is het in Babel (bij Ezau). Deze laatste erfgenaam uit het huis van Ezau zal gedood worden door de laatste Erfgenaam uit het huis van David, namelijk Christus..
In Daniël 9 : 24-27 wordt gezegd dat er “zeventig weken bestemd zijn over Daniëls volk”, waarin bepaalde dingen zullen moeten gebeuren. Deze weken zijn periodes van zeven jaar. In totaal gaat het dus om een periode van 70 x 7 jaar. De dood en opstanding van de Here Jezus viel samen met het einde van de negenenzestigste week. De zeventigste week moet echter nog in de toekomst plaatsvinden. De zeventigste week is namelijk door ruim tweeduizend jaar van de eerste negenenzestig weken gescheiden. In die onderbreking vestigt de Here Jezus sinds Zijn opstanding Zijn Koninkrijk in de hemel doordat Hij een volk uit de heidenen, de Gemeente, beroept. Wanneer het Joodse volk en de vorst van een ander volk een verbond zullen sluiten aangaande de stad Jeruzalem, zal de zeventigste week beginnen. De zeventigste week is te verdelen in 2 x 3,5 jaar. De eerste helft wordt gekenmerkt door “vrede, vrede en geen gevaar”; in de tweede helft zal er verdrukking voor het Joodse volk en verwoesting zijn.
Maitreya” is de persoonlijke naam van de nieuwe wereldleraar. Volgens de esotericus Benjamin Creme staat Maitreya op het punt om zichzelf aan de mensheid bekend te maken vanuit Londen, waar hij sinds juli 1977 verblijft. Op 11 juni 1988 verscheen Maitreya voor het eerst als mens van vlees en bloed op een gebedsbijeenkomst van 6000 mensen in Nairobi, Afrika. Creme beweert dat Maitreya niet komt om een nieuwe religie te stichten, maar dat hij komt om de mensheid te helpen en te behoeden voor zelfdestructie en te onderwijzen in de technieken van zelfverwerkelijking. Hij zou alle mensen inspireren een nieuw tijdperk te beginnen, gebaseerd op samen delen en gerechtigheid, zodat iedereen de basislevensbehoeften van voedsel, behuizing, gezondheidszorg en onderwijs krijgt.
Het profetisch Woord geeft aan dat er na de zeventigste week een periode zal zijn waarin het beloofde Koninkrijk gevestigd zal worden vanuit Jeruzalem tot aan het einde der aarde. Er ligt dus een tijdsperiode tussen de wederkomst van de Heer op de Olijfberg en de definitieve vestiging van Zijn Koninkrijk op aarde. De lengte van deze periode wordt niet rechtstreeks gegeven in de Schrift, maar vanuit de typologie kan beredeneerd worden dat die periode hoogstwaarschijnlijk overeenkomt met 33 jaar. Voor meer informatie zie Bijbelstudie 28: “7 + 33”.
Met de uitdrukking “nederwerping der wereld” wordt gerefereerd aan de restituitieleer. “Volgens deze zienswijze vond de val van satan plaats tussen het eerste en tweede vers van Genesis 1. De wereld, die oorspronkelijk volmaakt door God was geschapen, werd een woestheid en ledigheid door de verwoestende macht van de boze en het daaropvolgende Goddelijke oordeel. Het werk van de zes dagen was daarom niet de werkelijke schepping van de wereld zelf, maar een werk van herstel, van restitutie.” Erich Sauer, Der König der Erde, 1959. Voor meer informatie zie Bijbelstudie 19 “De leer der restitutie”.
Ook bij Izak en Jakob komen we dit principe tegen. Izak zei tegen Jakob dat hij aanvoelde als Ezau, maar de stem van Jakob had. Hoogstwaarschijnlijk wist Izak heel goed dat hij Jakob en niet Ezau voor zich had. Maar hij speelde het spelletje gewoon mee. Daarom lezen we ook in Hebreeën 11 : 20 dat Izak door het geloof zijn zonen Jakob en Ezau gezegend heeft. Dat kan alleen als hij precies wist wat hij deed. Hetzelfde zien we later ook bij Jakob toen hij Manasse en Efraïm met gekruiste handen zegende. Toen Jozef daar iets van wilde zeggen, antwoordde Jakob: “Ik weet het, mijn zoon! Ik weet het”. (zie Genesis 48)
Zo hebben wij in de Bijbel ook talloze typen van de Here Jezus naast elkaar. Soms zijn er zelfs twee personen die naast elkaar optreden en samen uitdrukking geven aan verschillende facetten van de Here Jezus. Zo zijn Jonathan en David allebei een type van Christus in een verschillend aspect. Ze waren één van ziel. (1 Samuël 18 : 1) Hier in Openbaring 13 krijg je dit soort beelden niet over Christus, maar over de antichrist.
Sommigen zeggen dat Degene Die weggenomen wordt, de Heilige Geest is, dat de Heilige Geest dus de wederhouder is. Dat is een misverstand. Wanneer de Gemeente wordt weggenomen, verschijnen twee getuigen in de straten van Jeruzalem. (Openbaring 11 : 3) Die getuigen hebben de Heilige Geest en degenen die vervolgens tot geloof komen uiteraard ook.
Het gaat om een 152 meter hoog Maitreyabeeld dat ergens in het noorden van India gebouwd wordt. Het beeld wordt niet alleen maar ter decoratie gemaakt. In het troongedeelte worden ruimtes gemaakt die gebruikt gaan worden als tempels om te bidden en te mediteren. Er komt een bibliotheek, een ziekenhuis, een auditorium, een museum en een theater in, alsmede ook diverse tentoonstellingsruimtes. Het beeld is bedoeld om spiritualiteit en de boodschap van Mai-treya Boeddha te verspreiden. Rondom het beeld zal een mooie tuin worden aangelegd. Het hele complex moet het grote centrum worden van de toekomende wereldcultuur. Zie www.maitreyaproject.org.
Share International is een wereldwijde New Age organisatie die het als haar taak ziet om de weg voor de Maitreya te bereiden. Belangrijkste leider en oprichter van de organisatie is de occultist Benjamin Creme, die één van de voornaamste bronnen van informatie over het naar buiten treden van Maitreya is; zie ook 
Men denkt vaak dat het teken van de Zoon des mensen een kruis is. Constantijn de Grote meende dat ook en verkondigde zelfs dat hij zo’n kruis gezien had. Het kruis is echter geen teken van de Zoon des mensen, maar van de dood. Het kruis is feitelijk een vier. “Vier” staat voor alles dat voorbijgaat. De Zoon des mensen is niet Degene Die dood is, maar Die leeft.
De davidster is een “zes”,
maar dan grafisch uitgebeeld.
Modern Hebreeuws, ook bekend als Ivriet (עברית), is de officiële landstaal van de moderne staat Israël.
Veel mensen hebben moeite te aanvaarden dat zij gevonden hebben
wat zij zochten, waardoor zij hun gewoonte van zoeken op moeten geven. Er is niets zo in dan het stellen van vragen. Mensen gaan voor intelligent door als ze altijd maar vragen. Vragen als: Wat is waarheid? Wie is de mens? Wel, wat de mens is, dat weten wij ook uit de Schrift, het gaat er alleen om of we dat accepteren. Het mag dan heel interessant lijken om zulke filosofische vragen te stellen, maar het getuigt van veel meer filosofie, van liefde voor de wijsheid in het algemeen, wanneer we die wijsheid, als we Hem ontmoeten, accepteren. In die zin is Nicodémus een voorbeeld geworden.
De wereld is in duisternis. Als ik hoor en zie waar de wereld zich mee bezig houdt, welke vragen zich de wereld stelt en welke antwoorden men eventueel meent te moeten voordragen op deze problemen, word ik er wel eens naar van. Is dat nu de wereld? Is het zo erg? Het is onvoorstelbaar, de duisternis waarin de wereld zich bevindt. Daarbij komt dan nog dat de wereld er nog trots op is ook. Ze hebben de duisternis liever gehad dan het licht. Dat neemt niet weg, dat voor iedereen die in deze duistere wereld op zoek is naar licht, dat licht kan ontvangen, want dat licht is in de wereld gekomen.
Zo’n grammaticale constructie wordt “appositie” genoemd, maar die kennen wij in het hedendaagse Nederlands niet meer. Een ander voorbeeld is Romeinen 8 : 23 waar staat dat wij de aanstelling tot zonen verwachten, namelijk de verlossing van ons lichaam. In het Grieks staat hier evenmin het woord “namelijk”. Onze aanstelling tot zoon ís de verlossing van ons lichaam en andersom. Men zou dit niet als twee dingen beschouwen maar als één en hetzelfde.
Het niet kennen van het verschil tussen vergeving en zaligheid is de basis van de leer van alverzoening. Die zegt dat als de Heer voor alle mensen gestorven is en alle zonden zijn weggenomen, alle mensen vroeg of laat
behouden worden. Dit komt echter niet overeen met wat de Bijbel leert.
Met “negatief” of “positief” wordt hier in dit geval geen waardeoordeel gegeven. “Negatief” geeft iets aan dat kleiner is dan nul en “positief” iets dat groter is dan nul.
De genezing van deze verlamde is een beeld van de oprichting van een gevallen mens. Iemand die niet meer kan staan, wordt opgericht. Alle tekenen die de Heer deed in de vorm van genezingen zijn uitbeeldingen van nieuw leven en opstanding uit de dood. Het maakt niet uit of het om de genezing van een blinde, dove, doofstomme of verlamde gaat. In sommige gevallen stonden mensen zelfs uit de dood op.
Om voor de hand liggende redenen denken wij mensen bij het noemen
of zien van bloed aan de dood. Dat komt omdat bloed, wanneer het zijn functie vervult, niet gezien wordt. Wanneer het wel gezien wordt, vervult het zijn functie niet, hetgeen tot de dood kan leiden. Maar dat is zo, omdat bloed in feite leven is. Toen er bloed gestort werd op Golgotha, werd er leven gestort. Het leven stroomde weg. Het bloed van het Nieuwe Verbond is daarom het leven van het Nieuwe Verbond!
In het Grieks staat hier het woord “zizánion”, wat niet zozeer “onkruid” maar “wilde tarwe” betekent. Deze wilde tarwe lijkt op echte tarwe, maar de aren blijven leeg en brengen dus geen vrucht voort.
Alverzoeners zeggen dat zondaren in het vuur geworpen worden. Zij beweren dat aangezien het vuur een reinigende werking heeft, men er gereinigd weer uit komt en dan alsnog behouden is. Maar die redenering klopt niet. Als een mens in het vuur geworpen wordt, komt hij er nooit meer uit, want in de mens woont geen goed. Hij verbrandt als vuil. Dat wordt ook geïllustreerd in deze gelijkenis. Het onkruid wordt in het vuur
geworpen. Het verbrandt helemaal en komt er niet gereinigd uit. Het heeft ook geen vrucht gedragen.
De vertaling “kinderen” in de Statenvertaling is niet juist. Er moet “zonen” (hyos, ) staan, want er is een essentieel verschil tussen kinderen en zonen. Een kind is klein en minderjarig. Het kan geen verantwoordelijkheid dragen. Een zoon daarentegen is een volwassen erfgenaam die dat wel kan.
De uitdrukking “aanneming tot kinderen” is evenmin correct. Ook hier staat in het Grieks het woord “zonen” (hyos, 
). Verder staat er niet het woord “aanneming”, maar “aanstelling” (titémi, 
). Het gaat dus om zoonstelling (hyothesía, 
).
De discipelen moesten de onbekende man met een kruik water volgen. (Lukas 22 : 10) De man met die kruik water is een beeld van Christus in onze tegenwoordige tijd Die levend water oftewel leven geeft aan een ieder die tot Hem komt.
Een alternatieve vertaling van dit vers is: “Indien de Heere wil, zo zullen wij leven, en dit of dat doen. Zo lezen we het ook in de NBG-vertaling. Dezelfde interpretatie vinden we ook in de Leidsche vertaling: “Indien de Heer het wil, zullen wij in het leven blijven en dit of dat doen”.
Als kind ben ik vroeger vaak in verwarring geweest. Ik hoorde dat ik tot geloof moest komen maar begreep niet waarom. Ik geloofde toch immers al? Iemand kan tot geloof komen, maar ook als een gelovige opgroeien. De Bijbel zegt ook niet dat een mens tot geloof moet komen, maar dat hij een gelovige moet zijn. Het mooiste is natuurlijk als je dat al van jongs af aan bent. Kinderen geloven – tot een bepaalde leeftijd – een heleboel en als je als kind al wijs gemaakt wordt in het Woord van God, dan groei je op als gelovige. We kunnen ons afvragen wat dan het tijdstip is dat zo’n
kind, nu in onze bedeling, wedergeboren wordt, maar maakt dat iets uit? Het zou niets uit moeten maken, want de Bijbel zegt niet dat voldaan moet worden aan de eis van wedergeboorte, men moet beantwoorden aan de eis van geloof.
Die mensen hebben veel van de Schriften geweten, maar de kennis die zij daaruit op hebben gedaan, heeft hen niet tot de Heer gebracht. Zij kenden de Schriften wel, konden ze waarschijnlijk uit het hoofd opzeggen, maar kenden niet Degene over Wie de Schrift sprak en zij wilden Hem ook niet. Het beste bewijs daarvoor is het optreden van de Here Jezus Zelf, Die Zich manifesteerde mede door deze tekenen en wonderen als de Messias, maar ze kenden Hem niet en wilden ook niet naar Hem luisteren. Ze wilden zich alleen maar van Hem ontdoen.
Studies over ‘De bedelingenleer’ kunt u o.a. hier vinden:
Ds. Harry Bultema was een geleerd man. Hij was van Nederlandse afkomst en predikant in de Reformatorische kerk. Hij heeft hele goede boeken geschreven in het Nederlands en Engels. Eén boek gaat over Bijbelse typologie. Toen hij een boek schreef over de wederkomst van Christus en daarmee blijk gaf te geloven in wat gewoonlijk het “het duizendjarig rijk” genoemd wordt, werd hij zijn kerk uitgezet.
Aan de hand van een spoorbaan wordt uitgelegd wat het verschil is tussen causaal en analoog denken.
Afhankelijk van de wissel gaat een spoorbaan naar links of naar rechts. Als de wissel naar links ligt, zal de trein naar links gaan. Als de wissel naar rechts ligt, zal de trein naar rechts gaan. De “oorzaak” is dat de wissel naar links of rechts ligt en het “gevolg” is dat de trein daadwerkelijk naar links of rechts gaat. Het hele westerse denken, zowel technisch, filosofisch als theologisch, bestaat uit het denken langs deze ene spoorbaan. Maar als men langs de rail één keer verkeerd gaat, kan men redeneren wat men wil, maar men zal nooit bij het doel uitkomen. Hieruit blijkt dat het moderne, westerse, causale, technische denken erg kwetsbaar is. Een andere belangrijke reden is, dat het gewoonlijk uitgaat van axioma’s die meestal niet kloppen. Dat heeft tot gevolg dat het denken langs zo’n spoorbaan gewoon onzin is, ongeacht de wissels. Helaas is men in het Westen niet of nauwelijks op de hoogte van een andere wijze van denken die wetenschappelijk erkend wordt.
Prof. F. Bettex heeft een mooi boek geschreven over symboliek in de Bijbel en daar buiten. Het heet: Symboliek der Schepping en der Eeuwige Natuur. Opgemerkt moet worden dat het nogal zeldzaam is en daarom moeilijk verkrijgbaar.
In het verleden zijn mensen vanwege de uitdrukkingen ”dat is Mijn lichaam” en ”dat is Mijn bloed” op de brandstapel gekomen, omdat de rooms katholieke kerk weigerde te erkennen dat het in deze verzen om een gewone metafoor gaat.
Het volk, dat in duisternis zat, heeft een groot licht gezien; en degenen, die zaten in het land en de schaduwe des doods, denzelven is een licht opgegaan. Matthéüs 4 : 16
Als het al een andere betekenis of afleiding zou hebben, hangt het met het begrip zegenen samen. Het zou dan als “de gezegende” vertaald kunnen worden. Er gaan dan echter wel weer wat andere aspecten van het woord verloren.
De eerstgeborene is degene met het hoogste erfrecht en daarmee is de term enige zoon ook verklaard. De term betekent niet dat er geen anderen zijn, maar dat er wellicht wel anderen zijn die geen rol van betekenis spelen. Ze staan namelijk op een ander niveau dan deze zoon en deze enige zoon wordt zo genoemd omdat hij enig is in zijn hoedanigheden. Er zijn wel anderen, maar deze is uniek. U moet zich voorstellen dat u zeven kinderen heeft, waarvan u van één zegt dat die enig is, anders dan de andere zes. Uiteindelijk is hiervoor een eenvoudige verklaring: de enige zoon is de unieke, omdat hij tot eerstgeborene wordt gesteld en de vader hem het eerstgeboorterecht geeft.
Dit wordt verder uitgewerkt in de Bijbelstudie: “Vruchten na onvruchtbaarheid”.
Een nadere uitleg is te vinden in de Bijbelstudie:
In Numeri gaat het in de eerste plaats om telling, daar ontleent het boek zijn naam ook aan. Het volk werd geteld voordat het het beloofde land inging.
Voor degene die denkt dat op het moment dat Jakob zijn zonen zegende, hij het koningschap aan de stam van Juda gaf zoals hij het eerstgeboorterecht aan de stam van Efraïm gaf, moet ik u teleurstellen. De uitspraken van Jakob zijn weliswaar vertaald alsof het om koningschap ging, maar dat is een voorbarige vertaling. Jakob zegt namelijk dat de scepter niet van Juda zal wijken totdat Silo komt (Genesis 49 : 10). Doordat de term met scepter is vertaald, ontlenen wij daar het koningschap aan. De meer voor de hand liggende vertaling is: de stam van Juda zal niet wijken; zal blijven bestaan. Dat zegt op zich niets, want alle stammen zouden blijven bestaan en dus kan het alleen nog maar betekenen dat deze stam bekend zou blijven, aangewezen zou kunnen worden. Dat is dan ook het bijzondere van Juda: die valt nog aan te wijzen, maar de andere stammen niet meer. Zelfs waar wij menen de rest van het volk aan te kunnen wijzen, blijkt het nog onmogelijk om de stammen als zodanig aan te wijzen.
In Galaten 3 : 19 is middelaar vertaald met een hoofdletter, maar dat is een misverstand. Dat zou betekenen dat Christus de Middelaar van de wet was en dat was Hij nu juist niet. Dat was Mozes. De wet is door Mozes, de middelaar van het Oude Verbond, gegeven, maar genade en waarheid en dus het Nieuwe Verbond zijn door Jezus Christus geworden (Johannes 1 : 17).
Het woord wordt altijd met dienstknecht vertaald, maar betekent slaaf of lijfeigene. Dat is eigenlijk hetzelfde, al hangt er een andere gevoelswaarde aan. De slavernij zoals wij die kennen, komt niet uit de Bijbel. Het beginsel dat men horig was en dus lijfeigene, eigendom van een ander, bestond wel en op die manier worden die termen in het Nieuwe Testament ook gebruikt. Een dienstknecht is een lijfeigene. Hij is niet van zichzelf maar van een ander. Zo is dat ook bekend uit oudtestamentische tijd.
Wij horen allemaal tot het koninkrijk der Nederlanden, maar wij zijn niet allemaal koningen. We zijn er wel ingegaan maar daarom erven wij het nog niet. Als de wereld toevallig geregeerd zou worden door Nederland, dan zou heel het Nederlandse volk uit koningen bestaan, een koninklijk volk omdat het de hele wereld regeert, maar dat wil nog niet zeggen dat elk lid van dat volk deel heeft aan die heerschappij.
De Hebreeënbrief spreekt over het verschil tussen de inzettingen van het Oude Verbond en het Nieuwe Verbond. Die zegt dat wij vrij zijn van de wet en dat wij met vrijmoedigheid zouden naderen tot de Hogepriester van het Nieuwe Verbond en dus tot de troon der genade, om onder leiding van deze Hogepriester de levende God en daarmee elkaar te dienen.
Hebreeën 11 geeft een toelichting op de vraag hoe het leven uit geloof eruitziet. Als je echter gaat zeggen hoe dat moet, plaats je de gelovige weer onder de wet en is hij toch weer een slaaf en een onvrije geworden. Je kunt dan ook nooit iemand zeggen hoe hij moet leven uit geloof. Wat wel kan, is voorbeelden aanhalen van anderen die uit geloof geleefd hebben. Er worden diverse voorbeelden gegeven uit het leven van personen uit de oudtestamentische geschiedenis. Een deel daarvan kennen we, maar vooral het laatste deel kennen wij niet. Dit hoofdstuk geeft illustraties van hoe dat leven uit geloof er zoal kan uitzien. Het betekent altijd dat men vertrouwt op de beloften die God gedaan heeft en op het Woord Gods.
Het mag dan grammaticaal toekomende tijd zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat deze dingen pas in de toekomst zullen gebeuren. De toekomende tijd heeft namelijk ook de betekenis van het trekken van een conclusie.
Als het één waar is dan zal op grond daarvan…,
dan volgt daaruit dat….
Dat hoeft niet automatisch over de toekomst te gaan.
Zowel Christus als de Gemeente zullen in heerlijkheid verschijnen en geopenbaard worden aan de wereld. De openbaring van Jezus Christus (Openbaring 1 : 1) is net zo goed de openbaring van de Gemeente aan de wereld.
Een dier wordt in het algemeen geacht vrij te zijn. Dat is niet waar. Het gedrag van een dier is volstrekt te voorspellen, omdat het beest gebonden is aan zijn eigen natuur. Als je als mens handig bent, maak je daar gebruik van. Een dier is vrij in die zin dat er geen wet op is gelegd, maar niettemin gebonden aan wat er in de natuur van het dier was geschreven in het hart.
Als een evangelist zijn leven lang het evangelie predikt en er komt zijn leven lang niemand door die evangelieprediking tot geloof, heeft de man zijn hemelse Vader gediend. Hij zal een heleboel geleerd hebben, in ieder geval het dragen van verantwoordelijkheid. Hij had net zo goed kunnen zeggen: “Er gebeurt niets, dus ik houd er maar mee op.”
In het verleden is dat al gebleken. De eerste christenvervolgingen zijn begonnen door de Joden, ontsproten uit de jaloezie van het Joodse volk.
De oudste broer van Abraham was 60 jaar ouder dan hij. Daaruit vloeit tevens een andere gedachte voort. Aangezien Abrahams neef Lot de zoon van Abrahams oudste broer was, was Lot naar menselijke normen de eerstgeborene en niet zijn oom Abraham. Het verklaart waarom Abraham bij het verdelen van het land de eerste keus laat aan Lot. Hij was zelfs in het bezit van het eerstgeboorterecht van Adam. Niettemin verschuift de Heer het ook hier en geeft dat eerstgeboorterecht aan Abraham. Dit is het onbekende gedeelte van de geschiedenis. Abraham krijgt twee zonen, Ismaël en Izak Echter, Ismaël zou niet erven met Izak.
Er zit nog een ander verhaal aan vast. De gedachte is, dat Israël de bruid van de Heer Zelf is. Dat neemt niet weg dat in het Oude Testament gezegd wordt dat Israël zou trouwen met de zonen van haar eigen volk (Jesaja 62 : 5). Deze bruidskwestie is tamelijk gecompliceerd. De bruid is tot op zekere hoogte Israël, maar sommige profetieën over deze kwestie blijken in de praktijk te gaan over de hereniging tussen het Joodse volk en de tien stammen aan de ene kant en meer op hoger niveau om de eenwording tussen geheel Israël en de Gemeente aan de andere kant. De Gemeente is dan weliswaar betrokken bij de bruiloft. Niet omdat zij de bruid is, maar omdat zij de bruidegom is. Niettemin wordt gezegd dat de bruidegom voortkomt uit Israël. Waar aan de ene kant gesproken wordt over een eenwording van de Gemeente en Israël, wordt aan de andere kant gesproken over de eenwording van de twee stammen en de tien stammen. Als we de profetieën dan zo letterlijk nemen, zoals in het dis- pensationalisme gebruikelijk is, dan wijst dat erop dat de Gemeente op een of andere wijze letterlijk moet voortkomen uit (de tien stammen van) Israël. Beide gebeurtenissen zijn gebaseerd op dezelfde grondgedachte.
Er zijn Britten die zeggen dat ze afstammen van ene Brutus, namelijk die Brutus die ontkomen was uit de Trojaanse oorlog. De enige andere bekende verklaring is dat deze Britten afstammen van de tien stammen van Israël en kennelijk van Efraïm in het bijzonder. Hun naam drukt dat ook uit. Als de naam Brit of Brits niet Engels is maar van oudere datum, dan is het Hebreeuws en betekent het: volk van het verbond. Brit is het Hebreeuwse woord voor verbond. Het verbond waarvan we net gelezen hebben dat de Heer het zou bevestigen. Hij sprak vervolgens over vele volkeren, maar daar kwam dat verbond ook inderdaad terecht. Het is eigenaardig genoeg dat wij later al die Angelsaksische volkeren aanduiden onder de naam van slechts die ene stam, namelijk die der Britten. Ze heetten niet allemaal Britten, want er waren nog tal van andere namen binnen die Keltische wereld. De naam van die Britten is in de loop der tijd echter algemeen geworden. Later werd het zelfs Groot-Brittannië. Die naam werd bekend in de hele Angelsaksische wereld.
‘Aanneming tot kinderen’ moet zijn ‘zoonstelling’ :
Van het Griekse woord ‘huiothe’sia’.
Hui’os = zoon,
the’sia = stellen.
kinderen moet zijn zonen :
Gr. Hui’os = zoon,
“Geloof” wil niet zeggen “iets voor wáár houden” of “iets aannemen, omdat men niets beters heeft”. Als dat namelijk wél zo zou zijn, dan zou het begrip “gelovige” dezelfde betekenis hebben als de uitdrukking “religieus/godsdienstig mens”. In dié zin wordt het begrip “gelovige” in het Nederlands welgebruikt.
Bij “voedsel” dienen we niet meteen aan “groei” te denken. Normaal groeit een mens helemaal niet van voedsel. De normale mens is namelijk geen kind, maar een volwassene. Alleen een kind groeit door voedsel. De volwassen mens eet niet om te groeien, maar om zijn leven in stand te houden. Het leven van de gelovige wordt door het levende en eeuwig blijvende Woord van God in stand gehouden. Daaruit is het eeuwig leven verwekt en daardoor wordt het in stand gehouden.
In het christendom wordt veel gepraat over het feit of we wel iedereen in onze christelijke gemeenschap kunnen toelaten. Onze gemeenschappen
worden inderdaad verontreinigd door personen die niet leven naar de wil van God. In vele kringen worden dergelijke personen uitgebannen. Dit is zeer onbijbels! De Bijbel zegt dat we de gelovige dienen lief te hebben. Degenen die bij ons willen horen dienen we met open armen te ontvangen. Als wij menen dat we door hen besmet worden, is er iets bij óns fout. We worden in en door Christus volmaakt gesteld. Christus reinigt de Gemeente. Mochten we besmet worden, dan worden we door Christus gereinigd. Als degenen die ons verontreinigen bij ons willen horen, dan dienen we hen toe te laten. Waar zouden ze anders heen moeten? De gelovige was zelf onrein, zondig en wandelde naar de eeuw dezer wereld. (Éfeze 2 : 2) Toen hebben gelovigen de deur voor hem opengehouden, opdat hij de Heer zou kunnen leren kennen. Als iemand bij ons binnen wil komen, is dat toch geweldig! Geen enkele gelovige heeft het recht daar allerlei eisen tegenover te stellen.
De mens werd in Genesis 3 verleidt doordat iemand een filosofie vertelde. Die filosofie hield in dat de mens zichzelf kon ontwikkelen. De satan leert vanaf Genesis 3 de filosofie dat de mens zich moet ontwikkelen, omdat hij “als God” moet worden. Dat gebeurt door veel te
eten van de boom van kennis van goed en kwaad. Het werkt niet, want het behoort tot de eerste beginselen der wet en leidt dus niet tot Christus. Christus is de boom des levens. “Ontwikkeling” hoort bij deze oude wereld. Het is zelfs het eerste begin van deze wereld. Het is bovendien de oorzaak van de zondeval van de Adam. Er zijn mensen die leren dat wedergeboorte alléén niet voldoende is. Zij leren dat er na de wedergeboorte nog een ontwikkeling moet komen. Wie die ontwikkeling (vaak “heiliging” genoemd) niet doormaakt, gaat volgens deze mensen niet mee met de opname (wegrukking) van de Gemeente. Voor zover er ontwikkeling is, is dat de ontwikkeling van de openbaring van Christus in
de gelovige. Het is niet de ontwikkeling van Christus in hem, maar alleen de openbaring ervan. Het gaat om de uitwerking van het leven van Christus in de gelovige. Die uitwerking komt alleen tot stand, wanneer de oude natuur van die gelovige minder wordt.
De mens werd in Genesis 3 verleidt doordat iemand een filosofie vertelde. Die filosofie hield in dat de mens zichzelf kon ontwikkelen. De satan leert vanaf Genesis 3 de filosofie dat de mens zich moet ontwikkelen, omdat hij “als God” moet worden. Dat gebeurt door veel te
eten van de boom van kennis van goed en kwaad. Het werkt niet, want het behoort tot de eerste beginselen der wet en leidt dus niet tot Christus. Christus is de boom des levens. “Ontwikkeling” hoort bij deze oude wereld. Het is zelfs het eerste begin van deze wereld. Het is bovendien de oorzaak van de zondeval van de Adam. Er zijn mensen die leren dat wedergeboorte alléén niet voldoende is. Zij leren dat er na de wedergeboorte nog een ontwikkeling moet komen. Wie die ontwikkeling (vaak “heiliging” genoemd) niet doormaakt, gaat volgens deze mensen niet mee met de opname (wegrukking) van de Gemeente. Voor zover er ontwikkeling is, is dat de ontwikkeling van de openbaring van Christus in
de gelovige. Het is niet de ontwikkeling van Christus in hem, maar alleen de openbaring ervan. Het gaat om de uitwerking van het leven van Christus in de gelovige. Die uitwerking komt alleen tot stand, wanneer de oude natuur van die gelovige minder wordt.
Het Johannes evangelie zegt bijvoorbeeld: ”…maar weggaande verborg Hij Zich voor hen”. (Johannes 12 : 36) De Here Jezus stuurde vaker iedereen weg, de schare, zelfs de discipelen werden in een bootje weggezonden. De Heer alleen bleef over op een berg. Toen zagen ze Hem later weer. Als ze Hem gingen zoeken, konden ze Hem niet vinden. Later vonden ze Hem terug in het buitenland, in de deca- polis, aan de andere kant van het meer van Galilea.
Het maakt ons weinig uit aan wie de brieven geschreven zijn, of het geschreven is aan Korinthe of Efeze of de Kolossenzen of desnoods aan zeven gemeenten in klein Azië. Het is altijd geschreven aan gelovigen en dus ook aan ons.
Alle nieuwtestamentische uitspraken beginnen bij Matthéüs 1 : 1 en zijn altijd gebaseerd op het Oude Testament. In vele gevallen wordt het Oude Testament zelfs letterlijk geciteerd. Het Nieuwe Testament openbaart ons niet werkelijk nieuwe dingen. Het trekt de bedekking weg van oudtestamentische uitspraken. Verborgenheden openbaren dus. En het aardige is dat we dat overal terugvinden. Het staat er soms bij: “gelijk geschreven is”. En: “hiermee stemmen overeen de woorden der profeten”. En: “opdat hetgeen vervuld wordt hetgeen door de profeten gesproken is”. Of: “iemand heeft ergens betuigd, zeggende”. Of er staat: “Gelijk hij ook in de tweede psalm heeft gezegd”. En een andere keer staat er: “… en zo zegt Jesaja wederom”. Dat zijn duidelijke verwijzingen. In veel gevallen staat het er niet bij, dan moet je het zelf maar begrijpen en dit is er kennelijk één van.
Onder vers 8 staat een verwijzing naar Openbaring 21 en 22 en Jesaja 41 en 44. Onder die laatste Schriftplaatsen staan meer verwijzingen naar andere verzen, waar staat: “Ik ben de Eerste en Ik ben de Laatste”. In Jesaja, dat wordt gezegd door Jehovah: ”Ik ben de Eerste en de Laatste en Ik ben Dezelfde”. Dit is van belang omdat we daar zien dat er maar één kan zijn. Er staat ook: ”buiten Mij is er niemand”. Jehovah in het Oude Testament is dus niemand anders dan de Here Jezus Christus. Die is de Alpha en de Omega, de Eerste, de Laatste, het Begin en het Einde, Hij is Degene Die was en Die is en Die komen zal.
Christenen vinden dat men de eerste dag der week moet heiligen, de zondag, maar waar staat dat in de Bijbel? Daarvoor is geen Bijbeltekst te vinden. Men heeft toen maar gezegd dat “dag des Heeren” de zondag is. Het komt bij de Engelsen vandaan. Zij hebben uitgevonden, en ook in hun vertaling weergegeven, dat hier niet staat “dag des Heeren”, maar “des Heeren dag”. De volgorde van de woorden is anders, maar het is hetzelfde, het blijft hetzelfde genitivus, (tweede naamval). In hun vertaling staat daarom niet “day of the Lord”, maar ”the Lords day”. Sindsdien noemt men de zondag de eerste dag der week: ”the Lords day”. Niet ”the day of the Lord”. Voor ons in Nederland betekent de uitdrukking niet de aanduiding van de eerste dag der week, danwel de zondag, danwel de dag na de sabbat, laat staan van de sabbat zelf.
In Psalm 133 wordt de hogepriester op zijn hoofd gezalfd met olie, maar de olie druipt door zijn baard en door zijn kleding tot aan de zomen van het kleed. De zomen van zijn kleed vervullen de tempel, dat houdt verband met Jesaja 6 en dat betekent dat Zijn heerlijkheid heel de schepping vult.
De Amsterdamse uitdrukking ”het is allemaal weer voor zijn roodkoperen” betekent dat alle oneffenheden uit de weg zijn geruimd. Het is voor elkaar, gemeenschap is tot stand gekomen. Daarvoor gebruikt men het woord roodkoper. Dat is echt koper. Geelkoper is een menging. Op een instrument van koper blazen is een vorm van communicatie.
Het woord ster betekent eigenlijk hetzelfde als UFO: Unidentified Flying Object en dat betekent dat we weten niet wat het is. We hebben het wel gezien, maar weten niet wat het is. Het woord ster gebruiken we voor dingen aan de hemel, licht aan de hemel. Ons Nederlandse ”ster” is hetzelfde woord als het Hebreeuwse woord ”satar”, ook in de betekenis van: we weten niet wat het is. Satar, verberging, verborgenheid, is het Bijbelse begrip dat voorkomt in de naam Esther. De Bijbel zegt dat een ster een licht aan de hemel is en voor zover een engel een lichtende gedaante heeft, is hij dus ook een ster.
Het woord ”apostel” betekent letterlijk “gezondene”. Een zendeling, maar wel een bijzondere, omdat een apostel rechtstreeks gezonden werd door de Here Jezus Zelf. Ik bedoel niet door Christus Zelf, maar echt de Here Jezus Zelf. De Heer verscheen aan hen en heeft ze op zendingspad gestuurd. Paulus wijst daar veelvuldig op. (zie o.a. 1 Korinthe 15) Na deze persoonlijke aanstellingen wordt de term niet meer gebruikt.
De apostelen waren aangesteld als fundament- leggers van de Gemeente. (Efeze 2 : 20) Paulus zegt daarover: ”Ik heb daar als bouwmeester het fundament gelegd”. (1 Korinthe 3 : 10) Waar het fundament gelegd is, hoeft niet opnieuw een fundament gelegd te worden en dus waren er daarna geen apostelen meer nodig. Net zo min als profeten trouwens, want apostelen en profeten vormen samen min of meer één categorie. Zij waren fundamentleggers en tegen de tijd dat het dak erop zit, zijn ze niet meer nodig. Je komt ze in de latere brieven dan ook niet meer tegen
Paulus haalde Timótheüs bij zijn moeder en zijn oma vandaan en zei: kom jij maar mee, dan zal ik je wat leren. Zo kwam hij in die positie terecht. In Handelingen 20 spreekt Paulus de oudsten, de opzieners, de voorgangers, de herders (dat is allemaal hetzelfde ambt) van Efeze toe en zegt dat ze acht zouden geven op de kudde (Gemeente), waarover de Heilige Geest hen tot opzieners gesteld had. De Heilige Geest had hen aangesteld en niet de plaatselijke gemeente. Niet de schapen kiezen een herder, maar de Eigenaar van de kudde, de opperste Herder. De overste Herder wordt Hij genoemd. De Here Jezus stelt de herders aan. Dat komt van bovenaf en is niet democratisch. Dat is meer aristocratisch, de regering van de besten, want dat betekent dat woord letterlijk. Of christocratisch of theocratisch, waarbij de heerschappij of macht ligt bij Christus of bij God. Het komt van bovenaf en niet van onderaf. De leden van de Gemeente kiezen zich geen voorgangers. Dat kom je ook tegen in de Bijbel. Als er staat: ze kiezen zichzelf, ze vergaderen zichzelf leraren, wordt dat als zeer negatief verworpen, omdat er van uit gegaan wordt dat het niet goed komt.
Ik denk dat in evangelische kringen vandaag mensen rondlopen die het liefst de Bijbel zouden verbieden. Dat meen ik serieus. Eenvoudig omdat men problemen heeft met gemeenteleden die zeggen: maar daar staat toch in de Bijbel. Dat is heel lastig, want zo kun je je macht niet handhaven. Ook niet over zo’n klein clubje. Heel vervelend. De Roomskatholieke Kerk heeft dat makkelijker gedaan: die heeft de Bijbel verboden.
In zekere zin heeft Nederland aan de reformatie haar ontstaan te danken. Dat weet bijna niemand meer en wordt niet meer onderwezen, maar zo is het wel. De vader des vaderlands, Willem de Zwijger, prins Willem van Oranje, vocht niet voor Nederland. Nederland bestond toen nog niet. Hij streed voor godsdienstvrijheid en die is er. Maar niettemin werd die godsdienst ingekapseld door de burgerlijke overheid, waarvan diezelfde Willem van Oranje een exponent was in die dagen. Sindsdien zitten we met God, Neerland en Oranje. Alsof het één geheel zou zijn. Met alle respect voor Nederland en Oranje, maar meer respect voor God uiteraard. De drie op één lijn zetten is tamelijk godslasterlijk, als je het mij vraagt. Het zijn begrippen die niet aan elkaar gekoppeld zouden moeten worden.
Nu heb je zendingsgenootschappen en gaat men in de eerste plaats uit om maatschappelijke en ontwikkelingshulp hulp te verlenen. Nu zegt men: we gaan niet uit om zieltjes te winnen, maar als het zo uitkomt praten we wel eens over de Heer. Dat nog wel, maar het is volstrekt bijzaak geworden. Men is het weer kwijtgeraakt. Maar zendingsorganisaties zijn ontstaan uit het initiatief van individuen die erop uit gingen. Eerst alleen, later krijg je dat de familie hen gaat onderhouden. Als je een generatie verder bent dan wordt die verantwoordelijkheid overgenomen door een comité. Zo zijn heel wat zendingsgenootschappen ontstaan, maar zo is het niet begonnen. Het begon met mensen die er op uit trokken. Ik zeg altijd: als je denkt dat je een roeping hebt, dan moet je gaan. Als je denkt dat je als zendeling in Afrika moet gaan werken, waarom zit je dan hier nog? Je koopt, huurt of leent een fiets en je gaat er naar toe. Ik hoop dat u herkent dat dit precies de methode was die de apostelen hanteerden. Ze gingen gewoon. Waarheen dan ook. Zo moet het dus. Niet geregeld in een kerkelijke organisatie, een instituut, een zendingsgenootschap of wat dan ook. Maar gewoon met de roeping van de Heer.
Die ene troon is de uitbeelding van het Hoofd van de Gemeente. De Eerstgeborene te midden van Zijn broeders. Hier wordt de hemelse positie van de Gemeente uitgedrukt. Dat is niet pas na de opname van de Gemeente. Sommigen zeggen dat hier de Gemeente al in de hemel is, maar die was daar altijd al. Op het moment dat iemand tot geloof komt, wordt hij van Godswege wedergeboren en daarmee direct in de hemel gezet. Het is altijd al de hemelse positie. Onze wandel, ons burgerschap, onze erfenis, wijzelf, zijn in de hemel, als deel van de onzienlijke hemelse dingen. De wereld kent ons niet, omdat we gezet zijn in de hemel.
Wij kennen behalve een glazen zee in de Bijbel ook een koperen zee. Dat is een wasvat in de tempel. Zee staat voor een tamelijk grote hoeveelheid water, maar dat kan zich ook bevinden in een was- vat. Een koperen zee is een koperen wasvat. Een glazen zee is een glazen wasvat. Er is geen enkele reden om te denken dat er in de hemel een grote zee, een grote vlakte is van glas of iets dergelijks. We vinden hier een wasvat uitgedrukt. Dat staat ook in Openbaring 15 : 2. Een koperen zee staat in 1 Koningen 7 : 23 en daar is het een koperen wasvat.
”Ze wierpen hun kronen voor de troon” is een uitdrukking die we in nogal wat liederen tegenkomen. Velen van ons hebben uit liederen heel wat Bijbelse waarheden leren kennen. Daarin beklijven ze en liggen ze schijnbaar soms nog vaster dan in de Bijbel zelf, want daaraan wordt getornd, maar aan de liederen niet. Men zingt ze zo mee. Men spreekt woorden uit waarover men nog nooit heeft nagedacht en terwijl ze zich settelen in het hart en in het hoofd en in het geheugen en in het leven, is men zich dat niet eens bewust. Wat geloven christenen? Lees hun liederen maar na, dan weet je wat ze geloven en wat voor hen belangrijk is en wat niet. Dus zingen wij als Gemeente: ”Mijn kroon die Hij zal geven aan Zijn voeten nederleg…”. Wij geven die kroon heus niet meer af, maar in de symboliek gebeurt het wel, want daarin wordt uitgedrukt: Heer het is door Uw werk dat wij die kroon hebben ontvangen. Niet alleen U hebt hem ons gegeven, uitgereikt aan het eind van de loopbaan, maar het is in Uw kracht waardoor wij die loopbaan hebben kunnen lopen. Het was uit Uw genade, want van onszelf hadden we die dingen toch niet gekund.
In Genesis 49 wordt het geheel aan Juda toegeschreven, maar de stamoudste wordt in het algemeen beschouwd als de personificatie van heel de stam. Hij vervult een symbolische functie. Wat over de gehele stam gezegd wordt, wordt in elk geval en eigenlijk in de eerste plaats, over de stamoudste gezegd, De stamoudste van Juda, het opperhoofd, is David Waar aan de stam van Juda ook het koningschap over alle stammen gegeven werd, werd de stamoudste van Juda automatisch koning over geheel Israël. En waar bovendien de stamoudste van Juda, danwel de koning van Israël tegelijkertijd de erfgenaam is van Adam, betekent het automatisch dat de stamoudste van Juda tegelijkertijd de Zoon des mensen is. En dus de rechthebber van de troon over geheel de aarde.
Waar Christus de uitdrukking is van het Wezen Gods, het Beeld Gods, het Afschijnsel van Gods Heerlijkheid en het uitgedrukte Beeld van Gods Zelfstandigheid, zit Hij op de troon. De Vader heeft al het oordeel aan de Zoon gegeven, dus: wie zit er op de troon? Christus Zelf in Zijn hoedanigheid van Jehovah, namelijk de Zoon Gods, dan wel het Beeld Gods. De veruiterlijking, ik zeg het nu met eigen woorden, van de onzienlijke God. God kan men niet zien. Als men toch iemand op de troon ziet zitten, is het de Here Jezus Christus, in Wie God Zich openbaart.
Daaruit is de christelijke traditie van samenzang ontstaan, die in de hoogtijdagen van de Rooms-katholieke kerk volledig was afgeschaft. Ze nemen dan een koor. Het moest kunst zijn en de gewone man, die niet geoefend had, mocht daaraan niet meedoen. Die was van die verantwoordelijkheid ontslagen. Daar waren anderen voor aangesteld. In de reformatie is dat weer in ere hersteld. Die reformatoren zijn meteen aan de slag gegaan om geestelijke liederen te dichten en te componeren.
Ook ongelovigen moeten eenmaal met deze woorden instemmen. Hetgeen, volgens de leer van de alverzoening, betekent dat ze dan behouden zouden zijn. Maar niet volgens de Bijbel. Zondaren, onrechtvaardigen en ongelovigen zullen wel degelijk voor de troon van God, voor de rechterstoel, geplaatst worden. Ze zullen alsnog moeten erkennen wie de Here Jezus Christus is en dat God een genadig, barmhartig, goedertieren, maar ook rechtvaardig God is. Alleen als men dan pas tot die erkenning komt, is het te laat. In Jesaja 45 (aangehaald in Filippenzen 2) wordt ook al gezegd dat eenmaal alle knie zich voor Hem zal buigen, maar daarmee is men nog niet behouden. Ook satan zal zijn knie moeten buigen en wordt daardoor niet behouden. Judas moest evenzo zijn knie buigen, overdrachtelijk uiteraard, en wordt niet behouden.
Het is noodzakelijk om de essentie van de gebeurtenissen van de periode van 7 jaren (de 70-ste jaarweek) te kennen. Openbaring moet namelijk beschouwd worden als één groot en uitgebreid commentaar op voorgaande profetieën. In de eerste plaats de profetieën van Daniël, met name die in hoofdstuk 9. Daar wordt een periode van totaal 490 jaar, (70 x 7) aangekondigd i.v.m. “uw volk en uw heilige stad”. Dat is het volk van Daniël, het Joodse volk. Dat is dus niet geheel Israël. De 70 weken is een tijdrekening, uitsluitend met betrekking tot het Joodse volk en de Joodse stad. “Uw heilige stad” is Jeruzalem. 70 weken zijn bestemd over Jeruzalem en daarmee over het Joodse volk, tot op de komst van de Messias en het aanbreken van het Messiaanse rijk. De tijdrekening van 490 jaar begint bij “de uitgang des woords” -445), het moment dat dit Joodse volk toestemming krijgt om terug te keren uit de Babylonische ballingschap, om Jeruzalem, als stad, te herbouwen. De verdeling in weken is 7+62 = 69 weken en dan nog een laatste van 7 weken. Tussen de 69-ste en de 70-ste week zit een lange tijd.
Openbaring 20, is het enige Schriftgedeelte waarin de 1000 jaren genoemd worden, maar dan ook meteen 7 x. Vers 4: ”Ik zag tronen en zij zaten op dezelve en het oordeel werd hun gegeven. En ik zag de zielen dergenen, die onthoofd waren om de getuigenis van Jezus, en om het Woord Gods (dezelfde termen als in openbaring 6), en die het beeld en deszelfs beeld niet aangebeden hadden en die het merkteken niet ontvangen hadden aan hun voorhoofd en aan hun hand. En zij leefden, (weer zij stonden dus op uit de dood), en heersten als koningen met Christus, in de duizend jaren”. Bij de aanvang van de duizend jaren, worden de martelaren uit de grote verdrukking opgewekt, opdat ze alsnog de duizend jaren zouden binnengaan. Een heel bijzonder opstanding, omdat men terugkeert in deze oude wereld en niet als eersteling van een nieuwe schepping. Deze mensen is een Koninkrijk beloofd. Ze hebben dat gepredikt en gaan er in, ondanks dat ze de marteldood gestorven waren. Dat geldt ook voor de martelaren uit de verkorte verdrukking van de tweede helft van de 70-ste week van Daniël. Ze krijgen een vooraanstaande positie in het Koninkrijk op grond van hun lijden met Christus en op die grond zullen ze ook met Hem verheerlijkt worden.
De uitspraak over de verduistering van zon, maan en sterren staat ook op andere plaatsen in de Bijbel. Het betreft altijd dezelfde gebeurtenis, die fungeert als de markering van het einde van de 70-ste week van Daniël en daarmee het begin van het oordeel dat de Heer over Israël en de volkeren zal brengen. Matthéüs 24 spreekt daarover. In vers 15 gaat het over “de gruwel der verwoesting”. Dat is het midden van de 70-ste week van Daniël, waarover in vers 21 staat: ”Want als dan zal grote verdrukking wezen, hoedanige niet is geweest van het begin der wereld”, ontleend aan Daniël 12 : 1 Beide schrift- plaatsen suggereren dat de verdrukking over alle volkeren zal komen, over de hele wereld. Zie voor meer over dit onderwerp andere Bijbelstudies, zoals “Daniël”, ”Tijden en gelegenheden” en “Profetisch Panorama”.
Zie voor uitgebreide informatie en foto’s over dit onderwerp Bijbelstudie ”Van Hermon tot Rode Zee”
Dit is zowel van toepassing op de Gemeente, als ook op Israël. Het is afkomstig uit Exodus 19. Israël is gesteld tot “kameroudste”, tot eerstgeborene, tot zoon. Wat doet de Gemeente als ook Israël dan? Het Woord Gods bewaren en prediken. Het priesterambt vervullen. Dat heeft Israël nooit gedaan, Niet vreemd, want dit werk, uitgevoerd door een koninklijk priesterlijk volk, is gestart bij het aanbreken van het Nieuwe Verbond. Dat kenmerkt zich door priesterschap en koningschap naar de ordening van Melchizédek. Onder dat Nieuwe Verbond zal Israël een koninklijk priesterlijk volk zijn en zal het men het Woord Gods (Christus) prediken.
In de Bijbel staat 12 voor heerschappij, voor koningschap. De 12 heerst. Waar de tijd heerst, wordt die gerekend in 12 uren, dag of nacht. Of in 12 maanden of 12 tekens van de dierenriem. De 12 poorten van de stad, want heerschappij wordt uitgedrukt in de poort. Ook 12 fundamenten van de stad, want de stad is een koninkrijk. Daarom 12 geslachten van Israël, want Israël is het koninklijk volk. En daarom ook 12 discipelen, die de verheerlijkte Christus predikten op de troon der genade in de hemel aan de rechterhand Gods.
Kan het dan echt niet geteld worden? Ja, letterlijk wel, maar de uitdrukking betekent veelal dat iets niet mag en dat is hier ook het geval. David kon het volk tellen, maar hij mocht het niet. Hij telde het volk en viel toen onder het oordeel des Heeren. Waarom? Omdat het niet gemogen had. Tellen en meten zijn bedoeld om het eigendomsrecht vast te leggen. Waarom worden Nederlanders geteld bij een volkstelling? Omdat de regering wil weten wie er wel bijhoort en wie niet, vanwege de belasting die betaald moet worden.
Bij de wederkomst van Christus aan het eind van de 70-ste week van Daniël wordt de maand- nummering weer recht getrokken. Dan zijn zowel de sterfdatum van Mozes, als ook die van Aaron, ineens dezelfde. Daar zat exact een half jaar tussen. De geboortedatum van de Here Jezus en die van Johannes de Doper, zijn dan ook ineens gelijk, want daar zat ook precies 6 maanden verschil tussen. Data die uit elkaar liggen, vallen ineens gelijk. De koning en de priester worden ineens Mozes en Aaron. Ze blijken ineens identiek te zijn. Die andere koning en priester ook, namelijk de Here Jezus en Johannes de Doper. Onder het Oude Verbond werd koningschap en priesterschap van elkaar gescheiden. Dat was alleen onder Israël zo en alleen onder de wet. De Koning is per definitie Hogepriester en andersom. Bij de wederkomst van Christus verschijnt de Koning en Hogepriester van het Nieuwe Verbond en dan valt het dus weer samen. Wat mij betreft komt dat tot uitdrukking in die merkwaardige verschuiving van de maand- telling en het even een half jaar kwijt zijn op de maandkalender.
Vanaf Openbaring 8 : 6 staat een uiteenzetting over 7 bazuinen en 7 oordelen, die over de mensheid komen. In Openbaring 16 wordt opnieuw over 7 oordelen gesproken. Ze worden symbolisch weergegeven, niet door het klinken van bazuinen, maar door het leeggieten van fiolen. Een fiool is een schaal met een steel eraan. Een fles eigenlijk, maar in beide gevallen zijn het toch schalen. Want een bazuin is ook een hol vat. De algemene gedachte is dat de fiolen en bazuinen niet hetzelfde zijn. Ik ben de tegenovergestelde gedachte toegedaan, namelijk dat ondanks dat je het verschillend schrijft en ondanks dat het verschillende hoofdstukken zijn, het toch om precies dezelfde dingen gaat. Het is een herhaling en voldoet daarmee aan de regel dat iets bevestigd wordt als er twee getuigen zijn. Leg Openbaring 8 : 1-5 en heel Openbaring 15 naast elkaar en zie hoe sterk ze overeenkomen.
Het bittere water in het Oude Testament staat tegenover het zoete water. Het bittere water is een beeld van de wet. Water is Woord, maar het is niet een Woord ten leven, maar een Woord waaraan men sterft. Via de toepassing van Mara op de wet is het bovendien van toepassing op alle religie en filosofie en menselijke overlevering, en ijdele verleiding. (Kolossenzen 2 : 8) In die dagen is de mensheid in het algemeen onderworpen aan de religie van de antichrist. Men dient het beest. Het is een bediening des doods, zoals wet en religie in het algemeen zijn. Het neemt de vrijheid van de mens weg en deze gaat er vervolgens aan dood. Dat leert de Schrift. Als in het Oude Testament bitter water alsnog zoet wordt gemaakt, wil het zeggen dat de beloften, gedaan onder het Oude Testament, alsnog vervuld worden. Dan wordt bitter water zoet, omdat het spreekt over leven. Dan wordt het dus het Nieuwe Verbond.
De zevende bazuin wordt pas in Openbaring 11, vanaf vers 14, genoemd. Daar komen we aan het eind van die verdrukking en daarmee bij het moment dat het Koninkrijk van Christus, van de Messias, definitief over de volkeren der aarde gevestigd zal worden. Dat is het begin van “de duizend jaren” en wordt beschreven in Openbaring 20.
”Tijd” is op zich geen verkeerde vertaling. Het probleem is echter dat in dit verband de term verkeerd gelezen wordt. Dat komt door allerlei gefilosofeer, bijvoorbeeld over dat er in de eeuwigheid geen tijd meer is, gebaseerd op deze ene Bijbeltekst en de gedachte dat vóór dat de tijd in de schepping ontstond er ook geen tijd was. Men spreekt dan over ”van tijd tot eeuwigheid”, of ”van eeuwigheid tot eeuwigheid”. Daar tussen ligt de tijd. Men maakt er uit op dat de klok stopt. Dan is dat afgelopen en dan zijn we in een andere wereld. Ik moet u zeggen dat betekent het woord niet. In het Grieks staat niet het woord ”chronos”, het woord voor tijd als beginsel. Er staat een ander woord voor tijd, namelijk ”kairos”. Dat woord gaat over tijd in de zin van: een bepaalde hoeveelheid of een bepaalde periode. In onze taal hebben wij daar geen ander woord voor, en daarom gebruiken wij daarvoor ook het woord tijd.
In Ezechiël 3 wordt beschreven dat Ezechiël aan het begin van zijn bediening een boek moet eten. Dat boek is het Woord van God in het algemeen en daarmee het plan Gods. In Ezechiël 2 is sprake van de roeping van Ezechiël, dat staat er ook boven. Hij zou moeten spreken, profeteren, en wel in het bijzonder tot Israël. Het woord moet nu eenmaal gepredikt worden, ongeacht of er iemand luistert. In 3 : 1-4 staat: ”… Daarna zeide Hij tot mij: Mensenkind, eet, wat gij vinden zult; eet deze rol, en ga, spreek tot het huis Israëls. Toen opende ik mijn mond, en Hij gaf mij die rol te eten. En Hij zeide tot mij: Mensenkind, geef uw buik te eten, en vul uw ingewand met deze rol, die Ik u geef. Toen at ik, en het was in mijn mond als honig, vanwege de zoetigheid. En Hij zeide tot mij: Mensenkind, ga henen, kom tot het huis Israëls, en spreek tot hen met Mijn woorden.”
Petrus noemt het volk Gods “levende stenen”, die samen gevoegd zijn aan de Ene steen. (1 Petrus 2 : 5) De stenen vormen een tempel, tot één huis, en zijn een beeld van al die individuele gelovigen die tot één samengevoegd zijn. Tot één koninklijk en priesterlijk volk om te verkondigen, om te dienen. Elke keer als de Gemeente genoemd wordt als tempel, in bijvoorbeeld 1 Korinthe 3, Efeze 2 en 3 en 1 Petrus 1, gaat het over dienst aan de Heer. Wij zijn een volk van priesters. Wij zouden de Heer dienen. Hij woont in ons, in u en mij persoonlijk en individueel, maar ook in de Gemeente, als collectief. Wij zijn die tempel. Wij leven van onze dienst aan de Heer. Voor zover wij in de praktijk van ons leven de Heer dienen, zal Hij ons geven wat nodig is. Wij eten van het altaar, is de gedachte. Het altaar is daarmee de uitbeelding van de dienst aan de Heer.
Een van de belangrijke Bijbelse waarheden is die van Romeinen hoofdstuk 10 en 11, waar staat dat Israël in onze dagen ongelovig is, maar dat volgens Deuteronomium (Mozes) en later Jesaja, het Joodse volk het evangelie gepredikt zou gaan krijgen. Israël zou het evangelie gepredikt worden door een “onverstandig volk”, namelijk door een heidens volk. Door een volk dat de wet niet heeft: de Gemeente. De eerste verantwoordelijkheid van de Gemeente in onze dagen is de prediking van het evangelie aan de Joden. Paulus, als voorbeeld van de Gemeente, stelt zichzelf daarvoor beschikbaar en vraagt aan de Heer of hij dan misschien toch in elk geval enigen uit zijn broederen naar het vlees tot jaloersheid moge verwekken om enigen uit hen te behouden. (Romeinen 11 : 14) De positie van heilig volk, verkregen volk, priesterlijk volk, de oorspronkelijke positie van Israël, is aan de Gemeente gegeven. Die zou het woord Gods bekend maken, in de eerste plaats aan dat volk dat dit hiervoor gedaan zou moeten hebben en dat nu ongelovig is. Via de Gemeente moet Israël alsnog tot bekering gebracht worden.
De olijfboom is de uitbeelding van de bron van eeuwig leven; een beeld van de Here Jezus Christus. Daarom gaan olijfbomen niet van ouderdom dood Er zijn nu nog olijfbomen die er al stonden in de dagen van de Here Jezus. Ze worden aangetast. Er worden takken afgebroken. Ze worden beschadigd en kunnen ziek worden, maar van ouderdom gaan ze niet dood. De olijfboom heeft een zeer sterk regeneratief vermogen en kan zichzelf in stand houden. Hij heeft het leven in zichzelve. Het product van de olijfboom is olijfolie, eveneens een beeld van eeuwig leven.
Als iemand in de dagen van Handelingen gezegd zou hebben: dit kan de Messias niet zijn, want voordat Hij komt zouden die twee getuigen komen, volgens Zacharia 4. Dan zou het antwoord geweest zijn: Dat waren Johannes de Doper en Jezus van Nazareth. En in onze is het antwoord: dat is de Gemeente. Als in de 70-ste week van Daniël de Gemeente is opgenomen en het evangelie gepredikt wordt, dan zal men weer zeggen: Maar dat kan niet. Er moeten eerst nog twee getuigen komen. Dan is het antwoord: Hier zijn wij, uit Openbaring 11. Alles dat op onze dagen van toepassing is, is ook van toepassing op de dagen van de wederkomst van Christus.
Zowel Mozes als Elia zijn op merkwaardige wijze van het toneel verdwenen. Mozes stierf en daarna is men uitgebreid gaan zoeken naar zijn graf en men vond het niet. Het laatste hoofdstuk voor Openbaring, de brief van Judas, maakt er melding van dat Michael zich meester gemaakt heeft van het lichaam van Mozes. Waarom staat er niet bij, maar het enige wat je kunt bedenken is dat Mozes dat lichaam ooit nog eens nodig zal hebben en daarom werd zijn graf niet gevonden. Het lichaam was er niet. De Heer had Zich er over ontfermd. Van Elia lezen we helemaal niet dat hij stierf. Hij werd door een vurige wagen, met vurige paarden, van de aarde weggenomen. Ook Elia werd uitgebreid gezocht en niet gevonden. Maar beiden worden alsnog gezien in de verheerlijking op de berg, waar de Heer spreekt over Zijn Koninkrijk, met name over de verberging daarvan, met slechts drie van Zijn discipelen. De verheerlijkte Heer met twee mannen in witte klederen en er staat gewoon bij wie zij waren. Elia en Mozes geven uitdrukking aan de Gemeente. Ze zijn met zijn tweeën; een type van de Gemeente. Ze worden met de Heer in heerlijkheid gezien, in onze bedeling.
U kent de uitdrukking wellicht uit Joël 2, aangehaald door Petrus in Handelingen 2, over het einde van de 70-ste week van Daniël en de verduistering van zon, maan en sterren. Joël 2 : 32 zegt: ”En het zal geschieden, al wie den Naam des HEEREN zal aanroepen, zal behouden worden; want op den berg Sions en te Jeruzalem zal ontkoming zijn, gelijk als de HEERE gezegd heeft; en dat, bij de overgeblevenen, die de HEERE zal roepen”. Men zal uit Jeruzalem kunnen ontkomen. Omdat dan, maar dat is Zacharia 14, de Olijfberg zal scheuren als de Heer Zijn voeten erop zet en men de stad zal kunnen ontvluchten. Dat is het einde van de 70-ste week, maar ook dan gaat het over een gelovig overblijfsel. Zij worden bewaard en daarmee worden zij een gelovig overblijfsel. (zie ook Romeinen 11) Ze ontkomen omdat zij in geloof de Naam des Heeren hebben aangeroepen.
Het probleem is, zeker als het gaat over de wederkomst van Christus, dat men meent dat de Gemeente een vrouw is en met name een bruid. Een term die in heel de Bijbel nergens van toepassing gebracht wordt op de Gemeente, maar het is zo’n ingeslepen gedachte dat het moeite kost om dat er weer uit te krijgen. De vrouw en de bruid komen in de Bijbel voor, maar het is dan van toepassing op het letterlijke Israël.
In Filippenzen 3 : 20 staat dat wij ”uit de hemel de Zaligmaker verwachten, die ons vernederd lichaam veranderen zal, opdat het gelijkvormig worde aan Zijn heerlijk lichaam. Naar de werking van Zijn Sterkte Zijner kracht, die Hij gewrocht heeft in Christus, als Hij Hem uit de dood heeft opgewekt”. Dat is de opname van de Gemeente. De verandering van ons lichaam. Zo heet het ook in Romeinen 8. Daar vind je de term ”opname van de Gemeente” ook niet. Daar zijn ook andere termen voor, bijvoorbeeld verandering. De verlossing van ons lichaam. De uitdrukking uit Efeze 1 is hier toegepast op de opname van de Gemeente, naar de werking waardoor Hij ook alle dingen aan Zichzelf kan onderwerpen.
H.C. Voorhoeve gebruikte lang geleden niet de term ”opname van de Gemeente”, maar ”opneming van de Gemeente”. Daar had hij groot gelijk in, want de term ”opname” is niet eens Nederlands. Dat is een Germanisme. In het Nederlands heet zoiets ”de opneming”. De opneming, de wegneming, van de Gemeente tot God.
In de Bijbelstudie ”Van Hermon tot Rode Zee” komt dit onderwerp, met veel foto’s, uitgebreid aan de orde.
Dat Babel de hoofdstad zal zijn, staat gewoon in Daniël 4. Daar staat dat het Babylonische rijk afgebroken zou worden en na zeven tijden zou worden hersteld. Dat is nog nooit gebeurd. Bovendien gaat het om de stad in dat hoofdstuk. “Is dat niet de stad die ik gebouwd heb” en toen kwam er een profetie dat de stad vernietigd zou worden, danwel zijn koninklijke waardigheid zou verliezen en daarna zou het na zeven tijden weer hersteld worden. Dat moet nog in de toekomst gebeuren. Dat lijkt geen enkele twijfel. Niet Babel overdrachtelijk, maar gewoon letterlijk.
De bedoeling van het rijk van Alexander de Grote was dat het een rijk zou worden met één godsdienst en daardoor één cultuur en één taal, de Griekse. Dat was het ideaal. In de toekomst gaat het om precies hetzelfde. Of dat lukt weet ik niet, want in Babel had men oorspronkelijk één taal, cultuur en godsdienst en toen viel het uit elkaar. (Genesis 10-11) In de toekomst zal de duivel proberen het allemaal weer terug te draaien en terug te brengen tot het origineel.
Alexander was koning van Babel. De koning uit Jesaja 14 spreekt grote dingen: “Ik zal mijn troon zetten boven God zelf, in de hemel”. Hij zou zichzelf verhogen, de grootste machthebber worden in de schepping.
*Sadam Hoessein wilde de opvolger zijn van Alexander de Grote en van Nebukadnezar. Hij beweerde dat hij van die mannen afstamde. Sadam is met de herbouw van Babel begonnen en officieel is er ook weer zo’n stad, alleen nog niet in een koninklijke waardigheid. Maar dat komt ongetwijfeld nog wel. Zo’n figuur, of hij het is denk ik niet, zo’n Arabier, Amelekiet, Ismaëliet of Edomiet, zal daar inderdaad in slagen. Hij zal de mensheid aan zich binden, maar daarvoor moet hij wat meer mee brengen dan alleen wapens. Daarvoor moet hij een goed verhaal hebben, een filosofie, een leer. In de functie van een religie uiteraard. Daarin voorziet de figuur die uit de hemel komt vallen. Dat moet niet zo moeilijk zijn, want de wereld heeft altijd achter satan aangelopen en dat zal men dan ook doen. Het zal gepaard gaan met krachten van tekenen en wonderen. Zo staat het in dit hoofdstuk en in 2 Thessalonicenzen 2.
*Saddam Hoessein Abdu al-Majid al-Tikriti was van 16 juli 1979 tot 9 april 2003 de vijfde president van Irak.
“Antichrist” is voor velen schrikaanjagend, maar het probleem is dat die term dikwijls niet gedefinieerd wordt. Men gebruikt de term ”anti- christ”, maar zegt niet wat men ermee bedoelt. In het algemeen wordt er gedacht aan het eerste beest uit Openbaringen 13, namelijk een mens, een koning, aan de leiding van het laatste koninkrijk. Naar Bijbelse maatstaven stamt de antichrist niet van een mens af. Hij ziet er uit als een mens, maar hij is de duivel. Die wordt op aarde geworpen en verschijnt dan, net als elke andere engel, in de gedaante van een man. Hij stamt niet van Adam af, maar is wel een man. Het woord “antichrist” komt in geen enkel profetisch boek van de Bijbel voor. Alleen één keer in de tweede Johannes brief en in de eerste Johannes brief een keer of drie, vier en dat dan eigenlijk maar in één Schriftgedeelte. Johannes verstaat onder de “antichrist”, “antichristen” en ”een antichrist”: iemand die een valse leer predikt, een valse profeet. De enige definitie van een antichrist is een valse profeet, iemand die zich stelt in de plaats van. Want anti betekent niet tegen, hoewel wij het soms zo vertalen, maar: in de plaats van. ”Tegen” betekent vaak ”in de plaats van”. De antichrist is iemand in de plaats van Christus en die dus autoriteit claimt. Waar Christus de grote Profeet is, is de antichrist de valse profeet.
Letterlijk kun je tijden niet veranderen, maar je kunt wel de inhoud van de tijd veranderen door de wet (= onderwijs) te veranderen. Dan krijg je een nieuwe tijd en in het Engels heet dat: New Age. Ik denk dat dit hier gewoon staat in Daniël 7 : 25. Er komt een nieuwe tijd, nieuw onderwijs, een nieuwe leer. En dat is precies wat New Age is. Die nieuwe filosofie komt rechtstreeks van de duivel, net zoals bijna alle menselijke filosofie. De Bijbel is daar zeer negatief over, o.a. in Kolossenzen 2.
Karel de Grote zou door de paus gekroond worden tot keizer, maar pakte op het laatste moment de kroon, die de paus hem op zijn hoofd zou zetten, uit zijn handen en zette die toen zelf op z’n hoofd. Als hij dat door de paus had laten doen dan had hij die erkent als zijn meerdere. Nu plaatste hij zichzelf boven de paus.
In 2 Thessalonicenzen 2 wordt de antichrist uitgebreid beschreven. Hij wordt genoemd: de mens der zonde, de zoon des verderfs. Het woord mens in de Bijbel wil niet zeggen dat hij een mens is, maar dat het er uit ziet als een mens. Een mens der zonde, hoewel het woord ”zonde” eigenlijk had moeten zijn wetteloosheid. In het Grieks: anomos en dat betekent: zonder wet, of zonder onderwijs. Hij brengt een nieuwe leer. De mens der wetteloosheid, de zoon des verderfs, verheft zich boven God. Hij wil het beeld ”Gods zijn” en dan weet je dat het de duivel is, want de enige die de openbaring is van de Godheid, is de Here Jezus Christus.
Ik heb tekeningen en beschrijvingen gezien van zo’n beeld dat opgericht moet gaan worden. Dat gaat niet over Babel, maar over een plaats ergens in India. Dat beeld zou gewijd zijn aan de Maitrea. Een groot beeld, maar in werkelijkheid een bouwwerk, met veel verdiepingen, zalen en vertrekken. Dat moet het grote centrum worden van de toekomstige wereldcultuur en handel. Ik denk dat Jeruzalem de eerste stad wordt waarin het beeld komt, maar dan nog klein. Daarna wat groter in Babel en van daaruit verder.
Een beeld, “een gruwel” of ”een vleugel” is onder alle omstandigheden de aanduiding van afgoderij, afgod of afgodsbeeld. ”Vleugel” is bescherming vanuit de hemel, vanuit de geestelijke wereld, en daarom is het een gruwel, want gruwel is afgoderij. Dus heet het een ”gruwe- lijke vleugel”. Dat het leidt tot verwoesting wordt uitgedrukt in ”gruwel der verwoesting”.
Maitrea wordt geschreven met een Mem (getalswaarde 40 in het Hebreeuws), een Jot (10), een Taf (400), een Resh (200), een Jot (10), Alef (1) en tot slot de Hei (5). Dan heb je 40, 10, 400, 200, 10, 1 en 5. Opgeteld is dat 666. Dit is niet gekunsteld, in tegenstelling tot pogingen om de naam van Napoleon, Hitler en de paus op 666 te laten uitkomen. De 6 is niet het getal van de antichrist, maar van de mens. 666 is van Christus. 6 is de mens en 666 is dat getal op een drie keer hoger niveau. Voor de wiskundigen: 666 is het driehoeksgetal van het kwadraat van 6. Het kwadraat van 6 is 36. En het driehoeksgetal van 36 is: 36 + 35 + 34 + 33 enzovoorts.
In de Bijbel komt 666 nog driemaal voor. In 1 Koningen 10 : 14 en 2 Kronieken 9 : 13. Daar gaat het over 666 talenten goud voor koning Salomo, de zoon des mensen in zijn dagen en een type van Christus. In Ezra 2 : 13 keren 666 zonen van Adonikam terug uit Babel. Dat is een uitbeelding van een gelovig overblijfsel van Israël, dat toekomt aan de Zoon des mensen.
Trek niet de conclusie dat de berg Sion de hemel is, zodat de 144.000 ineens in de hemel zouden zijn. In nog al wat bekende bijbelcommentaren, ook in het Nederlands, wordt geleerd dat die 144.000 worden opgenomen naar de hemel, omdat ze volgens Openbaringen 14 op de berg Sion staan en dat moet dan de hemel zijn. Christus is de hemel en dus die 144.000 ook, maar dat is een misverstand. Zij zijn juist van de aarde, blijven op de aarde en hebben een bediening op de aarde in het prediken van het Evangelie. Alleen de Gemeente heeft een hemelse positie.
Babel is Hebreeuws, Babylon is Grieks, maar het is precies hetzelfde. Babel wordt geïntroduceerd in Genesis 10 en 11. Als de grote stad die door mensen gebouwd zou worden, opdat de hele mensheid één zou zijn. Dat is daar al profetisch voor dit laatste antichristelijke rijk. Omdat de mensheid verenigd zou worden onder één godsdienst. Het oordeel over Babel in Genesis 11 staat model voor het oordeel dat over het grote antichristelijke rijk zal komen. Babel is de moeder der hoererijen en der gruwelen der aarde. Babel staat voor het rijk van satan in het algemeen, door de eeuwen heen en daarmee voor alle vormen van afgoderij. Dat is ontrouw aan God de Schepper van hemel en aarde.
In Psalm 119 wordt gesproken over de geboden Gods en ook over het Woord Gods en de Waarheid. Het zijn synoniemen en dat geldt ook voor “Uw Woord is een lamp voor mijn voet en een Licht op mijn pad”. De term “geboden” betekent niet de 10 geboden of de talrijke geboden van de opgelegde wet. Het gaat veeleer om het onderwijs dat God in Zijn Woord in het algemeen gegeven (aangeboden) heeft. Dat zou men bewaren.
Een citer is een harp en die is een beeld van aanbidding. Dat vinden we o.a. terug bij David, de psalmen, een lied zingen voor Gods eer. Het heeft dezelfde betekenis als het altaar. Aanbidding, dienst aan Hem. Het meer van Galilea (van Gennesarteh) is ernaar genoemd. Gennesareth is een harp en daarom vind je de harp in Gallië.
Babel ligt in een grote zandbak, in het Midden Oosten. Op een smalle strook vruchtbare grond. Dat de stad compleet verwoest was, zoals op diverse plaatsen geleerd wordt, berust op een misverstand. Het is in hoge mate herbouwd. Dat is ook al eerder gebeurd, met name door Alexander de Grote.
Rood is de kleur van de mens. Daarom heet hij ook zo. En daardoor wordt de naam van Adam min of meer abusievelijk vertaald met mens. Voor mens is er een ander woord, meerdere woorden zelfs. Adam betekent gewoon rood. Ook als je het uitspreekt als Edom. Rood is dus de kleur van de mens en vooral van de kracht die de mens voortdrijft in de vaart der volkeren. Kracht waardoor de mens geneigd is zich te overschatten. De mens moet zich zo nodig manifesteren. Dat is wat rood doet. Zich opblazen, groter maken. Maak eens twee identieke cirkels naast elkaar op een A4-tje. De ene kleurt u rood in en de andere groen of blauw. Je denkt dan dat de rode cirkel de grootste is, maar dat is niet zo. Dit optisch bedrog komt door de kleur rood. Als de zon rood gekleurd is, lijkt hij veel groter dan anders. De symbolische betekenis is veel interessanter dan de technische en vandaar dat de zonden van de zondaar (de mens) als rood beschreven worden. Aan de andere kant is het positief te benoemen, want rood is de kleur van de Zoon des mensen en van Zijn kracht waarmee Hij de hele aarde aan Zich zal onderwerpen. Daarom heet Hij de Zoon des mensen, de Zoon van Adam. Het had ook de “Zoon van rood” kunnen zijn.
Sir Robert Anderson, die ruim 125 jaar geleden commentaar gaf op het boek Daniël, schreef dat het weliswaar heel onwaarschijnlijk leek, maar dat straks volgens de Bijbel het centrum van de beschaving, zo noemde hij dat, zich toch op een of andere wijze in Babel moet bevinden. Daartoe moet die stad herbouwd worden. Hij zei: “Het ziet er niet naar uit, het lijkt zeer onwaarschijnlijk, maar de Bijbel zegt het. Zo zal het gaan.”
Als er staat dat in de wederkomst van Christus de bergen zullen vernederd worden, danwel vlak gemaakt worden, dan gaat het niet over een verandering van de geografie, maar over dat volkeren, koninkrijken, hoogmoedige koninkrijken in opstand tegen de Heer, vernederd zullen worden. Ze zullen aan Hem onderworpen zijn. Vandaar dat de berg der verheerlijking in de Bijbel een beeld is van het koninkrijk van Christus. Daarom weet niemand welke berg het was. Het is een verborgen koninkrijk. Welke berg was het waarop de bergrede van de zaligsprekingen uitgesproken is? Die van het koninkrijk van Christus. De olijfberg is dat ook. Daar wonen wij, overdrachtelijk dan.
In de dagen van de Here Jezus was er ook geen 10 statenbond. Als die 10 statenbond tot stand zou moeten komen vóór de wederkomst van Christus aan het eind van de 70-ste week van Daniël, dan had er eerdere vervulling van die zelfde profetie moeten zijn vóór de eerste komst van Christus. Alle profetieën, die vervuld moeten worden vóór definitieve komst van de Messias, hebben namelijk in het verleden op één of andere wijze reeds een vervulling gehad vóór de opstanding van de Here Jezus. Dit is opdat niemand toen zou hebben kunnen zeggen dat een profetie of profetieën nog onvervuld was en dat het verwachtte Koninkrijk dus niet zou kunnen aanbreken. Een voorvervulling van de profetieën was dus noodzakelijk. Als die 10-statenbond dus zou moeten ontstaan vóór de wederkomst van Christus, dan had men in de dagen van de Here Jezus kunnen zeggen: dit kan de Messias nog niet zijn, want eerst moet die 10 statenbond komen. En dan zou er in die dagen zoiets geweest moeten zijn. Die was er echter niet en omdat het er toen niet was, verwacht ik dat ook voor onze dagen voorafgaande aan de wederkomst van Christus niet.
Alleen al het aantal godsdiensten dat de duivel zelf ontwikkeld heeft laat de verdeeldheid zien die er is. Dat kan niet blijven bestaan. Waarom is de wereld vol met strijd? Met verdeeldheid? De duivel zou wel anders willen, maar zolang hij moet regeren via de leugen, heeft hij dit. Dat kan niet anders. Dat is het kenmerkende van zijn heerschappij, maar zijn bedoeling is eenheid te brengen en vrede in de wereld. Sommigen zien de duivel niet zo, maar het is wel zo. Dat is wat hij zou doen. Alleen dat kan hij niet. Dat gaat namelijk niet langs de weg van de leugen.
De 10 stammen hebben precies gedaan wat gezegd werd: ze gingen uit Babel, uit het rijk, uit dat gebied. Het heette toen Assur, maar dat is gewoon Babel. Dat was alzo sinds Nimrod. Het is de naam van een wereldsysteem en van de verwarring en de leugen daarin. De 10 stammen werden weliswaar weggevoerd, maar ze zijn daar binnen de kortste keren, aantoonbaar, historisch gedocumenteerd, verdwenen en hebben de kortste route genomen, over de bergen en zo kwamen zij buiten het wereldrijk van die dagen terecht.
Mediërs vinden we ook in Jesaja 13. Daar wordt beschreven dat Babel verwoest wordt in de dag des Heeren en daar staat ook “een groot volk”. Babel wordt geoordeeld door een groot volk, (vers 4) door “koninkrijken der verzamelde heidenen” en ze komen “uit verre landen”. Ze komen namelijk van het ”einde des hemels”. Ze komen letterlijk uit de hemel. Dat hoeft het niet te betekenen, maar het zijn bedekte termen waar achter de Gemeente schuil gaat. We zouden dat moeten herkennen. Hier staat ook bij wie dat volk is. Jesaja 13 : 17: “Ziet, Ik zal de Meden tegen hen verwekken, … ”, maar volgens vers 4: “een groot volk, koninkrijken der verzamelde heidenen, uit verre landen”; vers 5: “van het einde des hemels”. Met de Meden wordt een hemels volk bedoeld. Vers 19 zegt: “Alzo zal Babel, het sieraad der koninkrijken, de heerlijkheid, de hovaardigheid der Chaldeeën, zijn gelijk als God Sodom en Gomorra omgekeerd heeft”. Sodom en Gomorra werden niet omgekeerd door een volk, maar vanuit de hemel werd vuur en zwavel op Babel geworpen. Hier in Jesaja zijn we in de dag des Heeren. Het kan dus niet missen. In hoofdstuk 14 wordt de koning van Babel besproken, waaruit blijkt dat deze niemand anders is dan de duivel zelf. Dat past in Openbaring 17 en 18. Het satanische antichristelijke wereldrijk.
Als er ”Heere” staat in het Nieuwe Testament, dan is de vraag of het de Griekse vertaling van de naam Jehovah, de Naam van God, is of de vertaling van het woord ”Adon” of ”Adonai”, onze Heer in de zin van: onze Meester. Uit het verband blijkt dat het bijna altijd Jehovah is; hier ook. Hoe heet God? Die heet Jehovah. Het wordt vertaald met Heere en dus staat het er hier. De Heere, de almachtige God, is Jehovah en dat is de Naam van de zienlijke God. God heeft een naam voor als Hij Zich openbaart, maar zolang Hij een ontoegankelijk Licht bewoond en de onzienlijke God is, heeft Hij geen Naam. Als Hij toch een Naam krijgt, is het de Naam van Degene Die Hem naar buiten vertegenwoordigt als Zijn Beeld, als het afgedrukte Beeld van Zijn Wezen, als het Afschijnsel Zijner Heerlijkheid. (Hebreeën 1 : 3) De Heere onze God is dus gewoon de Heere Jezus Christus.
Kraaien, Kouwen, en zelfs Vlaamse gaaien, eksters zijn een beeld van de dood. Een kraai is een raaf, en een raaf is Arab in het Hebreeuws, maar ook in het Arabisch. En een Arab is een Arabier. Het is hetzelfde woord. Arab betekent honger, omdat het de uitdrukking is van de dood. Vandaar dat je in de Bijbel vindt dat juist kraaien vlees en voedsel komen brengen. Dat is het tegenovergestelde. Uit de dood leven is een beeld van wedergeboorte. Het zijn heel simpele beelden, maar men ziet die dingen niet meer.
In de Bijbel staat één voorbeeld van mensen die in een vuur geworpen werden en die daar ook weer uit kwamen zonder dat ze daarna zelfs maar naar het vuur roken. Het vuur deed hen geen kwaad. Maar dat waren geen ongelovigen. In Daniël 3 worden drie vrienden in de vurige oven geworpen. De Heer was er ook bij en het vuur verteerde hen niet; zij bleven volkomen ongeschonden. Dat was een Godswonder. Ik lees in de Bijbel niet dat zo’n Godswonder ook kan gebeuren met ongelovigen.
Het hiernamaals is in de Griekse mythologie het dodenrijk, maar in de Bijbel is dat een soort wachtkamer. Vanuit het dodenrijk zal men op de Jongste Dag opstaan om geoordeeld te worden. In de heidense mythologie sterft men en komt men in Hades, de onderwereld (hel in de Bijbel en dodenrijk in de Statenvertaling). Daar zijn twee afdelingen en als je goed opgepast hebt, ga je naar de goede kant en als je slecht opgepast hebt, dan ga je naar de slechte kant. Einde verhaal. Velen denken dat dit nog zo is, al noemen ze die plaats niet meer hel, maar hemel. Tegenwoordig wijst men naar boven, terwijl het in werkelijkheid onder is. Men beschouwt Hades als het hiernamaals en dat blijft altijd duren, want dit leven eindigt. Het idee is dat hierna het leven niet meer eindigt. Dit heeft men in het christendom geïntroduceerd, met als gevolg de dwaalleer dat als men sterft men óf naar de hemel gaat, en daar altijd bij de Heer is, of naar de hel gaat en dan altijd bij de duivel is. Want God beheert de hemel en de duivel de hel. Dat is de christelijke mythe. De Rooms-katholieken weten niet beter dan dit, maar het is Griekse mythologie en absoluut onbijbels. Als de duivel al in de hel komt, zit hij er net zo gevangen als al die ongelovige mensen. Hij heeft daar niks te vertellen. Hij wordt er uitgelachen en bespot, zo leert de Bijbel in bijvoorbeeld Jesaja 14.
De term ”1000jaren” staat alleen hier. Sommigen vinden dat te weinig en nemen het niet serieus. Zij zeggen: ”Als het alleen in Openbaring 20 staat, wat moet je dan ermee? Wij geloven niet in die 1000 jaren.” Dat geldt voor het grootste deel van de christenheid. De kwestie van 1000 jaren wordt over het algemeen toch wel scheef voorgesteld. Al was het maar door het gebruik van de uitdrukking ”het 1000 jarig rijk”. Broeder Johannes de Heer, die ik evengoed hoog acht, gebruikte deze term: ”het 1000 jarig vrederijk”. Die uitdrukkingen komen echter in de Bijbel niet voor. Als “chiliast” geloof ik wel in die 1000 jaren, maar niet als aanduiding van de heerschappij van Christus, maar van het binden van satan. Satan is 1000 jaren gebonden en het Koninkrijk van Christus is een eeuwig Koninkrijk, er komt geen eind aan. Het is al ongeveer 2000 jaar geleden begonnen toen Hij werd opgewekt uit de dood en op de allerhoogste troon gezet werd. (Handelingen 2) Zijn Koninkrijk is nog verborgen, maar het zal in de toekomst geopenbaard worden en dat heeft tot gevolg dat satan voor een periode van 1000 jaar gebonden wordt.
De aarde is niet vierkant. Een hoek is een richting. De maat van een hoek druk je uit in graden en als je een richting wilt aangeven, dan zeg je ook een aantal graden. Richting is een hoek. 90 graden is pal oost. Noorden is nul en dan ga je de cirkel rond op het kompas tot 360 en dan ben je weer in het noorden. De vier hoeken der aarde wil gewoon zeggen: de hele aarde. Dat is een vaste uitdrukking, de hele Bijbel door. In alle windrichtingen en dat zijn er vier.
In hoofdstuk 39 van Ezechiël staan ook uitspraken over Gog en Magog, maar die gaan niet over de gebeurtenissen na de 1000 jaren en vóór de Jongste Dag, maar over die in de tweede helft van de 70-ste week van Daniël. Gog, Magog en al hun benden, zullen tweemaal op het wereldtoneel verschijnen. Eén keer aan het eind van de 70-ste week en de volgende keer na de duizend jaren. In hoofdstuk 39 loopt het anders af. Er komt wel een oordeel over deze legers, maar er wordt tegelijkertijd beschreven hoe men zeven maanden lang, het land moet reinigen van alle lijken, omdat het land alsnog bewoond moet worden door een hersteld Israël. Het zijn dus twee profetieën over dezelfde volkeren, maar op verschillende tijdstippen.
Hetzelfde wordt in Joël 2 verteld, maar dan zonder namen. Daar wordt beschreven hoe een groot en machtig leger het heilig land, het land Israël – inclusief Jeruzalem – onder de voet loopt, plat walst, in brand steekt. Dat gebeurt in de grote verdrukking over de Joodse staat en dus in de tweede helft van de 70-ste week van Daniël. Er wordt gesproken over ”een menigte van volkeren, hoe- danige niet geweest is in het verleden”. Het gaat dus niet over de oude volken, zoals Assur, Egypte, Babel, Filistijnen en Edomieten. En dat klopt, want Gog en Magog hebben zoiets nog nooit gedaan. En dan staat er: “welke in het verleden niet geweest is en ook niet meer zijn zal tot in jaren van vele geslachten”. Diezelfde legers die in Joël 2 Palestina verwoesten, zullen dat later, na vele geslachten, nog een keer proberen te doen. De eerste keer is in de 70-ste week van Daniël en daarna kan het alleen nog maar gebeuren na de duizend jaren en dat staat hier ook.
Onder ”boek” zou men verstaan wat het werkelijk is. De gedachte is dat in boeken iets vastgelegd, geregistreerd, opgenomen is. Dat staat ook in het Oude Testament op diverse plaatsen. De Psalmen, Spreuken en Prediker geven aan dat de dingen die wij doen, zelfs onze gedachten, op een of andere wijze bewaard worden. Ik weet niet hoe dat werkt. Die dingen liggen vast. Ook de verborgen dingen des harten van de mens zouden geoordeeld worden, opdat het bewaard blijft. God weet het en het ligt vast als onderdeel van een rechtvaardig oordeel Gods. Het is een angstwekkende gedachte en daarom wordt er ook hevig tegen geprotesteerd. Maar wij hebben niets te vrezen, want wij staan in het Boek des Levens en zijn behouden. Onze openbaring voor de rechterstoel van Christus heeft in de praktijk uitsluitend van doen met de mate van loon die wij zouden ontvangen. Dat heet ook een oordeel, maar het betekent niet dat wij verloren kunnen gaan. Onze zaligheid ligt vast in Christus.
Er bestaat een subtiel onderscheid tussen ”zee” en ”dood en hel”. In de Bijbel wordt gesproken over de oorspronkelijke wereld, die uit Genesis 1 : 1 en 2 Petrus 3. Die wereld is vergaan door de wateren van de grote vloed, die van vóór Genesis. De gedachte is dat die oude wereld door wateren vergaan is en dat die in zeven dagen tot op zekere hoogte weer hersteld is. De wateren trokken zich terug en het droge land werd weer gezien. Degenen die geleefd hebben in die oude wereld (géén afstammelingen van Adam) zullen alsnog in een eeuwig oordeel komen op de Jongste Dag. Het wordt in elk geval gezegd van een categorie engelen. Zij worden in Tartarus bewaard tot het oordeel op de Jongste Dag. (2 Petrus 2 : 4; Judas 1 : 6) Boze geesten, demonen, hebben hun oorsprong in die oude wereld. Toen de Heer ze uitdreef, zeiden zij: ”Zijt Gij gekomen om ons te oordelen voor onze tijd?” Hun oordeel komt namelijk pas op de Jongste Dag, hoewel ze uit die oude wereld stammen. De Heer dreef ze daarna uit en daarbij kwamen ze in de zee terecht. In de afgrond. Zij voeren in de zwijnen en die verdwenen in de zee. In de Bijbelse gedachte is alles wat onder de zee is van die oude wereld, die immers onder water verdwenen is. Bij ”de zee gaf de doden die in haar waren”, denk ik dus aan alles wat er was vóór deze tegenwoordige wereld tot stand kwam.
Hoe beeld je het Koninkrijk uit dat alreeds bestaat in de hemel en dat in de toekomst op aarde nog gevestigd zal worden? In dit geval in de vorm van een duidelijk herkenbare stad, namelijk Jeruzalem, de stad Davids, de stad van de grote Koning, de heilige stad, in de hemel. Daar teken je die stad. Daarna laat je die vanuit de hemel nederdalen naar de aarde. Niet aan een touwtje uit de hemel, maar door de stad groter en groter te laten worden. In Daniël 2 wordt het Koninkrijk uitgebeeld in de vorm van een steen. Het komt van bovenaf, zonder handen afgehouwen, en vult de hele aarde. Dat gebeurt hier ook met het nieuwe Jeruzalem, dat sinds de opstanding van Christus bestaat. In de dagen na de opname van de Gemeente daalt het neder naar de aarde en dan wordt het Koninkrijk van Christus ook op aarde gevestigd. Het is volledig nedergedaald als de duizend jaren aanbreken. Men begrijpt het niet omdat men denkt dat het Koninkrijk van Christus al op aarde gekomen is en dat het gevormd wordt door de kerk en dat die het Koninkrijk van Christus op aarde is. De uitbreiding van de kerk is hetzelfde als de uitbreiding van, of de vestiging van, het Koninkrijk van God op aarde. In werkelijkheid is het alleen de propaganda en groei van de eigen club.
Als Jeruzalem in het Oude Testament 44 maal ”de stad Davids” genoemd wordt, dan is dat de aanduiding van heel het Koninkrijk van David. Een stad is een koninkrijk en op zijn minst een uitbeelding daarvan. Jeruzalem is de aanduiding van het Koninkrijk van Christus. Wij leven daar nu al in. Het Jeruzalem dat straks zal zijn, is reeds boven en het is het Koninkrijk van Christus onder het Nieuwe Verbond. Dat is al aangebroken, maar nog niet hier op aarde. Omdat wij een burgerschap hebben in de hemel leven wij onder dat Nieuwe Verbond. Paulus zegt in Galaten 4 : 26: ”Maar Jeruzalem, dat boven is, dat is vrij, hetwelk is ons aller moeder”. Jeruzalem is ons moederland. Dat wil zeggen: daar zijn wij burgers van. Hebreeën 12 : 18 en 22 zegt: ” Want gij zijt niet gekomen tot den tastelijken berg…, maar gij zijt gekomen tot den berg Sion, en de stad des levenden Gods, tot het hemelse Jeruzalem, en de vele duizenden der engelen”. Sion is een andere naam voor Jeruzalem. Wij zijn niet tot het tastelijke Sion gekomen, maar tot Zijn ontastelijk Koninkrijk. Het hemelse Koninkrijk. Dat Jeruzalem zal tastelijk worden in de toekomst, in de dagen van de wederkomst van Christus.
Hoe dikker de boeken over deze twaalf stenen, hoe meer blijkt dat men er niks van weet. De bekende dunne boekjes over de edelstenen in de Bijbel zijn erg interessant, maar als u denkt dat het klopt, moet ik u melden dat dit niet zo is. Helaas, wij weten het gewoon niet. Al was het maar omdat de nomenclatuur, de naamgeving van de stenen, hoogst verwarrend is, ook in het Nederlands. Stenen worden naar hun chemische samenstelling genoemd, maar ook naar hun kleuren, met als gevolg dat stenen van volstrekt dezelfde samenstelling, maar volkomen verschillende kleur, toch dezelfde naam dragen. En andersom: stenen van totaal verschillende samenstelling, die wel dezelfde kleur hebben, dragen dikwijls weer dezelfde naam. En dat door elkaar. Als je bijvoorbeeld bij sardonyx vraagt: wat is dit voor een steen? Dan is de kans groot dat je minstens drie verschillende antwoorden krijgt. In het Nederlands al en daarna zitten we nog met het probleem dat deze Nederlandse namen in de nieuwere vertalingen weer andere namen zijn. Men weet het niet. Bovendien is het de vertaling van het Grieks en van die Griekse namen voor stenen hebben we geen idee welke het zijn. Hetzelfde geldt voor het Oude Testament. Van de daar genoemde reeksen van stenen weten wij het ook niet.
Griekse ”stadie”, is bij ons een ”stadion”. 180 meter is de lengte van de renbaan. Vandaar stadion, een renbaan. Bij ons is dat om praktische redenen nu veel meer. 12.000 stadiën is 12.000 x 180 meter is 2.160 kilometer! Zo lang en zo breed en zo hoog. Meer dan 2000 kilometer hoog, is een onvoorstelbare afmeting. Als je uitgaat van een Romeinse stadie, omdat dit een Romeinse wereld is waarin we leven, dan wordt het alleen maar groter, Een Romeinse stadie is 625 meter Zodat je dan komt op de afmetingen van de stad van 7.500 kilometer. 7,5 duizend kilometer lang en breed en hoog.
Velen, ook Joden, hebben gepuzzeld om de twaalf stenen uit Openbaring 21 : 19 en 20 in overeenstemming te brengen met de 12 stenen van de 12 stammen van Israël in het Oude Testament. Men zit echter op voorhand al verkeerd, want de stenen worden geassocieerd met de 12 apostelen en niet met de 12 stammen van Israël. Men kan hooguit zeggen dat wat gezegd wordt in verband met de 12 stammen van Israël, ook gezegd kan worden i.v.m. de 12 apostelen. Zij liggen aan de basis van dat Koninkrijk.
Het Koninkrijk wordt gebouwd via de 12 stammen van Israël.
Doorluchtig goud wordt ook gebruikt in vers 21. Goud wordt net als edelstenen geassocieerd met licht. Goud en licht horen bij elkaar, omdat licht een beeld is van waarheid en wijsheid. Goud is in ieder geval een beeld van het onvergankelijke. Waarheid is alleen waarheid als die onvergankelijk is en vandaar dat het Woord Gods – de Waarheid – per definitie blijvend is. Dat wordt dus uitgebeeld in Licht. Maar licht komt van de zon en die wordt geassocieerd met goud. Vandaar dat de zon gezien wordt als beeld van de God, de Koning, van de hele schepping, ook in de Bijbel. Alleen dan is hij een beeld van Christus. De kroon van de koning moet van goud zijn, want de koning moet, als het goed is, altijd koning blijven. De kroon, rond met pieken er op, is een uitbeelding van de zon met haar stralenkrans. Een kroonluchter is een kroonlichter, een kroon die licht geeft. Als dingen lichtdoor- latend zijn, heet dat in klassieke termen “doorluchtig”. “Zijne doorluchtigheid” is iemand die het licht heeft ontvangen en die verlicht is. Zo iemand wordt geacht wijs te zijn en dus heet hij “doorlichtig”
In mijn Bijbel staat een verwijzing naar Jesaja 60 : 3. Daar staat niet dat die koningen der aarde hun eer en heerlijkheid daarin brengen, maar wel dat zij Christus’ heerlijkheid zullen binnengaan. Het is daar niet de beschrijving van slechts de duizend jaren, maar ook al van onze tegenwoordige tijd. Jesaja 60 spreekt over onze tegenwoordige bedeling: ”Maak u op, wordt verlicht, want de heerlijkheid des Heeren komt, Hij zal over u opgaan”. Volgens Efeze 5 is dat in onze dagen. De volkeren (en koningen) gaan wel degelijk dat Koninkrijk, en dus Zijn eer en heerlijkheid, binnen en onderwerpen zich aan Hem. Helaas is in daar in onze dagen weinig meer van te merken. Wij hebben niet zoveel koningen meer. Ze zijn allemaal afgezet, omdat men denkt dat democratie Gods wil is. Maar niettemin, zo is het geweest in de afgelopen 2000 jaar en zo zal het in de toekomst alsnog zijn.
Psalm 1 : 1-3 zegt:
Welgelukzalig is de man, die niet wandelt in den raad der goddelozen, noch staat op den weg der zondaren, noch zit in het gestoelte der spotters;
Maar zijn lust is in des HEEREN wet, en hij overdenkt Zijn wet dag en nacht.
Want hij zal zijn als een boom, geplant aan waterbeken, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, en welks blad niet afvalt; en al wat hij doet, zal wel gelukken
Er was een man die van Jeruzalem naar Jericho ging. Onderweg viel hij
in de handen van rovers en hij bleef half dood aan de kant van de weg liggen. Wat moest hij doen om behouden (gered) te worden? Niets! Als iemand vraagt wat hij moet doen om behouden te worden, is hij feitelijk hoogmoedig. Hij kan zijn eigen behoud namelijk niet bewerken. Het enige dat hij kan doen is zich overgeven aan zijn Naaste, de Here Jezus Christus. Hij moet zich overgeven aan zijn Naaste, Die langskomt. Hij behoort zich aan de enige Samaritaan, Jezus Christus, over te geven.
Jozef, de zoon van Jakob, droomde: “Zie ik heb nog een droom gedroomd en ziet, de zon, de maan, en elf sterren bogen zich voor mij neder.” (Genesis 37 : 9) De twaalfde ster was Jozef. Hij was toen de eerstgeborene van Israël. Jozef is een type van Christus en de Gemeente. Jozef, de man die een koninkrijk had buiten Israël, werd door zijn broers verworpen. Terwijl hij verworpen was bouwde hij een koninkrijk ergens in de wereld en die broers hadden er helemaal geen weet van. Dat gaat over onze tijd. Dat blijkt ook uit alle details van de geschiedenis van Jozef.
Zie het boek “Jozef, een type van Christus in Zijn vernedering en verhoging”, verkrijgbaar bij Vlichthus.
De tegenstander is de duivel. (Eféze 6 : 11) De Hebreeuwse naam voor
deze figuur is “satan”, wat “tegenstander” betekent. De Griekse naam is “duivel” (diabolos), hetgeen aangeeft dat hij alles door elkaar gooit (en daarmee: verwisselt).
Saul is (breed gezien) een beeld van Israël onder de wet. “Saul” betekent
“verkoren”, “uitgekozen” en Israël was het uitverkoren volk. David is een beeld van de volgende generatie, levend onder de genade. David had de wapenrusting van Saul niet nodig. Gewapend met de wet haalt men namelijk nooit de overwinning op de tegenstander. David overwon bovendien niet in de gedaante (het harnas) van Saul, maar in de gedaante van de Geliefde.
Er zijn er die zeggen: “Die leer van Klein Haneveld is gevaarlijk.” In de eerste plaats is die leer niet van mij, maar van God. Hij heeft het in Zijn Woord meegedeeld en dus is het de Waarheid. In de tweede plaats is het geen gevaarlijke, maar een Bijbelse leer. De Waarheid kunnen wij gevaarlijk vinden, maar wij moeten ermee leren leven.
Wie die Waarheid misbruikt, zal dat tegenover de Heer moeten verantwoorden.
Ditzelfde vinden we met betrekking tot het eten van het paaslam, dat elk jaar door Israël werd onderhouden. Het was een herinnering aan het eerste paaslam, dat bij de uittocht uit Egypte geslacht en gegeten werd. Dat eerste paaslam wijst echter vooruit naar het slachten van het laatste Paaslam, de Here Jezus Christus.
Homerus beschrijft de tartarus als een onderaardse plaats. Bovendien
beschrijft hij het als de gevangenis van de Titanen. Dat zijn reuzen. Ze werden gevangen gezet, omdat zij tegen Zeus (de oppergod) rebelleerden. De Bijbel gebruikt ditzelfde woord en zegt dat engelen daarin terecht zijn gekomen. In Genesis 6 wordt gezegd dat er reuzen (Titanen) op de aarde waren. “Deze zijn de geweldigen, die van ouds
geweest zijn” slaat op die reuzen. Zij zijn van ouds geweest. Wanneer was dat? Vóór de nederwerping van de wereld. De aarde werd door de vloed van Genesis 1 : 2 woestheid, ledigheid en duisternis, vanwege de afgrond (zie Bijbelstudie over de restitutieleer). In die afgrond bevinden zich deze reuzen (Titanen).
Er zijn mensen die zeggen dat vuur op loutering wijst. Ze zeggen: “De zondaar heeft veel zonden (onreinheden) in zich, maar dat is niet erg, want hij wordt in de poel des vuurs geworpen. Aangezien “vuur” de plaats van loutering is, worden al die zonden verbrand, waarna de zondaar zonder zonden uit dat vuur te voorschijn komt”. Dit is één van de vormen van universalisme (alverzoening). Het is een foute leer! De zondaar zondigt niet alleen. Hij ís zondig. Met andere woorden: als alles, wat onrein is, verbrand is, blijft er niets over. Er kan dus niets meer uit het vuur komen. Vuur hééft een louterende werking, maar alléén wanneer
datgene, wat in het vuur komt, vuurbestendig is. De gehele schepping komt in het vuur en alleen datgene, wat tot de nieuwe schepping behoort, komt er weer uit. Wat tot de oude schepping behoort, verdwijnt.
Het vuur is een plaats van pijniging waar men nooit meer uitkomt. Als alles verbrand is, gaat het vuur vanzelf uit.
In de Statenvertaling staat onder andere in Romeinen 8 : 16, 17 “aanneming tot kinderen”. Dat is niet juist vertaald. Wij werden kinderen Gods door de eerste komst van Christus. Wij zullen tot zonen Gods worden aangesteld bij de tweede komst van Christus.
Het feit dat het nieuwe verbond voor Israël is wil niet zeggen dat het niet
voor ons heidenen zou zijn. Men zegt dat de Heer Zijn wet in onze harten schrijft. Bij navraag blijkt die wet in onze harten de tien geboden te zijn. Zo plaatst men zichzelf onder het oude verbond.
Daniël 11 is bijvoorbeeld niet te begrijpen als u de wereldgeschiedenis niet goed kent omtrent de Seleuciden en de Ptolemeeën. We weten uit de geschiedenis dat Antiochus Epiphanes de tempel heeft verontreinigd, hoewel deze naam niet in de Bijbel staat. Zonder geschiedenisboek is de profetie van Daniël 8 niet te verklaren. De Here Jezus kondigt de vernietiging van Jeruzalem aan. Dat het vervuld is vinden we in het geschiedenisboek en niet in de Bijbel. Flavius Josephus, de grote geschiedschrijver, heeft er verslag van gedaan. Daarom begrijp ik het probleem niet bij de uitleg over hoe de beloofde zegeningen van het eerstgeboorterecht terechtgekomen zijn bij Efraïm in Zuid-Engeland in Brittannië. Dit staat net zo min in de Bijbel als de naam van Antiochus Epiphanes. Deze kennis is nodig om te weten hoe alles in elkaar steekt.
Het is van belang of we onze wil, onze eigen wensen kunnen realiseren. Als een mens dat niet kan, wordt hij gek. Als iemand z’n ei niet kwijt kan, dan gaat het niet goed met hem. Dat geeft frustratie. Als je gefrustreerd bent, leef je in alle opzichten in volstrekte duisternis. Waarom zou een mens 80 of 90 jaar oud worden? Het is nog altijd zo dat een mens sterft als het leven een mens niets meer heeft te bieden. Men wordt dan ziek en sterft ver voor zijn tijd. Dat komt omdat een mens niet kan doen wat hij wil en omdat hij moet leven in strijd met datgene wat in zijn hart is.
U weet dat stenen ook een beeld zijn van het zaad van Abraham. Niet alleen zouden de stenen van de tempel niet op elkaar gelaten worden, maar ook het natuurlijke zaad zou verstrooid worden. Het volk, het natuurlijke zaad, zou net zo verstrooid worden als die stenen. Dat hebt u natuurlijk niet zó gehoord, maar wel andersom, namelijk als het verzameld wordt. Dan wordt dat beeld gebruikt als de stenen weer bij elkaar gevoegd worden en gebouwd worden tot één stad en één tempel. De datum was bepaald, er stond een tijd voor. Zolang zou het duren en op dat tijdstip zal de Heer verschijnen. Indien dan niet aan de voorwaarde wordt voldaan, dan zal geen steen op de andere gelaten worden. Er zouden nog generaties volgen. Er staat niet: je bent nu het land uit en je komt nooit meer terug. Dan zou het ook geen ballingschap zijn, maar emigratie.
Men probeert mij wel eens wat wijs te maken, door te zeggen dat als je gehaat wordt door de wereld, dat dan komt omdat je niet tactvol genoeg bent. Je zegt de dingen allemaal zo cru en daar maak je vijanden mee. Dan denk ik: ik ken Iemand, Die dat nog veel erger deed; dat was de Here Jezus Zelf. “Zijn woorden waren vriendelijk, Zijn stem was altijd zoet”, zegt een lied, maar ik ken andere woorden, waarbij Zijn stem helemaal niet vriendelijk was, integendeel. Een stem waarmee Hij vijanden maakte, die Hem dan ook aan het kruis gebracht hebben. Hij zei het wel duidelijk en het was de waarheid, maar ook niet tactvol.
De hele schepping de wereld zoals wij die kennen, die in ballingschap is en zich niet bevindt in de oorspronkelijke positie. Zij is verdreven en haar wortels kwijtgeraakt. We zijn allemaal ontheemd de hele schepping is eigenlijk niet thuis.
Kanaän, de nieuwe schepping, de hemel.
wereld = (aioon, eeuw).
Het heeft iets met “vooraan lopen” te maken.
Arghégos in het Grieks = de Eerste
de renbaan, of eigenlijk de strijd die zich afspeelt in de renbaan.
= De overste Leidsman
als zonde ongeloof is, zijn zondaren ongelovigen, en dus tegensprekers die het Woord van God niet aanvaarden
Hij verdroeg Zijn kruis, want dit ”verdragen” was het verdragen uit vers 2, en daardoor leed Hij.
inmiddels, want er werd gezegd dat we het zouden zijn, en inmiddels zijn wij het. Daartussenin ligt dan de opstanding van Christus),
Ik leerde vroeger dat het Koninklijk Huis en de leden daarvan, afgezonderd werden van ongeveer de moederschoot af aan, omdat er een erfenis was. Ze werden getrokken uit, enzovoorts. Wij hadden dan altijd een beetje medelijden met de prinsesjes en de prinsen. Die dames en heren zijn dus getrokken uit de wereld. Ze kunnen niet vrij op straat rondlopen, en moeten altijd beschermd worden. Er is altijd iets wat hen afscheidt van de maatschappij, het volk. Zij hebben een aparte plaats, ze zijn geselecteerd en afgezonderd vanwege de erfenis. Als die afzondering tenietgedaan wordt, namelijk als er één van die leden van het koninklijk
huis zegt: ik wil die afzondering niet, want ik wil mijn eigen leven leiden en daarmee uit, dan heeft dat tot gevolg dat daarmee de erfenis verspeeld wordt, men krijgt de erfenis niet. Een voorbeeld hiervan is prinses Irene.
De jongere leden van het koninklijk huis hebben leven van een voorschot op de erfenis. Dat is alles. Zij leven uit wat ze later zullen ontvangen, want dat onderpand is namelijk een voorschot. Dat kun je aan het Nederlandse woord “onderpand” niet helemaal zien, maar dat is wel de betekenis van de term. De Heilige Geest, die we hebben ontvangen, is het voorschot van onze erfenis. Dat betekent dat we een déél hebben gekregen van wat we in de toekomst nog zullen ontvangen.
Dat is ook het uitgebreide thema in de Hebreeënbrief. De gedachte daar is dat wij zouden naderen tot Degene Die op de troon zit om ons aan Hem te onderwerpen. Die troon blijkt de troon der genade met daarop de Hogepriester en Koning van het Nieuwe Verbond. We zouden ons stellen onder Zijn leiding, opdat wij onder Zijn leiding en verantwoordelijkheid de Levende God, de Schepper zouden dienen.
Bent u ook eens in zo’n gemeente geweest, waar je tienden moest geven? Dat lees ik helemaal niet. Alles, lees ik hier. Honderd procent. Uw lichamen, uw leven! Er staat niet dat wij tienden geven ter onderhouding van de Levieten of dergelijke uitspraken. Of dat wij van de eerste vruchten van onze oogst iets bij de Heer zouden brengen. Onze godsdienst is niet die van de wet. Onze godsdienst is dat wij ons leven aan Hem ter beschikking stellen!
Een mooie gedachte is die van het licht. Heerlijkheid, het beeld dat hier gebruikt wordt, is immers licht. Zilver is een mooi beeld van verlossing en van de verloste, van degene die vrijgekocht en betaald is met geld (zilvergeld). Als er licht op zilver valt, heeft dat een chemische reactie in het zilver tot gevolg. Het zilver verandert, er gebeurt iets mee. Ook als de zon erop schijnt, heeft dat een uitwerking. Zo zijn er stoffen die onder invloed van het licht op den duur gewoon uit elkaar vallen. Polyester niet afbreekbaar? Ik kan u laten zien hoe afbreekbaar het is. Het is zo bros als wat. Dat was het niet, maar dat is wat het licht gedaan heeft door middel van een chemische reactie.
Bij nader inzien staan die uitspraken over de krachtige hand Gods de hele Bijbel door, ook in het Oude Testament. De uitdrukkingen ”de krachtige hand Gods”, ”de rechterhand Gods” en ”de rechterarm Gods” zijn altijd uitspraken die aan de ene kant over het oordeel gaan dat Hij over de oude schepping brengt. Aan de andere kant gaan zij over de wondere daden, die Hij met die krachtige hand of die krachtige arm zou doen. Hij zou in ieder geval ons met die krachtige hand Gods verhogen. U weet wel: de werking der sterkte Zijner kracht, die Hij gewrocht heeft in Christus, als Hij Hem uit de doden heeft opgewekt (Efeze 1 : 19, 20) en ook ons met Hem heeft opgewekt en gezet tot Zijn rechterhand.
Het ligt voor de mens toch voor de hand om ergens een wet te zoeken waarnaar hij zou moeten leven. Dat lost veel problemen op. In de eerste plaats neemt het de verantwoordelijkheid van de mens weg en dat is wel lekker natuurlijk. Als iemand ons nou zegt, wat wij doen en laten moeten, zijn wij in ieder geval van die verantwoordelijkheid af en doen wij gewoon ons best om ons aan die regels te houden, voor zover dat mogelijk is. Sommigen doen daar echt goed hun best voor, maar niettemin is het een methode om verantwoordelijkheid af te schuiven op degenen die de wet opleggen. Men sterkt zich met de gedachte, dat die wet door God aan ons zou zijn opgelegd. Dat blijkt een groot misverstand te zijn.
Sommigen zeggen: ”Zie je wel, de zonde zou niet moeten heersen, dus wij moeten de zonde bestrijden.” Maar op het moment dat wij de zonde gaan bestrijden leven wij onder de wet. Zo van: ik mag niet meer dit of ik mag niet meer dat. Dan heerst de wet en dat leidt tot de dood. Dat lost totaal niets op.
Een ieder die zich kan distantiëren van het kleine wereldje, waarin wij, en in het bijzonder wij als gelovigen leven, zou ogenblikkelijk in lachen moeten uitbarsten. Want wat zijn wij toch een stelletje bekrompen mensen, die allerlei wetten en regels kennen. Door wie worden die eigenlijk opgelegd? Niet door de Heer, want Hij is er ook niet mee gediend. Je kunt je trouwens niet voorstellen dat de Heer ermee gediend is dat wij bijvoorbeeld de sabbat zouden onderhouden. Ik denk, dat het leven onder de wet van een wedergeboren mens in de praktijk een nogal komische meelijwekkende vertoning is. In de eerste plaats omdat er niets van terechtkomt. In de tweede plaats omdat men er geen eer mee behaalt. In de derde plaats omdat men verzuimt om van het leven nou eindelijk eens wat te maken. Wij zouden leren dat we vrij zijn.
Vanuit evangelische kringen schrijft men boeken over welke geneeswijzen wij wel mogen toepassen en welke niet. Ik zou van New Age niets geweten hebben, als ik er niet een evangelisch boek over gelezen had. Achteraf denk ik, had ik er maar niks van geweten. Hoewel het in mijn positie misschien wel nuttig is om er iets van te weten, maar in het algemeen kun je er beter maar niets van weten. Zo zijn er nog een paar zaken waarvan ik niet geweten zou hebben, als ik er niet voor gewaarschuwd was in die “christelijke” literatuur.
Wij leerden op school dat in de binnenlanden van Afrika zending bedreven werd. Die Afrikaanse mensen waren allemaal bang voor boze geesten. Via de zending werd hun geleerd dat die boze geesten niet bestonden. Dat is mij bij blijven hangen, omdat ik meende dat ze wel bestonden. Dat staat nou eenmaal in de Bijbel. Ik dacht toen dat het om een dwaalleer ging. Achteraf denk ik, dat het nog zo dom niet was om het zo te stellen. Die boze geesten zijn er wel, maar wij erkennen ze niet. Waar wij machten niet erkennen, hebben die machten ook geen vat op ons. Als wij Nederlanders vandaag afspreken dat wij ons voortaan niets meer van de verkeersregels aantrekken, kan de overheid met al zijn politie daar helemaal niets aan doen. Die macht is dan zoek.
Het is interessant te weten dat het wijden van voedsel aan de afgoden voortkomt uit de gedachte dat de maaltijd de uitdrukking is van heel het leven. Waar men het voedsel aan de afgoden offert, wijdt men dus zijn hele leven aan de afgoden. Een manier om van die gedachtegang af te komen (om daar los van te komen), is het eenvoudige Bijbelse gebruik om vóór het eten (niet daarna, want dan wordt het tamelijk zinloos) God te danken voor de maaltijd. Persoonlijk ben ik geneigd de Heer meer te danken voor alles wat Hij tussen de maaltijden door ook nog geeft. Voor heel ons leven, voor elk moment van de dag. Niettemin is het een Bijbels gebruik te danken vóór de maaltijd, omdat de maaltijd een uitdrukking is van het leven.
Sommigen zeggen: ”Wij moeten die eenheid bewaren.” Dat lukt niet door bijvoorbeeld bij elkaar te gaan wonen en zich af te zonderen van de maatschappij. Dat verschijnsel is niet nieuw. Maar als je elkaar niet naar het vlees mag kennen, moet je vooral heel dicht op elkaars lip gaan zitten. Je moet juist een beetje afstand van elkaar houden. Je kunt toch met elkaar verbonden zijn en je verbonden weten zonder meteen op elkaars lip te gaan zitten? Dat hoeft niet noodzakelijk, maar het mag wel. In beide gevallen gaat het erom, dat wij die geestelijke eenheid proberen te bewaren en zelfs proberen te bevorderen. Dat zou ons streven moeten zijn.
De term Israël Gods is het Israël naar Gods begrippen. Het volk dat door God wordt aangeduid als Israël is niet dat volk wat onder de wet (het oude verbond) leeft. Het Israël Gods is het volk dat leeft onder het nieuwe verbond. Tot op heden is dat niets anders dan de Gemeente. Dat het ooit nog eens anders wordt, weten wij ook. Men wordt niet het Israël Gods op grond van het leven onder de wet, maar op grond van het leven onder dat nieuwe verbond en uit de rijkdom van Gods genade. Dat kan alleen nadat wij hebben leren verstaan, leren verwerken, ook in ons denken, dat die oude mens met zijn beginselen voor God geen enkele waarde heeft. Dat betekent dat al wat wij van nature hadden, zouden opgeven om ons te onderwerpen aan het Woord Gods in geloof voor de praktijk van onze dagelijkse levenswandel.
Waarom zouden wij veranderd moeten worden naar Zijn Beeld als wij van nature al Zijn Beeld zijn? Dit argument is de theologen heus niet ontgaan. Men zegt dat Adam Beelddrager Gods was bij zijn schepping, maar dat hij dat door de zondeval is kwijtgeraakt. Het is een handigheidje (een truc) om dat zo te zeggen. Waar staat dan dat het zo is? Noem eens een tekst in de Bijbel die suggereert dat de mens ooit Beelddrager Gods was en dat hij dat Beeld is kwijtgeraakt door de zondeval? Als wij geen bezwaar maken tegen de lering, houdt men ons zonder voorbehoud voor dat de mens zondig en wel Beelddrager Gods is. Pas als wij zeggen dat dat toch niet kan, omdat aan ons zoveel mankeert, wordt het alsnog kloppend gemaakt. Het is een volstrekt onbijbelse gedachte.
Een voorbeeld: Als je iemand hebt die 80% geneigd is tot toornigheid en je hebt iemand die 20% is geneigd tot toornigheid en daar komt de Geest in wonen. Stel dat van beiden 20% toornigheid overwonnen wordt, dan is de ene helemaal nooit meer toornig en de andere is altijd nog 60% toornig en dus meer toornig dan die eerste ooit geweest was. Het werk van de Geest aan hen is even groot geweest, naar objectieve normen. Het eindresultaat is echter verschillend, dat hangt namelijk af van hoe men van nature was. Een ander voorbeeld. Sommige mensen vragen mij altijd: ”Hoe kom je aan al die Bijbelkennis?’ Dan zeg ik altijd: van de Zondagsschool. Dat is niet waar, maar het is natuurlijk wel waar, dat ik er van jongs af aan in grootgebracht ben. Het is geen verdienste. Integendeel, het is een zegen van huis uit en van nature, door geboorte meegekregen.
Om op die politiek terug te komen, ik kan mij best voorstellen dat iemand zegt dat die grens voor hem net voorbij de stembus ligt. Zo iemand stemt nog wel, maar verder zoekt men het zelf maar uit. Voor sommigen ligt de grens eerder. Van sommige dingen kun je je beter maar zover mogelijk houden, maar waar je de grens trekt, is je eigen verantwoordelijkheid. Sommigen kunnen de grens al snel trekken en zeggen: ”Dit is mijn wereld.” Dat is dan een klein wereldje en daarbuiten wil men nergens mee te maken hebben. Sommigen kunnen niet in zo’n klein wereldje leven. Zij hebben wat meer levensruimte nodig. Dat kan natuurlijk, maar op een gegeven moment zou een grens getrokken moeten worden. Dat is de bedoeling, opdat de rest van ons leven aan de Heer gewijd is.
Hier in 1 Korinthe 11 en op andere Schriftplaatsen wordt niet verteld hoe wij de beste resultaten met ons aardse leven kunnen bereiken of hoe wij het beste van ons praktische leven kunnen maken. Het enige wat ik erover vind is dat het de Heere welbehagelijk is als het op deze Bijbelse wijze gebeurt. Dat blijkt een heel sterk argument te zijn. De bedoeling is namelijk dat wij ons leven zoveel mogelijk inrichten in overeenstemming met de richtlijnen die de Schrift geeft. Niet omdat het voor een ieder van ons zo goed is, hoewel het dat ongetwijfeld is, maar omdat het in overeenstemming met de wil van God is. De meesten van ons zijn wel bekend met de gedachte dat alle dingen in de schepping (in de wereld als zodanig) zijn geschapen als uitbeelding van geestelijke en meer nog als uitbeelding van Goddelijke waarheden. De verhouding die er tussen de Schepper en de schepping behoort te zijn staat model voor de verhouding tussen man en vrouw. Dat betekent dat waar wij die verhouding kunnen realiseren en leven in overeenstemming met deze dingen, wij voldoen aan de gedachte die ten grondslag ligt aan de schepping als zodanig. Voor wie bekend is met typologie zal het duidelijk moeten zijn dat het in overeenstemming met Gods wil is, wanneer onze levens aan deze beginselen beantwoorden.
Voor liefde wordt tegenwoordig seksualiteit ingevuld. Het heeft ermee te maken, maar het is lang niet hetzelfde. Seksualiteit is niet de basis van het huwelijk, maar het resultaat. De ideale omstandigheid is dat men seksueel onwetend het huwelijk binnengaat. Dat is een fraai ideaal dat nergens ter wereld bereikt wordt. Het betekent dat eerst het huwelijk gesloten wordt, d.w.z. dat mensen officieel met elkaar verbonden worden, aan elkaar worden toegewezen, elkaar trouw beloven, voor de wet trouwen en dat pas daarna het seksuele leven ontstaat. Dat seksuele leven moet men na de huwelijkssluiting nog leren. Dat zou de normale gang van zaken moeten zijn. Dat is de norm, waarvan gewoonlijk wordt afgeweken. De gedachte is dat éérst het huwelijk gesloten wordt. Er zijn volkeren waar mensen met elkaar trouwen, voordat ze geslachtsrijp zijn. Het drukt uit hoe de vork in de steel zit. Verliefdheid mag dan een basis van een huwelijk zijn, maar dat is een hormonenkwestie. Liefde is iets dat later groeit, als het goed is. Als die liefde niet groeit, is er fundamenteel wat fout en dan komt het ook nooit. Het gaat er in de eerste plaats om dat wij onze plaats zouden innemen. We zouden weten wat er van ons verwacht wordt. Als we zo door het leven zouden gaan, groeit daar het een en ander uit.
ik hoop dat u in uw Bijbel ziet waarom dat zo is
Hoger dan wat men op aarde vrijheid noemt is die waarvoor de Heere Jezus zijn leven gaf. De leugen regeert in de wereld, waarin de mens slaaf van de zonde, wet en dood is. Om daarvan verlost te worden is wedergeboorte, door aanvaarding van Gods Woord, nodig. Echte vrijheid is buiten de legerplaats, waar men terecht komt door zich op de Heer en wat ‘boven’ is te richten. Hebreeën zegt dat de positie van gelovigen áchter het voorhangsel – de hemel – is. Daardoor komen zij buiten de samenleving te staan. Hun vrijheid is iets anders dan bandeloosheid, want zij zijn vrij om Christus en Zijn gerechtigheid te dienen. Volgens Exodus 32 was het gouden kalf toen reeds in de legerplaats te vinden en ‘de tent der samenkomst’ daarbuiten. Dat wierp een profetische schaduw vooruit. In het heiligdom, bij Christus, zouden gelovigen zich verzamelen. Met als gevolg dat zij in de praktijk buiten de wereld, ook de zogenaamd vrije maar in wezen onvrije westerse, komen te staan.
“En de waarheid zal u vrij maken.”
Terwijl sommige hedendaagse theologen niet in Christus’ opstanding geloven en ook The Passion niet verder komt dan het lijden en sterven aan het kruis van de Heer, is Pasen toch het belangrijkste feest voor de gelovige. Het is het feest van zijn overwinning op de dood, niet op basis van Jezus’ goede werken maar op die van Zijn geloof. Hij wist wat Hem aan lijden stond te wachten, maar ook van de heerlijkheid daarna. Door Zijn opstanding werd Hij de Eerstgeborene van een nieuwe schepping, die geen enkele religie kent. Daarheen zijn christenen, op aarde als het ware nog stage lopend, op weg en krijgen zij straks een functie. Maar nu al verkeren zij in de opperkamer, waar Hij aan Zijn tafel brood en wijn uitdeelt. Aan het kruis heeft Jezus een einde gemaakt aan de wet en de zonde. Omdat Hij daar stierf is ieder mens voor God dood. Maar door Zijn opstanding is er nieuw leven voor wie gelooft. Daarom is Pasen in feite het enige christelijke feest.
““Gij zijt in Hem volmaakt, Die het Hoofd is van alle overheid en macht.”
De door God via Mozes gegeven wet, beëindigde Hij bij de dood van de Here Jezus. Door Diens opstandig als de Gezalfde werd een Nieuw Verbond van kracht, waarin de genade heerst en niet meer de ‘tuchtmeester’, de wet voor het Joodse volk, die tot op Christus was en niet na Zijn verrijzenis. Paulus legt dat uit in Galaten 4. Terwijl een wet is voor kinderen, is de bedoeling dat het Nieuwe Verbond leidt tot geestelijke volwassenheid, waarin kinderen Gods, zonen in wording, verantwoordelijkheid in vrijheid dragen. Die zoonstelling geschiedt bij de opname van de Gemeente, maar wie daarvóór in feite geen zoon was, zal het ook daarbij niet zijn. De gelovige zou nú al daartoe opgroeien en de daarvoor benodigde voeding tot zich nemen uit het Woord der Waarheid. Onder het oude verbond gold de slavernij van de wet, maar wie in Christus gelooft, is met Hem erfgenaam en dus naar erfenis op weg. De Heilige Geest is in hem uitgestort, Die hem doet getuigen dat God zijn vader (Abba) is.
“Opdat, gelijk de zonde heeft geheerst tot den dood, ook de genade zou heersen tot eeuwig leven.”
Omdat men de Bijbel – en daarmee de waarheid – dicht deed, loopt de mensheid goeddeels achter sprookjes aan. Dat is een probleem van het westen, waar men menselijk denken boven God en Zijn Woord heeft geplaatst. Petrus zei, mede sprekend namens alle apostelen, geen fabelen – hoe kunstig die ook in elkaar zitten – te zijn nagelopen, maar het Woord van de Schepper als maatstaf te hebben geloofd. Dat is iets anders dan de bewering van wereldse filosofen dat God niet bestaat. Zij trappen in wat de leugenaar van den beginne hen voorhoudt. De tegenwoordige waarheid is het werk van Christus, Die Zijn gemeente bouwt. Naar haar toekomstige positie verwees wat de verheerlijking op de berg wordt genoemd, met Mozes, Elia, Christus en drie discipelen. Christus’ boodschap heeft de Gemeente nu uit te dragen. De wereld wil daar niet aan en bouwt een utopie door de aarde te willen klaar maken voor komende generaties, terwijl men mensen van vroeger onderontwikkeld vindt. Essentieel bleef voor Bijbelstudie dat men Gods Woord als één geheel accepteert en vers na vers bestudeert.
“Want wij zijn geen kunstelijk verdichte fabelen nagevolgd.”
Wat uit het Hebreeuws wordt vertaald met Grote Verzoendag (Jom Kippoer), grootste feest volgens de Mozaïsche wet, zou eigenlijk Grote Bedekkingsdag moeten heten. Maar onder het Nieuwe Verbond gaat het niet alleen om het bedekken van zonden, maar om een totaal veranderde relatie met de Heer. Daar wordt ook naar verwezen in het Nieuwe Testament via de oorspronkelijk Griekse woorden allasso en (nadrukkelijker) katallasso of zelfs apokatallasso. De gelovige is met God in een totaal andere – een nieuwe – relatie gebracht, die geenszins herstel van een vroegere is. Verzoening van gelovigen is nu ingrijpender dan alleen bedekking van het conflict met de Schepper. Wie is wedergeboren kwam in een compleet andere positie dan de Mozaïsche wet, waarvan hij juist werd verlost, kon voortbrengen. Door Christus Jezus gaat men ook niet terug, zoals sommigen denken, naar het Paradijs, waarin ooit Adam leefde, die een zondaar was. Wedergeboorte plaatst de gelovige in een nieuwe situatie, dankzij de Tweede Adam.
“En Hij heeft u, die eertijds vervreemd waart, en vijanden door het verstand in de boze werken, nu ook verzoend.”
Met de ‘eenheid in verscheidenheid’, die de Schepper aan mannen en vrouwen gaf, is de mensheid het niet eens. Die wil af van God, Diens scheppingsorde en het gezag van Zijn Woord, waardoor wie daaraan vasthoudt ‘achterlijk’ heet. Evenwel wordt alom in de wereld vrouwelijk en mannelijk getoond, overeenkomende met respectievelijk schepping en Schepper. Doordat men God als Gever en het mannelijke niet wil, blijft alleen het vrouwelijke (de schepping), de ontvanger, over. Daaruit kwam de natuurlijke mens voort, omdat het zaad van Gods Woord in het stof viel. Uit de gelijkenis van de zaaier blijkt dat slechts een gelovig overblijfsel vrucht draagt. Waar het schepsel zich openstelt voor God en Zijn Woord, ontstaat door wedergeboorte nieuw leven. Terwijl God zegt dat alle mensen zondaars zijn, lijkt een groeiende lhbti-gemeenschap trots op zonde te zijn, hetgeen in wetten wordt vastgelegd. De wereld is zwanger en in barensnood, maar bij de Gemeente, op weg naar zoonschap, begint de nieuwe schepping. Daarna volgen Israël en de volken. Tenslotte een nieuwe wereld.
“Het schepsel, als met opgestoken hoofde, verwacht de openbaring der kinderen Gods.”
De mens is altijd een dienstknecht, c.q. slaaf. De brief aan Filémon, waarin Paulus de slaaf Onésimus naar de geadresseerde terugzendt, bevat alleen daarom al veel symboliek. De mens wordt geacht de Heer te dienen, zoals Onésimus (type van zowel heel de mensheid als de tien stammen), nadat die door Paulus’ boodschap tot geloof was gekomen. De natuurlijke mens leeft in slavernij, onttrekt zich aan God, gaat massaal niet in op Jezus’ roepstem en verbergt zich voor Hem, zoals eens Adam. Hoewel die tenminste nog reageerde op Gods stem, toen Hij riep: ‘Adam, waar zijt gij.’ Geenszins is de moderne opvatting juist dat ieder mens een parel in Gods hand is. Maar Hij roept hem wel op tot Christus te komen en zich nuttig voor Hem te maken, Wiens juk zacht en Wiens last licht is. De Bijbel leert dat de tien stammen wegliepen, maar eens, zoals Onésimus, terug zouden keren. Dáár werd geloofd in het aan Abraham beloofde Zaad, Christus, terwijl de Joodse overheid (twee stammen) ook na Diens opstanding Hem niet als de Messias wilde.
“Maar heeft Zichzelven vernietigd, de gestalte van een dienstknecht aangenomen hebbende, en den mensen gelijk geworden.”
Met Christus zal Zijn lichaam, de gemeente, verschijnen op aarde. De gelovigen zag Johannes, in een van de visioenen die hij voor het schrijven van Openbaring kreeg, op witte paarden en in dito linnen klederen, die verwijzen naar priesterschap en rechtvaardigheid. Ook de Heer Zelf rijdt op een wit paard. Wat Hij ontving deelt Hij met de Zijnen. Onder aanvoering van een der twee beesten willen legers van machthebbers oorlog voeren tegen Hem. Het andere beest is de antichrist, die zichzelf als God wil laten aanbidden, maar beide worden in de ‘poel des vuurs’ geworpen kort voor de jongste dag. Voor die tijd wordt de duivel voor duizend jaar gebonden, waarna hij korte tijd weer vrij komt en tenslotte diens uiteindelijke oordeel krijgt. Over gelovigen zal géén oordeel meer komen, want het ligt achter hen. Zij ontvingen in Christus’ opstanding eeuwig leven. Het boek Openbaring kent nauwelijks een chronologische volgorde en bestaat uit een verzameling van visioenen, die de vervulling van eerdere profetieën inhouden.
“Ik toch heb Mijn Koning gezalfd over Sion.”
Nadat Paulus en Bárnabas hun eerste zendingsreis naar Cyprus maakten, zoals beschreven in Handelingen 13, volgden velen hun voorbeeld. Barnabas had van oorsprong de naam Jozef en is een type van de tien stammen. Die namen de prediking van de woorden Gods over van de tot ongeloof vervallen Joden (twee stammen). In het midden van dat ándere deel van Israël werd een priesterlijk en koninklijk volk, de Gemeente, geboren. Veel van de voortgang van de prediking van het Evangelie blijkt uit ongewijde geschiedenis, die niet met de voltooiing van de Bijbel ophield. In Zuid-Frankrijk en Klein Azië (Galatië) ontstonden al vroeg christelijke gemeenten. Daarheen en naar Engeland werd het Evangelie door apostelen gebracht. En vandaar over heel de wereld. In Rome, door Paulus evenals Spanje en Londen bezocht, leerde hij aan Joden – die onder de Messias het Davidische koninkrijk op aarde verwachtten – dat het koninkrijk Gods verborgen zou zijn in de hemel. Het is de boodschap die in Gods Woord is te vinden, dat wij zouden onderzoeken om – in tegenstelling tot wereldse religie – als gelovigen te weten wat ons door Hem is geschonken.
“Zondert Mij af beiden Bárnabas en Paulus tot het werk, waartoe Ik hen geroepen heb.”
Geloof in de opname van de Gemeente verdraagt zich niet met de opvatting dat die de (reine) bruid van Christus is. Omdat men niet weet dat de Gemeente der eerstelingen Zijn lichaam is, waarbij gelovigen van vóór Zijn opstanding niet kunnen horen, komt men tot de vreemde conclusie die nergens in de Bijbel wordt getrokken. Er ligt een vervangingsleer aan ten grondslag, waarin de Gemeente de voortzetting van Israël is. In Efeze 5, waaraan men de opvatting soms ontleent, worden de woorden bruid en bruidegom niet gebruikt en gaat het om de gemeenschap van man en vrouw. De bruid daarentegen is verloofd, maar niet gehuwd, al is er wel een belofte van trouw. Dat was het geval met Jozef en Maria. Over haar was gezegd dat de maagd een mannelijke zoon zou baren, de uit Israël voortgekomen Gemeente, met een hemelse bestemming. Die heeft gemeenschap met de Heer en kan alleen daarom al niet de bruid zijn, die Israël heet en straks op aarde regeert. Als Christus met Zijn lichaam, de Gemeente, weerkomt ontmoeten twee volken elkaar: de Gemeente en het gezochte Israël: Christus’ bruid.
“Want wij zijn leden Zijns lichaams.”
Met Christus zal Zijn lichaam, de gemeente, verschijnen op aarde. De gelovigen zag Johannes, in een van de visioenen die hij voor het schrijven van Openbaring kreeg, op witte paarden en in dito linnen klederen, die verwijzen naar priesterschap en rechtvaardigheid. Ook de Heer Zelf rijdt op een wit paard. Wat Hij ontving deelt Hij met de Zijnen. Onder aanvoering van een der twee beesten willen legers van machthebbers oorlog voeren tegen Hem. Het andere beest is de antichrist, die zichzelf als God wil laten aanbidden, maar beide worden in de ‘poel des vuurs’ geworpen kort voor de jongste dag. Voor die tijd wordt de duivel voor duizend jaar gebonden, waarna hij korte tijd weer vrij komt en tenslotte diens uiteindelijke oordeel krijgt. Over gelovigen zal géén oordeel meer komen, want het ligt achter hen. Zij ontvingen in Christus’ opstanding eeuwig leven. Het boek Openbaring kent nauwelijks een chronologische volgorde en bestaat uit een verzameling van visioenen, die de vervulling van eerdere profetieën inhouden.
“Ik toch heb Mijn Koning gezalfd over Sion.”
Dat de Heere Jezus Christus het Hogepriesterschap onder het Nieuwe Verbond kreeg na Zijn opstanding uit de dood, staat in Hebreeën duidelijk en in andere Schriftgedeelten verborgen, zoals in Johannes 13, waar de voetwassing aan de orde komt. Als Hogepriester doet Hij een werk aan Zijn volk, de Gemeente, die deel heeft aan Zijn priesterschap. Hij doet een verzoenend werk en is trouw aan Zijn huis, zoals Mozes destijds aan het zijne. Toen de Heere Jezus de wereld met God verzoende, was dat geen hogepriesterlijk werk. Dat kwam pas daarna, een Bijbelse waarheid die men helaas kwijt raakte. Door wat Christus als Hogepriester nu doet, worden gewetens van gelovigen gereinigd. Het betekent dat God door het werk van de Hogepriester hun zonden niet meer gedenkt en zij Hem mogen dienen. Dat niet doen, omdat men in zondige staat verkeert, is een drogreden. Veel christenen blijken, anders dan Hij, hun zonden nog wel te gedenken. Hun lichaam ten dienste van Hem stellend, ontmoeten gelovigen elkaar bij de troon van Zijn genade.
“En Hij begon de voeten der discipelen te wassen en af te drogen.”
Het Evangelie omvat alles wat God heeft beloofd. Dat is méér dan het bericht dat de mensen Jezus nodig hebben. Niet dáár zou de prediking over moeten gaan, maar over wat God doet. Daarbij heeft Hij mensen niet nodig, maar gebruikt hen wel en toont daarin Zijn genade. In het Nieuwe Verbond wordt gelovigen “genade en vrede” aangereikt. Hun geloof en liefde groeit naarmate zij Zijn betrouwbare Woord beter leren kennen. Paulus roemde de Thessalonicenzen omdat zij, ondanks vervolging, trouw bleven aan het Woord, dat gelovigen leert in het Koninkrijk Gods waardig te wandelen. Wie aan het Woord geen gehoor geeft, zal worden geoordeeld als Christus met Zijn Gemeente, na haar opname, wederkeert. Dat gebeurt nadat de antichrist zich keert tegen God en gelovigen, leest men o.a. in 2Thes.1. Het Woord van God spreekt maar over één Gemeente, die nog steeds wordt uitgebreid en Zijn huis is. En al zijn beloften gingen al gedeeltelijk, en wat daarvan overblijft gaat nu en in de toekomst in vervulling.
“Want u is uit genade gegeven in de zaak van Christus niet alleen in Hem te geloven, maar ook voor Hem te lijden.”
Omdat Israël zich aan de Steen stootte en daarmee ongehoorzaam werd aan de opdracht een zendingsvolk te zijn, ging het Woord van God naar de Gemeente van Jezus Christus. Die is nu het uitverkoren volk, niet het Joodse, zoals sommigen zeggen, en kreeg van God Zelf Zijn Woord. De leden van dat Lichaam van Christus, zoals de gemeente ook heet, vormen samen een tempel van geroepenen, ofwel de ecclesia. Die roeping heeft een doel, namelijk het zoonschap en de hoop daarop. Wie bij de gemeente horen, zijn ook geroepen tot gemeenschap met de Zoon van God, met Wie zij één plant zijn geworden in Zijn dood en opstanding, en tot in genade Die te openbaren. De roeping van de heiligen betreft ook vrede, heiligmaking en een wandel in het licht, als geroepen uit de duisternis. Ofwel: het gaat om een hemelse roeping tot heerlijkheid, waar een deugdzame weg heen leidt. In de zekerheid dat de Heer Zelf een erfenis bewaart voor degenen die Hij Zijn broeders noemt.
“Die Hij gerechtvaardigd heeft, dezen heeft Hij ook verheerlijkt.”
Omdat Israël noch de wereld de waarheid wilde horen, werd destijds de zogenoemde ‘intocht in Jeruzalem’ van de Heer voor Hem een allerminst feestelijke gebeurtenis. Hij weende op de Olijfberg, nabij Jeruzalem, over die stad. Daarna vond de tempelreiniging plaats, want men dreef in Gods tempel handel. En iedere avond keerde Hij naar die berg terug. Na Zijn opstanding vertrok Hij van diezelfde Olijfberg – buiten de stad – naar de hemel. Dáár zal hij weerkomen om alsnog die Israëlitische hoofdstad in te trekken. Maar nu gaat wat Hem betreft alles, sinds er een einde kwam aan Zijn aardse loopbaan, buiten Jeruzalem om. Met Hem zijn gelovigen erfgenamen, die nu al maaltijd met Hem houden in de Opperzaal van de hogere dingen (waarover religie een sluier legt), die een regelrecht gevolg zijn van Zijn verrijzenis. Zijn koninkrijk is nu nog niet op aarde gevestigd, maar in de hemel. En van het nieuwe leven onder het dito Verbond zijn de tekenen van brood en wijn een uitbeelding. Omdat gelovigen bij Hem aan tafel mogen zitten.
“Hem zij de heerlijkheid in de Gemeente.”
Rolmodellen voor gelovigen van nu zijn die van voorheen, in zowel het Oude als het Nieuwe Testament. De gelovigen in het Oude Testament vormen de ‘wolk der getuigen’ uit Hebreeën 12. Er is intussen wel een verschil. De nieuwtestamentische gelovigen zijn door de opstanding van Christus erfgenamen van een beter verbond en krijgen deel aan de aan Abraham gedane beloften en hebben hemels burgerschap. Alle anderen – nu in het dodenrijk verkerenden – zullen voor de Grote Witte Troon (op de Jongste Dag) worden geoordeeld met als criterium het Boek des Levens. Komen zij daarin voor dan zullen zij leven op de nieuwe aarde (niet in de hemel). Christus Zelf is voor gelovigen het doorslaggevende voorbeeld als Hoofd van Zijn gemeente en Eersteling van een nieuwe schepping. Het is de bedoeling dat kinderen Gods ook zonen worden, langs de weg van de genade en niet die van de wet. Leven uit genade houdt in dat lang niet alles nuttig is en in de Bijbel voorkomende gelovigen zijn daarin tot voorbeeld gesteld.
“Alzo wij zo groot een wolk der getuigen rondom ons hebben liggende.”
De Gemeente van Christus bestaat pas sinds Zijn opstanding en is dus niet, zoals vaak wordt gezegd, ‘de kerk van alle eeuwen’, die sinds Adam en Eva al zou zijn gevormd. In het Oude Testament hadden gelovigen nog niet de Heilige Geest in zich, zoals nu de eerstelingen van een nieuwe schepping. De gelovigen onder het Nieuwe Verbond volgen de Eersteling, Die was beloofd aan de vaderen en het Beeld is van de onzienlijke God. Met Christus, de Hogepriester van Zijn Gemeente, zijn de eerstelingen ook erfgenamen. Zij vormen Zijn lichaam, waarin ieder lid een functie heeft. De leden samen vormen dus het lichaam van de Heer, dat een tempel is. Omdat lichaam en Hoofd een geheel vormen, komt Hij daarmee ook weder, nadat de Gemeente door de opname met Hem is verenigd. De Gemeente is dus een selectieve groep van (uit) geroepenen, om de heerlijkheid met Hem te delen.
“Gij zijt gekomen tot het hemels Jeruzalem.”
Het vooral in de Griekse overlevering genoemde, maar al ruim vóór David ook werkelijk bestaande (en verwoeste) Troje (of Tros, Troas), wordt sinds onheuglijke tijden beschouwd als de stad van waaruit Europa is bevolkt geworden. In een jongere versie van deze stad ontving de apostel Paulus in een visioen de oproep: ‘Kom over en help ons’. Het had tot gevolg dat nu vanuit datzelfde Troas/Troje ook het Evangelie verspreid werd door Europa. Troje was ooit primair gebouwd door Israëlieten. Toen in nieuwtestamentische tijd Juda het Woord afwees, ging dat naar Efraïm, de tien stammen, buiten het land van Judea. Bij het aanbreken van het Nieuwe Verbond vond het Evangelie in het verlengde daarvan een vruchtbare boden in de Angelsaksische landen. Uit Efraïm kwam de Gemeente van Christus voort. In de Bijbel waren het trouwens dikwijls eilanden die een rol speelden. Telkens weer klinken de woorden: ‘Sta op’ in de Bijbel. Opdat banden breken en gelovigen vrij worden.
“Alzo zal Mijn woord, dat uit Mijn mond uitgaat niet ledig tot Mij wederkeren.”
Heiliging betreft geest, ziel en lichaam. Die is dus drievoudig en heeft te maken met verlossing van gelovigen, geboren uit de Heilige Geest, nu nog gehuld in een vleselijk lichaam (waarvan zij t.z.t. verlost worden) en van wie de ziel hun praktische leven is. Als eerstelingen zijn zij op weg naar de zoonstelling en verkregen hemels burgerschap. Van hen wordt een daarmee in overeenstemming zijnde levenswijze verwacht. Heiligmaking is niet dat zij heiligen worden, maar dat zij heilig leven. Dat betekent volkomen overgave aan God, in de Bijbel ‘bidden zonder ophouden’ genoemd. Door zich daar niet aan te houden, kunnen gelovigen de Geest uitblussen. Kwaad schuilt in het loslaten van de Bijbel en ook de wereld is er vol van. De Gemeente van Christus wordt vóór de zeventigste week van Daniël opgenomen en heeft een hemelse bestemming; zowel gelovigen uit het Oude Testament als zij die na de opname tot geloof komen een aardse.
“Onthoudt u van alle schijn des kwaads.”
Alles wat God zondaren gaf, wordt aangeduid met het begrip ‘zaligheid’. Dat heeft een drievoudige toepassing, namelijk voor verleden, heden en toekomst. Wedergeboorte brengt verandering van denken teweeg, die als het goed is doorwerkt in het praktische leven. Het sterfelijke lichaam van de christen, waarmee hij God mag dienen, wordt straks vervangen door het verheerlijkte. Als in Hebreeën 6 staat dat er geen bekering is voor hen die, hoewel verlicht geweest, afvallig werden, slaat dat niet op ‘afval der heiligen’ van wedergeborenen (die zo eeuwig leven weer zouden verliezen), maar op afdwalen in de wandel. Men neemt geen verantwoording in dienst van God en groeit niet door voeding met Zijn Woord. Zo ‘n gelovige heeft geen zalige wandel naar het zoonschap. Hij koos er voor af te haken. Hoort officieel wel tot de familie, maar praktiseert die relatie niet. Paulus verweet de Galaten dat zij weliswaar op de door de Heilige Geest gewezen weg van genade waren begonnen, maar daarna goeddeels tot de wet – en daarmee tot het vlees – terug gekeerd. Gelovigen zijn geroepen tot praktisch leven in dienst van God en niet te verachteren van de genade.
“Toeziende dat niet iemand verachtere van de genade Gods.”
Gelovigen leven eigenlijk altijd in adventstijd. Zij verwachten niet het Kindeke Jezus, maar de grote Koning, Die bij Zijn wederkomst Zijn troon ook op aarde zal opeisen als Zoon van David. Overdrachtelijk ging alles bij Zijn geboorte in Bethlehem over Zijn wederkomst. Terwijl velen de Here Jezus het liefst zien als een arm in een stal geboren Kindje, blijkt uit de Bijbel dat Hij de Erfgenaam van de troon van David is. Volgens Zijn geslachtsregister in Matthéüs is Hij de door God Gezalfde, de Christus, maar ook de Zoon des mensen (als erfgenaam van Abraham en Adam) en de Zoon van David. In de lofzang van Zacharias (Lukas 1:67-79) na de geboorte van diens zoon, Johannes de Doper, gaat het in feite over de toekomst van de Heere Jezus Christus en niet over Diens geboorte als Kind. De hoorn der zaligheid, waarover Zacharias sprak, staat voor Zijn koningschap. De kruik daarentegen, waarmee Saul (symbool van de wet) werd gekroond, is een beeld van de mens als aardewerk. De kruik breekt en sterft.
“Want Hij heeft bezocht en verlossing te weeg gebracht Zijn volke.”
Soteriologie, de leer omtrent de zaligheid, is een basisbegrip in de Bijbel. Men kan onder meer de woorden verlossing, behoudenis en redding er voor gebruiken. Wie tot geloof komt, wordt verlost van de duivel, de heerschappij van de dood, maar ook van de wet. Maar het is de bedoeling dat zaligheid ook een uitwerking heeft in het praktische leven van de gelovige. Die leert de beginselen van de Schrift kennen en gaat daarna daaruit ook leven. Dat is niet onder de wet, maar de vraag rijst in hoeverre men daarvan los komt door de vernieuwing van denken, gebaseerd op Gods Woord. Zalig worden is het begin, maar daarna zalig leven is iets anders. Centraal in de zaligheid staat de Zaligmaker, de Heiland, die door het Joodse volk werd afgewezen, hoewel het Woord over de ‘lossing’ door Hem daaraan werd gegeven. Nu verzamelt de Heer Zich eerst een volk voor Zijn naam, bestaande uit degenen die als dienstknechten van Christus zijn geworden.
“De zaligheid is in geen Anderen; want er is onder de hemel geen andere Naam door Welken wij moeten zalig worden.”
Beloften staan boven de wet. Dat bleek onder meer uit het verschijnen van Melchizedek in Genesis 14, die eerder aan Abraham gedane beloften herhaalt. Abraham geloofde en het werd hem tot gerechtigheid gerekend. Iets anders dan geloof was niet nodig. Dat geldt in het Nieuwe Verbond voor alle mensen, ontdekte ook Maarten Luther, wat de grootste kerkhervorming in de geschiedenis tot gevolg had. Dat Melchizedek de koning van Jeruzalem was, zoals vaak wordt gezegd, is onjuist. Hij was volgens Hebreeën 7:2 de ‘koning des vredes en der gerechtigheid’ en daarmee een beeld van de Heer. Hij verdwijnt, wordt pas 1000 jaar later genoemd in een Psalm van David. En niet eerder daarna dan over de Here Jezus wordt gezegd dat hij Hogepriester is naar de ordening van Melchizedek, een mysterieuze koning, met wie in feite een precedent werd geschapen. Aan die mystieke persoonlijkheid was Abraham ook ondergeschikt. Het is de bedoeling dat geloof ook uitwerking heeft in het praktische leven van de gelovige, die ooit voor de rechterstoel van Christus zal verschijnen waar zijn loon wordt bepaald. Ook dat is rechtvaardiging.
“En Abraham geloofde God en het is hem gerekend tot rechtvaardigheid.”
De brieven in Openbaring aan de zeven gemeenten gaan over diverse perioden in de kerkgeschiedenis. Alleen die aan Filadelfia is positief, omdat er broederlijke liefde heerst en men buigt voor het Woord van God. In die aan Sardis kan men de periode na de Reformatie herkennen. Luther bracht de Bijbel bij mensen terug, maar hij en de kerk sloten een huwelijk met de staat. Het Evangelie, gepredikt o.a. door Moody, deed gelovigen uit de geïnstitutionaliseerde kerken stappen. Zij werden in feite leden van de Algemene Christe-lijke Kerk, maar ook zij vormden weer denominaties. En veel theologen maken, net als de wereld, Gods Woord on-dergeschikt aan menselijke ratio. Filadelfia onttrekt zich blijkbaar daaraan. God zegt tegen die gemeente: “Gij hebt Mijn woord bewaard.” Het koninkrijk op aarde Zal Christus Zelf bouwen, niet een kerk. Voor die tijd wordt de Gemeente weggerukt, om als Zijn lichaam weer te keren. Nu nog leeft zij in de ure der verzoeking, vooraf gaande aan de Grote Verdrukking.
“Het Woord van God is niet gebonden.”
De vaak wegens de nu bestaande Joodse staat misbruikte woorden ‘troost, troost mijn volk’ uit Jesaja 40:1, verwijzen niet – zoals vaak wordt gezegd – naar het daar wonende Juda. ‘Troost’ is de vertaling van het Hebreeuwse ‘nacham’, wat in wezen ‘verandering van relatie’ inhoudt. In Genesis 6 is hetzelfde Hebreeuwse woord vertaald met ‘berouw’ van God. Dat wil geenszins zeggen dat Hij ergens spijt van heeft, maar ook daar wordt verandering in Gods handelen bedoeld. Er is in feite geen goed Nederlands woord voor ‘nacham’. Een ingrijpende verandering vond plaats toen het Nieuwe Verbond het Oude verving. Op verborgen wijze wordt in het Oude Testament al de verlossing door Christus aangekondigd, die pas in het licht van Nieuwe zichtbaar is. Hij zal de Trooster van Juda zijn als dat tot geloof komt, maar nu nog niet Zijn volk is, een term die heden alleen van toepassing is op de uit de tien stammen voortgekomen Gemeente. Via de twee stammen wordt bij de wederkomst van Christus Zijn nu nog verborgen koninkrijk openbaar.
“En de heerlijkheid des Heeren zal geopenbaard worden.”
Niet gemeenteleden stellen volgens de Schrift voorgangers aan, maar de Heilige Geest. Van de ‘kudde’ wordt alleen in-stemming gevraagd, de erkenning dat herders dat ambt be-kleden. Hun taak is Gods Woord te onderwijzen, trouw te zijn aan Hem en dienstbaar aan de gemeente. Hun voorbeeld is de Heere Jezus zelf, de Opperherder, die trouw was aan Wie Hem aanstelde als Hoofd. Hem volgend mogen ook zij functioneren tot opbouw van de gemeente. Dat wil zeggen: Voorgaan in luisteren naar wat de Heer wil openbaren. Dat vergt onderwerping aan dat gelovigen voorgehouden Woord. Degenen die onderwijzen moeten volgens de Bijbel ook door de gelovigen in materiële zin worden onderhouden, zodat zij zich geen zorgen hoeven te maken over levensonderhoud. Als voorgangers zuchten, is de oorzaak daarvan dat veel gelovigen in de praktijk niet verder komen. Dat is geenszins tot nut van de gemeente.
“De kudde, over dewelke de Heilige Geest u tot opzieners gesteld heeft.”
Zoals aan het einde van andere brieven, laat Paulus ook in Hebreeën 13 zien wat de praktijk uit in de vorige hoofdstukken vermelde theorie voor gelovigen inhoudt. Levend onder de genade, dus niet meer onder de wet, krijgen zij een eigen verantwoordelijkheid en geldt als criterium of iets tot eer van de Heer is of niet. Dat is iets anders dan vrijheid in feite misbruiken door er op los te leven. Christenen mogen zijn gericht op de ‘vergelding des loons’, hun erfenis. Met het oog daarop geeft Paulus concrete aanbevelingen. Buiten de legerplaats is Christus de Helper van gelovigen en hen tot Voorbeeld, niet als ‘goed’ mens, maar door Zijn trouw aan Gods Woord. Daarin is Hij onveranderlijk. Het wil niet zeggen dat Hij nu hetzelfde dóét als onder het Oude Verbond, van vóór Zijn opstanding. De tekenen en wonderen die Hij tijdens Zijn aardse rondgang deed, waren uitbeeldingen van wat Hij nu doet en waarvan gelovigen mogen leren.
“Zo laat ons dan tot Hem uitgaan buiten de legerplaats.”
Christenen die niet onder de wet leven bevestigen die wel degelijk. Door genade werd juist de juridische rechtvaardigheid van God geopenbaard. Dat lijkt voor de mens moeilijk te aanvaarden en ook christelijke theologie is geneigd menselijke rede over Gods Woord heen te leggen. Maar Hij rekent alleen geloof tot rechtvaardigheid. Dat is iets anders dan religie, die altijd eigen ‘werken der wet’ centraal stelt. Kern van de boodschap van Maarten Luther was dat men terug moest naar wat God Zélf in de Bijbel zegt. Christenen zijn met Jezus voor wet en wereld gestorven. Die wet was wel goed, maar leidde niet tot de zaligheid naar Gods plan en was een schaduw van de toekomst. Daarom laat het Nieuwe Testament zien hoe het Oude is vervuld. Christus stond op uit de dood, vervulde de wet en gaf aan wie geloven nieuw Leven. Hij is de Losser van de mensheid, die Hij vertegenwoordigde, vervulde op wettige wijze de wet opdat genade nu zou heersen.
“Ik ben door de wet der wet gestorven.”
De blijde boodschap van de Bijbel is dat God deze oude schepping zal vervangen voor een nieuwe door nieuw leven te geven. De grote fout van religie is dat de mens de oude schepping wil verbeteren, wat nooit zal lukken. Gelovigen zijn op aarde dienstknechten van de Heer en onderweg naar Christus’ wederkomst. Voordat Hij naar de aarde komt wordt Zijn gemeente opgenomen, ver voor de zogenoemde Jongste Dag. Hoelang het nog duurt voordat de Heer Zijn koninkrijk op aarde zal oprichten, is niet te zeggen. Er zijn wel tekenen der tijden maar het is onzin die in het firmament te zien, terwijl men geen inzicht heeft in de sterrenhemel. Men kan er ook geen kalender naast leggen, maar wel een samenhang van gebeurtenissen in de wereld herkennen, zoals de ondergang van de tien stammen, christelijk geloof en de Joodse natie. Daarover heeft alleen het profetisch Woord informatie. Het leert dat de duivel op aarde wordt geworpen en een verbond met de antichrist wordt gesloten. Maar de gemeente is dan al opgenomen en zal zien wat 2000 jaar christendom heeft gebracht.
“Want gij weet zelven zeer wel dat de dag des Heeren komen zal, gelijk een dief in de nacht.”
Als om de eigen kerk of organisatie overeind de houden een evangelie wordt gebracht waarin de mens en diens goede gevoel centraal staat, een religieus eigen welbevinden, kan veel van de Bijbel worden geschrapt en vervangen door op eigen inzichten gebaseerde schrifturen. In steeds meer boeken vindt men van een christelijk sausje voorziene wereldse ideeën. Daarbij zijn vaak het oude en nieuwe verbond door elkaar gehaald om een zgn. ‘verbondstheologie’ te ontwikkelen. Paulus maakte duidelijk dat men niet dienaar van de oude wet én van de nieuwe in de harten van gelovigen gegraveerde kan zijn. Maar zijn apostelschap werd al door de Korinthiërs betwijfeld, omdat zij zijn boodschap van genade – die zich niet met wet verdraagt – niet wensten. Dat weerhield hem er niet van Gods boodschap van het nieuwe verbond te prediken. Als dienstknechten van de Heere Jezus is het de opdracht voor gelovigen dat voorbeeld te volgen. De mens verandert alleen door de waarheid van Gods Woord, geenszins door de wet, die ook Israël in feite niets heeft gebracht en dat volk verhinderde tot geloof te komen.
“De Heere nu is de Geest; en waar de Geest des Heeren is, aldaar is vrijheid.”
Blijkbaar zijn er altijd christenen geweest die Joodse wetten hanteerden en daarmee in feite het door Christus teweeg gebrachte Nieuwe Verbond negeerden. Aan hen is onder meer de brief aan de Hebreeën geschreven, net als andere brieven in het Nieuwe Testament. De wet bevat zowel geboden als onderwijzing, maar kan geen zonden wegnemen, omdat hij op een niet deugende mens is gelegd. De wet laat hem zien hoe zondig hij is. De Bijbel zegt dat wet zonde doet toenemen. Vergeving bracht alleen de Heere Jezus Christus, die een levende Weg introduceerde. De inzettingen en rituelen uit het Oude Testament verwezen naar wat komen zou, maar hebben zelf geen praktisch nut. Gelovigen zijn het nieuwe leven ingegaan, waar destijds de hogepriester naar wees als hij op Grote Verzoendag met bloed van een bok het heilige der heiligen in mocht. Dat was een illustratie van de Nieuwtestamentische waarheid dat men voor altijd gereinigd wordt door het bloed van Christus. Dat van stieren en bokken kon die vergeving niet brengen.
“En daarom is Hij de Middelaar des Nieuwen Testaments.”
Het zogenoemde ‘Heilig Avondmaal’, een term die overigens in de Bijbel niet voorkomt, wordt ten onrechte door velen in kerkelijke kring beschouwd als een beeld van het lijden van de Heere Jezus. In plaats daarvan refereert de viering rond Brood en Beker geenszins aan lijden en dood, maar juist aan leven. Brood moet weliswaar worden gebroken om het te delen, maar dat onderstreept de gemeenschap van het Lichaam van Christus, de Gemeente. En wijn verwijst altijd naar leven. Dat kwam door de Geest van Christus in gelovigen en is daar ook als zij géén Avondmaal vieren. De dood van de Heer maakte een einde van het Oude Verbond en met Zijn opstanding begon het Nieuwe, waarin Hij het Brood des Levens is. Door Hem leven de Zijnen nu in de vrijheid van Zijn genade. In deze bedeling is Hij voor de wereld afwezig, maar weten gelovigen dat Hij leeft, doordat Hij opstond uit de dood. Daarvan vormen Brood en Beker een symbool.
“Houd in gedachtenis dat Jezus Christus uit de doden is opgewekt.”
Dat gelovigen na het sterven van hun aardse lichaam naar de hemel gaan, staat nergens in de Bijbel. Zij zijn er al en het is de bedoeling dat zij die hemelse positie innemen. Dat is ook niet overeenkomstig de vaak binnen het christendom voorkomende opvatting dat de Heer oordeelt op de zogenoemde Jongste Dag. Dan laat men heel veel van de heilsgeschiedenis weg. De Heer was onmiddellijk na zijn opstanding nog niet in de hemel en had aan de met hem gekruisigde moordenaar ook beloofd ‘heden’ met hem in het Paradijs, de goede kant van het dodenrijk, te zijn. Daarom mocht men Hem ook nog niet aanraken, maar later die dag wel. Toen was Hij tot Zijn bestemming gekomen, die niet tot de zichtbare schepping behoort. Daar zijn ook de leden van Zijn Lichaam, de Gemeente. Zij volgden Hem Die de ware, levende Weg is naar het heiligdom. Ontbonden en met Christus te zijn, vond Paulus verreweg het beste, maar zelfs in zijn aardse lichaam had hij al een hemelse positie en – zoals alle gelovigen – een erfdeel.
“Opdat gij ook zijn moogt waar Ik ben.”
Het boek Openbaring moet in samenhang met andere delen van de Bijbel worden bestudeerd. Zo is bijvoorbeeld hoofdstuk 7, waar wordt gesproken over 144.000 verzegelden uit de twaalf stammen van Israël, niet los te zien van Daniël 9. Aan het einde van de zogenoemde 70e week van Daniël is het land Israël verwoest, maar de Heer maakt een nieuw begin. In die periode wordt ook het koninkrijk van de satan, met Babel als residentie, openbaar. Tegelijk prediken de 144.000 evangelisten het Evangelie, waarmee Mozes en Elia (de twee getuigen) in Jeruzalem al zijn begonnen. Daarbij is de Gemeente van Christus, als eerstgeborene voortkomend uit Israël en als (vliegende) engel in Openbaring aangeduid, betrokken in de vorm van sturende kracht. Het betekent dat zij in hiërarchie met Christus boven Israël staat. Zoals God het Hoofd van Christus is en Christus het Hoofd van de Gemeente. Op aarde zal de zaligheid van de volken tot stand komen door het boven hen staande Israël.
“Honderd vier en veertig duizend waren verzegeld uit alle geslachten der kinderen Israëls.”
Omdat de schare hem verhinderde door de deur te gaan, kwam de verlamde uit Marcus 2 via het dak persoonlijk aan de voeten van de Here Jezus. Uniformiteit is dan ook niet christelijk. Het Evangelie is geen boodschap voor het collectief, maar voor de enkeling, die een individuele keuze moet maken. Hij komt daardoor buiten de wereld, menselijke systemen en de wet te staan. Op het dak moesten de vrienden van de verlamde tichelen – een beeld van de wet – wegnemen om de doorgang naar de Heere Jezus open te breken. In zowel het Oude als het Nieuwe Testament treft men daken en plaveisel aan als typen van de wet en sociale conventies. Door een individuele beslissing wordt de gelovige onderdeel van een collectief dat Gemeente heet, maar waarbinnen de Heer aan ieder van Zijn kinderen persoonlijke gaven en mogelijkheden geeft. Gelovigen vinden elkaar buiten de legerplaats, het wereldse systeem. In Zijn lichaam geeft de Heer hen een plaats.
“Kies dan heden wie gij dienen zult.”
Het praktische leven van de gelovige wordt in bijvoorbeeld de brief aan Thessalonicensen heiliging genoemd. Het wil zeggen dat gelovigen daarmee geschikt worden gemaakt voor dienst aan God, door naar Zijn Woord te luisteren en het door te geven. Door Zijn spreken schiep Hij de wereld en schept Hij ook de eerstelingen, die op weg zijn naar hun erfenis. Hen wacht de heerlijkheid, een kroon als loon. Maar op grond van wedergeboorte verwacht de Heer ook iets van de Zijnen. Heiligen en reinigen houden met elkaar verband. De gelovige ontving nieuw leven en het is de bedoeling dat het groeit. Die heiligmaking is overigens niet zijn eigen werk, maar dat van de Heilige Geest ofwel Christus in hem. Het houdt in dat de mens niet zelf kan werken om heilig te worden, maar dat een christen de Geest de ruimte geeft om Zijn werk in hem of haar te doen. Daarvoor is voeding door de Bijbel onontbeerlijk. Het kan helpen als iemand de gelovige daar leidt.
“Want dit is de wil van God, uw heiligmaking.”
Met de veel gehoorde kreet dat iedereen zijn eigen waarheid heeft, probeert de mens daarover te heersen. De wijsheid van God is evenwel geenszins die van de wereld, maar een variant daarvan drong Nederland en ook het christendom binnen. Die komt er op neer dat Hij Zich naar de mens moet voegen, hem dienen en hooguit nog een adviserende rol mag spelen. Maar het is een misverstand dat de Schepper zich ondergeschikt maakt aan het schepsel. Dat lijkt op een geregeld ook in het Oude Testament voorkomend Godsbeeld, aangepast aan tijd en omstandigheden. Een door de mens gemaakte religie, die inhoudt dat eigen ideeën boven de wijsheid van Hem worden gesteld. Dat is filosoferen bij een gesloten Bijbel. Wie de wijsheid van de Heer volgt, kan Zijn werk leren kennen, maar niet zelf uitvinden. God werkt Zijn eigen plan uit, dat een duistere wereld, die wacht op het openbaar worden van Zijn zonen, niet ziet. Het uit die zonen bestaande volk wordt nu door Christus verzameld. Zij zijn uit de wereld en haar zogenoemde wijsheid gestapt en kozen voor die van Hem. En daarmee voor Hemzelf.
“Maar uit Hem zijt gij in Christus Jezus, Die ons geworden is wijsheid van God.”
Christenen zijn op weg naar hun openbaring als zonen Gods en zouden dat moeten beseffen. De gemeente (ecclesia), die zij vormen als eerstgeborenen, is geroepen tot dragen (en doorgeven) van de aan haar gegeven Waarheid. En zij vormt Zijn huis. Gelovigen zijn geroepen heiligen om de Heer te dienen en ontvingen daartoe via wedergeboorte de zalving in God door de Heilige Geest. Heilig zijn is hun status, maar de vraag is altijd of zij in overeenstemming daarmee wandelen en zich niet ‘onbekwaam’ gedragen, terwijl de Heer hen bekwaam wil maken als ‘krijgsknechten’, c.q. dienstknechten. Einddoel van gelovigen is het volle loon te ontvangen dat voor hen is bestemd. Het betekent dat nu alles wat zij doen voor de Heer geschiedt en niet voor mensen. Zij zijn de door de Koning verzamelde uitgeroepenen, sinds de opstanding van Christus. Om Hem te behagen.
“Want dit is de wil van God, uw heiligmaking.”
Over de begrippen Vader en Zoon wordt veel gezegd in Johannes 5. Daar blijkt uit dat die twee niet gelijk zijn, maar er – anders dan de leer van de Drie-eenheid zegt – een zekere hiërarchie bestaat. De Vader staat boven de Zoon, maar het is onmogelijk Jezus wel en God niet te kennen. Bij Zijn opstanding werd die Eerste tot Zoon aangesteld en aan Hem is het eeuwige leven gegeven, alsmede het oordeel over de schepping. Dat eeuwige leven geeft Hij in de Heilige Geest ook door aan gelovigen, die Zijn – een uitzonderlijke positie innemende – Gemeente vormen. De Heere Jezus Christus is de Beelddrager van de onzienlijke God. Uit Zijn uiteenzetting in Johannes 5 blijkt dat Zijn tijdgenoten het op Hem wijzende Gods Woord niet goed kenden, een euvel dat trou-wens ook goeddeels de hedendaagse mens treft. Terwijl toch de bedoeling is dat men Christus door dat Woord leert kennen. Dat de Messias zowel Zoon van David als van God is, lijkt men veelal niet beseffen. Terwijl de Joden het tweede zijn kwijt geraakt, missen veel christenen zicht op het eerste.
“Want de Vader heeft de Zoon lief en toont Hem alles”
Anders dan gelovigen in het Oude Testament, leven leden van de Gemeente van Christus in de (derde) hemel. Nergens in de Bijbel staat dat zij tot na het sterven daarop moeten wachten. De ecclesia heeft een bijzondere positie, die er voor de opstanding van Christus niet was. Daarom bevonden de rijke man en de arme Lazarus uit de gelijkenis zich beiden in het dodenrijk, maar wel op verschillende plaatsen. Eeuwig leven is aan oudtestamentische gelovigen wel beloofd en de realisatie daarvan vindt plaats op de nieuwe aarde. De hemelse positie van de Gemeente – het unieke Lichaam van Christus in een dito bedeling – berust op wedergeboorte en eerstgeboorterecht, waarin Christus voorging. Hij deelt zijn positie met degenen die bij Hem horen, is één Plant met hen geworden en hun Hogepriester. Daarom hebben zij toegang tot de genadetroon. Na de opname zullen leden van de Gemeente, die nu in principe nog verborgen is voor de wereld, met Hem openbaar worden. Door de hoge roeping van hemelburgers worden zijn geacht de dingen van boven te zoeken.
“Hij heeft ons ons mede opgewekt en mede gezet in de hemel.”
Met het Nieuwe Verbond, ontstaan door de opstanding van Christus, ging de aan Abraham gedane belofte in vervulling. Diens geloof werd hem tot gerechtigheid gerekend. Veel later kwam de wet erbij, niet om het aantal misdaden te verminderen, integendeel. Wet doet zonde toenemen en behoort tot het Oude Verbond. Hoe goed die eens aan Mozes gegeven wet op zichzelf ook is, de mens is slecht en kan die niet dragen. Was in het oude (voor Israël geldende) verbond Mozes de middelaar, in het nieuwe is Christus dat. Hij realiseerde een beter verbond dan er voortijds was, doordat de Heere Jezus trouw was aan het Woord van God, en daarmee de zaligheid voor wie – in navolging van Hem – geloven. Dat is iets anders dan religie, zoals men ons nu wijs wil maken. Wie gelooft in dood en opstanding van de Heere Jezus heeft deel aan wat God aan Abraham beloofde en leeft niet onder de wet, die slechts een illustratie was en symbolische betekenis had.
“De wet is onze tuchtmeester geweest tot Christus.”
Niet om een beter mens te worden, maar omdat zij behoren tot de Koninklijke familie die Gemeente heet, zouden de op de toekomst gerichte gelovigen wandelen overeenkomstig hun hoge roeping. Die houdt de heerlijkheid van Christus in. Gods koninkrijk is van het Joodse volk weggenomen en aan de Gemeente gegeven. In tegenstelling tot Joden, die Hem nog verwachten, gelooft de christen dat de Messias is geko-men en in heerlijkheid zal terugkeren. De gelovige is vreemdeling in de wereld, zoals ook Hij die losliet, maar Zijn licht geeft aan degenen die – ook onderling – tot één (Zijn) familie behoren. Die is onttrokken aan de over de wereld gekomen duisternis, waarin ook Israël nu leeft. Als de Messias verschijnt, zal hun traditie Joden in de weg staan om Hem te ontvangen. Er is noch bij hen noch in de rest van de wereld liefde voor de waarheid. Het resultaat daarvan is in die wereld ook zichtbaar.
“Zo zijt gij niet meer vreemdelingen, maar huisgenoten Gods.”
Hoewel de Bijbel talloze teksten over het einde van de (exclusief aan Israël gegeven) wet bevat, blijft die in het christendom gehandhaafd. Onder meer maakt men een – nergens in Gods Woord voorkomend – verschil tussen ceremoniële en morele wetgeving, waarbij men zich aan de laatste zou moeten houden. Hetgeen sommigen er weer niet van weerhoudt het toch wel degelijk ceremoniële Loofhuttenfeest te vieren. Regels zijn werelds en religieus. Gelovigen hebben die niet, maar wel normen en waarden, waaruit zij leven om in vrijheid Christus te eren en te dienen. In de wetenschap dat iedereen individueel verantwoordelijk is voor eigen daden. De opvatting dat Christus verloste van de vloek der wet, maar niet van de wet zelf, is onhoudbaar. Omdat de Schrift die scheiding niet maakt. Terwijl de Bijbel nadrukkelijk zegt dat er door Christus een einde aan de wet kwam, houden veel christenen aan die regelgeving vast, wegens niet kennen van het door God geboden alternatief: De vrijheid der genade als in Zijn Woord vastgelegd levensbeginsel.
“Christus is uw ijdel geworden, die door de wet gerechtvaardigd wilt worden.”
Aan Israël vertrouwde God Zijn Woord toe, waaraan Hij Zelf trouw bleef, in tegenstelling tot dat volk. Daarom staat het – volgens onder meer Romeinen 9 tot en met 11 – niet meer in die positie en is dat Woord aan een ander volk, de Gemeente uit de heidenen, gegeven. Die is in deze tijd het volk des Heeren. Wie nu de waarheid zoekt, moet niet bij de Joden zijn, die de waarheid in ongerechtigheid ten onder houden. Overigens lijkt ook in christelijke kring weinig van het zicht op het Woord over gebleven, terwijl in de wereld en bij het Jodendom het licht sinds de opstanding van Christus uit ging. De Gemeente heeft de opdracht evenwel trouw te blijven aan Gods beloften, die te bewaren en ervan te getuigen. Dat is de verantwoordelijkheid van de christenen. Zij vormen de Geestelijke tempel en het priesterschap onder het Nieuwe Verbond. Dat is iets anders dan mensen behagen, waaraan ook de Heere Jezus niet deed. God betrekt gelovigen bij de uitwerking van Zijn plan.
“Doet handeling totdat Ik kom.”
In feite is Christus’ Gemeente niet op de eerste Pinksterdag geboren, zoals algemeen wordt aangenomen, maar 50 dagen eerder, bij Zijn Opstanding als haar Hoofd. Uit Petrus’ toespraak in Handelingen 2 blijkt dat de Heere Jezus als Eerste de Heilige Geest ontving en daardoor opstond uit de dood. Wie ook die Geest wil ontvangen en daardoor wordt wedergeboren, moet geloven in Zijn dood en opstanding. Door de manifestatie op de Pinksterdag weten we dat de Geest is uitgestort. Dat hoeft dus niet te worden herhaald. De komst van de Messias, in Wie de Geest kwam, werd in het Oude Testament door God beloofd, onder meer als Zaad van de vrouw, Abraham en David. In Christus zijn alle beloften vervuld. In Jeruzalem begon via Petrus de prediking in vele talen aan heel de wereld over Gods grote werken. Een boodschap voor de Gemeente, die een hemelse positie heeft. Het is de bedoeling dat zij bij die leer der apostelen blijft. Bij Gods onveranderlijke leer dat iedere gelovige aan Christus wordt toegevoegd. Gelovigen zijn één in Hem en voeden zich met Zijn woord.
“Wat u komt de belofte toe.”
Het Evangelie is van de twee (Juda) naar de tien stammen (Efraïm) gegaan, waaruit de Gemeente voortkwam. De boodschap over Christus viel bij de Joden in feite in verkeerde aarde, maar bij het andere – inmiddels naar het westen getrokken – deel van Israël wel goed. Dat was in het Oude Testament al voorzien en met zijn zogenoemde zendingsreizen trad Paulus, de ‘Christus de Schriften’ predikend, als het ware in het voetspoor van die tien. Uit het door Israëlieten gestichte Troas vertrokken er velen onder meer naar Brittannië en het christendom veranderde de voorheen door de duivel beheerste Keltische cultuur. Bij de Joden werd, overeenkomstig het Oude Testament, jaloersheid gewekt door Efraïm. Het eerstgeboorterecht gaat naar de uit dat deel van het volk Israël voortgekomen Gemeente van Christus, een hemels volk, dat geacht wordt als de gelovigen in Berea de Schriften te onderzoeken. De beloofde toekomst van Israël is aards.
“Onderzoekt de Schriften, de zijn het die van Mij getuigen.”
Omdat Christenen in de Bijbelse betekenis niet verantwoordelijk zijn voor de wereld, maar wel voor hun eigen huis, is ‘Eigen volk eerst’ eigenlijk hun principe. De ‘huisgenoten des geloofs’ zijn hun broeders en zusters. De Schrift leert dat God Zich een volk verzamelt voor Zijn naam. De wereld legt haar lot in handen van de staat. Het is de bedoeling dat christenen hun leven aan de Heer overgeven, daarna verantwoordelijk zijn voor (mede) huisgenoten en verder een bestaan leiden in een vijandige wereld. In het licht van de Bijbel is het fenomeen ‘wereldburger’ een dwaasheid. Een gelovige is primair een hemelburger en het is Gods bedoeling dat vreemdelingen in het land dat ook worden, zoals buiten-staanders destijds eerst Israëliet moesten worden om aan het Pascha te kunnen deelnemen. Voor een christen is belangrijk te weten wie zijn broeder en zijn vijand is. De met andere goden naar Israël komende vreemdeling mocht zich niet in het land vestigen. Dat is een voorbeeld voor de Gemeente van Christus.
“Laat ons goed doen aan allen, meest aan de huisgenoten Gods.”
Zoals voorheen de eerste garven uit de vroege oogst naar de tempel moesten worden gebracht, waar de priester die ‘be-woog’ (ophief), behoren nu de tot de Gemeente behorenden tot de eerstelingen. Zij zijn dat alleen omdat zij behoren bij dé Eersteling, Christus, die in Gods plan het eerstgeboorterecht verkreeg. Hij is als Eersteling van tussen de doden opgewekt, zegt 1 Korinthe 15:20. De gemeente bestaat uit de ‘eerstelingen Zijner schepselen’, die nu en in de toekomst bij Christus horen. Hij heeft het eerstgeboorterecht en is daarmee de Erfgenaam, in Wiens erfenis de Zijnen delen. In die zin zou het woord geboorte voor verwarring kunnen zorgen, omdat de erfgenaam ook in het Oude Testament niet altijd ook degene was die als eerste in een gezin op de wereld kwam. God heeft Christus in het erfrecht gesteld, na Zijn verhoging (en opstanding) tot Messias. Aan dat recht hebben de leden van Zijn Lichaam deel gekregen. Het is de bedoeling dat hun wandel in overeenstemming is met die hoge roeping.
“Christus is opgewekt uit de doden en de Eersteling geworden dergenen die ontslapen zijn.”
Door het Evangelie los te laten en, zoals in de Gemeente te Korinthe, vleselijk te leven, raakt de christen zaligheid kwijt. Niet het eeuwige leven, maar wel loon na de opname, als het oude lichaam door een verheerlijkt wordt vervangen. In die lichamelijke opstanding ging Christus ons voor. Op weg er heen loopt de gelovige nu stage, bekwaam gemaakt om vrucht te dragen als dienaren van het Nieuwe Verbond, in alle nederigheid. Dat heeft te maken met het praktische leven. Eeuwig leven kan men niet verdienen, maar de zaligheid van de ziel wel. Het loon daarvoor wordt uitgedrukt in het nieuwe lichaam dat de gelovige ontvangt. Paulus spreekt over naakt, bekleed en overkleed worden. Dat beoordeelt Christus naar de mate waarin de gelovige op aarde trouw bleef en zich stelde onder Gods Woord. Niet allen zijn straks gelijk, zoals nu ook niet binnen de Gemeente. Dat staat haaks op de wereldse gedachte omtrent gelijkheid. Het nieuwe komt voort uit het oude. In die zin is voor de gelovige niet alles ijdel, voor de oude mens wel, zoals Prediker zegt.
“De arbeider is zijn loon waardig.”
Terwijl de mens zingeving zoekt in het op zich zinloze, ijdele aardse bestaan, mogen gelovigen als vreemdelingen in deze wereld uitgaan naar Christus. Hij is hun Voorloper, Die door lijden en verdrukking en dood heen, tot heerlijkheid kwam. Tot hen richt Hij Zich door Zijn Woord, in de wereld zwijgt God nog steeds. Daarom zijn er in deze tijd geen profeten. Hij spreekt tot degenen die daarop acht willen slaan door Zijn Woord, wat een uitwerking zal hebben op hun praktische leven. Zijn verborgen werk doet God in deze dagen via Zijn Gemeente. En dát werkt zegen uit voor de wereld, in die zin dat men Zijn Woord kan horen. Een gelovige kan in de wereld wel afdwalen, maar dat is niet de bedoeling. Hij mag leven en vrucht dragen op basis van de geestelijke zegeningen, die hem zijn geschonken. Dat is iets totaal anders dan doen als de in de Bijbel voorkomende Demas, die de tegenwoordige wereld lief kreeg. Zoals de tabernakel stond buiten de legerplaats, is ook de gelovige uit de wereld getrokken, om als bijwoner klaar te worden gemaakt voor de toekomst die hem wacht.
“Weest lankmoedig, verstrekt uw harten, want de toekomst des Heeren genaakt.”
Doordat veel christenen zich in feite laten inkapselen door – op het houden van regels gerichte – religie, missen zij in de praktijk het profetische Woord over de toekomst. Die blijft voor hen beperkt tot de Jongste Dag. De Bijbel gaat over wat Gód zegt, over Zíjn plannen, maar velen zijn voornamelijk geïnteresseerd in eigen leven. In Daniël 9 geeft de Heer zicht op de nog komende laatste Joodse jaarweek. Wat daarin gebeurt, is te ontdekken door veel teksten in de Schrift naast elkaar te leggen. En op weg erheen staat de klok voor het Joodse volk stil. Aan de huidige chaos in de wereld maakt straks de antichrist een einde, maar halverwege die 70e week verandert hij van gedaante en volgt de grote verdrukking. De Islam leert dat op het hoogtepunt van de chaos de laatste Imam verschijnt. De Gemeente is dan opgenomen in de hemel, maar heel de westerse wereld – niet alleen de twee stammen van het Joodse rijk, maar ook de andere tien van Israël – gaat ten onder. Maar als mannelijke zoon zal de Gemeente helpen bij de opbouw van Christus’ koninkrijk op aarde.
“En zo zullen wij altijd met de Heere wezen.”
De ‘zalige hoop’ verwachtend, zijn gelovigen wel uit deze wereld getrokken, maar zij wachten nog op de verlossing van hun lichaam. Zij worden, levend in wat de ‘tegenwoordige eeuw’ heet, in zekere zin beperkt doordat de god dezer eeuw die beïnvloedt. Satan wil het licht van het Evangelie wegnemen, juist bij wedergeborenen. Maar zij hebben een hemelse positie, delen in Christus’ heerlijkheid en leven daarmee al in de toekomende eeuw. In feite dus in twee werelden (eeuwen) tegelijk: Lichamelijk in de tegenwoordige en geestelijk in de toekomende, in het koninkrijk dat met Christus’ opstanding begon. Hij beloofde gelovigen altijd bij hen te zijn, maar werd door de wereld, waar God het licht uit deed, verworpen. Die het licht schuwende wereld heeft wegens het doden van de Vorst des Levens geen recht op bestaan en moet dan verdwijnen. Maar er komt een nieuwe. En ‘nieuwe hemelen’. Aan die toekomst hebben gelovigen nu al deel.
“Wandel dan waardig den roeping met welke gij geroepen zijt.”
Zoals Israël destijds wel uit Egypte was getrokken, maar in de woestijn nog niet op de bestemming (Kanaän) aangekomen, zijn wedergeboren christenen weliswaar verlost, maar nog op weg naar de erfenis. Dat zijn twee verschillende dingen. Het Nieuwe Verbond, aangekondigd onder het Oude, is dat van Melchizedek, met Christus als de Hogepriester. Het Nieuwe Testament is gebaseerd op uitspraken in het Oude en geeft daarop licht. Omdat zij in feite niet weten om te gaan met de vrijheid die geloof in Christus biedt, kiezen christenen vaak voor wet en Joodse gebruiken. En daarmee voor religie, die op vlees en verbetering van de wereld gerichte traditie is. De Korinthiërs liepen blijkbaar gevaar daar terecht te komen en Paulus waarschuwde dat zij, begonnen in de Geest, in het vlees dreigden te eindigen. Dat is niet de route van de gelovige, die uit de wereld is gegaan, als het ware een nieuw paspoort kreeg. Hij is in het gezin van de Heer, op Wie hij vertrouwt, geplaatst en wordt geacht dienstbaar te zijn aan Hem. Dat is iets anders dan bezig zijn met de tijdgeest, de waan van de dag die in de wereld heerst. Gelovigen zijn geroepen tot erfenis.
“Ziet toe op uzelven, dat wij niet verliezen, hetgeen wij gearbeid hebben, maar een vol loon mogen ontvangen.”
Wie Schrift met Schrift vergelijkt, komt steeds meer tot de conclusie dat daarin genoemde feiten zéér vast zijn. Logisch, want er is maar één Auteur, Die door Zijn Geest mensen inspireerde tot schrijven. Zodat wie buigen voor dat profetische Woord, geen fabelen hoefden te volgen, maar zouden wéten en de heerlijkheid des Heeren zien. De leer van valse profeten is daarentegen op de mens gericht, die willens en wetens tegenspreekt dat alles door Gods Woord is ontstaan. Daarmee houden zij de waarheid in leugen ten onder en verdween ook het zicht op typologie. En op het oordeel over de nu bestaande schepping. De door gelovigen verwachte komst van de Heer in kracht en heerlijkheid wordt door spotters ontkend. Maar God werkt Zijn plan uit, waarin geen sprake is van vertraging, maar van lankmoedigheid. Met Zijn geduld geeft Hij nog velen de kans zich tot Hem te wenden. Maar er komt een einde aan. Intussen past ook wie geloven Zijn lankmoedigheid. Geen wraak, want die komt alleen Hem toe, zegt hij.
“Want wij zijn geen kunstelijk verdichte fabelen nagevolgd.”
In het Oude Testament komt men meer met materiële rijkdom gezegende gelovigen tegen dan in het Nieuwe, waarin de nadruk ligt op de hemelse positie van wie sinds de opstanding van Christus tot geloof kwamen en de Gemeente vormen. In feite schrijft ook Jacobus niet specifiek daarover. Aardse rijkdom, zoals bezit van veel geld, is op zichzelf niet verkeerd, maar heeft geen eeuwigheidswaarde. Rijk willen zijn in deze wereld, waar gelovigen uit getrokken zijn, komt in feite neer op verzamelen, een eigenschap die kennelijk in de mens zit. De Schrift houdt hemelburgers voor niet gericht te zijn op het vergaren van schatten op aarde, maar in de hemel. Bij de wederkomst van de Heer zal Hij overigens ook het nu geldende aardse systeem van bezitvorming veranderen. Wie zich nu verlustigen in wereldse zaken, geldelijk rijk willen worden bijvoorbeeld, vallen in verzoeking. Omdat geld geen doel op zich is, maar hooguit een middel. Gierigheid is de wortel van alle kwaad.
“Vergadert u geen schatten op de aarde, maar in de hemel.”
Kwam de Gemeente van Christus in de plaats van Israël? Over het antwoord op die heikele vraag wordt men het in christelijke kring vaak niet eens, omdat men de status van de Gemeente niet goed kent. Zij is het huis, de tempel – soms ook het Lichaam genoemd – van Christus, die als Hogepriester sinds zijn opstanding het Hoofd ervan is. Wie tot geloof komt, op basis van een persoonlijke keuze, wordt aan dat priesterlijke volk toegevoegd. Als stenen aan het huis, of leden aan het Lichaam. Over functioneren als priester daarin, lijken sommigen te denken dat het neerkomt op bezoeken van een wekelijkse eredienst op zondag. Hoewel met die eredienst niets mis is, betekent christen zijn veel méér. Gelovigen zijn 24 uur per etmaal zowel priesters als koninklijk en mogen verkeren bij de troon van Zijn genade. In die zin heeft de Gemeente de plaats van Israël als koninklijk priesterlijk en uitverkoren volk overgenomen. Dat uitverkoren zijn in Christus heeft nu eenmaal grote gevolgen.
“In Wien wij ook het erfdeel ontvangen hebben, waartoe wij tevoren bestemd waren.”
Een essentiële eigenschap van Israël is dat het als priesterlijk volk over heel de aarde werd verspreid. Keer op keer verhuisde het. Omdat het in feite boven andere volken staat, waarboven de Heer troont, is het hier vreemd. Met als functie het rechtstreeks van God ontvangen Woord door te geven. Migratie is daarom inherent aan Israël. Wie tegen dat volk is, heeft ook iets tegen zijn Godsdienst. Dat verklaart ten diepste de agressie van Mohammed en zijn volgelingen, die nu het Midden-Oosten en Afrika hebben veroverd, jegens Joden en christenen. Die laatsten vormen nu het volk dat de Heer verzamelt voor Zijn naam en hier eigenlijk allochtonen zijn. Het is in feite niet normaal dat zij in alle vrijheid bijeen kunnen komen, want zij horen in deze wereld, als burgers van een hemels rijk, niet thuis. De gebeurtenissen in het Midden-Oosten wijzen op de spoedige komst van de antichrist, waaraan gelovigen – vreedmelingen op aarde – niets kunnen veranderen.
“En gij zult Mij een priesterlijk koninkrijk, een heilig volk zijn.”
Toen Jeruzalem en daarmee in feite de Joodse staat was verwoest, vroeg de door Nebukadnezar in ballingschap weggevoerde Daniël hoe het verder moest met zijn volk. In de door Daniël uitgelegde droom van Nebukadnezar (over een beeld met een gouden hoofd) zag die achtereenvolgens over Jeruzalem heersende wereldrijken, die tenslotte door de Steen, Christus, worden verwoest. Na de 70ste week uit Daniël 9 komt er een Israëlitisch rijk. Volkeren vinden hun oorsprong in Babel, symbool van religie en straks weer hoofdstad van een wereldrijk. Dat is er als Christus weerkeert, hangt de godsdienst van de antichrist aan, maar zal zich aan Hem onderwerpen. Sommigen menen dat een groeiende kerk de wereld moet beheersen, maar mosterdzaad is klein. Als het uitgroeit tot een boom, als een tot Babel verworden christendom, gaat er wat mis. Er ontstaat een christelijk in-stituut met ook economische en politieke macht. Daarover spreken door velen niet begrepen gelijkenissen in het Nieuwe Testament. Maar gelovigen past als klein, niet in de wereld thuis horend mosterdzaad, nederigheid en gehoorzaamheid aan het Woord Gods.
“Het koninkrijk der hemelen is gelijk aan het mosterdzaad.”
Zoals Izak door de Filistijnen dicht gegooide bronnen open-de, deed ook de Heer dat. Maar de natuurlijke mens maakt die dicht. De gelovige zou daaruit leven, in een hemelse positie, onderworpen aan Hem. Dat heeft uitwerking in het praktische leven, mits hij iets dóét met wat in hem kwam wonen. Loon ontvangen gelovigen op grond van hun wandel op aarde. Zij mogen alles hier doen als voor de Heere. De bede van christenen zou moeten zijn betrokken te mogen ra-ken in het werk voor Hem. Dat is een dienende functie, naar het Voorbeeld van de Heere Jezus Christus. Hij werd ten diepste vernederd, maar zag op de verhoging die hem daarna ten deel zou vallen, Zich vastklampende aan het Woord van Zijn Vader. Nu is Hem alle macht gegeven in de hemel en op de aarde. In die positie komt Hij weldra de Zijnen halen, degenen die zijn onderworpen aan Zijn genade. Waar gelovigen zich voeden met Zijn Woord, kan Hij Zijn werk in hen doen.
“Laat ons met lijdzaamheid lopen de loopbaan die ons is voorgesteld.”
Menen dat men door bidden alles kan krijgen wat de oude mens nodig acht, is verkeerd bidden. ‘Kwalijk bidden’, noemt Jakobus het. De mens stelt er eigen plannen mee boven die van God en tracht Hem in feite te onderwerpen aan zichzelf, in plaats van omgekeerd. De tekst dat men in de naam van de Heere Jezus Christus álles kan vragen wat men maar wil, vereist wel kennis van wat vandaag Zijn plan en werk in de Gemeente is. Al kunnen gelovigen de zichtbare wereld niet ontvluchten, hun nieuwe leven hoort er niet thuis. Dat wordt gevoed door de Waarheid van het Woord. De wereld wil die in leugen onder houden. Strijden tegen die wereld is nu nog niet de bediening van gelovigen. De wereld negeren en de Heer dienen wel, in de wetenschap dat de tijd komt dat zij met Hem zullen heersen. Dan zal Hij alles wat in deze wereld ‘hoog’ lijkt vernederen. Door zich aan Hem te onderwerpen, hun leven te offeren, hun hemelse positie in te nemen, wederstaan gelovigen de duivel.
“Vertrouw op de Heere met uw ganse hart.”
Het voorbeeld van de Korinthen, die zich met menselijke (vleselijke) in plaats van geestelijke dingen bezig hielden, blijkt door een fors deel van het christendom te worden ge-volgd. Men is dan, zoals in het wereldse bedrijfsleven, meer gericht op organiseren, plannen, groei en calculeren dan op Gods Woord der Waarheid. Dat gold ook voor het zich over de inrichting van een aardse staat druk makende Israël. Daaraan was het in de tempel bewaarde Woord toever-trouwd, maar dat heeft het nooit wereldwijd uitgedragen. Bewaarder en prediker van het Woord is nu de tot Zijn tem-pel aangestelde Gemeente. Die heeft daarin ook na de opna-me, als uit alle twaalf stammen van Israël predikers van Gods boodschap opstaan, nog een taak. De Heer stelt intus-sen geen organisaties op aarde samen, die vooral op vlees blijken te worden gebouwd en waaraan menselijke redene-ringen ten grondslag liggen. Terwijl gelovigen, zoals eens de Korinthen, beter zouden moeten weten….
“Want niemand kan een ander fundament leggen dan hetgeen gelegd is, hetwelk is Christus Jezus.”
Zoals nu in een hemelse positie de Gemeente van Christus, zal in de toekomst een ‘gelovig overblijfsel’ uit de twaalf stammen van het met een aardse bediening toegeruste Israël, de 144.000 uit Openbaring 7 vormend, het Evangelie prediken. Daarmee gaan beloften, c.q. profetieën, uit het Oude Testament in vervulling voor het complete volk: twee plus tien stammen. De Heer is dan incognito als Koning verschenen op de Olijberg, na de in Daniël 9 genoemde zeventigste (jaar-) week, aan het hoofd van degenen die alsnog tot geloof zijn gekomen en naar Petra gevlucht, wegens de verdrukking van Israël, waarbij Jeruzalem is verwoest. Dat het niet letterlijk over de twaalf stammen zou gaan, is in strijd met Openbaring 7, waar die stammen bij name worden genoemd. Het resultaat van hun prediking van Gods heerlijkheid aan de volken, is de uit de Grote Verdrukking komende en het Koninkrijk van de 1000 jaren binnengaande schare ‘die niemand tellen kan’. Bij die uitdrukking gaat het niet om de omvang, maar om de autoritaire toe-eigening, via tellen, van iets wat de Koning toebehoort. In elk geval kan het beest uit Openbaring 12 en 13 de schare niet tellen.
“En ik hoorde het getal dergenen die verzegeld werden.”
Hij verkondigde hem Jezus’, wordt gezegd van Filippus in Handelingen 8. Met als resultaat dat de kamerling getuigde: ‘Ik geloof dat Jezus Christus de Zoon van God is.’ Dat geloven wij ook, maar waarom melden de evangeliën dan meer dan 20 maal, dat de discipelen dit niet in het openbaar mochten zeggen? En hoe komt het dan, dat velen hem aanzagen voor Elia, Mozes, Jeremia, Johannes de Doper, of enige andere oudtestamentische profeet?
Wie is toch deze?”
Dat God naar de buitenkant van de mens kijkt, is een wijd verbreid misverstand, dat religie heet. Die buitenkant is zijn persoon (Lat. ‘persona’, Gr. ‘prosopon”), hetgeen in feite neerkomt op een masker. Hetgeen voor ogen is. Als de Schrift zegt dat er bij God geen ‘aanneming des persoons’ is, wordt daarop gedoeld. Maar Hij ziet het hart, het innerlijk aan en weet dat daaruit niets goeds kan voortkomen. Mensen kunnen met elkaar omgaan dankzij de buitenkant, maar God let niet op dat gedrag, hoe fatsoenlijk men zich ook voordoet. Wat gelovigen bindt, is hun liefde voor het Woord der Waarheid, niet die voor elkaars buitenkant. Als op kleine schaal die buitenkant van sommige individuen wel in de smaak valt, is dat toeval. Het Avondmaal is het beeld van de innerlijke gemeenschap die men heeft. Van het feit dat mensen worden geroepen bij Hem aan tafel te komen. In die zin wordt in het Avondmaal het sterven van de Heer herdacht, dat ook de dood van de oude mens betekende, en van Diens opstanding in nieuw leven (wijn), waarin gelovigen innerlijk met Hem zijn verbonden.
“Doe dit totdat Ik kom.”
Eenheid van gelovigen hoeft niet te worden gemaakt, die is er al, omdat zij hetzelfde nieuwe leven hebben. Om dat te krijgen hoeven zij dus niet hun best te doen. Die geestelijke eenheid, de ‘de band des vredes’, manifesteert zich onder het nieuwe verbond der genade. Bij de troon der genade komen de gelovigen als gemeente samen. Aan elk lid van dat li-chaam is een gave gegeven tot opbouw ervan. Niet iedereen heeft dezelfde gave, noch is die hem of haar in dezelfde mate verstrekt. Centraal staat dat om te functioneren binnen de gemeente men steeds meer kennis van Christus krijgt, zich daarmee voedt, door het Woord van God, de kracht Gods voor iedere gelovige. Opbouw van de gemeente is niet primair een kwantitatieve, maar een kwalitatieve aangelegenheid. Opdat de leden niet individueel onmondig blijven, maar tot volwassenheid groeien in kennis van Christus. Dat komt neer op vasthouden aan Zijn Woord in een steeds op verandering gerichte wereld.
“Heilig hen in Uw waarheid: Uw Woord is de waarheid.”
Omdat er over (goede) werken in wordt gesproken, is de brief van Jakobus een omstreden Bijbelboek, waarvan Luther zelfs vond dat het niet in de Bijbel thuis hoorde. Hij constateerde dat het in strijd was met Romeinen 3, waar geloof – niet werken – als enige weg naar zaligheid wordt genoemd. Maar het gaat over twee verschillende dingen. Jakobus richt zich tot gelovigen, die dus zaligheid van de geest hebben gekregen. Maar dat is een andere dan die van de ziel, de praktische wandel van wie is wedergeboren. Op weg naar het zoonschap kan de gelovige daarmee zaligheid van de ziel bewerken. In tegenstelling tot gelovigen in andere bedelingen, met een aardse bestemming, hebben leden van de Gemeente een hemelse. Door geloof hebben zij de leugen afgelegd. Dat wil niet zeggen dat zij onberispelijk zijn, maar dat zij kozen voor de waarheid van Gods Woord. In tegenstelling tot ongelovigen die wellicht netjes leven, maar toch de leugen, die de wereld regeert, liever hebben dat de Waarheid.
“Wij zijn Zijn maaksel, geschapen tot goede werken, die God voorbereid heeft.”
Zoals vier dieren in het boek Openbaring aspecten van Christus symboliseren, doen de daar genoemde 24 oudsten dat van Zijn gemeente. In het laatste boek van de Bijbel komen veel verwijzingen naar het Oude Testament voor. Maar wat onder het Oude Verbond verborgen moest blijven, is nu geopenbaard aan wie geloven en een hemelse positie hebben. In Openbaring wordt als het ware Gods plan der eeuwen samengevat. Dat omvat méér dan de Gemeente, zoals Christus’ heerschappij en oordeel over de aarde, als Hij Zijn koninkrijk opeist en openbaar maakt, c.q. symbolisch zegels verbreekt. Leden van Zijn lichaam, Zijn mede-erfgenamen, zullen in de toekomst met Hem heersen op (over) de aarde. Nu al genieten zij een hemels burgerschap als ingezetenen van het volk voor Zijn naam. Binnenkort zullen zij verschijnen met Christus, Die blijkens Openbaring ook door hen, de 24 oudsten, wordt toegezongen en verheerlijkt.
“De 24 ouderlingen aanbaden Hem, Die leeft in alle eeuwigheid.”
Hoewel het woord in geen enkele concordantie voorkomt, is ‘erfzonde’ wel een Bijbels begrip. Men komt in Gods Woord zowel zonden en zonde tegen. Met het enkelvoud wordt in het Nieuwe Testament doorgaans ongeloof bedoeld, c.q. de zondige natuur van de mens. Dat is de erfzonde waardoor hij zondigt. Maar ook als hij dat niet (meer) zou doen, is hij toch schuldig tegenover God. Het gevolg ervan is zijn van Adam geërfde dood. Daarover gaat het in Romeinen 5. Al voordat de wet kwam, bestond zonde. De wet maakte die zichtbaar. Hoe meer men de zonde bestrijdt, hoe meer men zondigt, want wet doet volgens Paulus zonde toenemen. In de gelovige manifesteren zich twee naturen, die van de eerste Adam en die van de tweede (Christus). Door Adam heerst de zonde tot in de dood, door Christus de genade tot in het eeuwige leven. Intussen is het niet de bedoeling maar raak te zondigen, maar te kiezen voor een leven uit genade. De gelovige is niet vrijgemaakt van de macht, maar wel van de heerschappij van zonde. En vrij gemaakt om de Heer te dienen.
“Maar de zonde wordt niet toegerekend als er geen wet is.”
De termen ‘Evangelie’ en ‘geloven’ hebben gedurende 2000 jaar christelijke geschiedenis aan kracht ingeboet. Dat de beloofde Blijde Boodschap (het Evangelie) zou komen, had men kunnen weten en verwachten. Geloven is voor waar houden wat iemand, in dit geval God Zelf, heeft gesproken en er daardoor deel aan krijgen. Sinds Abraham en door talloze profeten sprak God, maar men wilde niet luisteren. Israël, waaraan het – in de opstanding van Christus vlees geworden – Woord Gods was toevertrouwd, keerde zich daarvan af. Maar het Evangelie is geen filosofie en omvat historische feiten. Met de opstanding van Christus en Diens aanstelling tot Hogepriester, vervulde de Heer Zijn beloften. Hij blijft trouw aan Zijn Woord, het Evangelie, en dat zouden ook gelovigen moeten zijn. Zonder zich daarvoor te schamen of het te bedekken. Door Hem te geloven loven zij Hem. Van nature is de mens verloren, maar dat probleem loste de Heer op door zich in de Persoon van de Heere Jezus Christus te openbaren. Wie in Hem gelooft, heeft eeuwig leven. Dát is de Blijde Boodschap.
“Het Woord is vlees geworden.”
Voortgekomen uit een Koninklijke familie had de Heere Jezus rechten als Erfgenaam op de troon van David. Hij erfde die via Maria, de vrouwelijke lijn. Door haar huwelijk met Jozef kreeg het Koningskind de status van een zoon binnen een huwelijk. Uit het geslachtsregister van Jezus Christus blijkt dat hij in de Koninklijke opvolgingslijn staat van Abraham, Izak, Jakob en Juda. Het Davidische koningshuis loopt via Abraham en zelfs nog verder terug naar Adam. Aan Juda werd dat koningschap toegeschreven en uit die stam kwam dan ook de Heere Jezus voort. Bij gebrek aan zonen, erfden dochters. Als die er ook niet waren en iemand kinderloos bleef, ging het erfrecht naar diens broers of nog verdere verwanten. Dat gebeurde met de kinderloze Jecho-nias, een der verre voorvaderen als erflater naar het vlees van de Heere Jezus. De Heere Jezus werd niet als een buitenechtelijk kind verwekt, maar is de Koning der Koningen en de Heere der Heeren. Omdat Zijn geslachtslijn begint bij Adam is Hij ook de Zoon des Mensen. Dat is heel wat meer dan de buitenechtelijke Zoon in het gezin van een timmerman. Hij is de Allerhoogste, de Losser van de mensheid. Om die naar de aarde brengen, koos God de lijn die Hij wenste en beloofde.
“En Jakob gewon Jozef, den man van Maria, uit welke geboren is Jezus.”
Hoewel wonderen nog best kunnen voorkomen, is deze bedeling er niet op gericht die publiekelijk te laten geschieden. De zichtbare wonderen tijdens Jezus bediening op aarde waren, evenals trouwens die in het Oude Testament, profetische tekenen van wat in verborgenheid nog zou komen. Doven en blinden zouden respectievelijk geestelijk horen en zien wat voor de wereld onzichtbaar en van een hogere orde is. Door de Heere Jezus verrichte wonderen hadden niet primair op zichzelf eeuwigheidswaarde (degenen die werden genezen, stierven later toch), maar verwezen symbolisch naar wat God doet in deze tijd. De vervulling van de tekenen is voor de Gemeente ingegaan. Daarover spreken ook de nieuwtestamentische brieven, waarin over lichamelijke genezingen bijvoorbeeld niet meer wordt gesproken en is te lezen dat Timótheüs maagpijn had. Omdat alles wat gelovigen moeten weten nu is geschreven, zijn tekenen om hen daarheen te verwijzen niet meer nodig. Met degenen die alléén het wonder om het wonder wilden zien, had de Heer niet zoveel op.
“Het boos en overspelig geslacht verzoekt een teken.”
Doordat Bijbelfragmenten over wat Christus nú doet doorgaans door gelovigen in feite worden weg geredeneerd, blijven zij staan bij het kruis. Al noemen zij soms nog even Zijn opstanding, zonder verdere uitleg, omdat men daarvan de volle betekenis niet doorgrondt. De waarheid is dat Hij Zich sindsdien exclusief met de Gemeente – niet met de door Hem in duisternis achtergelaten wereld – bemoeit. Hij is de Hogepriester, Die Zich geeft voor de zonden van gelovigen en hen onder de altijd schuldgevoel opleverende wet vandaan trekt. De Gemeente wordt niet geheiligd door het kruis, maar door het Woord. De genade Gods is verschenen voor álle mensen, maar onderwijst alleen voor wie Hij lééft: gelovigen. Hen maakt Hij bekwaam om dienaren te zijn van het nieuwe verbond. Aan wie Hem wil dienen, doet Hij Zijn (het geweten) reinigende werk. Niet om er maar op los te zondigen, maar om God te dienen buiten de legerplaats, beeld van de wereld.
“Opdat Hij haar heiligen zou, haar gereinigd hebbende met het bad des waters waters door het Woord.”
Omdat Paulus de Heer wilde dienen, kon Hij hem gebruiken. Al moest hij, die naar eigen zeggen van de moederschoot af daartoe was bestemd, na tot geloof te zijn gekomen zijn huiswerk overdoen. Hij ontving het – niet naar de mens zijnde – Evangelie rechtstreeks van God zelf. Bij de Heer bestond kennelijk voorkennis over wat er in Paulus’ leven zou gebeuren. Zoals Hij ook wist dat Israël het Evangelie wel hoorde, maar ongelovig zou blijven. Dat was niet Gods bedoeling, maar het volk kon als Lo-Ammi niet de Knecht des Heeren zijn, hoewel sommigen het tegendeel beweren. Die titel slaat nu op de uit Israël voortgekomen Heere Jezus en wie in hem geloofd is daar een type van. Intussen heeft iedere gelovige, deel hebbend aan het burgerschap van het ware Israël, een eigen verantwoordelijkheid. Zoals de Heer eens Paulus kon gebruiken, omdat die daartoe bereid was, is dat op een ander niveau voor iedere gelovige – die voor Hem koos en Zijn Woord aannam – ook mogelijk.
“Mijn Knecht Israël, door welke ik verheerlijkt zal worden.”
Bijna alle zeven brieven aan gemeenten in Openbaring 2 en 3, in evangelische kring altijd geacht over de kerkgeschiede-nis te gaan, hebben een negatieve inhoud. Waarschijnlijk daarom zijn traditionele kerken het met de evangelische uit-leg niet eens. Steeds opnieuw ging een systeem (van eigen werken) heersen over het Woord, wat de Bijbelse vrijheid remt. Reformatoren als Luther ontdekten dat de mens alleen door geloof in de Waarheid zalig wordt, maar daar kwamen bijvoorbeeld de leer van de uitverkiezing, kinderdoop en menselijk streven naar een koninkrijk van Christus op aarde – om maar wat te noemen – weer overheen. Aan de hemelse positie van de Gemeente gaat men blijkbaar voorbij. Even-eens aan haar opname. De brief aan de gemeente van Laodicea, de negatiefste, heeft betrekking op de tijd waarin wij leven, waarin men heet noch koud is, wat nu tolerant heet, en kerkelijke instituties zich in feite verheffen boven de oproep van Christus uit de wereld te stappen. Het lijkt er op dat het geïnstitutionaliseerde christendom de Heer als Hoofd van de Gemeente arrogant buiten heeft gesloten. In plaats van vreemdelingen te zijn op aarde, hecht de christenheid zich steeds meer aan eigen werken in de oude schepping.
“Ik weet u werken, dat gij koud zijt, noch heet.”
Met de nog verborgen Koning zijn gelovigen, als Gemeente Zijn tempel, geplaatst in de hemel. En daarmee in diens onzichtbare koninkrijk, beseffend wat Hij nu doet. Christus roept nu individuen, niet volken waarmee Hij in de toekomst zal handelen. Aan gelovigen is het dan ook de wereld achter zich te laten en tot de volle kennis van Christus te komen, door Zijn Woord. Hij wil de Zijnen leiden in héél de door de wereld afgewezen waarheid. De in de Bijbel aangegeven individualiteit staat haaks op de roep om massa in de heden-daagse samenleving. Het gaat om een persoonlijke keuze voor de Heer en Zijn Woord. Het betekent dat de mens er niet een eigen godsbeeld op na moet houden, maar zich onderwerpen aan wat Hij zegt. Dat heeft met het innerlijk te maken, waar de nieuwe mens, de nieuwe identiteit zich ontwikkelt. Die houdt in dat Christus’ gedachten die van de individuele gelovige worden. Dat is de groei van het geestelijke leven. Hem ten volle leren kennen, is de verantwoorde-lijkheid van iedere christen. Dat betekent opvoeding door Christus. De oproep is Zijn heerlijkheid te reflecteren, Hem te volgen in de loopbaan waarin Hij voorging.
“Opdat Christus door het geloof in uw harten wone en gij in de liefde geworteld zijt.”
De meeste christenen geloven niet in een komend rijk van duizend jaren op aarde, waarover Christus als Koning zal regeren, residerend in Jeruzalem. De reeds als Koning Aangestelde, manifesteert zich daar pas in de toekomst. Satan is dan volgens Openbaring 20 door God Zelf vernederd tot de afgrond. Maar velen geloven dat de Kerk hem nu uit de wereld moet drijven. En de Islam denkt dat hij het moet doen, door die godsdienst over heel de wereld te verspreiden. Na de duizend jaren wordt satan korte tijd losgelaten. Dat is niet – zoals in de apostolische geloofsbelijdenis staat en alom in kerkelijke kring wordt aangenomen – de Jongste Dag, als Christus ‘levenden en doden’ oordeelt. Daarmee wordt de wederkomst van Christus, voorafgaande aan de duizend ja-ren, overgeslagen. Evenals de opname van de gemeente en de grote verdrukking, waarin martelaren sterven, maar op-staan vóór de duizend jaren om (mede) de volken te regeren. Volgens sommigen wordt over die tien eeuwen alleen gesproken in Openbaring 20. Chiliasten weten dat het onderwerp vaker in de Bijbel voorkomt. Al van Genesis af, waar staat dat Adam de aarde zou onderwerpen. Die deed dat niet, maar wel de Tweede Adam, Christus. Ten onrechte zien veel christenen de Kerk als Christus’ koninkrijk en verwarren zij de nieuwe schepping met de duizend jaren.
“Als de Zoon des mensen komen zal (…), zal Hij zitten op de troon Zijner heerlijkheid.”
Jakobus, naar het vlees een broer van de Heere Jezus, schreef als het ware een open brief aan de twaalf stammen van Israël. Zijn brief bevat een aantal elementen, die in strijd schijnen met wat de Bijbel elders leert. Zoals over goede werken, zonder welke naar zijn mening geloof ‘dood’ is. Elders meldt Paulus dat men uit geloof, zónder werken, behouden wordt. De schijnbare tegenstelling heeft te maken met de diverse fasen der zaligheid. Men wordt zalig tót goe-de werken, die na behoudenis van de Geest, in het praktische leven het behoud van ziel (doen en laten) markeren. Jacobus wist blijkbaar – net als Paulus – waar, naast het Juda van de twee stammen, de overige tien zich bevonden. Hij kwam pas tot geloof na de opstanding van de Heere Jezus en werd in zekere zin diens opvolger in de bediening op aarde, die ook over het herstel van de troon van David in de toekomst sprak. Dat zal gebeuren na het verzamelen van de Gemeente.
“Met de tong kunnen wij God loven of vervloeken.”
Zoals in de Oudtestamentische tempel Gods Woord werd bewaard, gebeurt dat nu in de Gemeente. In die éne geeste-lijke tempel onder het Nieuwe Verbond zijn alle gelovigen geroepen tot priesterlijke dienst aan God, een ambt dat verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Zij vinden elkaar in de onderlinge samenkomst rondom de Troon van Genade. Wat het priesterschap van alle gelovigen inhoudt, beseffen velen helaas niet meer. Zelfs dat de Hogepriester, het Hoofd van de priesters, in deze dagen een werk doet voor de Zijnen lijkt men niet meer te weten. Het is de bedoeling dat priesters, de eerstelingen van de nieuwe schepping, zich bij Hem melden om een priesterlijk werk te doen te krijgen. Het is hun bediening. De deuren van de Gemeente behoren altijd open te staan, opdat degenen die zoeken naar de waarheid binnen kunnen komen. Het vergt van priesters dat zij die waarheid kennen, waarin Hij bereid is hen te leiden.
“Ik heb geloofd, daarom heb ik gesproken.”
De mens wil door een deur naar een betere wereld, om te ontsnappen aan de dood en de ellende van de wereld, maar dat lukt niet. De enige deur om van het oude naar het nieuwe verbond, uit de wereld en naar nieuw leven te komen, is die waar de Goede Herder door ging. In alle religies wil men zélf de mens verbeteren en een betere wereld bouwen, naar analogie van de torenbouw van Babel. De énige Weg ten Leven is Jezus Christus. Toen Hij zei de Goede Herder of de Deur te zijn, bedoelde Hij hetzelfde. Voor Hem, de Eersteling, stond de deur wijd open. En daardoor voor degenen die Hem volgen. De kudde die dat doet, kent Zijn stem, zoals de gelijkenis over De Goede Herder aangeeft. Dat herderschap heeft niet te maken met het sterven van de Heer, zoals veel christenen aannemen, maar Zijn nieuwe leven, nadat Hij door de Deur is gegaan. Nu leeft hij ten behoeve van Zijn schapen en weidt hen. Dát is Zijn tegenwoordige werk. Maar velen brengen primair onder de aandacht wat Hij in het verleden deed. De opbouw van de Gemeente bestaat er in dat gelovigen elkaar tot hand en voet zijn en dienstbaar aan hun Hoofd. Onder die Herder zullen eens ook de twee huizen van Israël worden gebracht.
“Ik ben de Goede Herder.”
In tegenstelling tot geloof in Christus, richt religie zich op de zichtbare buitenkant. Die bepaalt goeddeels het leven van de mens. Daar past een voor de wereld onzichtbare God niet in, zodat men iets anders voor Hem in de plaats stelt, zoals het milieu. Helaas gaan veel christenen daarin mee. In zorg voor de wereld, de natuur, de mensheid. Hoewel op zich niet verkeerd, is het niet typisch christelijk. Waarheid en nieuw le-ven vindt men bóven de zon, want daarónder is volgens de Bijbel alles ijdel. Dat de natuurlijke mens zich richt op wat voor ogen is, brengt mee dat hij ook de voorkeur geeft aan eigen werken en regels. Maar daarmee kan men God – die niet de buitenkant, maar het hart aanziet – niet dienen. Het tegendeel beweren, is hoogmoedig. Ook het Heilig Avond-maal is ontdaan van zijn betekenis, gemeenschap op basis van het onzichtbare werk dat de Heer nu als Hogepriester doet. In plaats daarvan noemt men brood en wijn tekenen van het (zienlijke) gekruisigde lichaam van de Heere Jezus. Dus niet van de gemeenschap en het nieuwe leven in Christus, de Hogepriester naar de ordening van Melchizedek. Doch niet voor niets kwam Melchizedek óók met brood en wijn….
“Geloof in de Heere Jezus en gij zult zalig worden.”
Terwijl verandering het kenmerk van vergankelijkheid is, staat Jehovah aan het begin en het einde van de geschiedenis. Hij is de Eerste en de Laatste. Hij was, is en zal komen. Uit en door Hem zijn alle dingen, meldt Paulus in Romeinen 11:36. De moderne mens noemt verandering progressief en vooruitgang. Maar God en Zijn Woord zijn onveranderlijk. De Jezus Christus uit het Nieuwe Testament is Dezelfde als Jehovah in het Oude. De beide testamenten vormen één geheel. Dat drie personen de Godheid vormen, is een theologisch geworteld begrip, maar nergens in de Bijbel te vinden. Die zegt alleen dat God, de Heere, één is. Als Hij zichtbaar verschijnt, ziet men alleen de Heere Jezus Christus in Diens menselijke gedaante, met lidtekenen. De Zoon van God is de openbaring van Zijn wezen. Alle godsbeelden die mensen hebben uitgevonden om te voldoen aan de eisen van de (wereldse) tijd, komen neer op niet Bijbelse theologie. Zij hebben ermee te maken dat de mens zelf de baas wil zijn, met op eigen godsbeeld gebaseerde normen en waarden. Maar de Heere is niet onze assistent, maar de Schepper van hemel en aarde. Hij komt alleen bij mensen door in hun hart te wonen.
“Genade zij u en vrede van Hem, Die is, was en komen zal.”
Bijbelboek Openbaring wordt helaas vaak moeilijk gevonden. Dat komt doordat alle lijnen uit het verleden er in samenkomen. Wie het Oude Testament kent en de daarin weergegeven verborgenheid zou ook de symboliek van dat boek moeten begrijpen. In Genesis begon wat in Openbaring wordt voltooid. De in bijvoorbeeld het boek Daniël nog verzegelde waarheden, worden in Openbaring open gebroken. De mensheid wil dat nú alle volken één worden, maar dat is niet Gods plan voor deze duistere wereld. Het wordt pas realiteit onder Christus’ heerschappij. Daarom is Openbaring die van Christus Jezus. Het boek beschrijft zowel de strijd tussen de volken als Zijn zichtbare overwinning, onzichtbaar nu al door Hem verkregen. Terwijl de mensheid al 6000 jaar de woorden van de slang herhaalt, die aanspoorde tot eten van de boom van goed en kwaad, adviseert de Schrift te eten van de boom des levens. Aan de wereld valt niets te verbeteren, maar het Woord der Waarheid, aanvaard door gelovigen, is gericht op Zijn openbaar worden met Zijn gemeente, bestaande uit door Hem gemaakte koningen en priesters.
“Die ons gemaakt heeft tot koningen en priesters voor God.”
De woorden van Paulus in de eerste brief aan Korinthiërs dat hij onder hen het kruis predikte (‘Jezus Christus en Dien gekruisigd’) worden vooral in evangelische kringen beschouwd als de essentie van het evangelie. Daarmee gaat men voorbij aan de context. Het Evangelie omvat meer dan het kruis, dat op zichzelf geen blijde boodschap vertegenwoordigt. Op de Pinksterdag predikte Petrus wél het volledige Evangelie. Zijn vreugde, later ook door Paulus beleden, was niet dat de Heere Jezus was gekruisigd, maar dat Hij opstond uit de dood. Met de Heere Jezus stierf heel de mensheid. Maar gelovigen zijn met Christus, die als Hogepriester voor hen bidt, opgestaan in nieuw leven. Door de kruisiging zijn weliswaar alle mensen gerechtvaardigd voor God, de zonde wordt hen niet meer toegerekend, maar daarmee zijn zij nog niet behouden. Daarvoor is geloof nodig. De Heer stierf voor allen, maar leeft voor de gelovigen. Die moeten leren dat de oude mens dood is en daarnaar leven. Dat impliceert niet eindeloos strijden tegen zonden, maar juist dat gevecht opgeven, niet langer sleutelen aan de oude mens en leven uit genade.
“Het oude is voorbij, ziet het is alles nieuw geworden.”
Tot de verbeelding spreekt doorgaans het verhaal over de dorsvloer waarop Ruth, overigens een beeld van vooral Juda, de nacht met Boaz doorbracht. Zij werd de stammoeder van de Heere Jezus, Die de Messias zou zijn. Door de nacht heen kwam de nieuwe dag, door de dood heen het leven. Daarvan spreken ook veel andere Bijbelfragmenten. Zoals over de zware Egyptische delegatie die, na de dood van Jakob, Israël inmiddels genaamd, over de Jordaan trok naar de ‘Doornen-dorsvloer’ in Kanaän. De weg naar eeuwig leven gaat door de nacht van de dood. Gelovigen hebben die route via de dorsvloer achter de rug en het nieuwe leven met Christus ontvangen. Bij het oordeel over Israël en de volken komt er straks ook nieuw leven tot stand voor een gelovig overblijfsel van Gods eerste volk, dat de Messias tot nu toe afwees. Naar analogie daarvan is er ook geen zaligheid zonder oordeel over de oude mens. Maar in het nieuwe leven is de Heiland de gelovigen voorgegaan.
“God zal zeker naar u omzien.”
Zoals op veel plaatsen in de Bijbel wordt ook in Hosea 12 de naam Israël niet voor het uit twee stammen bestaande Juda maar voor de tien stammen gebruikt. Die worden ook wel als Efraïm aangeduid. Wat er allemaal misging met die tien leidde tot de Assyrische ballingschap. En Hosea kondigde die ondergang aan. Hoewel Israël ‘heerser met God’ betekent, werd het ontrouw. Juda daarentegen redelijk trouw bleef aan die roeping een priesterlijk volk te zijn en claimde de naam Israël. Maar ook dat liep verkeerd af. Juda kwam in de Babylonische ballingschap terecht. Ooit zullen alle twaalf stammen als héél Israël, voortgekomen uit Jakob, onder het Nieuwe Verbond hun Messias aanvaarden. Daarnaar verwees de ochtend na de nachtelijke worsteling van Jakob met de Heer. Jakob liep na die strijd mank. Zijn twee benen vormen een beeld van Juda en Israël. Het totale volk is gehandicapt. Nu eens functioneerde het ene dan het andere weer niet. Eens komen beide samen, zoals door de Heer bedoeld. Woorden van God tegen Jakob waren bedoeld voor geheel Israël.
“Bekeert u en wacht geduriglijk op uw God.”
Zoals veel van het Oude Testament is ook veel in de Evangeliën uitbeelding van waarheid onder het Nieuwe Verbond, ingegaan met de opstanding van Christus. De Schriftgeleerden vonden dat de Heere Jezus, al verwijzend naar de komende genadetijd, de wet overtrad. Maar volgens de kerkelijk gangbare gedachte deed Hij dat nooit, omdat men vindt dat gelovigen zich ook nu nog aan de wet moeten houden. Terwijl Joden zich beschermd voelen door eigen ethiek en regels, hecht de Heer daar blijkbaar geen waarde aan. Daarom beschuldigde hij, anders dan de Schriftgeleerden, de discipelen niet toen die op Sabbat aren raapten. Zowel de Thora lezende Joden als de Bijbel lezende kerkmensen begrijpen de tekst veelal niet. Men heeft bijvoorbeeld geen zicht op de overdrachtelijke betekenis van de Sabbat. Intussen is er wel ethische overwaardering van de door de Heere Jezus vervulde – en daarmee teniet gedane – wet, overigens exclusief aan Israël gegeven en op het vlees gelegd. Wet doet zonde toenemen, omdat de mens er zich niet aan kan houden, zegt de Schrift. Voor het vlees in de zichtbare wereld is Hij nu verborgen, maar gelovigen worden gevoed.
“De Zoon des mensen is een Heere, ook van den sabbat.”
Het Bijbelgedeelte over de wijzen uit het Oosten is veel meer dan een romantisch verhaal over tovenaars. Zij kwamen om de Heer te aanbidden met goud, wierook en mirre, beelden van Zijn toekomstige lijden en opstanding. Evenals Jozef, die met Maria en het Kind naar Egypte vluchtte, verschijnen zij ten tonele en verdwijnen weer. Jozef kreeg, evenals diens naamgenoot in het verleden, telkens dromen. Die verwijzen in de Bijbel altijd naar de hedendaagse bedeling van de verborgenheid. In dat licht moet ook de ster worden gezien, die de wijzen – behorende tot de Parten ofwel de tien stammen – de weg wees. Omdat in het Partische rijk ook veel Joden leefden, die de profetieën uit Daniël konden bestuderen, hadden de wijzen waarschijnlijk zicht gekregen op wat stond te gebeuren. Zij reisden naar Juda, maar keerden via ‘een andere weg’ terug. Zoals Jozef eens in Egypte terecht kwam en daar koning werd. Want als er nood is in de wereld, moet men het Brood elders halen.
“Zij vertrokken door een andere weg weder naar hun land.”
Zoals de onrechtvaardige rentmeester in de gelijknamige gelijkenis werd ontslagen wegens niet goed beheren van de goederen van zijn heer, is ook het Joodse volk terzijde ge-steld door de zijne. Aan dat volk waren Gods woorden toevertrouwd, maar het ontwikkelde zelf het Judaïsme, waar-over de Heer klaagde. Het Woord ging naar de heidenen en Hij verzamelt zich nu een hemels volk, de Gemeente. De rentmeester in de gelijkenis ging na diens ontslag kennelijk creatief om met de schuldenaars van zijn baas en beeldt daarmee de overgang van het Woord naar de heidenen uit. Om die visie, zijn inzicht, werd hij achteraf geprezen. De gelijkenis gaat in feite over de tegenstelling tussen het Oude en het Nieuwe Verbond. Men kan niet twee heren dienen: zowel de wet, met Mozes als middelaar, van het eerste en de genade onder het tweede. Het Joodse volk was niet getrouw in het in de gelijkenis genoemde ‘minste’ – de wet – en zou dat daarom ook niet zijn in het ‘grote’ van de genade. Tot op de huidige dag staat zijn religie dat in de weg. Voor de krachteloos geworden wet is de kracht van Christus’ opstanding in de plaats gekomen.
“Geen huisknecht kan twee heren dienen.”
De traditioneel christelijke opvatting dat gelovigen pelgrims op reis naar de hemel zijn, is niet met Bijbelteksten te onderbouwen. Volgens de Schrift zijn zij al hemelburgers, maar wordt in de toekomst, bij de opname van de Gemeente, hun lichaam veranderd. Het sterfelijke wordt in een oogwenk vervangen door het onsterfelijke. Nu al is de gelovige in de hemelse positie van genade geplaatst, maar hij kent – en roemt in – zijn toekomst, het delen in Christus’ erfenis bij zijn aanstelling tot zoon. Het sterven van de Heere Jezus was voor de gehele verdorven mensheid, die daardoor dood is (mét Hem gestorven) en derhalve niet behouden. Gelovigen zijn evenwel met Hem ook opgestaan. Hij stierf voor de wereld, maar stond op voor de Gemeente. De in duisternis gehulde wereld komt niet tot de waarheid, het licht, van Gods Woord. Het is de bedoeling dat gelovigen dat als één geheel bestuderen en niet als een verzameling losse boeken. Hun oproep tot de wereld is: Kom eruit en onderwerp je aan de autoriteit van Gods Woord. Op weg naar de toekomst.
“Wij dan, gerechtvaardigd uit het geloof, hebben vrede met God.”
In een evolutionair geloof dat alles in de toekomst beter wordt, weet de wereld niet waarop het wachten is. Namelijk op het openbaar worden van de zonen Gods. Gelovigen kunnen op grond van Gods Woord weten dat de schepping in barensnood verkeert. Zoals bij de geboorte van de Heere Jezus een schare van boodschappers (engelen) verscheen, zal de uit mede-erfgenamen bestaande Gemeente bij de eerste Zoon, Christus, zijn als hij Zich openbaart. Omdat Hij nu nog een voor ongelovigen verborgen werk doet, gelooft de wereld niet in Hem. De vernieuwing van de gehele schepping, waarmee aan haar ijdelheid sinds Adam een einde komt, hebben Gods kinderen – binnenkort zonen en erfgenamen met de Heer – al ondergaan. Als de Heer Zijn recht op de schepping en alles wat daarbij hoort opeist, zal de Gemeente daarbij zijn. Tot het zover is mogen gelovigen hun lichaam in dienst stellen van hun nu nog verborgen Koning.
“Het oude is voorbij gegaan, ziet het is alles nieuw geworden.”
Prediking over de ‘rijkdom der genade’ in Christus stuit vaak op problemen, omdat men meent de wet te moeten houden, terwijl gelovigen daarvan in Christus zijn verlost. De opvatting dat de mens door zich aan regels te houden is te verbeteren, staat haaks op het verkrijgen van nieuw leven, verwekt door de Heilige Geest, nadat de oude mens met Christus is gestorven. Prediking komt vaak niet verder dan het kruis, een halve waarheid, omdat men daar met Hem stierf, maar niet nieuw leven – resultaat van de opstanding van de Heer – kreeg. Ook de Corinthiërs wilden kennelijk bij die halve waarheid blijven. Daarmee negeerden zij het Nieuwe Verbond des Geestes en bleven zij bij het Oude, ook wel de bediening des doods genoemd. De mate waarin gelovigen het nieuwe leven tijdens hun aardse wandel leven, heeft invloed op hun toekomstige erfenis. De Schrift waarschuwt daarmee rekening te houden. Paulus verlangde ernaar straks ‘over-kleed’ te worden en niet naakt te zijn. Voor de rechterstoel van Christus zullen gelovigen verantwoording moeten afleggen over hun leven op aarde.
“Want wij moeten allen geopenbaard worden voorde rechterstoel van Christus.”
Over het dikwijls in de Bijbel gebruikte woord ‘allen’ bestaan nogal wat misverstanden, terwijl dat door de context eigenlijk niet nodig zou moeten zijn. Het Griekse ‘ta panta’ in het Nieuwe Testament, in het Nederlands doorgaans met ‘alle dingen’ vertaald, heeft veelal betrekking op alle geestelijke zegeningen voor alle gelovigen. Het strekt zich niet uit tot degenen die dat niet zijn, blijkt bijvoorbeeld uit de brief aan de Romeinen. De prediking van het Evangelie komt neer op de uitnodiging: ‘Laat u met God verzoenen.’ Dat kan alleen door de Heere Jezus Christus. Allen die bij Hem behoren, ‘in Christus zijn’, worden eens lichamelijk opgewekt, belooft de Schrift. En zó zal ook het gelovige overblijfsel van Israël behouden worden. Niet iedereen die ooit door het vlees bij dat volk heeft behoord, maar degenen die de Messias zullen aannemen. Dat God ooit alles in allen zal zijn, betreft ook louter degenen die door Christus deel kregen aan de nieuwe schepping. Daarbij behoren niet allen die als afstammelingen van Adam zijn gestorven. In Gods ogen is dat nu al met heel de mensheid het geval.
“Opdat Hij alle dingen vervullen zou.”
Met de term ‘behoud van de ziel’ hebben velen een probleem. Sommigen maken uit wat daarover in de Schrift staat op dat gelovigen nog verloren kunnen gaan. Het komt doordat zij niet goed beseffen dat het totale behoud drie componenten omvat: geest, ziel en lichaam. Door wedergeboorte ontvangt de gelovige de Heilige Geest, die onzienlijk is. Naar de geest is hij daarmee behouden. Dat is het begin. De ziel betreft het praktische leven daarna, in de Bijbel ook de ‘wandel’ genoemd en van invloed op het loon, de erfenis van de gelovige. Tenslotte volgt in de toekomst nog de zaligheid van het lichaam. Op het fundament kunnen gelovigen bouwen met ‘hout, hooi en stoppelen’ – werken die in de toekomst worden verbrand, waarna zij eeuwig ‘naakt’ en zonder ‘overkleding’ zullen zijn – en met ‘goud, zilver en edelgesteente’. Wie naar de geest is behouden, kan naar de ziel alsnog verloren gaan, door niet te leven onder het Nieuwe Verbond. De Galaten gingen terug naar het Oude Verbond van de wet, wat door Paulus een ‘ander Evangelie’ werd genoemd.
“Ziet toe voor uzelven, dat wij niet verliezen, hetgeen wij gearbeid hebben, maar een vol loon mogen ontvangen.”
De mensheid volgde de duivel in diens focus op macht. Ook tot het christendom drong het streven daarnaar helaas door. Maar álle macht ligt bij God, die een Koning aanstelde, met Wie gelovigen in de toekomst zullen heersen. Nu al is Hij de Gezalfde, van Wie Melchizedek in het Oude Testament een Koninklijke en (hoge) priesterlijke voorafschaduwing was. Maar Hij heeft Zijn positie en macht nog niet geopenbaard in de wereld, terwijl toch nu al heel de schepping aan Hem is onderworpen. Nu al zetelt de Heer op Zijn troon in de hemel, waar Hij de rust is ingegaan. Gelovigen worden geacht Hem daarin te volgen. Psalm 110 gaat over de door Hem via Zijn opstanding behaalde overwinning. Hij is de Zoon van Adam, David en God. En daarmee zowel Zoon des Mensen als Zoon van God. Daarvan profeteerde David, die de ooit uit hem voorkomende Zoon dan ook Heere noemde.
“De HEERE is aan Uw rechterhand.”
De acht gelijkenissen in Mattheüs 13, maar ook elders in de Schrift, blijken door de Heer gegeven om gelovigen de verborgenheden van het Koninkrijk te tonen. Voor degenen die Hem en Zijn Woord niet willen volgen, blijven die geheim. Een deel van de parabels heeft een negatieve inhoud, een ander deel een positieve. Die over ‘De schat in de akker’ en ‘De parel’ lijken op elkaar. Zij verwijzen naar respectievelijk het complete Israël (twee plus tien stammen) en de Gemeente, beide nu nog verborgen in wereld en de volken. De parel ontstaat door lijden van de oester, is rond als type van de eeuwigheid en herbergt de kleuren van de regenboog. Om de Gemeente, de ene parel, te verkrijgen zag de Heer (koopman in de gelijkenis) af van openbare heerlijkheid in deze tijd. Als de Heer terugkomt, zal hij ook Zijn schat uit de akker openbaren, het nu nog verborgen Israël, de tien stammen. Ooit wel gezien door Hem, maar tot zijn publiekelijke verschijnen in de toekomst opnieuw verborgen in de akker. Zoals de koopman deed met de door hem gevonden schat.
“De akker is de wereld.”
De over gelovigen uitgegoten Heilige Geest wil hen vullen, leiden in alle waarheid en wijsheid schenken. Al in het Oude Testament werd profetisch die bij de opstanding van Christus uitgestorte kracht beloofd. David sprak erover in de Psalmen, waarvan er vele gaan over dood en verrijzenis. Petrus refereerde op de Pinksterdag aan wat door de profeet Joël was voorzegd. Met Pasen begonnen de ‘laatste dagen’ waarover die sprak. Uit de Geest wedergeboren, ontvangen gelovigen – Christus Zelf als Eerste – het nieuwe leven. Dat was niet mogelijk, vóór de verheerlijking van de Heere Jezus. Toen pas trad het Nieuwe Verbond in werking. Daaronder is de Geest van de Heer, die gelovigen verzegelt, werkzaam in de inwendige mens, niet in uiterlijk vertoon. Helaas zijn velen allerlei aspecten van de realiteit van Gods plan kwijt geraakt. Dat leidt er ook toe dat men voorbijgaat aan de grote verandering die door Zijn dood en opstanding werd bewerkstelligd. Degene die tot zonde werd gemaakt en de mensheid in de dood bracht, is nu genade en leven voor wie gelooft.
“Mijn woorden zijn Geest en leven.”
Wereldwijd wordt gebeden: ‘Uw koninkrijk kome’. Waarmee is aangegeven dat het er nog niet is, althans niet zichtbaar op aarde. In de toekomst zal Christus, de Koning, het Zélf openbaren, als Hij de troon van David inneemt. Over dat nu nog met Hem in de hemel verborgen Messiaanse koninkrijk, sprak Jesaja al. En de Heere Jezus deed het in gelijkenissen, die zowel duidelijk maakten als verhulden. Dat alles aan de Heer is onderworpen, wordt nog niet gezien, maar blijkt als Hij met Zijn Gemeente van eerstgeborenen verschijnt. Nu zaait Hij het goede zaad, het Woord, maar het meeste daarvan valt niet in goede aarde. Vaak op steen. Soms wordt het blij aangenomen, maar staat men vervolgens open voor on-Schriftuurlijke leringen en oppervlakkigheid. Anderen raken verblind door dingen van de wereld, zoals rijkdom en roem. Gelovigen worden niet geacht te bouwen aan Zijn koninkrijk in een wereld die de hunne niet is. Zij kúnnen – en mogen dat eigenlijk – niet eens, alle christelijke pogingen ten spijt.
“Die ons getrokken heeft uit de macht der duisternis en overgezet in het koninkrijk.”
Ondanks het Nieuwe Verbond, plaatsten de Galaten zich onder het Oude van de wet. Paulus noemde hen uitzinnig. Hij berispte Petrus, die verplichtingen centraal wilde stellen. Beide verbonden zijn niet te mengen. Gelovigen hebben een betere hoop, verbond en Hogepriester. De wet legt werken op, maar genade prefereert geloof. De gelovige kan vervolgens wel werken ‘zijn geloof waardig’ doen. De op vlees liggende – daardoor ‘onprofijtelijke’ – wet maakt niet zalig. Daarom hebben wie daaronder leven doorgaans geen heilszekerheid. Gelovigen lijken overigens in de Geest – nieuw leven – te kunnen beginnen, maar in het vlees – oud leven – te eindigen. Prediking van het Evangelie strandt er soms op dat de in de dood gebrachte mens voor God niet meer bestaat. Dat lijkt voor die mens onacceptabel. Prediking van het nieuwe leven richt zich tot voor God ‘dode’ mensen. Hij rechtvaardigt hen op basis van geloof, niet op die van werken. Door Zijn voorbeeld te volgen zijn gelovigen erfgenamen met de Heere Jezus. Lang vóór de wet, werd het – nog niet beëindigde – verbond met Abraham gesloten. Dat belooft zaligheid uit geloof. Aan de eis van de wet, die daartussen kwam, is door de Heere Jezus voldaan.
“Ontwaakt, gij die slaapt, en sta op uit de doden.”
Zoals het oordeel van God over Israël kwam, omdat het Zijn Woord losliet, geldt dat nu ook voor de Gemeente. De Heer bouwt die door het Woord in de harten van gelovigen te planten. Israël is alleen het volk met die naam als het dat bewaart. De boodschap van Hosea was destijds gericht op de tien stammen (Efraïm), maar hoofdstuk 3, waar het over de twee – het zuidelijke rijk Juda – gaat, vormt daarop een uitzondering. Juda claimde, toen de tien stammen in de Assyrische ballingschap verdwenen, de naam Israël. Maar dat Joodse volk toonde geen geloof, wat het bij Christus’ wederkomst wél zal doen. Zonder kennis van de Waarheid – en daarmee van God – zijn er geen vruchten, hoe humanitair en weldadig men ook lijkt. Daarom zal God ingrijpen en wordt het volk in de toekomst verjaagd uit wat Zijn land is. Omdat het zich niet hield aan de aan Israël toevertrouwde Woorden Gods. En die niet in een priesterlijke functie doorgaf aan andere volken, wat zijn verantwoordelijkheid was. Israël wilde ooit liever zijn als alle andere volken, een aardse koning en een leger hebben. Het maakte eigen afgoden. Maar zonder zich van de rest te onderscheiden, door een aan het Woord ontleende identiteit, had het ook geen recht meer op de naam Israël.
“Dit is het eerste: dat hun de Woorden Gods zijn toevertrouwd.”
Christenen zijn de levende stenen van een verborgen tempel, waarin Gods Geest woont. Verborgen is daarmee ook nog het koninklijk priesterdom, waarover in het Oude Testament wel wordt gesproken. Maar bedekt moest toen nog blijven dat ooit heidenen er deel van uit zouden maken en mede-erfgenamen worden van de Messias. Pas na de opstanding van Christus zijn in voorgaande eeuwen bedekte waarheiden ontsluierd. Voor gelovigen werpt het Nieuwe Testament daartoe licht op het Oude. Profeten in het verleden spraken (bedekt) over nu door tot de Gemeente behorende gelovigen verkregen zaligheid. Niet expliciet, maar wel verhuld spraken zij over lijden en opstanding van de Heer. Het door lijden heen tot heerlijkheid komen, is onderdeel van de verborgenheid. Joden kennen die realiteit nog niet. Ook Paulus moest na zijn bekering onderzoeken wat in het Oude Testament verborgen was gebleven. God gebruikte hem om licht daarop te werpen.
“Al de Schrift is van God ingegeven.”
Dat het Joodse volk vasthield aan de wet, geen plaats bood aan Davids Zoon en Hem niet dient bij de troon der genade, impliceert vijandschap tegen het Evangelie. Die constatering van Paulus in zijn brief aan de Romeinen is in het Oude Testament typologisch geïllustreerd met de geschiedenis van David en Absalom. De eerste is een type van de Koning (en Middelaar) van het Nieuwe Verbond der onverdiende genade, de tweede van de wet. Absalom, wiens invloed steeds groter werd, liet zich – met volle instemming van de mannen van Israël – tot koning kronen in Hebron. Pas na zijn dood verscheen David weer, na zich keer op keer te hebben verborgen. Zo zal ook de Heer verschijnen, na deze dagen waarin Hij, zoals David destijds, verborgen blijft. Met en door Hem zijn wij aan de wet ontkomen, waaraan Joden zich nog steeds onderwerpen, terwijl ook veel christenen ten onrechte teruggrijpen naar Joodse tradities. Het regime van Absalom leeft blijkbaar nog steeds, maar gelovigen zijn tot de vrijheid en rijkdom van Christus genade geroepen.
“Alzo stal Absalom het hart der mannen van Israël.”
Op 12-jarige leeftijd was de Heere Jezus, voorafgaande aan Zijn verbazingwekkende optreden in de tempel, drie dagen uit het zicht. Althans voor Zijn ouders. Dat komt overeen met de periode van achttien jaar van Zijn aardse leven daarna, waarover de Bijbel niets meldt. En met de huidige bedeling der verborgenheid, waarin – sinds Zijn opstanding en hemelvaart – wordt gewacht tot Hij Zich opnieuw openbaart. Want nu is Hij niet zichtbaar op aarde. Maar gelovigen kunnen met Hem communiceren. Hem horen via Zijn Woord en met Hem spreken door te naderen tot Zijn troon van genade. Van Zijn aardse leven als Profeet zijn alleen nog de laatste drie jaren in de Bijbel beschreven. Men vroeg zich toen af waar Hij al Zijn wijsheid, zelfs door de discipelen vaak niet begrepen, vandaan had. Veel gelovigen hebben er blijkbaar moeite mee dat Hij Zich nu niet tastbaar in de zienlijke wereld manifesteert. Anderen haken om die reden af. Want wie de verborgenheid niet begrijpt, waarnaar profetisch de twaalfjarige Jezus al verwees, raakt in de war. Maar Hij is, zoals destijds in de tempel, bezig met ‘de dingen Zijns Vaders’: een hemels werk voor een hemels volk, de Gemeente.
“Hij is hier niet, Hij is opgestaan.”
God heeft Israël niet verlaten en zal trouw blijven aan Zijn beloften. Maar die gelden in de toekomst alleen voor een gelovig overblijfsel van het volk, dat in het beloofde land zal wonen. Behalve de Joden komen ook de gelovigen uit de tien stammen daar dan heen, waarvan – om in Bijbelse taal te spreken – het land eens ‘beroofd’ was. Sion (‘moeder’) zal zich verbaasd afvragen: ‘Wie zijn toch dezen?’ De tien onvindbaar geachte stammen zijn afstammelingen van Jozefs zoon Efraïm, die in plaats van {eerstgeborene} Manasse bij de door Jacob uitgesproken zegen het eerstgeboorterecht ontving. Hij deed dat door zijn handen te kruisen. Uit de vrucht van Efraïm is ook de Gemeente, het hemelse volk voor Zijn naam, voortgekomen. Pas na haar opname zullen de tien stammen, althans een gelovig restant daaruit, uit heel de wereld terugkeren naar het dan grotere gebied van Israël.
“Wie heeft mij deze gegenereerd, want ik was van kinderen beroofd.”
De bestemming van door geloof in Christus uitverkorenen is zonen te worden, naar Zijn beeld. Dat is iets anders dan kinderen van God zijn. Het heeft te maken met de erfenis, waarin gelovigen in de toekomst met de eerste Erfgenaam zullen delen. Het worden van erfgenaam is een in het Oude Testament telkens terugkerend thema. En steeds opnieuw werd niet de oudste zoon dat. De oudtestamentische geschiedenis eindigt met het verdwijnen van de tien en de ballingschap van de twee stammen. Dat het eerstgeboorterecht bij Christus terecht zou komen, had God van meet af aan laten weten. De ‘Zoon van David’ zou Zijn Zoon worden. Gelovigen in deze tijd hebben deel gekregen aan Zijn zegeningen, omdat zij volgens de Bijbel één plant met Hem werden. De in en door Hem verkregen heerlijkheid van die eerstelingen zal straks openbaar worden. Met Hem kreeg de Gemeente deel aan de vervulling van de beloften uit het Oude Testament.
“Heden heb ik U gegenereerd.”
Nadat Israël onder het Oude Verbond door God was verkozen als Zijn priesterlijk volk, ging die uitverkiezing onder het Nieuwe Verbond over naar de Gemeente. Haar Hoofd is zowel Koning als Hogepriester en in Hem is zij verkozen tot een priesterlijk koningschap. In Israël kwam de koning uit de stam van Juda en de priester uit die van Levi. Dat de Heere Jezus de lijdende Knecht zou zijn, is geen door Joden aanvaarde waarheid: zij beschouwen zichzelf als zodanig. Na zijn werk als Knecht, is de Heer verhoogd en kreeg Hij als de verrezen Christus de naam boven alle namen. Bij de Messias hoort de naam Israël. In Hem uitverkoren gelovigen dragen die eveneens. Maar in de toekomst, als het tot geloof komt, zal dat weer zo zijn met het aardse volk Israël. Wie verbonden is met de Messias heeft deel aan Zijn zegeningen. Dat is in deze tijd het voorrecht van de Gemeente. Die vervangt niet, maar is Israël. Een uitverkoren geslacht, een heilig volk, een koninklijk priesterdom.
“Maar gij zijt een uitverkoren geslacht.”
Niet drie personen telt de Godheid, van wie Jezus Christus – sinds Diens opstanding – het lichtgevende Afschijnsel is. De als Hoofd van de Gemeente aangestelde Heer is eigenlijk Gods masker, niet om te verbergen, maar om te openbaren. De komst van de Heerser over heel de kosmos als Beelddrager van de Schepper was al een Messiaanse belofte aan Adam. In het Oude Testament verscheen God herhaaldelijk als Jehovah, niet te verwarren met de Mens Jezus van Nazareth. Wat in en door de Heere Jezus is aangekondigd, werd vervuld in de opgestane Christus. Tijdens Zijn wandel op aarde was Hij, Die de gedaante Gods had afgelegd en zich vernederde tot het kruis, niet Jehovah. Daarom droeg Hij toen ook niet die boven alle namen verheven naam. Die kreeg Hij na Zijn opstanding. Als in de toekomst Joden zich tot Jehovah bekeren, zullen zij de Zoon zien in de gestalte van de door hen doorstoken Jezus van Nazareth. Het is onmogelijk wel in God, maar niet in de Heere Jezus te geloven, omdat alleen Hij naar eeuwige zaligheid leidt.
“Hij is het Beeld van de onzienlijke God, de Eerstgeborene.”
Omdat de Gemeente één plant met Christus werd, zijn gelovigen in Hem – dé Uitverkorene – ook uitverkoren. Met Hem ontvingen zij geestelijke gaven en mogen zij delen in Zijn erfenis. Bij Zijn opstanding verkreeg Hij de Heilige Geest. De Heer werd toen verhoogd boven alle naam, omdat Hij Zich had vernederd. Naar het vlees was de Heere Jezus voortgekomen uit de geslachtslijn van Izaäk, die zich niet verdraagt met het zaad van Ismaël. Nu nog manifesteert de gezalfde Koning zich in het verborgene. De zichtbare verandering van de schepping komt pas bij de openbaring van de zonen Gods met hun Hoofd. De van God afgekeerde mens beseft dat niet, zit er kennelijk ook niet op te wachten, heeft zichzelf tot norm verheven en doet er – tevergeefs – blijkbaar alles aan om zelf een paradijs op aarde te creëren. In een wereld waar gelovigen eigenlijk niet thuis horen. De apostelen hielden zich dan ook nooit met politiek of maatschappijverbetering bezig en predikten het op de hemel gerichte Evangelie. Gelovigen hebben een hemelse positie. In dat domein wordt ook hun wandel geacht te zijn.
“Gezegend zij de God en Vader van onzen Heere Jezus Christus, Die ons gezegend heeft met alle geestelijke zegening in den hemel.”
In boeken over uitverkiezing staat nooit waar de uitverkorenen dan uit zijn. De Bijbel zegt dat gelovigen zijn uitverkoren in – en gevangen van – Christus, op basis van een verlossingsplan dat God al vóór deze schepping klaar had. Daarvan blijken weinig christenen op de hoogte. Zij geloven dat God heel hun leven bestuurt, inclusief alle – veelal over zichzelf uitgeroepen – ellende daarin. Daarmee verplaatsen zij eigen verantwoordelijkheid naar Hem. Intussen zijn zij in Christus heilig: apart gezet voor de dienst aan God en gezegend met alle geestelijke zegeningen. Maar ook mét Christus losgemaakt van de wereld. Gelovigen hebben niet de roeping die wereld te verbeteren, zeker niet door Hem daar ook nog eens bij te betrekken, maar er met Hem uit te gaan. Christus’ werk in deze bedeling is dat Hij gelovigen juist uit de wereld trekt. Om vervolgens buiten de legerplaats te komen, Zijn smaadheid dragende, zoals de Bijbel zegt. In de praktijk willen veel gelovigen die smaad juist niet dragen en pogen zij door het verbeteren van de wereld daaraan te ontkomen.
“Indien de wereld u haat, zo weet dat zij Mij eer dan u heeft gehaat.”
Na Zijn publieke kruisiging volgde niet openbaar de opstanding van de Heer en verscheen Hij gedurende een periode van veertig dagen uitsluitend aan gelovigen. Sindsdien bleef dat zo, maar in de toekomst manifesteert de levende Christus Zich aan de wereld, die zal schrikken. Nu is Zijn koninkrijk verborgen, maar kregen Zijn uit de duistere wereld naar het Licht overgezette volgelingen de opdracht de dingen te zoeken die ‘boven’ zijn. Omdat hun burgerschap hemels is. In deze bedeling van verborgenheid doet de Heer niets aan het in Psalm 2 beschreven ‘woeden’ van de volken. Toen de Heer destijds voor het eerst verscheen aan de verzamelde apostelen, was Thomas daar niet bij. Die had er later – op de achtste dag! – aanvankelijk ook moeite mee te geloven dat Christus werkelijk was opgestaan en is daarmee een beeld van Juda, het volk waarvan een gelovig overblijfsel in de vólgende bedeling Hem zal aanbidden. Zoals de apostelen de Heer na zijn opstanding ontmoetten in de opperzaal, doen ook gelovigen dat (geestelijk) nu: zijn hebben een hemelse positie.
“En Thomas, een van de twaalven, gezegd Didymus, was met hen niet, toen Jezus daar kwam.”
Niet alleen een hemels aspect, ook een aardse voortgang heeft de heilsgeschiedenis. Daarbij is mèt Christus ook Zijn Gemeente betrokken. De ten onrechte ‘intocht te Jeruzalem’ genoemde gebeurtenis was er een beeld van. Bij het sterven en de opstanding van de Heer, die daarna volgde, ging het om de overgang van de oude schepping naar de nieuwe, waarvan Hij de Eersteling is. Toen kort tevoren – bij die intocht – ‘Hosanna’ werd geroepen, waren er exact 69 van de in Daniël aangekondigde 70 ‘ jaarweken’ van zevenjaar verlopen, voordat de Messias zou komen om Zijn rijk op aarde te openbaren. Daarom sprak de Heer over ‘deze uw dag’, die ‘tot vrede zou dienen’. In de toekomst volgen de laatste zeven jaar, waarin Juda zijn Messias aanvaardt, maar er ook verwoesting zal zijn. Alleen door geloof is aan die ‘gruwel’ te ontkomen. Voor het Joodse volk staat de klok nu stil. Het heeft, net als de wereld, als laatste van Hem alleen het kruis gezien. Verborgen nog is nu Zijn koninkrijk. Maar als het openbaar wordt, zal de Gemeente daarbij zijn.
“Hij kwam tot het Zijne, maar de Zijnen hebben Hem niet aangenomen.”
De mens kan zichzelf niet veranderen, maar door gericht te zijn op de Heer en Diens Woord ontstaat vernieuwing van denken. Dat is iets anders dan leven onder de wet, want waar dat juk heerst, neemt de zonde toe en heeft die de heerschappij. In het leven van een gelovige mag daarentegen de genade heersen. De eis van de wet dat de zondaar moet sterven, is gedragen door de Heere Jezus, die daartoe tot zonde werd gemaakt. Op de nieuwe schepping onder het Nieuwe Verbond is de – op zichzelf heilige, maar onprofijtelijke – wet niet meer van toepassing. En de belofte aan gelovigen is dat niet de wet, maar de Geest hen in alle waarheid zou leiden. Het alternatief voor het door via Mozes gegeven juk, is navolger te worden van Christus, de Opgewekte, en zich door Hem te laten onderwijzen. Dat onderwijs geeft zicht op wat Hij tegenwoordig doet als Hogepriester op de troon der genade. Zijn navolgers zijn met Hem geplaatst in de hemel. Hun roeping is naar die positie te leven.
“Laat ons afleggen de oude mens en aandoen de nieuwe mens.”
Voor wat God specifiek in deze tijd doet, blijken veel christenen weinig belangstelling te hebben. Hij verzamelt zich een hemels volk uit álle natiën, om daarna Israël – de vervallen hut van David – te herstellen. In de toekomst wordt de aarde vol van kennis des Heeren, maar veel gelovigen willen daar niet op wachten en nu al Zijn koninkrijk en heerlijkheid zichtbaar maken. Zulke pogingen behoren evenwel niet de taak van de Gemeente, die nu maar één opdracht heeft: individuen (geen volken) oproepen tot geloof te komen en geestelijk volwassen te worden door Christus – en dus Zijn Woord – beter te leren kennen. Nu nog werkt de Zoon geworden Knecht, anders dan velen beweren, in het verborgene. Ook gebedsacties veranderen daar niets aan omdat Gods plan vast staat. De zogenoemde ‘verheerlijking op de berg’ van de Here Jezus was een beeld van de situatie waarin nu de Gemeente verkeert. Niet voor niets verbood de Heer de drie discipelen die bij Hem waren met anderen te spreken over wat zij hadden gezien. Hij en de Gemeente voeren in deze tijd een verborgen missie uit.
“Hij gebood hun scherpelijk dat zij Hem niet openbaar maken zouden.”
Terwijl in de wereld de leugen regeert, ook in de vorm van religie, kreeg de Gemeente als huis Gods de Waarheid in beheer. Dat Evangelie is de prediking van het Nieuwe Verbond. Dat Verbond werd noodzakelijk, omdat het priesterschap veranderde en niet meer was gefundeerd op de door Mozes gegeven wet. In Christus kwamen genade en waarheid tot stand. De dienst van de gelovigen bestaat grotendeels uit het bewaren van het Woord Gods. Om dat te prediken moet men het kennen. Maar ook onder gelovigen wordt de kracht ervan steeds meer versluierd. Zo creëert men een Godsbesef op grond van menselijke filosofieën. Maar de in vrijheid staande Gemeente draagt verantwoordelijkheid voor het als ‘pilaar van vastigheid’ in haar geplante Woord der Waarheid, waardoor gelovigen zich hebben te laten onderwijzen en waarover niet valt te onderhandelen. Heel de Schrift spreekt over wat God doet in Christus. In Hem Die, toen hij op aarde wandelde, leefde uit de Waarheid en daarmee behoorde tot een minderheid. Veel anders valt voor gelovigen niet te verwachten.
“Het Woord van Christus wone rijkelijk in u.”
Het ontvangen van de erfenis, die zij met Christus delen, is de op Gods beloften gefundeerde hoop waaruit gelovigen leven. Dat begrip ‘hoop’ is, anders dan in werelds spraakgebruik, in de Schrift een zekerheid. Daarin staat dat het profetische Woord – uitzicht biedend op het openbaar worden van Zijn koninkrijk op aarde – ‘zéér vast’ is. Het bevat de betere beloften, waarnaar de wet bedekt verwees, onder het Nieuwe Verbond. Gelovigen zijn op weg naar het zoonschap, waaraan het erven is verbonden. Zij zijn dan ook met hun Heer de eerstelingen van de nieuwe, nog niet zichtbare schepping. Op weg naar het moment waarop zij openbaar zullen worden als de zonen Gods, wil Hij nu al hun aardse lichamen, de aarden vaten, gebruiken tot Zijn eer als een Hem welgevallig offer. De gerichtheid op het zoonschap, het doel, behoort nú al de identiteit van de gelovige te bepalen. Wedergeboorte is alleen het begin van de loopbaan naar de erfenis. De weg naar heerlijkheid.
“Want wij zijn in hope zalig geworden.”
De geboorte van de Heere Jezus, die men met Kerst pleegt te gedenken, was het begin van Zijn vernedering. In die zin dus allerminst een feest. Christus’ komst in heerlijkheid komt nog. Die ontving hij niet tijdens zijn aardse leven en driejarige prediking aan de Joden. Zij waren overigens bekend met Zijn Koninklijke afkomst als Zoon van David, maar (h)erkenden Hem niet als de beloofde Messias. Niet de Joodse theologen en aardse heerser Herodes werden over Zijn toekomstige status geïnformeerd, maar herders en (wijze) vreemdelingen. In de Joodse samenleving was geen plaats voor Hem en Hij sprak in gelijkenissen om te verbergen wat stond te gebeuren. Eerst zou Hij als vertegenwoordiger van de mensheid haar zonde op Zich nemen en haar van de door het vlees krachteloos geworden wet verlossen. Om na Zijn opstanding de – nu nog verborgen – Messias te zijn. Maar in de toekomst zullen alle volken zich aan Hem onderwerpen. De Heere Jezus kwam op aarde om te sterven, ging Zijn weg van vernedering in gehoorzaamheid – onderdeel van Gods heilsplan – en kreeg bij Zijn verhoging de Naam boven alle namen.
“Opdat Hij degenen die onder de wet waren, verlossen zou.”
Het werk van de Heere Jezus was al vanaf het begin voorzegd in Gods Woord en gebaseerd op Zijn identiteit. Hij was van Koninklijke afkomst, als Telg uit het geslacht van David, maar ook een nazaat van Adam en Abraham. Aan ieder van hen was Hij trouwens beloofd. In het Nieuwe Testament wordt de Heer geïntroduceerd als het Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt. De beloften over Hem aan Adam, Abraham en David waren in feite verbonden. Zij betroffen het Koningschap en Zijn status als Zoon van Adam, c.q. Zoon des Mensen. Pas bij Zijn opstanding werd Hij daarnaast Beelddrager Gods. Door die levende, opgestane Christus kregen gelovigen nieuw leven. Psalm 8 is in feite een profetische profielschets van de Messias, die Diens tijdgenoten eigenlijk hadden moeten herkennen. Hij kwam om alle door de eeuwen heen gedane beloften te vervullen en daarmee Gods plan uit te werken. Alleen in en door Hem hebben gelovigen alle bij de beloofde Messias behorende zegeningen ontvangen. Als mede-erfgenamen met de Erfgenaam.
“Zovele beloften Gods als er zijn, die zijn in Hem ja en amen.”
Hoewel Paulus hen ertegen wilde beschermen, kwamen de gelovigen in Korinthe niet tot geestelijke volwassenheid. Zij bleven kinderen met een vleselijk gedrag, die hun roeping tot heerlijkheid niet weerspiegelden. De oorzaak daarvan was dat zij niet bogen voor het volle gezag van het door Paulus aan hen gepredikte Woord Gods en daarmee ook dat van de apostel niet erkenden. Die houding komt onder gelovigen nog steeds voor. Het leidt er toe dat men zich, zoals destijds in Korinthe, gaat beroepen op door diverse leraren (al dan niet terecht) geconstateerde leerverschillen. Maar alle gelovigen maken deel uit van het éne, ongedeelde Lichaam van Christus, waaraan herders en leraars zijn gegeven. Paulus wist zich verantwoordelijk voor zijn Goddelijke roeping en de hem gegeven boodschap. Daarin droeg hij zich als geestelijk volwassen. Zijn verlangen was de Gemeente als reine maagd (wat niet hetzelfde is als ‘bruid’) voor te stellen aan Christus. Daarbij zocht hij geen aanzien in de wereld en hij riep andere gelovigen op dat ook niet te doen.
“Ik heb u toebereid om u als reine maagd aan een Man voor te stellen.”
Toen Maarten Luther in conflict kwam met kerk en politiek ging het in wezen om de vraag of de Bijbel wel het Woord van God is. Maar zowel vóór als na de kerkelijke hervorming bleef men ook in christelijke kring het gezag van dat Woord ontkennen, in navolging van de slang in het Paradijs. De Heere Jezus deed het tegenovergestelde. Hij beschouwde de Oudtestamentische geschriften als de hoogste Waarheid, bestudeerde die en sprak erover met de Schriftgeleerden. Tegenwoordig menen velen, ook in evangelische kring, kennelijk het beter te weten dan Hij. Zo wordt de hoogste Gezagdrager van de mensheid afgewezen en prevaleren eigen opvattingen boven Gods scheppende Woord, de adem van Zijn wezen. Niet daarvoor buigen, leidt tot verharding. Geloof is primair aanvaarden wat God heeft gezegd in álle Bijbelboeken, die één geheel vormen. Alleen wie zich daaraan onderwerpt, zal opwassen in wijsheid en genade.
“Geloof is uit het horen en het horen uit het Woord van God.”
De bedeling der genade Gods is ook die van de verborgenheid. Daarin wordt alleen aan gelovigen Christus’ heerlijkheid geopenbaard. Profeten kondigden die aan, maar pas na Zijn opstandig viel de bedekking over wat zij zeiden weg voor wie één met Hem werden. Zijn koninkrijk op aarde is nog niet aangebroken, al proberen velen het zichtbaar te maken (in de rooms katholieke traditie zelfs door een aardse plaatsvervanger van Christus te benoemen). In werkelijkheid verzamelt de Heer nu een geestelijk volk voor Zijn naam. Pas daarna richt Hij ‘de vervallen hun van David’ weer op. Het Nieuwe Testament geeft licht op het Oude, waarin de toekomst wel werd beschreven, maar niet geopenbaard. Paulus onderbouwt dan ook al zijn beweringen, door hem ook ‘mijn Evangelie’ genoemd, met Oudtestamentische teksten. Hij laat bijvoorbeeld zien hoe de verbintenis van Adam en Eva al verwees naar die van Christus en Zijn Gemeente, waarin heidenen mede-erfgenamen van Hem zijn. Joden én heidenen die tot geloof komen, behoren tot één en hetzelfde lichaam: de Gemeente als ‘woonstede Gods’. De positie van de Gemeente is in heel het Oude Testament verankerd.
“Maar wij spreken de waarheid Gods in verborgenheid.”
Aan de gelovigen in Korinthe kon Paulus zijn boodschap niet kwijt. Dat frustreerde hem blijkbaar. Hoewel christenen, bogen zij niet onvoorwaardelijk voor het gezag van het Woord. Zij accepteerden het maar ten dele. De essentie van Paulus’ prediking was dat de onzichtbare gemeentelijke werkelijkheid totaal anders is dan de wereldse. De Korinthiërs waren gericht op uiterlijkheden, met vleselijke in plaats van geestelijke gezindheid. Maar menselijke overleggingen, die zich verheffen boven in het Woord geopenbaarde kennis van God, worden neergeworpen. De Korinthiërs wilden zèlf bepalen hoe God werkt, wat uitmondde in ‘kunstig verdichte fabelen.’ Zoals ook Israël het steeds weer te druk had met andere dingen dan Gods woorden. Wat zichtbaar is, verleidt de gelovige, maar Gods Woord trekt hem uit de wereld en naar Christus. De bedoeling is dat wie gelooft Gods gedachten koestert, geen wereldse. Hij is, overeenkomstig Gods plan, op weg naar erfenis. Helaas lijkt christendom te evolueren naar humanisme, omdat Gods Woord niet naar de mens is. Voor de wereld is wie op dat Woord vertrouwt een dwaas, maar de Heer zelf acht hem wijs in Christus.
“Doch wij hebben niet ontvangen de geest der wereld, maar de Geest die uit God is.”
De Gemeente heeft de opdracht onbeperkt het Evangelie te brengen aan alle mensen. Dat is iets anders dan proberen zichtbaar Gods Koninkrijk op aarde te vestigen, waarmee men al in de eerste eeuwen van het christendom begon en wat vervolgens nog nooit is gelukt. De bediening van de gelovige is Christus, Wiens rijk nog is verborgen, te dienen door de volledige ‘raad Gods’ door te geven. Daarin staat Christus centraal. Over Hem spreekt héél de Schrift. Die boodschap wordt vaak bedekt door allerlei kerkelijke regelgeving, die in feite ontaardt in horizontalisme en veelal haaks staat op de realiteit dat de Heer Zélf Zijn Gemeente bouwt. Daarvoor gebruikt hij individuele gelovigen, eerstelingen op weg naar de erfenis, in plaats van instituties. Evangelieprediking is zowel een blijde als een harde tijding. Zij stelt mensen voor een keuze. Alle leringen die daarvan afleiden zijn wezensvreemd aan de raad Gods.
“Opdat gij zoudt verkondigen de deugden Desgenen, die u uit de duisternis geroepen heeft.”
Het uit het Grieks afkomstige woord ‘homologatie’ is in de Bijbel vertaald met zowel ‘belijdenis’ als diverse andere uitdrukkingen, zoals ‘beloven’. In de praktijk heeft belijden van doen met onderwerping aan de Hogepriester en Zijn door de gelovige van harte aanvaarde Evangelie. Daarom is belijdenis doen niet een éénmalige gebeurtenis. Heel het leven van gelovigen zou moeten staan in het teken van hun belijden van en vasthouden aan heel de waarheid, waarin de Heer hen zal leiden. Het duidt op geloof in en daardoor deel hebben aan de bijbelse heilsfeiten. Christus belijden is voldoen aan Zijn oproep het eeuwige leven in de praktijk te leven, in plaats van bezig te zijn met het tijdelijke. Dat is iets anders dan met de mond belijden God te kennen, maar hem met – veelal religieuze – werken te loochenen. Een christen erkent nederig een zondaar te zijn. Ook dat hoort bij zijn belijdenis. Maar wie dat toegeeft kan ook rekenen op een ‘Voorspraak bij de Vader’, die trouw en rechtvaardig is.
“Ik zal zijn naam belijden voor Mijn Vader en de engelen.”
De in alle evangeliën (hoewel verschillend) beschreven zalving van de Heere Jezus door Maria, met kostbare nardus, had een hoog profetisch en symbolisch gehalte. Zowel de vrouw zelf als de plaats van de gebeurtenis – het buiten Jeruzalem gelegen Bethanië op de Olijfberg – verwees naar de (positie van de) Gemeente van Christus, voor de leden waarvan zij ook een voorbeeld is. Dezelfde Maria ontmoette als eerste de Heer na Zijn opstanding, wat evident refereert aan het feit dat gelovigen een volk van eerstelingen vormen en geacht worden de ‘liefelijke geur’ van Christus te verspreiden. Maria ondervond weerstand van Judas, naar analogie van het zich tegen de Messias kerende Juda, dat Hem ook na Zijn verrijzenis bleef afwijzen. Voor het Joodse volk en de wereld is de Heer nu verborgen, dood in hun ogen, maar voor de Gemeente de opgestane, levende Hogepriester. Van gelovigen wordt verwacht dat zij zich, zoals Maria, geheel aan Hem overgeven en rusten aan Zijn voeten.
“Voorwaar ik zeg u: Alwaar dit Evangelie gepredikt zal worden in de gehele wereld, daar zal ook tot haar gedachtenis gesproken worden.”
In heel de Bijbel vindt men lijnen naar zowel de Messias als Diens tegenstander, van wie Amalek een beeld was. De aardse geschiedenis mondt uit in het rijk van de antichrist, maar dat zal tijdelijk zijn. Gods belofte is dat Amalek geheel zal worden uitgeroeid, waarna Israël erfelijk het beloofde land zal bezitten en eindelijk de rust ingaan. Daarvan is nu nog geen sprake, maar de Heer bond het volk op het hart die profetie vooral niet te vergeten. Het komende antichristelijke rijk zal worden geregeerd door de uit de hemel geworpen satan, die zich manifesteert via een politieke – maar in wezen religieuze – aardse machthebber. Het zal een Arabische republiek zijn, in overeenstemming met de door de Islam nu al aangekondigde heerschappij op aarde. Want uit de lijn van Amalek, kleinzoon van Ezau, en Haman komt ook de vijand van Israël voort. Voor christenen is er intussen een andere toekomst: zij zijn een hemels volk, dat zijn hemelse bestemming tegemoet gaat.
“Het zal geschieden dat gij de gedachtenis aan Amalek zult uitdelgen: vergeet het niet!”
Tot verheerlijking van Zichzelf is – en zal alles zijn – wat de Heer doet. Hij volvoert Zijn plan via de Gemeente, Israël en de volkeren. Op dit moment heeft Hij de mensheid losgelaten, maar wie de Waarheid – en daarmee Hem! – zoekt, zal die vinden. In degenen die de Waarheid, Zijn Woord aanvaarden, doet Hij een werk. Hij zal hen geestelijk heiligen. Zij zijn geroepen tot zaligheid en heiligmaking. Het is de bedoeling dat gelovigen de veelkleurige wijsheid van Christus leren kennen, door bestudering van het Woord der Waarheid. Zij mogen zich bewust zijn van Zijn aanwezigheid in hen en die wetenschap laten doorwerken in hun praktische leven. Daardoor zullen zij geen betere, maar wel andere mensen worden. De Heer wil Zijn gezindheid in gelovigen planten. Die verandering is tot heerlijkheid van Hem en de Zijnen. Wie de Waarheid afwijzen, geloven de leugen van de mens der wetteloosheid, die in de toekomst – onder meer met veel tekenen en wonderen – openbaar zal worden. God zendt hen een ‘kracht der dwaling.’ .
“Hij heeft u geroepen tot verkrijging der heerlijkheid.”
Behalve troost en kracht, bevat de Bijbel vooral Gods vastomlijnde plan der eeuwen. Zijn Woord is dan ook onvergankelijk, zoals Psalm 119 aangeeft, en staat daarmee haaks op de vergankelijke oude schepping, waarin generaties komen en gaan. De Psalmen geven profetisch de getuigenissen weer van de Heere Jezus en Diens vreugde over Gods beloften, die Zijn leven bepaalden. Hij werd tijdens Zijn aardse dagen gedreven door dat Woord en zag daardoor Zijn verheerlijking, in het perspectief waarvan Hij Zich vernederde. Primair gaan de Psalmen over Hem, maar in het verlengde daarvan over degenen die tot Zijn lichaam behoren. Gods Woord gaf het leven van David, maar ook dat van de Heere Jezus inhoud. En het geeft die nu aan het leven van gelovigen. De Heer leidt de Zijnen in héél de onveranderlijke waarheid, die Zijn woord kenmerkt. Tijd kan, zelfs millennia kunnen, niets aan die waarheid veranderen. Dat Woord, waaraan gelovigen geacht worden zich te onderwerpen, laat zien dat God Zijn doel nog niet heeft bereikt. Dat komt als de opeenvolging van vergankelijke geslachten voorbij zal zijn.
“Het Woord des Heeren blijft in eeuwigheid.”
Wiens zoon is hij? Die vraag van Saul over David wordt in het nieuwe testament herhaald met betrekking tot de Heere Jezus Christus. Saul wist wel dat Isaï de vader van David was, maar kennelijk ook iets niet over hem, te weten over de oorsprong van de hem gegeven kracht. Onder de wet, waarvan Saul een type is, krijgt men geen zuiver zicht op de Messias, Wiens troon nu in de hemel is en in de toekomst ook op aarde aanwezig zal zijn. Hij is als dé Zoon van David verwekt en als de Zoon van God opgewekt. Daarmee werd Hij de Erfgenaam van alles in de complete schepping. De Schepper maakte Hem ‘tot Heere en Christus’, na Zijn vernedering in lijden en sterven. In Zijn opstanding liggen heden en verleden vast, door de uitverkoren Grondlegger van de nieuwe schepping. Van Hem getuigde David, toen hij profeteerde van zijn ultieme Zoon, die een eeuwig – ‘vast’ – koninkrijk zou bouwen. En nadat God in het verleden dikwijls door vele profeten had gesproken, doet hij dat nu door Hem.
“Gij zijt Mijn Zoon, heden heb ik U gegenereerd.”
De brieven aan zeven geografisch aangeduide gemeenten in Openbaring zijn overdrachtelijk bedoeld. Dus niet letterlijk aan gelovigen in die plaatsen gericht. Zij geven episoden in de kerkgeschiedenis weer. Al in de apostolische periode (Efeze) verloor men geloof. Er volgde verdrukking (Smyrna) en er kwam de staatsgodsdienst onder Constantijn de Grote (Pergamus=zwaar huwelijk). Daarna volgden de perioden van Thyatire (geur van droefheid), waarin het pausdom zijn intrede deed, en Sardis: terugkeer naar de Bijbel en daarmee samenhangende kerkhervorming, die al snel weer uitmondde in institutioneel kerkelijk gezag en politieke aspiraties, omdat men de hemelse Gemeentelijke positie niet begreep. De zesde brief, aan Filadelfia, is de positiefste en weerspiegelt de geestelijke opleving met bekende evangelisten uit onder meer Engeland, waaruit de evangelische beweging voortvloeide. Inmiddels is de kerk bij Laodicea beland. Veel van de Bijbel wordt niet meer geloofd. De tanende belangstelling voor het Woord is omgekeerd evenredig aan de toename van menselijke inzet voor organisaties. Terwijl het christendom in slaap viel, klinkt de oproep van de – buiten de deur staande – Heer tot individuele gelovigen, dat Woord lief te hebben:
“Zie, ik sta aan de deur.”
Zoals de Heere Jezus Christus lichamelijk opstond, zal dat ook met de gelovigen – bij de opname van de Gemeente – gebeuren. Zij krijgen, net als Hij, dan een verheerlijkt lichaam, omdat vlees en bloed de erfenis niet kunnen ontvangen die hen wacht. De ultieme verwachting van gelovigen is overigens niet de opname, maar hun komst in heerlijkheid mèt Hem, zeven jaar later. Nu al is hun – voor de wereld onzichtbare – wandel in de hemel en de dood overwonnen, ook al bleef hun lichaam nog sterfelijk en daardoor beperkt. Afleggen daarvan is geen verlies, maar vooruitgang. Paulus noemt dat ‘ontbonden en met Christus’ zijn. Losgemaakt van (de beperking van) het vlees raakt de gelovige niet los van Hém, met Wie hij één plant werd. De definitieve lichamelijke verandering van heel de Gemeente vindt plaats bij de opname, waarna zij voor de wereld onzichtbaar zal zijn. De aardse graven van haar leden zijn dan leeg, zoals eens dat van de Heer zelf. Met Hem zijn gelovigen gestorven, begraven en opgewekt. Nu al geestelijk, straks ook (verheerlijkt) lichamelijk.
Onze wandel is in de hemelen.”
Hoewel in de kerkelijke praktijk blijkbaar enkelingen er voor zijn bestemd, kent de Bijbel alleen het priesterschap van álle gelovigen. Zij allen zijn daartoe bekwaam gemaakt. Uitoefening van die priesterdienst, na zich te hebben gemeld bij de Hogepriester, mondt uit in de beoordeling ervan voor de rechterstoel van Christus. Naarmate gelovigen in hun aardse lichaam zich aan de priesterlijke wandel hebben gewijd, zullen zij daar loon ontvangen. Het heeft met hun gerichtheid op (de Geest van) Christus te maken. Die ontbrak goeddeels in de door Paulus als vleselijk ervaren wandel van de gemeente te Korinthe, zoals blijkt uit zijn beide brieven. Hun hart was niet of nauwelijks betrokken bij hun geloof. Daarom hield hij hen voor dat van wie het nieuwe leven heeft ontvangen, verwacht mag worden dat ook te léven, in plaats van op het vlees gericht te blijven. Zoals voor God het vlees gestorven is, zou dat ook voor Zijn kinderen zo zijn. De bedoeling is dat die elkaar – naar Bijbelse maatstaven – niet eens meer naar het vlees kennen. Om volop deel hebben aan het universele priesterschap.
“Opdat degenen die leven niet meer zichzelf zouden leven, maar Die voor hen is gestorven en opgewekt.”
Zowel de eerste als de tweede Adam sloeg de ogen op in een hof. De tweede, de Heere Jezus Christus, kwam toen uit een graf, eigendom van (familielid) Jozef van Arimathéa. Hij had daarmee, zoals bij Zijn geboorte naar het vlees, in zekere zin in het huis van ene Jozef verkeerd. Door Christus’ opstanding brak het Nieuwe Verbond aan, waarvan respectievelijk de arme Lazarus uit de gelijkenis en de opwekking uit de dood van diens naamgenoot voortekenen waren geweest. In het graf bleven de naar priesterschap verwijzende linnen doeken achter. Joods priesterschap hield op door overlijden van de priester, maar Christus werd Hogepriester in eeuwigheid. Daarmee kwam een einde aan de oudtestamentische variant en aan de wet. Eeuwig leven en een Nieuw Verbond kwamen tot stand door de verhoogde Christus, van Wie de slang in de woestijn al een beeld was geweest. Het Oude Verbond is ontbonden. Wie gelooft maakt deel uit van Zijn Lichaam, waarin leven is en dat door Hem wordt gevoed. Brood en wijn zijn de tekenen van die voeding. De Heer noodt de Zijnen aan Zijn tafel.
“Hij is hier niet, maar Hij is opgestaan.”
Terwijl de uitdrukking ‘wederkomst van Christus’ in de Bijbel niet voorkomt, spreekt de Schrift wel over Zijn toekomst en aanwezigheid, beide vertalingen van het woord Parousia. De discipelen vroegen de Heere Jezus naar de gebeurtenissen bij de komst van het komende koninkrijk. Zij gebruikten het woord Parousia. Met het oog op de toekomst worden ook de uitdrukkingen ‘verschijning’ en ‘openbaring’ van Christus gebezigd. Alle hebben te maken met het zichtbaar worden van Zijn regering, na de opname van de Gemeente. Eerst verschijnt hij samen samen met de Gemeente op de Olijfberg voor – een gelovig overblijfsel van – Israël en tenslotte voor de volken. Voorafgaande daaraan vindt de verwoesting van Jerzalem plaats, die overigens uit politiek oogpunt voor de wereld eerder een opluchting dan een probleem lijkt. Waar het in de Bijbel over de toekomst van de Zoon des Mensen en Zijn aanwezigheid gaat, is dat gerelateerd aan Zijn oordeel over Israël en de volken. Dat komt overeen met die andere uitdrukking: de dag des Heeren.
“Welk zal het teken zijn van Uw toekomst.”
Ervan overtuigd dat hij voor zijn bediening verantwoordelijk was tegenover God, in het besef dat Die hem zou oordelen, stoorde Paulus zich niet aan wat de Korinthiërs van zijn boodschap vonden. Het was zijn bediening het Evangelie van de verborgenheid te prediken. Daarvan kon en wilde hij niets ‘schandelijk’ bedekken, zoals sommigen in de Gemeen-te geneigd zijn te doen. Zij vervalsen in feite Gods Woord. Om allerlei redenen, bijvoorbeeld om mensen te behagen. De ‘god dezer eeuw’ heeft daar belang bij. Hij is er altijd op uit licht weg te nemen, vooral door de inhoud van de Schrift te filteren: delen ervan weg te nemen, c.q. te bedekken. Maar iedere gelovige is verantwoordelijkheid voor het dragen van de consequenties van de Waarheid. Voor Paulus was álles daaraan ondergeschikt. Hij was gericht op de heerlijkheid van Christus aan het einde van zijn loopbaan. Het is de weg die iedere gelovige, als dienstknecht van de Heer, zou behoren te gaan.
“Wij hebben verworpen de bedekselen der schande.”
In het licht van het Nieuwe Testament ontdekken gelovigen wat in het Oude Testament wel latent aanwezig was, maar verborgen moest blijven. Om die verborgenheid in stand te houden, sprak de Heere Jezus ook in gelijkenissen. Het was de bedoeling dat de discipelen daar wèl, maar anderen niet iets van begrepen. Gelovigen zien wat ongelovigen niet kunnen zien. Gelovigen behoren ook tot een voor de wereld nog onzichtbaar – hemels – koninkrijk onder een ook nog steeds verborgen Koning. In Hem zijn ook zij verborgen bij God. Wie dat begrijpt, heeft er als gelovige ook geen behoefte aan om nu al – vooruitlopend op wat de Heer straks zal doen – een op het Zijne lijkend koninkrijk te bouwen. Onderwezen zijn in de verborgenheid – door bestudering van Gods Woord – is essentieel voor wie gelooft, anders zal hij onzeker blijven over zijn heil. Voor dat onderwijs stonden de Korinthiërs niet open. Daarom noemde Paulus hen vleselijk. Wat eeuwenlang verborgen moest blijven, is nu geopenbaard aan de heiligen.
“Wj spreken de wijsheid Gods in verborgenheid, die bedekt was.”
Kinderen Gods zijn als het goed is op weg naar hun aanstelling tot zonen, in navolging van de Heere Jezus Christus. Hij werd dat bij Zijn opstanding en sindsdien leidt Hij de Zijnen tot het delen in zoonschap en daarmee in Zijn erfenis. Dáártoe zijn gelovigen geroepen. Het begrip zoonstelling is in de huidige cultuur onbekend, maar in het licht van het Oude Testament heel goed te duiden. De roeping van degenen die bij Christus’ Gemeente behoren impliceert afzondering, isolement en vrijheid van wereld en wet. Gods Woord daagt gelovigen uit in overeenstemming met hun heilige roeping waardig te wandelen. Dat wil zeggen: in de hun gegeven vrijheid zichzelf beschikbaar te stellen voor Zijn dienst. En zich uit te strekken naar de beloofde toekomstige heerlijkheid. Zij hebben daarbij als onderpand de Heilige Geest ontvangen, die hen zal leiden in de Waarheid.
“God is getrouw, door Wie gij geroepen zijt tot gemeenschap met Zijn Zoon.”
Veel gelovigen vermengen genade en wet, oud en nieuw verbond. Terwijl die twee elkaar uitsluiten. De opstanding van Christus impliceerde het einde van de wet en doorbraak van reeds door Mozes voorziene heerlijkheid, die hij evenwel niet aan het volk kon doorgeven. In plaats daarvan gaf hij in zichtbare dingen vorm aan wat hij had gezien, maar waarover nog een bedekking lag. Die is nu weg voor wie door de Geest van Christus in vrijheid worden geleid in het Woord der Waarheid. Maar het is wel de bedoeling dat zij dat Woord ook onderzoeken. De roeping van de gelovige is achter Hem (de Eersteling) aan het heilige der heilige binnen te gaan en Zijn heerlijkheid te weerspiegelen. Dat zal ook duidelijk worden in hun wandel. Doordat de bedekking is weggenomen, ontvangen zij het licht, dat de verborgenheden van Zijn wil openbaart. De vraag is in hoeverre gelovigen Zijn licht aanvaarden voor de praktijk van hun leven.
“Want indien wat teniet gedaan wordt in heerlijkheid was, veel meer wat blijft in heerlijkheid.”
Zoals Mozes Israel leidde en uit Egypte naar Kanaan bracht, heeft Christus de Gemeente uit de wereld naar een positie in de hemel gebracht. Daar is Hij haar Hoofd en – naar analogie van Aaron – Hogepriester. Zulke aardse en hemelse parallellen tussen het Oude en het Nieuwe Verbond vormen de essentie van de brief aan de Hebreen. Sprak God in Oude Testament langdurig via profeten, nu doet Hij dat door de opgestane Zoon, die verantwoordelijk is voor het Woord en dat in de harten van eveneens tot priesterschap geroepen gelovigen legt. Het is Zijn bedoeling dat zij zich laten onderwijzen in de ‘tegenwoordige waarheid’, zich bewust zijn van hun hemels burgerschap en zichzelf in die positie aan Hem ten offer stellen. Alleen op grond van Christus’ functioneren als Hogepriester kunnen ook gelovigen hun priesterlijke taak uitoefenen. Hij reinigt hen om Hem te dienen. Zoals Aarons zonen volgens de Schrift werden gereinigd voor het priesterambt.
“Hij is van God genaamd Hogepriester naar de ordening van Melchizedek.”
Gelovigen worden geacht beschikbaar to zijn voor hun Heer. Alleen dan verandert hun denken en leren zij Gods wil voor hun leven kennen. Hij wil dat alle mensen zich tot Hem bekeren, maar in het verlengde daarvan dat zij ook tot kennis van de Waarheid komen. Dat laatste is mogelijk voor wie – zoals beloofd – door de Heilige Geest wordt geleid bij het bestuderen van het Woord. De natuurlijke mens begrijpt niet wat de Geest hem duidelijk wil maken. De bedoeling is dat gelovigen zich toewijden aan de Heer. vrijmoedig regelrecht tot Hem gaan om bij de troon van de genade te luisteren naar wat Hij heeft te zeggen. Zo voedt Hij hen op en vernieuwt Hij hun denken. Dat leidt tot een vernieuwde levenswandel en in de toekomst een geheiligd nieuw lichaam. Alleen wie dienstbaar is aan de Heer zal Zijn wil in dit leven leren kennen. Het gaat om trouw blijven aan Hem Die trouw is.
“Hij die u roept is getrouw.”
Sommige gelovigen pogen nu al op deze aarde ultiem recht te verkrijgen of te vestigen. Zij zullen niet verder komen dan de povere resultaten van – in hemels perspectief bezien – onrechtvaardige rechters. God bemoeit zich daar nog niet mee. Dat is inherent aan Zijn lankmoedigheid en genade. De dag van Zijn rechtspraak, c.q. oordeel, moet nog komen. Het is niet de bedoeling dat gelovigen daar eigengereid op vooruit lopen. De Heer spreekt recht op Zijn tijd. Tot het zover is – en de Gemeente deel krijgt aan Zijn uitoefening van het recht! – is het beter voor haar leden in deze bedeling van de verborgenheid onrecht te lijden dan zichzelf to wreken of kwaad met kwaad to vergelden. De komende heerlijkheid en de gerechtigheid op aarde verwachtend, mogen zij op Hem vertrouwen. Zonder to trachten zich in deze wereld rechten to verwerven. Beter is het te wachten op het loon, voor de rechterstoel van Christus.
“Wij lijden met Hem, opdat wij ook met Hem verheerlijkt worden.”
Nog bezet de Messias geen troon op aarde, maar in de toekomst zal Hij die van Zijn vader David te Jeruzalem opeisen. Nu heeft Hij de troon der genade in de hemel en verzamelt Hij Zich een geestelijk volk voor Zijn naam, de Gemeente. Pas als dat werk is voltooid, komt Zijn koninkrijk op aarde in zicht. Volgens de verbondstheologie, die er onder meer toe leidde dat men de Kerk als voortzetting, c.q. vervanging, van Israël zag, is het aardse koninkrijk al begonnen. Dat is moeilijk te rijmen met de bijbelse profetieën daarover. Als Nazaat van David – naar het vlees – zal de Heer na het herstel van diens ‘vervallen hut’ in het Messiaanse rijk eeuwig regeren. Op de ooit uit Jeruzalem verdwenen, maar dan daar teruggekeerde Davidische troon. Tot het zover is, werkt God uitsluitend door gelovigen en niet via het Joodse volk. Na de bekering daarvan, worden troon en scepter van Juda weer hersteld. Dat koninkrijk zal dan overigens alle volken omvatten. Maar tot de wederkomst van de Heer – mét Zijn Gemeente – wordt Jeruzalem door heidenen vertreden.
“Na dezen zal ik wederkeren en de troon van David herstellen.”
Gelovigen hebben een positie in een andere dan de zichtbare wereld gekregen. Het is de bedoeling dat zij die innemen. Samen vormen zij het éne Lichaam van Christus, de uit het wereldse systeem getrokken Gemeente, waaraan Hij nog steeds bouwt. Die is één geheel (‘één plant’, zegt Romeinen 6) met Hem geworden. Wie er deel van uitmaakt, is met Hem zowel gestorven als opgewekt en wordt geacht het eigen lichaam voor Zijn dienst ter beschikking te stellen. Als de Messias terugkeert naar de aarde om ook daar Zijn rijk te openbaren, is het Lichaam bij Hem. Het is de tempel, waarvan gelovigen de stenen zijn. Zij zijn volgens Gods Woord bekwaam gemaakt om Hem te dienen als leden van Zijn Lichaam, en functionerend als priester onder het Hoofd, c.q. de Hogepriester. Dat Lichaam is Zijn eigendom en groeit door Goddelijke – dus niet menselijke – wasdom. Het vormt de niet door kerkmuren te verbreken éénheid, waarom de Heer heeft gebeden. Er is geen reden om aan te nemen dat die bede niet is verhoord. Wel om die éénheid te erkennen.
“Opdat zij allen één zijn.”
De boodschap van de Bijbel staat haaks op allerlei religies in de wereld, die blijkbaar verbetering van de mens op het oog hebben. Maar de mensheid, sinds Adam al beheerst door de zonde, is in de ogen van God geëxecuteerd, toen de Heere Jezus stierf. Als de Tweede Adam en hoofd van heel de menselijke familie was Hij de Enige, Die in rechte haar schuld op Zich kon nemen. Dat was de juridische afrekening met een wereld, waarin niemand in staat was Hem te dienen. Maar de Gestorvene is ook de Opgestane in nieuw leven. En wie in Hem gelooft, zal mét Hem leven. Die is Gods kind geworden. De doop in water symboliseert de identificatie, de eenwording met de Heere Jezus Christus. Met zowel Zijn dood als Zijn opstanding. Het is de bedoeling dat de gelovige het nieuwe leven ook lééft, zich beschikbaar stelt om Hem – en niet langer de zonde – te dienen.
“Want die gestorven is, is gerechtvaardigd van de zonde.”
Doordat de wet bestemd was voor en gelegd is op het vlees komt van het voldoen aan de eisen daarvan door de mens weinig terecht. Maar de daaruit voortvloeiende straf heeft de Heere Jezus op zich genomen door plaatsvervangend te sterven voor de wereld. Maar alleen gelovigen kunnen afstand nemen van hun zondige natuur. Voor hen is er ook geen veroordeling meer. Onder het Nieuwe Verbond zijn zij door de wet des Geestes vrij gemaakt van die ‘der zonde en de dood’, onder het Oude Verbond. Gelovigen hebben aanvaard dat zij met de Heere Jezus zijn gestorven, maar nu – door Zijn opstanding – ook met Hem leven. Het is de bedoeling dat zij het door Hem verkregen nieuwe leven ook in de praktijk leven, op basis van de door God geschonken genade, die zij ook aan anderen kunnen uitdelen. Paulus besefte dat hij onmogelijk kon beantwoorden aan de wet, hoewel hij dat wilde. Dat bracht hem tot de uitroep: ‘ik ellendig mens’. Maar hij besefte dat God de zonde in het vlees had veroordeeld door de Heere Jezus Christus te zenden. Hij kreeg van de Heer niet te horen ‘Mijn wet is u genoeg’, maar ‘Mijn genade is u genoeg.’
“Ik zie een andere wet in mijn leden, welke strijdt tegen de wet mijns gemoeds.”
Gelovigen worden in de Schrift opgeroepen zich uit te strekken naar een wandel die in overeenstemming is met hun juridisch verkregen status. Zoals in Israël een Leviet was voorbestemd om priester te worden, zijn kinderen van de Koning als heiligen geroepen tot delen in Christus’ erfenis. Maar zoals destijds niet iedere Leviet er tijdens zijn opvoeding in de praktijk veel van terecht bracht, laat ook de wandel van menige gelovige te wensen over. Paulus maakt in bijvoorbeeld de brief aan de Romeinen onderscheid tussen de in Christus ontvangen positie van de gelovige en hun bereidheid in overeenstemming daarmee uit genade te leven. Hij roept heiligen als het ware op heilig te wandelen, waartoe zij ook bekwaam zijn gemaakt, en aldus toonbeelden van Zijn genade te zijn. Dat impliceert zich niet meer te belasten met de inzettingen van de wereld en de oude mens, maar zich onder het Nieuwe Verbond te richten op het functioneren van de nieuwe mens en de dood verklaarde oude mens ook als zodanig te mijden. Dan kan door de werking van Gods Woord in de gelovige. Het resultaat van die oefening op weg naar volwassenheid zal in de toekomst worden gezien.
“Dankende de Vader, die ons bekwaam gemaakt heeft om deel te hebben aan de erfenis.”
Door een periode van zware verdrukking heen zal Israël als volk alsnog tot geloof in zijn Messias komen. In zware tijden zal een ‘gelovig overblijfsel’ de naam des Heeren aanroepen. Dat fenomeen van een minderheid die de Heer trouw bleef, temidden van een zich van Hem afkerende meerderheid komt men vaker tegen in de Bijbel. Elia dacht bijvoorbeeld al de enige nog overgebleven gelovige te zijn, maar de Heer laat hem weten dat er nog zevenduizend waren. Nadat Israël straks zijn Messias heeft gevonden, zullen tenslotte ook andere volken voor Hem buigen. In Zacharia 10 staan die toekomstige gebeurtenissen beschreven. Zoals ook de hereniging van de twee en tien stammen. Nu is Israël nog niet Gods volk, maar alleen op grond van geloof in de Herder die het eerder heeft afgewezen, zal het dat weer worden. Dan komen onder Zijn heerschappij Juda en de rest van Israël weer samen.
“Al wie de naam des Heeren aanroept, zal behouden worden.”
Terwijl Gods gedachten hoger zijn dan die van mensen, wachten sommige gelovigen op een menselijke ‘grote denker’, die de Bijbel in overeenstemming brengt met wereldse wetenschap. Het schepsel spreekt het Woord van de Schepper tegen, omdat het niet past in zijn zogenaamd wetenschappelijke hypothesen. Dat God de oude – door Hem ‘in den beginne’ door Zijn Woord geschapen – [oer]wereld oordeelde en in zes dagen herstelde, strookt niet met de tot wetenschap gebombardeerde evolutieleer. Die is nu door graag met menselijke geleerdheid koketterende christenen omarmd. Door evolutie in denken kwamen zij tot het inzicht dat in het bouwwerk van de Schrift best stenen zijn te missen. Maar door elementen te ontnemen aan de heilsgeschiedenis, in de eerste verzen van het Johannes Evangelie in een notendop samengevat, wordt die los zand. Als God Adam niet schiep, stamt ook niet heel de mensheid van hem af en komt de behoudenis via de Tweede Adam, Hoofd van de menselijke familie, de Losser, op losse schroeven te staan. Zoals veel letterlijke, zichtbare gebeurtenissen naar geestelijke realiteit verwijzen, komen de zes hersteldagen overeen met zes bedelingen. Maar ook die wijzen nogal wat christenen af. Omdat er kerkelijke sluiers zijn gelegd over de Schrift, die één harmonieus geheel vormt en waarin Christus centraal staat.
“Al de Schrift is van God ingegeven.”
Het bijbelse begrip zaligheid omvat méér dan wedergeboorte door de Heilige Geest. Namelijk alle zegeningen die God de gelovige schenkt. Wedergeboorte is het begin. Daarna volgen de door de Geest geheiligde praktische wandel, in de Bijbel ook de ‘zaligheid der ziel’ genoemd, en tenslotte de verandering van het lichaam. Heiligmaking, de tweede fase, komt neer op dienstbare toewijding van de gelovige aan het werk van de Heer. Hij is in Christus niet alleen uitverkoren om tot geloof te komen, maar ook tot het daaruit leven. Intussen is heiligmaking niet hetzelfde als volstrekt zonder zondigen leven. Zondigen is de frustratie van de natuurlijke mens. Het lukt hem niet dat na te laten en daaronder gaat hij gebukt. Tegelijk klinkt in christelijke kring de oproep tegen zonden te strijden. Maar volgens God is het probleem van de zonde opgelost. Hij acht de gelovige bekwaam voor Zijn dienst. Hem in vrijheid dienen is de weg van heiliging. Die impliceert trouw blijven aan Zijn woord.
“Dit is de wil van God; uw heiligmaking.”
Het wezen van God is onzichtbaar. Waar Hij zich presen-teert, toont Hij alleen Zijn buitenkant. Mozes en alle anderen in het Oude Testament die met Hem werden geconfronteerd, hoorden alleen Zijn stem of zagen een Man. In dat laatste geval, bij een ontmoeting aan aangezicht tot aangezicht, was er telkens sprake van een christofanie, een voortijdige verschijning van de nu verrezen Christus. Hij is de uitbeelding van de onzienlijke Godheid. Als Die in de toekomst verschijnt, zullen ook de littekens in Zijn handen zichtbaar zijn. Hoewel gelovigen verwachten Hem in de toekomst, na de verandering van hun lichaam, op die manier te zullen aanschouwen, zien zij Hem nú al in geestelijke zin met eer en heerlijkheid gekroond. Dat is een kwestie van Hem (steeds beter) kennen, een proces op de weg naar volwassenheid en een vrucht van onderwijzing. Gelovigen gaan daardoor steeds meer Zijn heerlijkheid weerspiegelen (zoals destijds bij Mozes), nadat de bedekking is weggenomen.”
“Maar wij zien Jezus met eer en heerlijkheid gekroond.”
Veel oudtestamentische uitspraken krijgen in het Nieuwe Testament een nieuwe geestelijke dimensie. Zoals Israël verlost werd uit Egypte, is de Gemeente uit de duisternis van de wereld naar het licht gebracht. Veel onder het Oude Verbond – en in de toekomst weer! – op Israël betrekking hebbende teksten, worden in de brieven van Paulus toegepast op de Gemeente, die – als collectief – Gods tempel is en als ‘eersteling’ deel kreeg aan oudtestamentsche beloften. Het is de bedoeling dat individuele gelovigen zich niet aan die realiteit onttrekken, wat destijds in Corinthe blijkbaar toch gebeurde; men leefde er vleselijk, naar wereldse wijsheid. Zoals Israël destijds geen buit mee mocht nemen van de verslagen heidense volken, zouden christenen zich niet moeten laten besmetten door werelds, vleselijk denken. Helaas zijn er onder hen ‘oneervolle vaten’ die dat wel doen en aldus een juk met ongelovigen delen. Maar leven uit geloof impliceert buiten de legerplaats vertoeven en daar smaadheid dragen. Omdat licht geen gemeenschap kan hebben met duisternis.”
“Trekt niet een ander juk aan met de ongelovigen.”
De geboorte van de Heere Jezus uit de maagd Maria, zoals geprofeteerd in Jesaja 7, was een (voor)teken van die van de Gemeente, die met – en door – Christus het eerstgeboorterecht zou verkrijgen. Hij was het eerste kind van Maria, maar daarmee nog niet aangesteld als de Zoon en het Beeld van de onzienlijke God. Waar de Bijbel spreekt over de eniggeboren door God gegeven Zoon – opdat gelovigen eeuwig leven zouden hebben – gaat het niet om Zijn geboorte als mens, maar om Zijn positie als de Verhoogde. Wie tot de Gemeente behoren worden aan het beeld van Hem, de ‘Eersteling onder vele broederen’, gelijk. Zij zijn geroepen tot zoonschap, de volwassenheid, die voor een kind nog niet aan de orde is. En betrokken in zowel Zijn priester- als Zijn koningschap, als de eerstelingen van de oogst, die met Christus zullen erven.”
“Zij baarde haar eerstgeboren zoon.”
Dezelfde kracht die de opstanding van Christus veroorzaakte, werkt in de – evenals Hij – tot heerlijkheid en erfenis geroepen gelovigen. Het is de bedoeling dat die in hun leven, hun loopbaan, ook iets úitwerkt. Dat gebeurt als zij zich daarvoor beschikbaar stellen. Dat te doen is hun verantwoordelijkheid. In elk geval zou gebed de uitwerking van Zijn kracht in ons zijn: het gebed dat volgens de Schrift “véél vermag”, omdat het voortkomt uit kennis van Gods Woord. Dàt te bestuderen, te onderzoeken en te leren verstaan is de roeping van de gelovige. Het leidt tot door de Geest van Christus geschonken wijsheid. Tot niet uit het vleselijke, menselijke verstand voorkomende wéten. En tot wandel in Zijn wegen. Het verlangen daartoe ontstaat bij de gelovige, wanneer het Woord rijkelijk in hem woont. De bij het hemels burgerschap behorende werking (=energeia) van de Geest in de gelovige is dezelfde waardoor Christus alles aan Zich kan en zal onderwerpen.”
“De grootheid Zijner kracht zij aan ons, naar de werking der sterkte Zijner macht.”
Gelovigen vertrouwen op Gods altijd toekomstgerichte en in het verleden door profeten gesproken Woord. Dat vertrou-wen demonstreerde ook Noach (= trooster), die louter op ba-sis van Gods spreken een ark bouwde, waarin hij en de zij-nen werden behouden voor het oordeel over de wereld. Vol-gens Genesis 6 had het de Heere berouwd het menselijke ras te hebben gemaakt, waarmee hemelse wezens – zonen Gods genoemd – zich hadden vermengd. Maar, overeenkomstig een vast patroon in de Schrift, nam Hij door middel van de zondvloed iets weg om er iets nieuws voor in de plaats te stellen. Zoals ook het nieuwe verbond van genade het oude – onder de wet – verving. De geschiedenis van Noach verwijst naar Christus en wat er onder Zijn heerschappij nog staat te gebeuren. Naar de komst van een nieuwe aarde en het oor-deel over de oude schepping, niet meer door water maar door vuur. Maar nú nog staat de ark open. Er is voedsel aan boord in de vorm van Gods levende Woord.”
“Houdt de lankmoedigheid des Heeren voor zaligheid.”
Het licht van het Nieuwe Verbond verschaft de gelovige zicht op wat in het Oude Testament nog werd overschaduwd. Daardoor laat zich bijvoorbeeld de naar Christus verwijzen-de profetie uit Jesaja 22 verstaan. Daarin is Eljakim een type van Hem en Sebna van de antichrist. Van beide oudtesta-mentische personages weten wij verder vrijwel niets. De pro-fetie grijpt duidelijk vooruit op de komende heerschappij van het Hoofd van het huis van David en tegelijk van de Ge-meente. Aan Hem is de sleutel gegeven van Gods koninkrijk en van het Nieuwe Verbond, waarmee Hij opent en sluit. Maar Hij zal ook de sleutel blijken te bezitten van de af-grond, waarin de duivel wordt gebonden. In bedekte termen spreekt het Oude Testament al over de toekomst, waarin Christus voor eeuwig zal regeren en het antichristelijke rijk, gebouwd door degene die zich boven God en Zijn Gezalfde wilde verheffen, wordt weggenomen.
“En ik zal de sleutel van het huis Davids op zijn schouder leggen.”
De bestemming van wie door wedergeboorte Gods kinderen werden, is hun aanstelling als zonen. Dat vergt een waardige wandel, met de Heere Jezus als Voorbeeld. Gelovigen vormen een organische geestelijke eenheid, die pas bij Zijn wederkomst zichtbaar wordt. Het nieuwe leven in Hem is de bindende factor. Of iemand is wedergeboren, valt niet aan de buitenkant te zien. Sommigen geven zich uit voor kinderen Gods, dringen de Gemeente binnen en veroorzaken daar – gestuurd door de duivel – wanorde. Wedergeboorte brengt begeerte naar Gods voedende Woord teweeg. Zoniet, dan valt te betwijfelen of iemand werkelijk is wedergeboren. Door het Woord ontstaat onderlinge gemeenschap. Wie het in zijn hart bewaart, wandelt in het Licht. Dat er weinig liefde voor dat Woord bestaat, impliceert dat er weinig èchte christenen zijn. De naasten van gelovigen zijn primair hun broeders en zusters. Het is hun opdracht binnen het Lichaam de geestelijke eenheid te bewaren. Maar die vindt men alleen tussen wie voor het Woord buigen. Juist dáárvan probeert men gelovigen af te houden via overdreven aandacht voor uiterlijkheden en door verwarring te stichten.
“Benaarstig u de geestelijke eenheid te bewaren.”
Terwijl de mensen voortdurend zoeken naar verandering, blijven God en Zijn Woord onveranderlijk. Toch lijkt men ook in christelijke kring vaak aan die standvastigheid te willen tornen. Het heeft allerlei hypes tot gevolg, die niet zelden haaks op Gods onwrikbare Woord staan. Veel christenen accepteren bijvoorbeeld, louter op basis van de profane geschiedenis, niet meer dat er nog een grote verdrukking voor Israël komt. Hoewel de Schrift die duidelijk voorzegt. Intussen werkt de Schepper, volledig in overeenstemming met Zijn onveranderlijke Woord, wel een gefaseerd plan uit. Daarin paste dat het tijdelijke zou plaatsmaken voor het eeuwige, het Oude Verbond voor het Nieuwe en de oude schepping voor de nieuwe. Gelovigen zien uit naar de grote verandering, die zij op grond van het onveranderlijke Woord van God mogen verwachten: die van hun vernederde in een verheerlijkt en onveranderlijk lichaam.
“Alzo wij een onbewegelijk koninkrijk ontvangen, laat ons de genade vasthouden.”
Wat is de Joodse identiteit precies? Dat was eigenlijk de kernvraag tijdens het eerste en enige door de apostelen gehouden concilie, nadat vooral heidenen tot geloof in Christus waren gekomen. Petrus had (ook) hen als eerste, van Godswege daartoe verkozen, het Evangelie verkondigd. Later werd dat ook Paulus’ bediening. De vraag was gerezen of tot geloof gekomen heidenen moesten besneden en onder de Joodse wet gebracht worden. Het antwoord bleek ontkennend. Joodse religiositeit is niet de norm voor de Gemeente, waarin geen onderscheid op grond van natuurlijke afkomst bestaat. Wat God in deze tijd doet door de uit de heidenen ontstane Gemeente en haar Hoofd heeft geen enkele relatie met de Joodse wet. Joden kunnen zich bij haar aansluiten door tot geloof in Christus te komen en verliezen daarmee hun oorspronkelijke (religieuze) identiteit. De term ‘joods-christelijke traditie'(of cultuur) is in het licht van de Bijbel onhoudbaar. Volgens Paulus staat de Joodse religie haaks op het Evangelie.
“Gij zijt niet onder de wet, maar onder de genade.”
Gelovigen zijn gestorven voor de wet, de zonde en de wereld. De daardoor verkregen vrijheid is bedoeld om vrucht te dragen, dankzij de gemeenschap met Christus. Die gemeenschap wordt niet bewerkt door de wet, maar is gerelateerd aan hartsgesteldheid. Door het sterven van de Heere Jezus is Gods huwelijk met Israël ontbonden. Als de man sterft, kan de vrouw nu eenmaal vrijelijk bij een andere gaan behoren. In de toekomst zal dat met dat volk ook weer gebeuren. Intussen werd de Gemeente het Lichaam van de opgestane Christus, vrijgemaakt van de gestorven Man en daarmee van de wet. Maar iedere individuele vrije draagt de verantwoordelijkheid voor wat hij of zij in het sterfelijke lichaam, het aarden vat, aan vrucht voortbrengt. Door beschikbaar te zijn voor Hem, zodat Hij er iets mee kan doen tot Zijn eer. Vrijheid is niet bedoeld voor een levenswandel die in feite neerkomt op leegheid, maar voor het gepassioneerd volgen van de loopbaan waarvoor de gelovige volgens de Schrift bekwaam is gemaakt.
“Of weet gij niet dat uw lichaam een tempel is van de Heilige Geest?”
Gelovigen zijn waar hun Heer is. Zij hebben, evenals Hij, nú al een hemelse positie. Daarop wees de Heere Jezus al gedurende zijn laatste dagen in het vlees op aarde. In die zin houdt de belofte ‘gij moogt zijn waar Ik ben’ niet exclusief verband met de toekomst, c.q. Zijn wederkomst. Terwijl Zijn lijden en sterven nog moest komen, voorzag de Heere Jezus al de heerlijkheid die Hij daarna zou ontvangen en het Nieuwe Verbond, dat bij Zijn opstanding van kracht werd. Er kleeft ook een andere kant aan die realiteit: niet alleen verkeren leden van de Gemeente bij Hem, hun Hogepriester, maar tegelijk leeft Hij ook in hen. Met de Heilige Geest, de Trooster, Die de gelovigen in de Waarheid, Gods Woord, leidt. De weg naar het einddoel, hun aanstelling tot zonen, loopt via die Waarheid. Hun liefde voor de Heer blijkt uit die voor Zijn Woord. Dáárdoor geeft Hij vrede.
“Gij in mij en Ik in u.”
Hoewel al tot koning gezalfd, functioneerde David geruime tijd nog niet in die positie. Die periode, voorafgaande aan de dood van Saul, correspondeert met het huidige tijdsgewricht. Christus is al de Gezalfde sinds Zijn opstanding, maar nog onzichtbaar als Koning. Hij vertoeft met de Zijnen nog in het verborgene, zoals David met zijn mannen in de spelonken van En-gèdi, een oase in de woestijn. Daar werd hij vervolgd door Saul, een beelddrager van de wet (het Judaïsme). Het tragische van veel christenen is dat zij, hoewel door genade behorend bij de Opgestane, willen vasthouden aan de wet. Saul was met olie uit een kruik gezalfd, een teken van tijdelijkheid, en David met die uit een hoorn, die eeuwigheid illustreert. Het past in het vaste bijbelse patroon dat God steeds opnieuw het eerste wegneemt en daarvoor in de plaats iets nieuws stelt. Nèg heerst op aarde als het ware het regime van Saul: dat van wet en religie, maar het zal binnenkort verdwijnen. Wie verstandig is schaart zich bij David, onder de genade van Christus, buiten de legerplaats, levend van Zijn Woord.
“Ik heb Mijn Koning gezalfd over Sion.”
Zich laten voeden met en leiden door Gods Woord, wat iedere gelovige zou moeten doen, vereist dat men het als één geheel aanvaardt. Profeteren is niets meer of minder dan dat Woord in de volle omvang, als afkomstig van één Auteur, doorgeven. Het is onjuist te veronderstellen dat het profetische Woord louter over de toekomst spreekt. Fragmentarisch gebruik van de Schrift leidt al gauw tot onjuiste conclusies, het berijden van stokpaarden en gebrek aan inzicht in de volle waarheid. In de praktijk komt het er vaak op neer dat men maar een deel van de Bijbel kent of wenst te kennen, c.q. te geloven. Dat komt in feite neer op het zich bewust distantiëren van bepaalde bijbelse waarheden. Wie Schrift met Schrift vergelijkt, zal ontdekken dat de Bijbel zichzelf als onwrikbaar, consistent en gezaghebbend Woord van God bewijst. Helaas hebben velen in christelijke kring, hoewel wij leven onder het Nieuwe Verbond van de genade, er een (wettische) bedekking over gelegd.
“Al de Schrift is van God ingegeven.”
Naar bijbelse maatstaven is ongeloof het afwijzen van wat men weet of zou kunnen weten, maar heeft afgewezen. Dergelijk ongeloof komt ook voor bij gelovigen. Wie de waarheid zoekt, zal die vinden. Daar zorgt God voor. Bij het Joodse volk was de informatie beschikbaar om de Messias te kunnen (her)kennen. Toch wees het Hem af. Het verschil tussen geloof en ongeloof is dat tussen trouw en ontrouw. In die zin is de eeuwig trouwe God gelovig. Paulus was van nature trouw aan wat Hij over God en Diens wil meende te weten. Op grond van die trouw greep God in. Veel christenen aanvaarden de Bijbel slechts gedeeltelijk, uit pure onwil of door onwetendheid. Er zijn gelovigen die naar analogie van ongelovig Israël veel afwijzen van wat zij zouden kunnen weten en daarmee ontrouw worden aan de autoriteit van het Woord. Zij verliezen daardoor niet het eeuwige leven, maar wel (geheel of gedeeltelijk) hun erfenis.
“God is een Beloner van wie Hem ernstig zoeken.”
Waar de Bijbel, vooral in het Oude Testament, aangeeft dat God berouw over iets had, drukt dat geen spijt over Zijn daden uit. Het slaat niet op ad hoc door Hem genomen besluiten, omdat eerdere bij (Zijn) nader inzien verkeerd zouden zijn geweest Waar het begrip voorkomt in de Schrift, heeft het steeds betrekking op door Hem ingezette verandering, die deel van Zijn plan uitmaakte. Zo verving Hij het Oude door het Nieuwe Verbond, waardoor verlossing tot stand kwam. In het Hebreeuws heeft het veelal met ‘berouwen’ vertaalde woord nacham (waarvan Noach is afgeleid) ook de betekenis van ‘troosten.’ God laat veel tot een door Hem bepaald tijdstip doorgaan, om daarna een wending teweeg te brengen. In het Nieuwe Testament impliceert het begrip ‘vermaning’ ook veelal vertroosting, in de zin van elkaar wijzen op het nieuwe dat is gekomen. Dankzij de Trooster. De troost voor de gelovigen is dat God het oude, het ‘eerste’, wegneemt om er het ‘tweede’, het nieuwe voor in de plaats te stellen.
“Ik ga heen, maar zal u de Trooster zenden.”
Wie in het Oude Verbond geen verwijzing ziet naar de (daar nog verborgen) geestelijke zegeningen, die de gelovige onder het Nieuwe Verbond ten deel zijn gevallen, houdt alleen rituelen en wet over. Ook de geschiedenis van Gideon en zijn kleine ‘gelovig overblijfsel’ van driehonderd mannen een beeld van de Heere Jezus Christus en Zijn Gemeente bevat volop symboliek over de geestelijke status en strijd van de hedendaagse gelovigen. Hun gevecht tegen de pijlen van de boze, die via de wet de oude mens wil activeren, is defensief. In het verhaal over Gideon en de zijnen, komt men ook allerlei varianten van stromingen in het huidige christen- en Jodendom tegen. Zoals de verlosten van Pniël (=aangezicht Gods), die zich gedragen als vijanden, de overwinning in twijfel trekken, en daarmee het leven onder de wet uitbeelden. Zij bouwen een toren, het ultieme teken van eigen werken en dito gerechtigheid. De spreekwoordelijke hoogmoed die voor de val komt.
“Al wat tevoren geschreven is, dat is tot onze lering.”
Zowel het uit de hemel neerdalende Manna in het Oude Testament als de vermenigvuldiging van het Brood door de Heere Jezus in het Nieuwe had een zware typologische lading. Zij verwezen naar het ‘Brood des Levens’, het Woord Gods, dat gelovigen geacht worden in zich op te nemen. In de Evangeliën komt twee keer een ‘wonderbare spijziging’ voor. Beide verhalen bevatten veel getalsmatige symboliek. Zo wijzen de twee visjes naar zowel twee fasen in Gods werk het huidige verborgen en het toekomstige openbare koninkrijk als het dubbeldeel van het erfrecht van Christus en de Zijnen. De vijf broden symboliseren de verborgenheid Gods en Zijn genade. En zoals destijds de menigte in het gras zat om te rusten en te eten, zijn gelovigen, midden in de op tot verdorren gedoemd gras lijkende tijdelijkheid, al de rust in gegaan. Uitverkoren om maaltijd te houden met Hem, Die bewust niet voor een aards maar voor een onvergankelijk koninkrijk koos. En in de wetenschap dat Israël ooit een hoofdrol op aarde zal spelen. Daartoe zijn twaalfkorven overgebleven.
“Heere, geef ons altijd dat Brood.”
In de Bijbel zijn ‘geboden’ lang niet altijd synoniem met de Mozaïsche wet. Zeker in het Nieuwe Testament komt men de termen wet en gebod ook in andere betekenissen tegen. Geboden kunnen weliswaar op verplichtingen duiden, maar ook op adviezen. Uit bijvoorbeeld Psalm 119 blijkt dat onder wet primair onderwijzing moet worden verstaan, in plaats van louter een pakket inzettingen en regels. In elk geval geldt sinds de opstanding van Christus de ‘koninklijke wet’ van het Nieuwe Verbond, die gelovigen oproept niet te oordelen. Zijn geboden bewaren, komt onder dat regime neer op geloven in de naam van de Zoon, de Heere Jezus Christus, elkaar liefhebben en in Hem blijven.Niet de regels van de Mozaïsche wet, die een bediening des doods was. maar de vrucht dragende geboden van ‘Geest en Leven’ zijn de leidraad voor gelovigen. Zij leven onder de wet van de vrijheid.
“Dit is Mijn gebod, dat gij elkander liefhebt.”
